'లైట్‌హౌస్‌ పేరెంటింగ్‌'..పదంలోనే ఉంది మార్గదర్శకం అని. అంటే..లైట్‌హౌస్‌ అనేది సముద్రంలో ఉంటుంది. ఇది పెద్ద పెద్ద ఓడలకు, పడవలకు ఓ దిక్సూచిలా ఉంటుంది. అలానే ఈ పేరెంటింగ్‌ విధానంతో పిల్లలు ప్రయోజకులుగా మారతారాని చెబుతున్నారు నిపుణులు.. అయితే ఈ విధానంలో పిల్లలు చాలా స్వతంత్రంగా ఉంటారు. మరీ ఇంత స్వతత్రంగా ఉంటే చేజారిపోయే అవకాశం ఉంటుదనే సందేహానికి తావివ్వకండి. ఎందుకంటే ఈ పేరెంటింగ్‌ విధానం వల్ల బాధ్యతయుతమైన పిల్లలుగా ఎదుగుతారని దీమాగా చెబుతున్నారు నిపుణులు. ఇంతకీ ఏంటి లైట్‌హౌస్‌ పేరెంటింగ్? బాధ్యతయుతంగా పెరిగేందుకు ఎలా ఉపయోగపడుతుంది..?అంటే..ఈ విధానంలో తల్లిదండ్రులు తమ పిల్లలను స్వతంత్రంగా ఎదిగేలా చేస్తారు. ఎక్కడ వారిని నియంత్రించారు. స్నేహంగా మెలుగుతారు. ఇక్కడ తల్లిదండ్రులు పిల్లలకు వచ్చిన ప్రతి సమస్యను తమకు తామే పరిష్కరించుకునేలా దిశా నిర్దేశాం చేస్తారేగానీ జోక్యం చేసుకోరు. సవాళ్లను అధిగమించడం ఎలా అనేది అనుభవపూర్వకంగా తెలుసుకునేలా చేస్తారు. ఈ టైపు తల్లిదండ్రులు తమ పిల్లలకు స్పష్టమైన పరిమితులు, సరిహద్దులను ఏర్పాటు చేస్తారు. ప్రపంచం నుంచి తనంతట తానుగా ఎలా అభివృద్ధి చెందాలో గైడెన్స్‌ ఇస్తారు.అంతేగాదు ఈ విధానంలో పిల్లలు తమ ఆత్మగౌరవానికి ప్రాముఖ్యత ఇవ్వడం తెలుసుకుంటారు. అలాగే తల్లిదండ్రులతో ఓపెన్‌ కమ్యునికేషన్‌ చేయగలరు. ప్రతి విషయం తమ తల్లిదండ్రులకు తెలియజేయడం మంచిదనే ఆటిట్యూడ్‌ వస్తుంది పిల్లలకి. తాము పరిష్కరించలేని సమస్యను తల్లిదండ్రుల వద్ద చర్చించి సరిచేసుకుంటారు. వాళ్లకంటూ ఓ అభిప్రాయలు, ఉన్నతభావాలతో ఉంటారు. ఆత్మవిశ్వాసంతో ముందకు సాగుతారు. అలాగే అనుకున్న వెంటనే కొన్ని పనులు అవ్వవనే విషయం అనుభవ పూర్వకంగా తెలుసుకుంటారు. ఓపిక, సహనంతో వ్యవహరించడం అలవాటవ్వుతుంది. ఈ పేరెంటింగ్‌ విధానం వల్ల పిల్లలు ప్రమాదాల బారినపడటం అనేది అరుదని కూడా చెప్పొచ్చు. అయితే ఈ పేరెంటింగ్‌ విధానంలో పిల్లలతో తల్లిదండ్రులు ఎలా వ్యవహరించాలి అంటే..తల్లిదండ్రులు ఎలా నడుచుకోవాలంటే..