విషాద వీచిక

విషాద వీచిక

నిజాలు దేవుడికెరుక

 కళ్లల్లో కోటి ఆశలు నింపుకుని ముంబై నగరానికి వచ్చిందామె. ఆ నగరం తన భవిష్యత్తుకు పూలబాట పరుస్తుందని అనుకుంది. కానీ అలా జరగలేదు. ఆ నగరంలోనే ఆమె ఆశలు ఆవిరైపోయాయి. ఆమె జీవితం మోడువారిపోయింది. చివరికి జీవితమే లేకుండా పోయింది.
 అరుణా షాన్‌బాగ్... ఈమె పేరు వింటే ముంబై నగరం కంటతడి పెడుతుంది. ఆమె కథ తెలిస్తే... ప్రతి మనసూ కలవరపడుతుంది!
 
 కింగ్ ఎడ్వర్డ్ మెమోరియల్ హాస్పిటల్, ముంబై .
 గది తలుపులు తెరచుకుని లోనికి అడుగు పెట్టాడు డాక్టర్ సందీప్ సర్దేశాయ్. గదిలో గోడవారగా ఉన్న మంచం దగ్గరకు వచ్చి నిలబడ్డాడు. బెడ్ మీద ఉన్న పేషెంటుని చూడగానే అతడు కళ్లు కన్నీటి చెలమలయ్యాయి. నీరసంగా, నిస్సహాయంగా పక్కనే ఉన్న స్టూల్‌మీద కూచున్నాడు.

 ఆ పేషెంట్ అతని వైపే చూస్తోంది. ఆ చూపుల్లో ఏ భావమూ లేదు. అక్షరాలు చెరిగిపోయిన తెల్ల కాగితాల్లా ఉన్నాయి ఆమె నయనాలు. వాటిలో తనకు కావలసినదేదో వెతకాలని ప్రయత్నించాడు డాక్టర్ సందీప్. కానీ అతడి ప్రయత్నం ఫలించలేదు. ఈ రోజనే కాదు... పదేళ్లుగా అతడి ప్రయత్నం ఎప్పుడూ ఫలించిందే లేదు.

 ‘‘అరుణా’’... అతడి పెదవులు ఆ పేరును ఎంతో ఆత్మీయంగా పలికాయి. కానీ ఆ ఆత్మీయత ఆమెను కదిలించలేదు.
 ‘‘అరుణా... నేను... నేను... పెళ్లి చే...సు...కుం...టు..న్నా...ను’’... పలకలేక పలికాడు సందీప్ ఆ మాటల్ని. నోటి నుంచి వెలువడుతున్న ఆ పలుకులకు తోడుగా కంటి నుంచి అశ్రువులు జాలువారాయి.

 ‘‘చెప్పు అరుణా. నువ్వీ పెళ్లి చేసుకోవద్దు సందీప్ అని ఒక్కసారి చెప్పు. నేను ఆగిపోతాను. ప్లీజ్ అరుణా’’... ఇక నిభాయించుకోలేకపోయాడు సందీప్. అరుణ చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడవసాగాడు. అలా ఎంతసేపు ఏడ్చాడో అతడికే తెలియదు. పదేళ్లుగా గుండెల్లో గూడు కట్టుకుపోయిన బాధనంతా కన్నీళ్లుగా వెళ్లగక్కాడు. అతడికి తెలుసు... ఆమె తనని ఆపదని, ఆపలేదని.

 ‘‘నన్ను క్షమించు అరుణా. నేను నీకు అన్యాయం చేస్తున్నాను. కానీ ఏం చేయను? నన్ను ప్రాణంగా చూసుకునే నా వాళ్ల కోరిక తీర్చడం కోసం ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను. నువ్వు నన్ను అర్థం చేసుకుంటావనే నమ్మకం నాకుంది. దయచేసి నన్ను క్షమించు. వస్తాను అరుణా... బై’’... బాధగా మూలుగుతోన్న మనసును ఇక నియంత్రించలేక అక్కడ్నుంచి వడివడిగా వెళ్లిపోయాడు సందీప్.
 అప్పుడు కూడా అరుణ చలించలేదు. చలించదు కూడా. ఆమెకు మనసుంది. కానీ అది చెప్పినట్టు నడచుకోవడానికి ఆమె శరీరం సిద్ధంగా లేదు. ఓ దుర్మార్గుడు చేసిన దారుణంతో అది చచ్చుబడి పోయింది. అరుణను ప్రాణమున్న శవంలా మార్చేసింది.
    
 నవంబర్ 27, 1973.
 ‘‘ఏయ్... ఏం చేస్తున్నావ్?’’
 ఉలిక్కిపడ్డాడు సోహన్‌లాల్. తన చేతిలో ఉన్న ప్యాకెట్‌ని వదిలేసి కంగారుగా వెనక్కి తిరిగాడు. కోపంగా చూస్తోంది అరుణ.
 ‘‘నిన్నే... ఏం చేస్తున్నావిక్కడ?’’
 ‘‘ఏం లేదు మేడమ్... శుభ్రం చేస్తున్నానంతే’’... తడబడ్డాడు సోహన్‌లాల్.
 ‘‘ఆహా... నువ్వేం చేస్తున్నావో నాకు బాగా తెలుసు. ఎన్నిసార్లు చెప్పినా నీకు బుద్ధి రాదా? ప్రయోగాలు చేయడం కోసం కుక్కల్ని ల్యాబ్‌కి తీసుకొస్తున్నారు. వాటికోసం తెచ్చే ఆహారాన్ని దొంగతనంగా తీసుకెళ్లి అమ్మేసుకుంటున్నావ్. నోరు లేని వాటి కడుపు కొట్టడానికి సిగ్గు లేదూ?’’

 సోహన్‌లాల్ మాట్లాడలేదు. కసిగా పెదవి కొరుక్కుంటూ నిలబడ్డాడు.
 ‘‘ఏమైంది అరుణా... ఏంటి గొడవ?’’ అంటూ వచ్చింది స్టెల్లా.
 ‘‘చూడవే. ఎన్నిసార్లు చెప్పినా వీడు వినడం లేదు. డాగ్‌ఫీడ్ తీసుకెళ్లి అమ్మేస్తున్నాడు’’... విసుగ్గా అంది అరుణ.
 ‘‘ఏం సోహన్‌లాల్... ఎన్నిసార్లు చెప్పింది అరుణ నీకు! మాట వినవేం’’ వారించింది స్టెల్లా.

 ‘‘ఎందుకు వింటాడు! ఈసారి విషయం డీన్ దృష్టికి తీసుకెళ్తా. అప్పుడు తెలుస్తుంది’’ అనేసి విసురుగా వెళ్లిపోయింది అరుణ.
 ‘‘చూడు సోహన్‌లాల్... అరుణ ఎంత సిన్సియరో నీకు తెలుసు. ఇలాంటివి తనకసలు నచ్చవు. మంచిది కాబట్టి నువ్వు కష్టాల్లో పడకూడదని కంప్లయింట్ ఇవ్వడం లేదు. తనని విసిగించి ఉద్యోగం మీదికి తెచ్చుకోకు’’ అనేసి వెళ్లిపోతున్న స్టెల్లా వంక కొరకొరా చూస్తూండిపోయాడు సోహన్‌లాల్. ‘‘అది నా ఉద్యోగం తీయించడం కాదు. నేను దాని పరువు ఎలా తీస్తానో చూస్తూండు’’... కసిగా అన్నాడు.
    
 1973, నవంబర్ 28. ఉదయం 5:30.
 ‘‘ఇంత పొద్దున్నే గది తలుపులు ఎవరు తీశారు?’’... అప్పుడే డ్యూటీకి వచ్చిన స్టెల్లా ఆపరేషన్ థియేటర్ తెరిచి ఉండటం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. ఆ పాడుబడిన థియేటర్‌ని నర్సులు బట్టలు మార్చుకోవడానికి ఉపయోగిస్తున్నారు. ఉదయం మొదట డ్యూటీకి వచ్చేది తనే. తను అటెండ్ అయ్యాకే నైట్‌డ్యూటీలో ఉన్న నర్సులు ఇంటికి వెళ్లేందుకు సిద్ధపడతారు. మరి ఇంత పొద్దున్నే ఎవరు తలుపు తెరిచివుంటారు?
 సందేహంగానే లోనికి అడుగుపెట్టింది స్టెల్లా. ఎక్కడా అలికిడి లేకపోవడంతో రాత్రి తలుపు వేయడం ఎవరో మర్చిపోయి ఉంటారనుకుని ముందుకు నడిచింది. యూనిఫామ్ వేసుకుందామనుకుంటుండగా ఆమె కళ్లు అనుకోకుండా గది మూలకు చూశాయి. అంతే... ఉలిక్కిపడింది స్టెల్లా.
 ఓ స్టూల్‌మీద బోర్లా పడివుంది అరుణ. చెయిన్‌తో కాళ్లూచేతులూ కట్టేసి ఉన్నాయి. మెడచుట్టూ గొలుసు బిగించి ఉంది. ఆమె ఒంటిమీద, కింద అంతా రక్తం. ‘‘అరుణా’’ అంటూ అటువైపు పరుగెత్తింది స్టెల్లా. క్షణంలో స్టాఫ్ అంతా వచ్చేశారు. అరుణను హుటాహుటిన ఆపరేషన్ థియేటర్‌కు తీసుకెళ్లారు. అంతలో పరుగు పరుగున వచ్చాడు సందీప్.
 ‘‘స్టెల్లా... అరుణకు ఏమైంది?’’ అరిచినట్టే అన్నాడు.

 ‘‘ఆపరేషన్ రూమ్‌లో కట్టేసి ఉంది సర్. నేను చూసేటప్పటికి కాస్త స్పృహలోనే ఉంది. ఏదో చెప్పడానికి ట్రై చేసింది. కానీ అంతలోనే స్పృహ కోల్పోయింది. డీన్ ఎగ్జామిన్ చేస్తున్నారు.’’
 సందీప్ మనసు విలవిల్లాడింది. రాత్రి తను, అరుణ కూడా నైట్ డ్యూటీలోనే ఉన్నారు. ఇద్దరూ కలిసే డిన్నర్ చేశారు. తమ పెళ్లి గురించి, భవిష్యత్తు గురించి కబుర్లు చెప్పుకున్నారు. తర్వాత ఎవరి వార్డుకి వాళ్లు వెళ్లిపోయారు. ఇంతలో ఏమైంది?
 ఆపరేషన్ థియేటర్ తలుపు తెరచుకోవడంతో అటు పరుగెత్తాడు సందీప్. బయటకు వస్తోన్న డీన్ సందీప్‌ని చూసి ఆగిపోయాడు.

 ‘‘సర్... అరుణకి ఏమైంది? ఇప్పుడెలా ఉంది? ఏం ప్రమాదం లేదు కదా?’’
 జరిగినదాన్ని ఎలా చెప్పాలో డీన్‌కు అర్థం కాలేదు. ‘‘సారీ సందీప్. అరుణని ఎవరో రేప్ చేశారు’’ చెప్పలేక చెప్పాడు.
 షాక్ తిన్నట్టుగా అయ్యాడు సందీప్. ‘‘రేపా?’’ అన్నాడు నమ్మలేనట్టుగా.
 ‘‘అవును. కానీ అంతకంటే దారుణం మరోటి ఉంది. కుక్కల్ని కట్టేసే గొలుసుతో మెడ చుట్టూ గట్టిగా బిగించడం వల్ల నరాలు చిట్లి కంటి చూపు పోయింది. మెదడులోని ఓ ముఖ్యమైన నరం తెగిపోవడంతో బ్రెయిన్ డెడ్ అయ్యింది.’’
 ‘‘నో’’... కుప్పకూలిపోయాడు సందీప్. అంత పెద్ద డాక్టర్, జీనియస్, చిన్నపిల్లాడిలా వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తుంటే అందరి గుండెలూ పిండేసినట్టయ్యింది. అరుణ కూడా చాలా తెలివైంది. అందరికీ ఎంతో ఇష్టం ఆమె అంటే. ఆమెకిలా అవడం కూడా ఎవరూ తట్టుకోలేకపోతున్నారు. వెంటనే పోలీసులకు కబురందించారు. వాళ్లు వచ్చి ఎంక్వయిరీ మొదలుపెట్టారు. ముందురోజు జరిగిన గొడవ స్టెల్లా చెప్పడంతో పోలీసులు నేరుగా సోహన్‌లాల్ ఇంటికే వెళ్లారు. అతడింట్లో అరుణ గొలుసు, గాజులు దొరికాయి. దాంతో అతడిని అరెస్ట్ చేశారు.

 అయితే కేసు నమోదు చేయడంలో ఆసుపత్రి యాజమాన్యం తీసుకున్న ఓ నిర్ణయం సోహన్‌లాల్‌ని కఠినశిక్ష నుంచి తప్పించింది. అరుణ అభిమానాన్ని కాపాడాలనే ఉద్దేశంతో అత్యాచారమన్న మాట లేకుండా హత్యాయత్నం, చోరీ కేసుల్ని మాత్రమే పెట్టారు. దాంతో యావజ్జీవిత శిక్ష పడాల్సింది కేవలం ఏడేళ్లు మాత్రమే పడింది.  ఆ ఏడేళ్లు కూడా వేగంగా గడిచి పోయాయి. సోహన్‌లాల్ విడుదలై వేరే ఆసుపత్రిలో పనికి చేరాడు. మొన్నమొన్నటి వరకూ ఆనందంగా జీవించాడు. చివరికి ఏదో అనారోగ్యంతో మరణించాడు.

  కానీ అతడి పైశాచికత్వానికి బలయిన అరుణ మాత్రం ఇప్పటికీ నరకయాతన అనుభవిస్తూనే ఉంది. కళ్లు కనిపించవు. శరీరంలో చలనం లేదు. నలభయ్యొక్కేళ్లుగా జీవచ్ఛవంలా బతుకుతోంది. అయినవాళ్లు వదిలేశారు. ప్రేమించినవాడు పదేళ్లు ఎదురు చూసి, ఇంట్లోవాళ్ల బలవంతంతో మరో అమ్మాయిని పెళ్లి చేసుకున్నాడు. అమెరికా వెళ్లి సెటిలయ్యాడు. అరుణ మాత్రం అలాగే ఉంది. ఓ విధి వంచితలా... విషాద వీచికలా...!

(మే 18న అరుణా షాన్ బాగ్ శ్వాస ఆగిపోయింది)
 - సమీర నేలపూడి