దేశంలో జరుగుతున్న అన్ని ప్రతిఘటనా పోరాటాలను మన డ్రాయింగ్ రూముల్లో, టీవీల ముందు కూర్చుని ఉగ్రవాదం అని పిలిచేస్తుంటాం. కశ్మీరీలను, ఆదివాసీలను, ఈశాన్య గిరిజనులను భారతీయులుగా పరిగణించడం లేదు. అక్కడ జరిగే హింస మనల్ని ఏమాత్రం స్పృశించడం లేదు. అందుకే ఆ హింసకు కారణాలను, వాటి పరిష్కారాలను మనం చాలా సులువుగా దాటేస్తుంటాం. దీనివల్ల్లే కేంద్ర ప్రభుత్వం ప్రతిఘటిస్తున్న వారిపట్ల తాను కోరుకుంటున్నంత కఠినంగా, నిర్దయగా వ్యవహరిస్తోంది.
 
 దీర్ఘకాలంగా కొనసాగుతున్న మూడు అతి పెద్ద ఘర్షణాత్మక ప్రాంతాలను భారత్ కలిగి ఉంటోంది. మొదటిది జమ్మూ కశ్మీర్. రెండు, జార్ఖండ్, ఒరిస్సా, ఛత్తీస్‌గఢ్ వంటి రాష్ట్రాలతో కూడిన మధ్యభారత ఆదివాసీ ప్రాంతం.  మూడు, ఈశాన్య భారత్‌లోని గిరిజన ప్రాంతం. మొదటి ప్రాంతంలో సమస్య ఏమిటంటే, దేశ విభజన సమయంలో తమ వాణిని ఎవరూ పట్టించుకోలేదని కశ్మీర్ ముస్లి ములు భావిస్తున్నారు. ప్లెబిసైట్ (తామేం కోరుకుంటున్నారు అనే అంశంపై నిర్వహించే రిఫరెండం)పై నాటి ప్రధానమంత్రి జవహర్‌లాల్ నెహ్రూ తమకు చేసిన వాగ్దానం వెనుక్కు తీసుకున్నారని వీరి ఆరోపణ.
 
 పలు చర్యల పరంపర ద్వారా జమ్మూకశ్మీర్‌ను తర్వాత భారత సమాఖ్యలో కలిపేశారు, కాని వీటిని కశ్మీ రీలు చట్టబద్ధమైనవిగా ఆమోదించడం లేదు.  ఐక్యరాజ్యసమితి మొదట్లోనే ఈ సమస్యలో తలదూర్చింది. కానీ, ప్రచ్ఛన్న యుద్ధం, చీలిపోయిన భద్రతా మండలి ఈ అంశాన్ని పక్కన పెట్టేసింది. అందుకే కశ్మీరీలు సరిగ్గా 3 దశాబ్దాల క్రితం హింసాత్మక తిరుగుబాటుకు సిద్ధపడ్డారు. బలమైన సైన్యం నీడలో రెండు తరాల కశ్మీరీలు ఎదిగారు. కశ్మీర్‌లోయలోని హిందువులు వలస వెళ్లిపోయారు. కానీ కశ్మీర్ వేర్పాటువాద హింస ఆ రాష్ట్రాన్ని దాటి వెళ్లలేదు. ఈ అన్ని దశాబ్దాలలోనూ ముంబై లేదా ఢిల్లీపై కశ్మీరీలు బాంబు పేలుళ్లకు, దాడులకు దిగలేదు. ఆయుధాలు చేపట్టిన కశ్మీరీలు వాటిని రాష్ట్ల్రంలోనే భారత సాయుధ బలగాలపైనే ఉపయోగించారు. తక్కిన భారత్ మొత్తంగా వీరిని ఉగ్రవాదులుగా చూస్తున్నప్పటికీ, కశ్మీరీలు మాత్రం వారిని అలా చూడలేదు.
 
  పాకిస్తాన్ నుంచి ప్రోత్సాహం లేనట్లయితే కశ్మీర్ ఒక సమస్యగా ఉండదని భారత్ భావన. అయితే కశ్మీరీలపై సాగుతున్న తీవ్ర హింసను చూస్తుంటే వారిని భారతీయులుగా మనం చూడలేదనిపిస్తోంది.
  ఇకపోతే, రెండో ఘర్షణాత్మక ప్రాంతంలో సాంప్రదాయిక ఆదివాసీ ప్రాంతా ల్లోని వనరులను కొల్లగొట్టడమే సమస్య. ఈ ప్రాంతంలో సమృద్ధిగా ఖనిజాలు, బొగ్గు నిక్షేపాలు ఉన్నాయి. భారత ప్రభుత్వం ఈ వనరులను జాతీయ సంపదగా భావించి వాటిని తోడేయాలని కోరుకుంటోంది. అయితే ఆదివాసీల భూములను కైవసం చేసుకుంటున్న మనం వారిపట్ల న్యాయంగా వ్యవహరించడం లేదు. భారత్ సమర్ధత ఉన్న ప్రాంతం కాదు. సంపన్న ప్రాంతమూ కాదు. భారత్‌లోని మెజారిటీ జనాభాకు, ప్రత్యేకించి పేదలకు ప్రభుత్వం విద్యను, ఆరోగ్యాన్ని పూర్తి స్థాయిలో అందించలేదు.
 
 కానీ భారత జనాభాలో 8 శాతంగా ఉన్న ఆదివాసీల విషయానికి వస్తే మాత్రం వారు త్యాగం చేయాలని నొక్కి చెబుతుంటారు. నిజం చెప్పాలంటే ఆదివాసీ భూముల్లోంచి తోడివేసిన బొగ్గు ద్వారానే మన నగర ప్రాంతాల్లో ఎయిర్ కండిషనర్లు, వాషింగ్ మెషిన్లు పనిచేస్తున్నాయి. వారు నివ సిస్తున్న అడవులనే న రికి వాటిని కలుషితం చేస్తున్నాం. పైగా బొగ్గు గనులను దక్షిణ ముంబై, దక్షిణ ఢిల్లీ ప్రాంతంలో కనుగొన్నట్లుగా ఇక్కడి మానవహక్కులు, దోపిడీ, పర్యావరణం గురించి మరింతగా చర్చిస్తామని మనకు హామీ ఇస్తుం టారు కానీ, ఆదివాసీలు తమ హక్కుల కోసం జరిపే పోరాటంలో వారికి మద్ద తుగా నిలిచే మిత్రపక్షాలు ఏమంత ఎక్కువగా లేకపోవడం విచారకరం.
  
  దోపిడీకి వ్యతిరేకంగా సాగించే హింసాకాండను మనదేశంలో మావోయిజం లేదా వామపక్ష తీవ్రవాదం అని పిలుస్తున్నారు. ఇలా ముద్రవేయడం ద్వారా ఈ రకం హింసకు దారితీస్తున్న కారణాలను నగర భారతీయులు విస్మరించేలా చేసి మావోయిస్టులను ఉగ్రవాదులుగా ఆమోదించేయడం చాలా సులువైన పని. ఈ ఒక్క కారణం వల్లే తీవ్రవాది, ఉగ్రవాది, మావోయిస్టు, జిహాదిస్టు వంటి పదాలు మన నోళ్లలో అలవోకగా నానుతుంటాయి. కశ్మీర్ హింసలాగే మావోయిస్టు హింస కూడా చెన్నయ్ లేదా కోల్‌కతాకు చేరడం లేదు. ఈ హింస ఆదివాసీ ప్రాంతానికే పరిమితం అయింది. మన నగరాల్లో మందుపాతరలు పేలవు. కార్పొరేట్ ఆఫీసు లను ఎవరూ ముట్టడించరు.
  
  ఇక మూడో ఘర్షణాత్మక ప్రాంతం ఈశాన్య భారత్. ఇది మొఘల్ పాలన కిందికి రాని భారత్‌లోని భాగం. బ్రిటిష్ పాలకులు వీరిని లోబర్చుకున్నారు. ఈ ప్రాంతాన్ని  ఇటీవలి కాలంలోనే భారత్‌లో కలిపేశారు. ఈ ప్రాంతంలోని కొన్ని ఆదివాసీ తెగలు 1947కి చాలాకాలం క్రితమే తమను ఇండియాలో కలిపేయడాన్ని ప్రతిఘటించాయి. వీరు తర్వాత కూడా తమ హింసను కొనసాగించారు. బలంగా పాతుకుపోయిన భారత సైన్యం ఇక్కడి ప్రతిఘటనను చల్లబర్చింది.
  
  కానీ ఈశాన్య భారత్‌లోని తిరుగుబాటుదారులు కూడా తమ పోరాటాన్ని బెంగళూరు, లేదా హైదరాబాద్‌లో చేయడం లేదు. మన విమానాశ్రయాలపై ఎలాంటి దాడులూ జరగటం లేదు, మన పాఠశాలల్లో ఎవరినీ బందీలుగా పట్టుకోవడం లేదు.  లక్షలాది కశ్మీరీలు, ఈశాన్య భారతీయులు తాము పనిచేస్తున్న భారత్‌లోని నగర కేంద్రాల్లోనే నివసిస్తున్నారు. వీరికి ఇళ్లను అద్దెకు ఇవ్వడానికి తిరస్కరించి నప్పుడు, తమ జాతి కారణంగా వీరిపై దాడులు జరిగినప్పుడు నిత్యం వార్తల్లోకి వస్తుంటారు. తమ సొంత గడ్డపై జరుగుతున్న ఘర్షణను వారు అక్కడే వదిలే శారు. అయినా మరొక దేశంలో నివసిస్తున్నవారికి లాగా.. వీరిపై దాడులు చేస్తు న్నారు, చంపుతున్నారు. మనదేశ మూడు ప్రధాన ఘర్షణాత్మక ప్రాంతాలను భార తీయ మధ్యతరగతి విస్మరించడానికి ఈ కీలక వాస్తవమే కారణం. అక్కడ జరిగే హింస మనల్ని ఏమాత్రం స్పర్శించడం లేదు. అందుకే ఆహింసకు కారణాలను, వాటి పరిష్కారా లను మనం చాలా సులువుగా దాటేస్తుంటాం.
  
 మన డ్రాయింగ్ రూముల నుంచి, టీవీల నుంచి దీన్ని మనం ఉగ్రవాదం అని పిలుస్తుంటాం. ఉగ్రవాదానికి దూరంగా ఉంటాం. అలా ఉండగలిగేందుకు తగిన అదృష్టవంతులం మరి. ఈ పరిస్థితి వల్లే ప్రభుత్వం ప్రతిఘటిస్తున్న వారి పట్ల తను కోరుకుంటున్నంత స్థిరంగా, కఠినంగా వ్యవహరి స్తోంది. కారణం ఒకటే. ప్రభుత్వం తీసుకుంటున్న కఠిన చర్యలు మనపై నేరుగా ప్రభావం చూపడం లేదు.
  వ్యాసకర్త కాలమిస్టు, రచయిత  aakar.patel@icloud.com
  - ఆకార్ పటేల్


 కేవలం పదేళ్లలోనే దేశంలో బహుళ జాతి కంపెనీల వల్ల రెండు లక్షల ఎకరాల అడవి నాశనం అయ్యిందని ప్రభుత్వ అధికారిక సర్వేలు తెలుపుతున్నాయి. మరి అడవిని నాశనం చేస్తున్నారని పాలకులు ప్రజలపై నెపం మోపడం ఏమిటి?  తెలంగాణ ఉద్యమంలో కోట్ల గొంతులు ఒక్కటై నినదించిన భూమి సమస్య ఇంకా పరిష్కారం కాలేదు.  
  
  ఖమ్మం, వరంగల్ జిల్లాల్లోని ఏజెన్సీ ప్రాంతంలో ప్రజలు సాగు చేసుకుంటున్న రెండు లక్షల ఎకరాలకుపైగా పోడు భూములను స్వాధీనం చేసుకో వాలని, వాటిలో నర్సరీలను పెంచాలని తెలంగాణ ప్రభు త్వం ప్రయత్నాలు ఆరంభిం చింది. తెలంగాణలో ఖమ్మం, కరీంనగర్, ఆదిలాబాద్, వరంగల్ జిల్లాల్లోని భద్రాచ లం, కొత్తగూడెం, ములుగు, మంథని, ఉట్నూర్, ఆసిఫా బాద్ డివిజన్‌లలో గిరిజనులు, గిరిజనేతరుల అధీనం లోని పోడు భూములను ప్రభుత్వమే ఆక్రమించే ప్రక్రియ ప్రస్తుతం వేగం పుంజుకుంది. ఇందుకోసం సాగుదా రులకు అటవీ శాఖ నోటీసులు కూడా పంపింది.
  
  ఈ నోటీసులను ప్రజలు తిరస్కరిస్తున్నా, ఆ భూములపైకి పోలీసుల దన్నుతో సర్వే చేయిస్తున్నారు. చివరకు పట్టా లున్న వారికి కూడా నోటీసులు వచ్చాయి. ఇదేం అన్యా యమని అడగలేని స్థితిలో రాజకీయ పక్షాలున్నాయి. ఒకవైపు గిరిజనులకు మూడెకరాల భూమి కొని ఇస్తా మంటున్న ప్రభుత్వం ఉన్న భూములను బలవంతంగా గుంజుకోవడం ఘోరం. తెలంగాణలో అటవీ విస్తరణ లక్ష్యం పైకి చూడటానికి మంచిగానే ఉంది కాని లక్షలాది గిరిజనులకు దీనివల్ల కాళ్లకింది భూమి తమది కాకుండా కదిలిపోనుంది.
  
  అటవీ హక్కుల చట్టం కింద సాగుచేసుకుంటున్న భూములకు పట్టాలు ఇవ్వాలని 17 మండలాల్లో 155 గ్రామాలకు చెందిన 32,775 మంది ఐటీడీఎని 2006లో అభ్యర్థించారు. చట్టం ప్రకారం వీరందరికీ 84,617 ఎక రాల భూమికి పట్టాలివ్వవలసి ఉండగా, 17,252 దరఖా స్తులను అటవీ హక్కుల కమిటీ తిరస్కరించింది. సబ్ డివిజనల్ కమిటీ స్థాయిలో మరో 3,939 దరఖాస్తులను తిరస్కరించారు. దివంగత సీఎం వైఎస్‌ఆర్ హయాంలో 50 శాతం వరకు పట్టాలిచ్చారు. తర్వాత 7,242 మంది కొత్తగా పట్టాల కోసం దరఖాస్తు చేసుకున్నారు. రెండు దశల్లోనూ దరఖాస్తు చేసుకున్న వారిలో అర్హులకు పట్టాలివ్వని ప్రభుత్వం వారినే భూ ఆక్రమణ దారులని ప్రభుత్వం అంటోంది.
  
  ఎన్నో సుదీర్ఘ పోరాటాల ఫలితంగా వచ్చిన ఈ చట్టంలోని కీలకాంశాల అమలుకు కేంద్ర రాష్ట్ర ప్రభు త్వాలు ఏనాడూ చిత్తశుద్ధితో వ్యవహరించలేదు. కేవలం పది సంవత్సరాల కాలంలోనే (1995-2005) దేశంలో మైనింగ్ రంగంలో ఉన్న బహుళజాతి కంపెనీల వల్ల రెం డు లక్షల ఎకరాల అడవి నాశనమైందని ప్రభుత్వ అధికా రిక సర్వేలు తెలుపుతున్నాయి. ఇంకా అనధికారికంగా ఆ లెక్క మరో పదింతలున్నా ఆశ్చర్యం లేదు. మరి అటవిని నాశనం చేస్తున్నారని పాలకులు ప్రజలపై నెపం మోప డం ఏమిటి?
  
  తెలంగాణ ప్రభుత్వ విధానం చట్టాలను ఉల్లంఘిం చడమే కాదు. అధికారంలోకి రాక పూర్వం చేసిన వాగ్దా నాలు, ఆ తర్వాత మాట్లాడుతున్న విధానాలకు పూర్తిగా విరుద్ధంగా ఉంటున్నాయి. దళితులకు మూడెకరాల భూమి నినాదం అంటూ ఎంతో ఆకర్షణీయంగా ప్రచా రం చేసిన వారు ఇప్పటికి పంచిందెంత? ఆదిలాబాద్ జిల్లాలో జరిగిన ప్రభుత్వ సర్వే ప్రకారం కేవలం నాలు గు మండలాల్లోనే  ప్రభుత్వ భూమి అందుబాటులో ఉంది. మరి మిగతా చోట్ల ఉన్న ప్రజల పరిస్థితి ఏమిటి? పోనీ భూస్వాముల చేతుల్లో ఉన్న భూమిని స్వాధీనం చేసుకోగలదా అంటే అదీ లేదు. మరి ప్రభుత్వం దళిత, గిరిజనులకు కుటుంబానికి మూడెకరాల భూమి ఎక్కడి నుంచి తెచ్చివ్వగలదు? ఇచ్చే ఉద్దేశం పాలకులకు ఉంటే గిరిజన, గిరిజనేతరుల పేద ప్రజలు సాగు చేసుకుం టున్న భూముల ఆక్రమణకు ప్రభుత్వం ఎందుకు పూను కుంటుందో ప్రభుత్వం జవాబు చెప్పాలి.
  
  పేదల భూములను గుంజుకొని పారిశ్రామికవేత్త లకు కట్టబెట్టే విధానాన్ని అవలంబిస్తున్న ప్రభుత్వాలు ఆచరణలో మాత్రం జనాకర్షక నినాదాలతో ప్రజలను మోసం చేస్తున్నాయి. అసలు సమస్యలను పక్కదోవ పట్టిస్తున్నాయి. ఆసక్తికరమైన విషయమేమిటంటే దేశం లోని, రాష్ట్రంలోని మిగులు భూములపై ప్రభుత్వాలు ఇప్పటికీ సరైన లెక్కలు చూపటం లేదు. 1932లో నిజాం కాలంలో తెలంగాణ ప్రాంతంలో భూ సమగ్ర సర్వే జరి గింది. తర్వాత ఇక్కడి భూములపై భూస్వాముల పెత్తనమే సాగుతూవచ్చింది. జాతీయ భూ రికార్డుల ఆధునీకరణ కింద తెలంగాణ ప్రభుత్వానికి 500 కోట్ల నిధులు (అంటే 50 శాతం) కేంద్ర ప్రభుత్వం అంది స్తుంది. అయితే ప్రభుత్వం రికార్డుల ఆధునీకరణ జరి గినా ప్రజల పక్షం వహిస్తుందంటే అనుమానమే.
  
 మా భూములు మాక్కావాలె అంటూ నినదించిన ప్రజలకు భూమి పంచుతామని వాగ్దానం చేసిన తెలం గాణ ప్రభుత్వం ఉన్న భూములనే బలవంతంగా గుంజు కోవడానికి ప్రయత్నిస్తోంది. తెలంగాణ ఉద్యమంలో కోట్ల గొంతులు ఒక్కటై నినదించిన భూమి సమస్యను పరిష్కరించడానికి పోరాటమే ఇప్పటికీ మార్గంగా ఉం ది. పోడు భూములపై ప్రభుత్వ ఆక్రమణకు వ్యతిరేకం గా పోరాటం చేపట్టవలసిన ఆవశ్యకత ఏర్పడింది. తరాలుగా అటవీ భూములపై ఆధారపడి జీవిస్తున్న ప్రజలు తీవ్ర ఆందోళనతో ఉన్నారు. తెలంగాణ ఉద్యమ లక్ష్యాల పరిపూర్తి కోసం అన్ని శక్తులూ ఏకమై ప్రభుత్వ పోడు భూముల ఆక్రమణకు వ్యతిరేకంగా పోరాడాలి.
  (వ్యాసకర్త తెలంగాణ ప్రజాఫ్రంట్ ప్రధాన కార్యదర్శి) మొబైల్: 98499 96300
  - నలమాస కృష్ణ