పిల్లలతో స్నేహభావంతో మాట్లాడటం వంటివి చేయాలి. విసిగిస్తున్నా ఓ చిరునవ్వుతో మందలిస్తన్నట్లుగా చెప్పాలి. ఇలా చేస్తే తన అమ్మకి తనంటే ఇష్టం అనే బలమైన నమ్మకం ఉంటుంది. ఇలా ఉంటే ఏ విషయమైన మీతో ధైర్యగా చెబుతారు. భయం అనే పదం దూరం అవుతుంది. తల్లిదండ్రులంటే నా శ్రేయోభిలాషులనే గట్టి ఫీలింగ్‌, మంచి బాండ్‌ ఉంటుంది. సమస్యలను, సవాళ్లను ఎలా హ్యాండిల్‌ చేయాలో సూచించాలే తప్ప తల్లిందడ్రులే తలకెత్తుకునే పని చేయకూడదు. అలాగే వాళ్లు సాధించిన ప్రతి విజయాన్ని సెలబ్రేట్‌ చేయడం, అభినందించడం వంటివి చేయాలి. అలాగే ఓడిపోయినా, వెనుకబడినా..భుజం తట్టి భరోశా ఇస్తూ ముందడుగు వేసేలా చేయాలి. ముఖ్యంగా నలుగురితో కలిసి ఉండటం ఏంటనేది తెలియజేయాలి. తమ నిర్ణయాలను తాము తీసుకునేలా స్వేచ్ఛగా బతకడం నేర్పిస్తే..ప్రతి అంశాన్ని సమాజం నుంచే సహజంగా నేర్చకుంటారు, వంటబట్టించుకుంటారు. ఇలా వ్యవహరిస్తే తల్లిందడ్రులు పిల్లల మధ్య మంచి బలమైన బాండింగ్‌ ఏర్పడుతుంది. అలాగే బాధ్యతయుతమైన పిల్లలుగా పెరగడమే కాకుండా గొప్ప ప్రయోజకులవుతారని చెబుతున్నారు. ఇంకెందుకు ఆలస్యం తల్లిదండ్రులు మీ పిల్లలతో ఇలానే ప్రవర్తిస్తున్నారో లేదో చెక్‌ చేసుకోండి.(చదవండి: పారిస్ ఫ్యాషన్ వీక్‌లో ప్రపంచంలోనే అత్యంత ఖరీదైన హ్యాండ్‌ బ్యాగ్‌! అన్ని కోట్లా..!)

భీమునిపట్నం: భీమిలి బీచ్‌ సమీపంలో కొత్త లైట్‌హౌస్‌ నిర్మాణానికి అధికారులు ప్రయత్నాలు చేస్తుండడంతో త్వరలో ఇది కార్యరూపం దాల్చే అవకాశం కనిపిస్తోంది. బ్రిటిష్‌ వారు ఇక్కడ ఉన్న సమయంలో సముద్రంలో పోర్టును ఏర్పాటు చేసుకోవడం ద్వారా వస్తువులు, సామాగ్రిని ఎగుమతులు, దిగుమతులు చేసుకునేవారు. ఇందుకోసం ఇక్కడకు వచ్చి వెళ్లే ఓడలకు దిక్సూచిగా ఉండడం కోసం 1854లో బీచ్‌ వద్ద లైట్‌హౌస్‌ను ఏర్పాటు చేశారు. దాంతోపాటు మున్సిపల్‌ కార్యాలయం వద్ద పోర్టు షిప్పింగ్‌ కార్యాలయం, బీచ్‌కు సమీపంలో లైట్‌హౌస్‌ నిర్వహణ చూసుకునే సిబ్బంది క్వార్టర్లు నిర్మించారు. స్వాతంత్య్రం వచ్చిన తర్వాత వీటి నిర్వహణ బాధ్యత కాకినాడ పోర్టు ఆధీనంలోకి వెళ్లింది. కాగా పోర్టు కార్యాలయంలో ఒక కన్సర్వేటర్, ఇద్దరు సిబ్బంది ఉండేవారు. వారు లైట్‌హౌస్‌ నిర్వహణ చేసేవారు. అయితే సిబ్బంది క్వార్టర్స్‌లో ఎవరూ ఉండకపోవడంతో అవి శిథిలమైపోయాయి. ఇదిలా ఉండగా సుమారు పది సంవత్సరాల క్రితం కాకినాడ పోర్టు ఆధీనంలో ఉన్న ఈ లైట్‌హౌస్‌ కేంద్ర ప్రభుత్వ మంత్రిత్వశాఖకు చెందిన షిప్స్‌ అండ్‌ లైట్‌హౌసెస్‌ విభాగం ఆధీనంలోకి వెళ్లగా వారి పర్యవేక్షణలో ఉంది. అలాగే పోర్టు కార్యాలయం మూతపడిపోవడంతో సిబ్బందిని వేరే ప్రాంతాలకు బదిలీ చేసేశారు.  మత్స్యకారులకు ఉపయోగం  ఇక్కడ ఉన్న లైట్‌హౌస్‌ బ్రిటిష్‌ వారి పోర్టు మూతపడిపోయి కాకినాడ పోర్టు ఆధీనంలోకి వెళ్లినప్పటికీ పని చేస్తూనే ఉంది. సాయంత్రం చీకటి పడిన తర్వాత సిబ్బంది దీన్ని వెలిగిస్తారు. ఉదయం ఆర్పేస్తారు. ఇలా రోజూ జరుగుతుంది. కాగా భీమిలితోపాటు చుట్టుపక్కల చిప్పాడ, అన్నవరం బీచ్‌రోడ్డులోని చేపలుప్పాడ, మంగమారిపేట మరికొన్ని గ్రామాల్లోని మత్స్యకారులు రోజూ రాత్రి, తెల్లవారుజామున సముద్రంలోకి చేపల వేటకు వెళ్లి తిరిగి వస్తుంటారు. వారికి ఇది దిక్సూచిగా ఉండి ఎంతగానో ఉపయోగపడుతోంది. అయితే ఇది బాగా పాతపడిపోవడం వల్ల కాంతి విహీనంగా మారడంతో అంతంత మాత్రంగానే పని చేస్తోంది. ఈ నేపథ్యంలో ఏడు సంవత్సరాల క్రితం మరో ప్రాంతంలో వంద అడుగుల ఎత్తులో పెద్ద లైట్‌హౌస్‌ ఏర్పాటు చేయనున్నట్టు అధికారులు ప్రకటించినప్పటికీ అది కార్యరూపం దాల్చలేదు. ఈ క్రమంలో ఇటీవల కొత్త లైట్‌హౌస్‌ నిర్మాణానికి స్థల పరిశీలన కోసం అధికారుల బృందం వచ్చింది. పాత లైట్‌హౌస్‌ సమీపంలో శిథిలమైన సిబ్బంది క్వార్టర్స్‌ స్థలాన్ని పరిశీలించారు. ఇక్కడ లైట్‌హౌస్‌ నిర్మించడమే కాకుండా పర్యాటకులు వచ్చి సందర్శించడానికి అనుకూలంగా ఏర్పాటు చేయడానికి నిర్ణయించారు. ఈ స్థలంలో లైట్‌హౌస్‌ నిర్మాణం పూర్తయితే సముద్రంలో తిరిగే ఓడలకు, తీరప్రాంత మత్స్యకారులకు ఎంతో సదుపాయంగా ఉండడంతోపాటు, పర్యాటకులు సందర్శించడానికి  బాగుంటుంది.

మేం లైట్‌హౌస్‌ వద్దకు చేరే సరికి లోనికి పోయే మార్గానికి గేటు మూసి ఉంది. నేను కారు దిగి గేటు వైపు నడిచాను. ‘‘లైట్‌హౌస్‌ ఎక్కడుంది నాన్నా? మనం లోనికెళ్దాం పద.’’ అంటూ నా భార్య ఇంకా కారు దిగకుండానే పాప నన్ను ముందుకు నెట్టింది.  శ్రీలంకకు దక్షిణాగ్రాన దోండ్రా హెడ్‌ అనే చోట ఒక లైట్‌హౌస్‌ ఉందనీ, దాని నుంచి వచ్చే సంకేతాలతోనే నావికులు పెద్ద ఓడలను సముద్రంలో నడుపుతూ ఉంటారనీ, అది చూడటానికి అద్భుతంగా ఉంటుందనీ పాపకు వాళ్ల టీచరు చెప్పింది. బడి నుంచి ఇంటికి వచ్చిన మరుక్షణం నుంచి పాప దాని గురించి సవాలక్ష ప్రశ్నలు సంధించింది. ఎలాగైనా తీసుకెళ్లి చూపించమని మారాం చెయ్యడం మొదలుపెట్టింది.  శ్రీలంక మ్యాప్‌లో చూస్తే దోండ్రా హెడ్‌ సముద్రంలోంచి ఒక బొబ్బలాగ పొడుచుకు వచ్చి ఉంటుంది. దోండ్రా అంటే దేవతల నగరం అని అర్థం. ఇది ఆగ్నేయాసియాలోనే అత్యంత ఎత్తయిన లైట్‌హౌస్‌ అని చెబుతారు. ఈ వివరాలన్నీ ఆ చిన్ని తలలో ఎంతో ఆసక్తి రేపేటట్టు టీచరు చెప్పి ఉంటుందని నాకు అర్థమైంది. పాప దాని గురించి ఒక అందమైన దృశ్యాన్ని మనసులో చిత్రించుకుంటోంది. అక్కడకు మూడు నాలుగు నెలల తర్వాత నాకు దక్షిణాదికి వెళ్లవలసిన పని పడింది. పనిలో పనిగా పాప కోరిక తీర్చడం కూడా కార్యక్రమంలో పెట్టుకున్నాను. మేం అక్కడకు వెళుతున్నామని విన్నప్పటి నుంచి పాప ఉప్పొంగిపోతోంది. ఇంకా రకరకాల ప్రశ్నలు వేస్తోంది. కాని తీరా అక్కడకు చేరుకునే సరికి లోనికి వెళ్లే గేటు మూసి ఉండటం వల్ల ఆమె ఆశలపై నీళ్లు చల్లినట్లయింది. అసహనంగా నన్ను కుదుపుతూ ‘‘లైట్‌హౌస్‌ ఎక్కడుంది నాన్నా!’’ అని అడుగుతోంది. చుట్టూ చూశాను. ఎడమ వైపున అర్ధచంద్రాకారంలోని మార్గం కనిపించింది. ఆవరణ అంతా పచ్చగడ్డితో నిండి ఉంది. ఆమార్గం తాటి చెట్ల మధ్య నుంచి ఒక గుట్ట శిఖరానికి పోతోంది. కేవలం ఒక భవనం మాత్రమే కనిపిస్తోంది. కాని లైట్‌హౌస్‌ కనబడటం లేదు.మనుషుల అలికిడి కోసం కళ్లు చికిలించి చూశాను. ప్రాణి సంచారమే లేదు. మా పాప నిరాశపడుతుందని భయపడ్డాను. అక్కడ ఆగి ఉన్న మా కారులాగానే పరిసరాలన్నీ స్థిరంగానూ చలనరహితంగానూ ఉన్నాయి. లయబద్ధమైన సాగర ఘోష తప్ప వేరేమీ వినబడటం లేదు. ఉదయం తొమ్మిది గంటలైనప్పటికీ, ప్రశాంతత రాజ్యమేలుతోంది. సూర్యకిరణాలు సముద్రం మీదా, చుట్టూ ఉన్న వృక్ష సంపద మీదా పడి ప్రతిఫలిస్తున్నాయి. నీటి మీద నుంచి నేల మీదకు వీచే చల్లని గాలులు శరీరాలకు మృదు స్పర్శనిస్తున్నాయి. అలలు రాళ్లను తాకి తెల్లని తుంపరలుగా మారి ఒక నీలి తివాచీకి అంచుగా ముత్యాల కుచ్చెళ్లు ఉన్నట్లు రూపిస్తున్నాయి. తరంగాలు తీరాన్ని తాకి ఆట నుంచి నిష్క్రమిస్తున్న పిల్లల మాదిరిగా వెనక్కు మళ్లుతున్నాయి.  ‘‘ఎలాగైనా లోనికెళ్దాం నాన్నా!’’ పాప నన్ను ముందుకు నెడుతోంది. నా కాళ్లు పరిసరాలను గాలించడం మొదలుపెట్టాయి. దూరంగా ఆ ఆవరణలోనే సరిహద్దు పిట్టగోడను ఆనుకుని ఒకే ఒక్క చిన్న ఇల్లు కనిపించింది. దాని తలుపులు కూడా మూసి ఉన్నాయి. మేం ముందుకు నడిచాం. ఇంటి పక్కనే పిట్టగోడ మీద కూర్చుని సముద్రంవైపు నిశ్చలంగా తదేకంగా చూస్తున్న ఒక అమ్మాయి నా దృష్టిలో పడింది. చిరునవ్వుతో ముందుకెళ్లాను. మా రాకను గమనించి తనూ నవ్వుతో మా వైపు తిరిగింది. సుమారు పదేళ్లుంటాయి. ముచ్చటగా జడ వేసుకుని, మాసిన వెలిసిపోయిన గౌను వేసుకుంది. ఆమె అమాయకమైన సిగ్గరి ముఖంలో ఒక తాజాదనం, ఒక ప్రత్యేకమైన ఆకర్షణ నాకు గోచరించాయి. లైట్‌హౌస్‌ వైపు చూపిస్తూ, ‘‘పాపా! అక్కడెవరూ లేరా?’’ అని అడిగాను.‘‘ఉంటారు. కాని ఇప్పుడే పియదాసా మామయ్య గేటు మూసి లోనికెళ్లాడు’’ అంది. ఆమె ఇంకా పిట్టగోడపైనే తన రెండు చేతుల్నీ వెనక్కు ఆనించుకుని ఉంది.దగ్గర్లోనే ఒక నేవీ గోపురం కనిపించింది. ‘‘లోపల నేవీ వాళ్లు ఉంటారా?’’ అని అడిగాను.‘‘నేవీ వాళ్లు అప్పుడప్పుడు వచ్చి పోతుంటారు. కాని లోపల ఇక్కడి వాడే ఒకతను కాపలా కాస్తుంటాడు’’ అని చెప్పింది. ‘‘మేం లోపలికి వెళ్లాలంటే ఏం చెయ్యాలి?’’‘‘ఆ గేటు దూకి లోనికి వెళ్లండి. మేం కూడా అదే పని చేస్తుంటాం.’’ కాని నా వయసు వాడు అనుమతి లేకుండా గేటు దూకి ఒక ప్రదేశంలో ప్రవేశించడం ఇబ్బందిగా తోచింది. ‘‘మేమంతా గేటు దూకడం కష్టం కదమ్మా! నువ్వు కాస్త లోపలికి వెళ్లి ఎవర్నైనా పిలిచి, గేటు తెరిపించగలవా?’’ అని అడిగాను.మరో మాట లేకుండా ఆ అమ్మాయి పిట్టగోడకు రెండో వైపు దూకింది. లైట్‌హౌస్‌ లోనికి వెళ్లింది. ఆ ఇంటి వారి మాట తీసుకోకుండా చిన్నమ్మాయిని లోనికి పంపించడం నాకే నచ్చలేదు. ఎవరైనా ఇంటి నుంచి బయటకు వచ్చి మమ్మల్ని ప్రశ్నించక ముందే, ఆమె తిరిగి వస్తే నయమని భావించాను. కొద్ది సేపట్లోనే ఒక ముసలామె ఒక చేత్తో కత్తీ, మరో చేత్తో వంటచెరకు ముక్కా పట్టుకుని బయటకు వచ్చింది. మమ్మల్ని పట్టించుకోకుండానే, ఒక పెద్ద దుంగ మీద ఆ ముక్కను పెట్టి కత్తితో ముక్కలు చెయ్యసాగింది.ముందుగా నేనే మాట్లాడాను.‘‘అమ్మా! మేం ఆ లైట్‌హౌస్‌ చూడటానికి వచ్చాం.’’ అన్నాను. అప్పుడు తలెత్తి మావైపు చూసింది. కాస్త దగ్గరకు వచ్చింది. ఆమెకు నా మాట స్పష్టంగా వినిపించినట్లు లేదు. కొంచెం బిగ్గరగానే అదే మాట మళ్లీ చెప్పాను.  ‘‘అలాగా!’’ ఆమె ముడుతలు పడిన ముఖం మీద ఒక చిరునవ్వు వ్యాపించింది. ‘‘ఇంతసేపూ ఇక్కడున్న చిన్నమ్మాయి నీ మనవరాలేనా అమ్మా!’’‘‘ఏదీ? ఇప్పుడా అమ్మాయి ఎక్కడకు వెళ్లింది?’’ ఒక్కసారిగా కలవరపాటుతో అడిగింది. నా ప్రశ్న ఆ అమ్మాయి ఉనికి గురించి గుర్తు చేసినట్లుంది. వెంటనే చిన్నది ఎక్కడికి వెళ్లిందో ఏదమైందో తెలుసుకోవాలనుకుంటోంది. కొంచెం జంకుతోనూ, ఆ అమ్మాయి నేరమేమీ లేదన్నట్టుగానూ నేనే సంజాయిషీ ఇచ్చాను. ‘‘అమ్మా! నేనే ఆమెను లోనికెళ్లి ఎవర్నైనా పిలవమని పంపాను.’’‘‘ఏమంటున్నావు బాబూ!’’ చెవి దగ్గర చెయ్యి పెట్టి అడిగింది. నా మాటని మళ్లీ చెప్పాను.‘‘అవును. అక్కడ పియదాసా అనే వాడుండాలి. కాని అసలు కాపలా మనిషి ప్రస్తుతం లేడు. నగరంలోకి వెళ్లాడనుకుంటాను.’’ అంది. మేమీ లైట్‌హౌస్‌ పరిసరాలకు వచ్చినప్పటి నుంచి పరిస్థితులు అనుకూలంగా లేవని అనిపించింది. ‘‘మరి ఇక్కడ ఉండేవారు ఎవరమ్మా?’’ వాతావరణాన్ని తేలిక చేసే ఉద్దేశంతో అడిగాను.‘‘ఇక్కడెవరుంటారు నాయనా? నేనూ నా మనవరాలూ మాత్రమే ఉంటాం..’’ నిట్టూర్పుతో జవాబిచ్చింది. ముసలామె మా వైపు నిదానంగా చూసింది. ఆ తర్వాత వాడిన తన ముడుతలు పడిన ముఖాన్ని సముద్రం వైపు తిప్పింది.  ఇంక నేను వివరాలేమీ అడక్కుండానే ఆ చిన్నమ్మాయి గెంతుకుంటూ వచ్చింది. ఆమె వెనుకనే ఒక నడి వయస్కుడు లుంగీ బనియన్‌తో వచ్చాడు. ఆ వ్యక్తితో లైట్‌ హౌస్‌ చూడటానికి అనుమతి గురించి మాట్లాడాను. ఈలోగా ముసలామె నా భార్యతో మేం ఎక్కడి నుంచి వచ్చామో మొదలైన వివరాలు అడగటం వినిపించింది. ‘‘లైట్‌ హౌస్‌ నిర్వాహకుడు ఈ ఉదయమే గాలేకు ఒక ప్రభుత్వ పని మీద వెళ్లాడు. మీరు పై అంతస్తుకి వెళ్లి చూడటానికి వీలు పడదు. కాని లోనికెళ్లి కింద భాగం వరకు చూడొచ్చు. చుట్టూ ఉన్న ప్రాంతాన్ని కూడా చూడొచ్చు.’’ అన్నాడు పియదాసా. ఆ చిన్నమ్మాయి వైపు చూపుతూ ముసలామెతో, ‘‘అమ్మా! ఈ చిన్నారిని మాతో లోనికి తీసుకెళ్లవచ్చునా?’’ అన్నాను.ఎందుకో ఆ పాప గురించి మరిన్ని వివరాలు తెలుసుకోవాలనే కుతూహలం కలిగింది. ‘‘అమ్మాయీ! వీరితో వెళ్లిరా.’’ అంది ముసలామె. అంటూనే ఆమె వైపు జాలిగా చూసింది. ఆ ఇద్దరి మధ్య మాటలకందని విషాదమేదో ఘనీభవించి ఉన్నదని నాకు తోచింది. ఈ లైట్‌ హౌస్‌ పరిసరాలకు వచ్చినప్పటి నుంచి నాలో ఒక వింత అనుభూతి చోటు చేసుకుంది. అది ఈ సరికి వివరణకు అందని వ్యాకులతగా రూపాంతరం చెందింది. కాని దాన్ని అధిగమించడానికి ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాను. మొదట ఆ చిన్నమ్మాయి మాతో రావడానికి సంకోచించింది. కాని నా భార్యా నా కుమార్తె ఒత్తిడి చేసిన మీదట అంగీకరించింది. నడుస్తూ ఉండగా నేనడిగాను: ‘‘నీ పేరేమిటమ్మా!’’‘‘సామంతిక!’’ తరగతి గదిలో టీచరు ప్రశ్నకు విద్యార్థి బదులు చెప్పినట్టుగా వెంటనే చెప్పింది.లైట్‌ హౌస్‌ పూలతోట నిజంగా చాలా సుందరంగా ఉంది. ఒక్క కలుపు మొక్క కూడా లేదు. మనసుకి ఎంతో ఆహ్లాదాన్ని కలిగిస్తోంది. పచ్చగడ్డి ఆకుపచ్చని తివాచీలా పరుచుకుని ఉంది. పూదోటని దాటి ఇటుకలూ చిన్న గులకరాళ్లూ పేర్చిన సన్నని దారి గుండా మేం ఆ గుట్ట పైకి ఎక్కాం. కొద్ది దూరం కొబ్బరి చెట్ల మధ్యగా నడిచాం.ఇంకొంచెం ముందుకెళ్లగానే లైట్‌హౌస్‌ కనిపించింది. అది అతి పెద్ద రాకెట్‌ ఆకాశం వైపు సంధించినట్టుగా ఉంది.  నా కుమార్తె ఎంతో సంబరపడిపోయింది. ‘‘అదిగో లైట్‌ హౌస్‌’’ అంతూ గంతులేసింది.సామంతిక కంటే మా పాప ఒకటి రెండు సంవత్సరాలు చిన్నగా ఉంటుంది. ప్రారంభంలో పాప సామంతికతో చనువుగా ఉండలేదు. బహుశ లైట్‌ హౌస్‌ని చూడాలనే ఆమె కాంక్ష ముందు మిగతావేవీ పట్టించుకునే స్థితిలో లేదు. సామంతికకు ఒంటరితనపు భావన రాకుండా, ఆ ఇద్దరినీ చేరువ చేసే ఉద్దేశంతో నా కుమార్తె అడిగిన ప్రశ్నలకు సామంతిక వైపు తిరిగి జవాబులు చెప్పేవాణ్ణి. నేనే స్వయంగా సామంతికను మాటల్లోకి దించాను. ