దేవుడు ఎక్కువే ఇస్తాడు

డబ్బాలో చెయ్యి పెట్టి  గుప్పెడు బియ్యం తీసుకుంటాం. గుప్పెడు వాయువును ఊపిరిగా  గుండెలో నింపుకుంటాం.  గ్లాసును గుప్పెట పట్టి నీటితో  దాహాన్ని తీర్చుకుంటాం.  దేవుడు అంతకంటే ఎక్కువే ఇచ్చాడు.అవసరానికి సరిపడా ఇచ్చాడు. అనవసరానికే.. ఇవ్వలేదేమో! చక్కగా చూసుకునే కుటుంబం... ప్రేమించే స్నేహితులు... ఆదరించే పిల్లలు.. ఇవన్నీ ఒక్కో గుప్పెడు.  ఇలాంటి ఎన్నో గుప్పెళ్లు కలిపితే..  అదే .. దేవుడి అనుగ్రహం. అవును. దేవుడు ఎక్కువే ఇచ్చాడు!

రచయితగా, నటుడిగా తెలుగు ప్రేక్షకులకు సుపరిచితులు ఎల్‌.బి.శ్రీరామ్‌. దైవం గురించి ఈ నటుడి అభిప్రాయం తెలుసుకోవడానికి బంజారాహిల్స్‌లోని వారింటికి వెళ్లినప్పుడు ఫోన్‌ మాట్లాడుతూ కనిపించారు. ‘వచ్చే పౌర్ణమికి గుళ్లో షూటింగ్‌. అనుకున్నవి అనుకున్నట్టు జరగాలి..’ అని అవతలి వ్యక్తితో మాట్లాడుతున్నారు. ఫోన్‌ సంభాషణ పూర్తయిన తర్వాత ..

గుడిలో షూటింగ్‌ అంటున్నారు... దేని గురించి?
ఎల్‌.బి.శ్రీరామ్‌: పిల్లలకు, పెద్దలకు మన ఆలయాలు, వాటి ప్రాధాన్యత గురించి చెప్పాల్సిన విషయాలను షార్ట్‌ ఫిల్మ్‌గా తీస్తున్నాను. దాని గురించే రోజూ చర్చలు..

ఈ షార్ట్‌ ఫిల్మ్‌లు ఎప్పటి నుంచి తీస్తున్నారు? అదీ గుడికి సంబంధించిన విషయాలు అంటున్నారు.
దాదాపు ఐదారేళ్లయ్యింది. ‘లైఫ్‌ బ్యూటీఫుల్‌ క్రియేషన్స్‌’ అని పెట్టుకొని ఇరవై వరకు షార్ట్‌ ఫిల్మ్‌లు తీసాను. అన్నీ పది నిమిషాల నిడివితో ఉంటాయి. సంప్రదాయాలు, దేవుళ్లకు సంబంధించిన పాజిటివ్‌ విషయాలను, మరిచిపోయినవి గుర్తుచేసే ప్రయత్నం చేస్తున్నాను. ఈసారి మొత్తం గుడి గురించే! రాముడు, కృష్ణుడు, గణేషుడు.. దేవుడిని మనం ఏ పేరుతో పిలిచినా పలుకుతాడు. అదే ఆలోచనతో ‘ఏ పేరుతో పిలిచినా... ’ అనే ఫిల్మ్‌ ప్లాన్‌ చేశాను. పౌర్ణమి రోజున గుళ్లో షూట్‌ ఉంది. ఇందుకు ఓ ఆలయాన్ని ఎంపిక చేసుకున్నాం. అందులో తాత, మనవడు పాత్రలు ఉంటాయి. ఒక తాత (తాతగా ఎల్‌.బి.శ్రీరామ్‌) మనవడు ఇద్దరికీ ఒకే తిథిన పుట్టినరోజులు. ఇద్దరూ సంప్రదాయ దుస్తులు ధరించి ఆ రోజు గుడికి వెళతారు. అక్కడ మనవడికి అన్నీ సందేహాలే! తాతను అడుగుతుంటాడు.

గుళ్లో ఇంత పెద్ద గుమ్మం ఎందుకు?  గోపురం ఎందుకంత ఎత్తుగా ఉంటుంది? ధ్వజస్తంభం అంటే ఏంటి?
గర్భ గుడి చుట్టూ మూడు సార్లే ఎందుకు ప్రదక్షణ చేయాలి? ఇలా మనవడు అడిగిన వాటికి తాత ఓపికగా, అర్థవంతంగా సమాధానాలు చెబుతుంటాడు. గుడి ఎందుకు? దేవుడు అంటే ఏమిటి? పిల్లలకు ఇదొక ఒక ‘చదువు’లా చెప్పాలనుకున్నాను. వీటిలో సందేశాలు ఏమీ ఉండవు. హృదయానికి హత్తుకునే చిన్న చిన్న కథలను వీటి ద్వారా చెబుతాను. ఇలాగే కిందటేడాది ‘డోలు–సన్నాయి’ అని ఒక షార్ట్‌ ఫిల్మ్‌ తీసాను. ఏ శుభకార్యానికైనా ఈ సంగీత వాయిద్యాలను వాడుతారు. డోలు–సన్నాయి ఒక్కలా ఉండవు. కానీ, ఏ శుభకార్యమైనా ఇవి ఉండాల్సిందే! వీటినే భార్యభర్తలుగా థీమ్‌ తీసుకున్నాను. సాధారణంగానే చూడండి ఒకేలా ఉండి, ఒకేలా ఆలోచించే వారిని భార్యభర్తలను చేయడు దేవుడు. ఇదంతా నేర్చుకోవడానికే!

నటుడిగా ఉన్న మీరు గుడి, దైవం, సంప్రదాయం.. ఇలాంటి షార్ట్‌ ఫిల్మ్స్‌ తీయాలనే ఆలోచన ఎందుకు కలిగింది?
మన జీవితమే నేర్చుకోవడానికి. పుట్టిన క్షణాన ‘కెవ్వు’ మనడం నేర్చుకున్నాడు మనిషి. చచ్చిపోయే క్షణంలో కూడా ఏదో నేర్చుకునే పోతాడు. పుట్టడం, పెరగడం, పెళ్ళి పిల్లలు, తర్వాత ముసలితనం.. ఎన్నో విషయాలు. జీవితమంతా తెలుసుకుంటూనే ఉంటాడు.

దేవాలయాలు, సంప్రదాయ పద్ధతులు వీటిని తెలుసుకోవడానికి ఎక్కడ బీజం పడింది?
మా నాన్న వేంకటరామశాస్త్రి సోయయాజులు. వంద యజ్ఞాలు చేసి సోమయాజులు అయ్యారు. నాలుగు వేదాలు చదివాడు. ఆయన భువి మీద నడిచే దైవంలా కనిపించేవాడు మాకు. అమ్మ అనసూయ సోమిదేవమ్మ సాక్షాత్తూ అన్నపూర్ణమ్మే! ఎవ్వరికీ లేదనకుండా వండటం, వడ్డించడం ఇదే పని ఆవిడకు. మాకున్న రెండు గదుల్లో ఒక గదిలో నిత్యాగ్నిహోత్రం వెలుగుతూనే ఉండేది. ఎప్పుడైనా అగ్నిహోత్రం కొండెక్కితే తిరిగి నిప్పు పుట్టించడానికి అగ్గిపుల్లలు వాడేవారు కాదు. మడి కట్టుకొని, చెక్కతో గంటల తరబడి రాపాడించేవారు. జబ్బులు నొప్పి చేసినా.. ప్రతీది నిష్టగా చేసేవారు.

దేవుడి అనుగ్రహం పొందాలంటే ఇంత కష్టపడాలా? ఇన్ని యాగాలు చేయాలా?
చెయ్యాలి. మన మంచి చెడ్డలు, గమనాగమనాలు చూస్తున్నవాడిని మనం చూసుకోకపోతే ఎలా? ఏదో మిడి మిడి జ్ఞానంతో ఇవన్నీ మూఢనమ్మకాలు అని కొట్టిపారేస్తుంటారు. కానీ, ధర్మశాస్త్రాల్లో చెబుతున్నదంతా ఇప్పుడు సైన్స్‌లోనూ ఉంది. సైన్స్‌ కూడా దైవాన్ని నమ్ముకునే సాగుతుంది. దేవుడిని మనం ఎప్పుడూ అంటిపెట్టుకునే ఉండాలి. తమిళనాడులో ఒక చోట బెల్లం విఘ్నేశ్వరుడిని చేస్తుంటారు. మళ్ళీ ఆయనకు బెల్లమే నైవేద్యమే పెట్టాలి. సమయానికి బెల్లం లేకపోతే ఆ విఘ్నేశ్వరుడి బెల్లం విగ్రహానే కొద్దిగా ముక్క తుంచి నైవేద్యం పెడతారు. ఒక పక్షి ఎగిరినా, ఒక మొక్క ఎదిగినా .. అన్నీ ఈ భూమి నుంచి పుట్టినవే! తిరిగి ఈ భూమిలోనే కలిసిపోవాలి. ఈ భూమి మీద ఇంత సృష్టిని నిలిపినవాడిని అనుక్షణం తలుచుకుంటూ ఉండాలి.

దైవం మీద ఇలాంటి భావన మీ చిన్నతనంలోనే బలంగా పడినట్టు ఉంది.
మాది తూర్పుగోదావరి జిల్లా నేదునూరులోని అగ్రహారం. ఏడుగురు అన్నదమ్ములం, ఒక అక్క. ఇంట్లో పూజలు, పద్ధతలు చాలా నిష్టగా జరిగేవి. దేవుడి మీద గురి ఎప్పుడూ దూరం కాకూడదని అప్పుడే పడింది.  దైవం నుంచి మన దృష్టి తప్పుకోకుండా ఉండాలంటే ఏదైనా ఒక రూపం ఏర్పరుచుకోవాలి. అది ఏ రూపమైనా కావచ్చు. రాయిని తొలవకముందు అది రాయే. దానికో రూపం ఇస్తే దైవం. కూరలు రకరకాల రుచులు ఉంటాయి. అవి నాలుక వరకే! కడుపులోకి చేరాక అన్నీ ఒకటే. అక్కడ ఏ రుచీ ఉండదు. అంతెందుకు...ఈ పెన్ను, పుస్తకం, టేబుల్,.. అన్నీ దేవుడి రూపాలే! కానీ, వాటిని మనం వాడుకోవాలి. వాటినో పక్కన పెట్టి పూజిస్తే పనులు అవవు. నాటి రాజులు అశ్వమేధయాగం చేసి గుర్రాన్ని వదిలేవారు. అది ఎంత దూరం వెళితే అంత భూమి వారిదే! అలాగే, మనం బతకడానికి, మన బాధ్యతలు చక్కగా చూసుకోవడానికి పని కోసం మనమూ గుర్రాన్ని ఎప్పుడూ వదులుతుండాలి. ఆ గుర్రం కూడా మనమే! దేవుడి పూజ చేయాలి కానీ, ఆస్తమానూ అదే ద్యాసలో ఉండకూడదు. ఈ రోజు ఉపవాసం ఉండాలి అని నిర్ణయించుకున్నాం అనుకోండి. ఏమీ తినద్దు, మడి కట్టుకొని ఎవరినీ ముట్టుకోకుండా శుభ్రంగా ఉండాలి అనుకుంటే ఎక్కడికీ కదల్లేవు. పనులు చేయవు. బాధ్యతలు నిర్వర్తించలేవు. అప్పుడు దేవుడు మన మీద పెట్టిన బాధ్యతలు సంపూర్ణంగా చేయలేం కదా! పనులు చేయాలంటే నాది అనే కొంత స్వార్థం కూడా ఉండాలి. నా ఇల్లు, నా పిల్లలు.. ఇలా! అప్పుడే మనిషి పనులు చేస్తాడు. మన చిన్నప్పుడు కొన్ని విధి విధానాలు పెట్టేస్తారు పెద్దవాళ్లు. నిద్ర లేవగానే అరచేతి రేఖలు చూసుకోవాలి, అమ్మకు, దేవుడికి నమస్కారం చేసుకోవాలి. ఇలాంటి పద్ధతులు జీవితంలో ఎంత ఎత్తుకు ఎదిగినా! ఎక్కడకెళ్లినా, ఏ చిన్న తప్పు చేసినా వెంటనే మన మూలాలను గుర్తుచేస్తాయి. మా అమ్మనాన్నలు ఆ మూలాలను బలంగా వేశారు. దేవుడి పేరుతో పద్ధతులన్నీ పెట్టారు కాబట్టి ఒక క్రమశిక్షణ అలవడింది.
 
దేవుడి మీద భారమేసే సినిమా రంగంలోకి వచ్చారా?
అకడమిక్‌గా బి.కామ్‌ చదివాను. కానీ, అది నా జీవన పోషణకు ఏ విధంగానూ ఉపయోగపడలేదు. రచనలు కూడా పుస్తకాలు చదివి రాసింది లేదు. మా కులవృత్తి ఉదరపోషణకు సరిపోదని ఇంగ్లీషు నేర్చుకున్నాం. నాటకాల మీద బాగా మోజు ఉండేది. పోటీ నాటకంలో పాల్గొనేవాడిని. వేల మందిలో పోటీ పడేవాడిని. వందల్లో, పదుల్లో ఉండటానికి ఇంకా పోటీ పడేవాడిని. ఏవేవో ప్రైవేట్‌ ఉద్యోగాలు చేస్తూ, మానేస్తూ సినిమా రంగానికి చేరాను. ఈ రంగంలో కూడా చాలా మంది దగ్గర పనిచేశాను. నా మొదటి సినిమా ‘కోకిల.’ నా రాతకు, నా నటనకు విలువ వచ్చింది ఇ.వి.వి.సత్యనారాయణ దగ్గర.  

ఫలానా ఉద్యోగం కావాలనో, అవకాశం రావాలనో దేవుడిని ఎప్పుడూ కోరుకోలేదా?
దేవుడిని ఏమీ కోరుకోకూడదని తెలుసుకున్నాను. మన అర్హతను బట్టి ఏం కావాలో దేవుడే ఇస్తాడు. నాకు తెలిసిన ఓ కథ చెబుతాను. ఒకతను చాలా కష్టాల్లో ఉంyì  కూడా ఎప్పుడూ దేవున్ని ఏమీ అడగలేదట. కానీ, ఒక రోజు ఆ కష్టాలకు ఓర్చుకోలేక తాడో పేడో తేల్చుకుందామని దేవుడి దగ్గరకు వెళ్లాడట. నాకు డబ్బు కావాలని దేవుడిని అడిగాడు. ఎంత కావాలని దేవుడు అడిగాడట. లక్ష రూపాయలు కావాలి చాలా కష్టాల్లో ఉన్నాను అన్నాడట. ఒరే, రాత్రే నీ గురించి నేనూ మా మిసెస్‌ లక్ష్మి మాట్లాడుకున్నాం. పెట్టిన పరీక్షలన్నీ వీడు చాలా ఓపికగా భరించాడు. ఇక గట్టెక్కించాలి. రేపు ఎలాగూ కోరుకోవడానికి వాడొస్తాడు. కోటి రూపాయలు ఇచ్చేద్దాం అని డిస్కస్‌ చేసుకున్నాం. లక్ష్మీదేవి కూడా సరే అంది. తీరా చూస్తే నువ్వేమో లక్ష రూపాయలే అడిగావు. తీసుకోపో.. అన్నాడట. వాడు బిక్కమొహం వేశాడట. అందుకే మనకేం కావాలో ఆయనకు తెలుసు. మనం అడగకూడదు.

మరొకడు దేవుడిని లక్షరూపాయలు అడిగాడట. ఒరే ఎప్పుడైనా కష్టపడి పనిచేసిన పాపాన పోయావా! నీ బ్యాంక్‌ బ్యాలెన్స్‌ 10 రూపాయలు ఉండేలా చూసుకున్నావా? ఇన్నేళ్లలో ఏదైనా మంచి జరిగితే నాకు ఒక్క థ్యాంక్స్‌ చెప్పావా! నీకు ఏం అర్హత ఉందని అడుగుతున్నావురా.. అని ఓ కథలో చెప్పాను. మనమో విషయం తెలుసుకోవాలి. ఈ జన్మ దేనికి లింకు. దీనికి ముందు మన జన్మ ఏంటి? ఇప్పుడు అన్ని అవయవాలు సక్రమంగా ఉండి, శక్తితో జీవించే అదృష్టాన్ని ఇచ్చాడు దేవుడు. ఇంకా ఏం కావాలి? ఈ జన్మ సాఫల్యత ఏంటి? అని ఆలోచించకుండా అస్తమానూ కోరికలు కోరుకోకూడదు.

దేవుడు ఉన్నాడు అనిపించిన సంఘటన?
దేవుడు ఉన్నాడని ప్రతీక్షణం నమ్ముతాను. పనే దైవంగా భావిస్తాను. నేను రాసే డైలాగులో ఉన్నాడు. చేసే నటనలో ఉన్నాడు. ‘నమ్మినవాడికి ఫలం ఉంది. నమ్మకపోతే ఏముంది? నమ్మీనమ్మని మూఢజనులకు మోక్షం దూరంగా ఉంది’ అని ఒక పద్యం ఉంది. సైకిలే తొక్కలేనివాడిని విమానాల్లో వెళ్ళాను. విదేశాలు చూశాను. ఇంకా ఏం కావాలి ఈ జన్మకు అనిపిస్తుంది.

దేవుడు లేడని ఏ సందర్భంలోనైనా అనిపించిందా?
దేవుడు లేడనుకుంటే ప్రతీ క్షణం టెన్షనేగా. లేమి కుటుంబమే అయినా ఎప్పుడూ దుఃఖం రాలేదంటూ ఆ స్వామి ఎప్పుడూ నాతోనే ఉన్నాడు.  
 
మీ పిల్లలకు, మీ మనవళ్లకు దైవం, సంప్రదాయాల గురించి ఎలా పరిచయం చేస్తున్నారు?
నా కొడుక్కి కూతురు. కొడుక్కి ఇద్దరు కూతుళ్లు. పండగలు, ప్రత్యేక రోజుల్లో అంతా కలుసుకుంటాం. వాళ్లు నా వద్దకు వచ్చినప్పుడే చెప్పగలుగుతాను తప్ప ఎప్పుడూ వారితో ఉండలేను. నేను ఏదైనా చెబితే ముగ్గుచెప్పాల్సింది ముగ్గురికే కాదు ముందు తరాలకూ తెలియాలనేది నా తాపత్రయం.

నిత్యం దైవాన్ని ఎలా తలుచుకుంటారు?
రోజులో ఇరవై నాలుగు గంటలు ఇచ్చాడు దేవుడు. ఓ గంటసేపు దేవుడిని తలుచుకుంటే మంచిదేగా! రోజూ కనీసం గంటన్నర నిత్య పూజ చేస్తాను. పని ఉంటే ఓ అరగంట తక్కువ ఉంటుంది. ఈ పూజలో దేవుడిని ఏమీ కోరుకోను. దేవుడి మీద దృష్టి. నాకేం అర్హత ఉందో అంతవరకు ఆ దేవుడే ఇస్తాడు.

దేవుడి గురించి ఆలోచన ఎలా మొదలైంది?
చిన్నతనంలో మా అన్నదమ్ముల్లో నేను ఎక్కువ మాట్లాడలేకపోయేవాడిని. నేను ‘అవును, కాదు’ అని సమాధానం చెబితే ఇంట్లో వాళ్లు ఆశ్చర్యపోయేవారు వీడు మాట్లాడుతున్నాడే అని. మిగతా అన్నదమ్ములందరినీ గమనించడంలోనే సరిపోయేది నాకు. ఈ గమనింపు వల్ల కొన్ని తెలుసుకున్నాను. దేవుడు రెండు చెవులిచ్చాడు, ఒక్కటే నోరిచ్చాడు ఎందుకు? అంటే, ఎక్కువ వినాలి, తక్కువ మాట్లాడాలి అనుకున్నాను. ఇలా ఆలోచిస్తూ నా అరుపులను పేపర్‌ మీద పెట్టేవాడిని. ఒక్కొక్కరు ఒక్కోలా గుర్తింపు తెచ్చుకుంటున్నారు. నేనెలా గుర్తింపు తెచ్చుకోవాలి.. నాకున్న బలం ఏంటి? ఆ ఆలోచనతో రాసేవాడిని. మేం నాటకాలు వేస్తే మినీ సురభి అనేవాళ్లు. ఆ నాటకాల్లోని పాత్రలకు నేను మాటలు రాసేవాడిని. అయితే, కాలక్రమంలో మిగతా ఆరుగురు వేరే వేరే ఉద్యోగాల్లో స్థిరపడిపోయారు. నేను నాటక, సినీ రంగంలో నిలదొక్కుకోవాలని ఎక్కువ కష్టపడేవాడిని.  
– నిర్మలారెడ్డి చిల్కమర్రి