ఆమె కళ్లలో మెప్పు ఆ కిక్కే వేరబ్బా

ఆమె కళ్లలో మెప్పు ఆ కిక్కే వేరబ్బా

సమ్‌సారం సంసారంలో సినిమా

బయట రవి గొంతు వినిపిస్తూ ఉంది చిన్నగా ‘‘అక్కా బావకు కోపం వచ్చినట్లుంది. తలుపు ఇంతసేపు తియ్యలేదు’’ విసురుగా తలుపు తీశాను. ఎదురుగా రజని, రవి. ఇద్దరి చేతిలో బ్యాగ్, మరికొన్ని బరువులు. ‘‘ఎంతసేపు బెల్‌ కొట్టాలి. చేతిలో బరువులున్నాయి’’ అన్నది రజని. సమాధానం చెప్పాలని లేదు, ఆవేశం తన్నుకొస్తోంది. విసురుగా తలుపేసి లోపలికి వెళ్లాను. ‘‘మాట్లాడరేంటి?’’ రెట్టించింది.‘‘ఈ మాత్రానికే ఇంతలా అడుగుతున్నావే. మధ్యాహ్నం వస్తానని ఇప్పుడొచ్చావు. అన్నం వండుకోకుండా ఎదురు చూస్తున్నాను. నిన్ను కాదు మీ వాళ్ళను అనాలి’’ ఆవేశం బోర్డర్‌ దాటేసిన విషయం మనసుకు తెలుస్తోంది. తెలియనీ, నేను ఆకలితో ఎంత ఇబ్బందిపడుతున్నాను మధ్యాహ్నం నుండి. నోరు తెరిచి ఏదో అనబోయి, పక్కనున్న తమ్ముడిని చూస్తూ మౌనంగా ఉండిపోయింది రజని. రజని ఏదో ఒకటి మాట్లాడాలి. ఆమె ఏదో అంటే నేను కూడా మరొకటి అనవచ్చు. కానీ... తను మౌనంగా ఉండేసరికి ఏమనాలో తెలీడం లేదు. ‘‘మీ అమ్మానాన్నకు తెలీదా నేను ఇక్కడ ఇబ్బంది పడుతానని. వీడిది ఏముందిలే అనుకున్నారు. నేనంటే లెక్కే లేదు’’ అని రవిని చూశాను.

ఇంజినీరింగ్‌ చేరిన తరువాత నల్లబడుతున్న మీసకట్టు గడ్డం పెద్దరికాన్ని అద్దుతున్నట్లున్నాయి, పాపం... నా మాటలకు కంట్లో నీటిపొర ఆపుకుంటూన్నాడు. నేను తగ్గినట్లు కనిపించదలుచుకోలేదు. ‘‘ఛీ, నేనమన్నానిప్పుడు’’ అంటూ లోపలకు పోయి పడుకున్నాను.కళ్లు మూసుకున్నా నిద్ర రావడం లేదు. ఆకలి కరకర లాడుతోంది. అహాన్ని చంపుకొని ఉప్మా అన్నా అడిగి తినడం మేలు. ఉహూ... అయినా, మగాడ్ని నేనడిగేదేంటి, తననే బ్రతిమిలాడనీ, లోపలనుండి నన్ను ఎవరో రాజేస్తున్నారు. అలాగే పడుకున్నాను.ఎంతసేపయిందో ఏమో, రూమ్‌లో చీకటి చేరుతున్నా లైట్‌ వేసుకోబుద్ది కావడం లేదు. అయినా ఈ ఆడవాళ్ళకు ఇంత పొగరెందుకో? ముఖ్యంగా పుట్టింటికి పొతే అసలే మాట వినరు.

‘‘ఇష్‌ ..... ’’ కుక్కర్‌ విజిల్‌. ఆహా వీనులవిందుగా ఉంది. దానితో పాటే గాలిలో తేలుతూ సాంబారు వాసన. ఆకలి పదిరెట్లు పెరిగినట్లు ఉంది. వెళ్లి అన్నం పెట్టమని అడిగితే బాగుండును. ఆత్మారాముడు నన్ను వేధిస్తున్నాడు. ఛా, నేను అడిగేదేంటి? రజని వచ్చి బ్రతిమిలాడినా పోకూడదు. నాలో మేల్‌ ఇగో డామినేట్‌ చేసింది. ప్రేమతో చాలా అలుసయిపోయాను. ఆడవాళ్ళని భయంలోనే ఉంచాలి– అని బామ్మ చెపుతూ ఉండేది. టేబుల్‌ మీద కంచాలు పెడుతున్న చప్పుడు. మెల్లిగా గది తలుపు తీసిన సౌండ్, కళ్ళు తెరవకుండా వింటూ ఉన్నాను. ‘‘భోజనానికి రండి’’ బింకంగా కళ్ళు మూసుకున్నాను. ’’రవి కూడా ఎదురు చూస్తున్నాడు ’’ విసురుగా లేచి కంచం ముందు కూర్చున్నాను. వేడి అన్నం పొగలు కక్కుతూ ఉంది. పక్కనే రెండురోజుల కిందట పెట్టిన కొత్త ఆవకాయ! ఆగలేక ముద్ద కలిపి నోట్లో పెట్టుకున్నాను. కారం సర్రుమంది నాలుక మీద.

‘‘అబ్బా!’’ ‘‘కొత్త కారం జాగ్రత్త. కొంచెమే కలుపుకోండి’’ అన్నది రజని చిన్నగా. నీళ్లు తాగి స్థిమితపడి మెల్లిగా తింటూ ఉంటే ఒక్కో ఆదరువు కంచంలోకి వస్తూ ఉంది. కాకరకాయ పొట్లాలు, అత్తగారు చేసి పంపినట్లుంది. భలే చేస్తుంది. గుర్తు పెట్టుకొని పంపింది. నోట్లో ఉంచుకుంటే రుచే రుచి. మెల్లిగా సాంబారు వడ్డించింది. మునక్కాయలు ఊరు నుండి తెచ్చిందిలాగా ఉంది. మునివేళ్లతో గుజ్జు వచ్చేస్తోంది. వడియాలు, గుమ్మడికాయ వడియాలు వచ్చి చేరాయి. ఉదయం నుండి తినక పోవడం మేలైంది. ఆకలికి ఇంకా రుచిగా ఉన్నాయి. వడ్డిస్తున్న రజని వేళ్లను ప్రేమగా నిమరాలనిపిస్తోంది. పక్కన వీడు...!

‘‘రవీ బాగా చదువుతున్నావా ?’’ ‘‘చదువుతున్నాను బావా’’ భయంగా బదులిచ్చాడు. భయం లేదన్నట్లు నవ్వాను. ‘‘బాగా చదువు. మీ నాన్నకు వ్యవసాయమే ఆధారం. నువ్వు బాగా చదివి ఉద్యోగం తెచ్చుకుంటే ఆయనకు భారం తగ్గుతుంది. నీకు ఏ సహాయం కావాలన్నా నన్నడుగు’’ బిడియంగా తల ఊపాడు. గర్వంగా రజని వైపు చూసాను. నవ్వుతూ ఉంది, మెచ్చితిని అన్నట్లు. ఎంతైనా భార్య కళ్ళలో మెప్పు చూస్తే ఆ కిక్కే వేరబ్బా. ‘‘ఇంకొంచెం తినురా’’ అన్నాను రవిని చూస్తూ. పెరుగులోకి రాగానే, తోటలో పండిన బంగినపల్లి మామిడి ముక్కలు నోరూరిస్తున్నాయి. ‘‘ఈ ఏడాది మీ నాన్నకు కాపు బాగా వచ్చినట్లుంది’’ ‘‘అవును. మీ కోసం ఈ చివరి కాపులో కాయలు ఏరి మాగపెట్టారు’’ నిజమే మావయ్యకు నేనంటే చాలా ప్రేమ. మనసులో గర్వంతో సంతోషం. మెల్లిగా ఆఖరున కప్పు తెచ్చి పెట్టింది.

అబ్బా, తినడానికి ఖాళీ ఉంటేగా. రజని మొహంలో నీకోసం ఏమి తెచ్చానో చూడు... అనే గర్వం. పల్లెటూరి అమ్మాయిని చేసుకొని త్యాగం చేశాం అని పోజు కొడతాం కానీ, ఇలాంటి బోనస్‌ సంతోషాలెన్నో వస్తాయి. ‘‘దీనికోసమే ఉదయం బస్‌ ఎక్కలేకపోయాం. నాన్న పక్క ఊరికెళ్లి జున్నుపాలు తెచ్చి మీ కోసం కాచి పంపారు’’ కొంచెం నోట్లో వేసుకున్నాను. చేతులు కడుక్కొని బెడ్రూమ్‌ లోకి వెళుతుంటే వెనకే వచ్చింది. ‘‘రవి లాస్ట్‌ బస్‌కి ఊరు వెళ్ళిపోతాడు’’ ‘‘ఉదయం వెళుదువులే రవీ’’ అన్నాను. ‘‘కాలేజ్‌కెళ్ళాలి బావా’’ మెల్లిగా చెప్పాడు .ఇందాకటి భయం లేదు వాడి కళ్ళలో. అనవసరంగా షో చేసాను. ‘‘వెళ్లనీండి. మళ్ళీ కాలేజ్‌కి అందుకోలేడు’’ ‘‘సరే ఉండు, బైక్‌ మీద బస్‌ స్టాండ్‌లో దిగపెడుతాను. అవును... నువ్వు సెమిష్టర్‌ ఫీ కట్టాలి కదా, లక్ష  నేనిస్తాను. నాన్నకు డబ్బు వచ్చినపుడు ఇమ్మని చెప్పు’’ అన్నాను. బీరువాలో డబ్బులు తీస్తూ ఉంటే బయట నుండి ‘‘బావ ఎంత మంచివాడక్కా! ఇందాక చాలా భయమేసింది’’ అని రవి గొంతు వినిపించింది.

రజని ఏమి చెపుతుందోనని చెవులు రిక్కించా! గలగలమని నవ్వు. ఒక్క క్షణం మనసులో ఏదో తియ్యగా, వారం అయిపోయింది ఈ తీపి తిని. ‘‘మీ బావ ఆకలి వేస్తే రుద్రుడే, కడుపు చల్లపడితే భోళా శంకరుడు’’ నవ్వుతూ అంది. వార్నీ, పెళ్లి అయి రెండేళ్లు కాలేదు. నా వీక్నెస్‌ తెలిసిపోయింది. ఫర్లేదు ఎదురు తిరిగి గొడవ పెద్దది చేసే భార్య కాకుండా సర్దుకుపోయే పెళ్ళాం వచ్చింది. థాంక్‌ గాడ్‌ ! ఏది ఏమైనా కోపం వచ్చినపుడు మాటలు తూలకుండా జాగ్రత్తపడాలి. నన్నే నమ్ముకొని అందరినీ వదిలి వచ్చిన భార్యను కష్టపెట్టి మనం మాత్రం ఏమి సుఖపడగలం. సుఖానికి దగ్గరి దారి ఎదుటివారిని గౌరవించడమే!


వండుకోలేక చస్తున్నా
హరి(రామ్‌), శైలజ (కీర్తీ సురేశ్‌) ఇద్దరూ ప్రేమించుకుంటారు. పెద్దలను ఒప్పించి పెళ్లి చేసుకుంటారు. వారికి ఓ పాప పుడుతుంది.   ఓసారి శైలజ పుట్టింటికి వెళుతుంది. అమ్మను బెడ్‌ కాఫీ అడుగుతాడు హరి. ‘సిగ్గులేక పోతే సరి.. పెళ్లైన తర్వాత కూడా నన్ను కాఫీ అడుగుతావేంట్రా.. నీ పెళ్లానికి ఫోన్‌ చెయ్‌’ అంటుంది తల్లి. భార్యకు ఫోన్‌ చేసి ‘ఏమే ఎప్పుడొస్తున్నావ్‌’ అంటాడు హరి. నాలుగురోజులు ఆగి బయలుదేరుతానని భార్య చెప్పగానే, ‘నెలరోజుల నుంచి ఇదేమాట చెబుతున్నావ్‌. ఏం కామెడీగా ఉందా? రేపు పొద్దునకల్లా ఇంట్లో లేకుంటే విడాకులిచ్చేస్తాను ఏమనుకుంటున్నావో, వండుకోలేక చస్తున్నా ఇక్కడ’ అంటాడు కోపంగా. నాన్న మాట్లాడతారట అని తండ్రి శ్రీనివాసరావుకి(సత్యరాజ్‌) ఫోన్‌ ఇస్తుంది శైలజ. ‘అల్లుడూ.. అమ్మాయిని ఓ నాలుగురోజులు ఆగాక పంపిద్దామని పర్లేదా’ అంటాడు. ‘భలే వారే మావయ్యా.. ఓ పదిరోజులు ఆగి పంపించండి. అవసరమైతే నేనే వచ్చేస్తానుగా’ అని బదులిస్తాడు ‘నేను శైలజ’ చిత్రంలో హరి.

ప్రతి సంసారంలోనూ కొన్ని ఇబ్బందులుంటాయి. అప్పటికవి పెద్దవే. ఎలాగోలా గట్టెక్కుతాం. వాటివల్లనే సంసారం బలపడుతుంది. ఆ అనుభవంతో చిన్న, పెద్ద ఇబ్బందులను దాటుకుని హాయిగా జీవించడం నేర్చుకుంటాం. కొంతకాలం తర్వాత వెనక్కి తిరిగి చూసుకుంటే అదసలు సంకటమే కాదనిపిస్తుంది, పొట్ట చెక్కలయ్యేలా నవ్వొస్తుంది కూడా. అలాంటి సరదా సంఘటనలను అక్షరాలతో కళ్లకు కట్టండి.
సాక్షి పాఠకులతో పంచుకోండి.
– వి.ఎస్‌.
ఈ మెయిల్‌: samsaaram2017@gmail.com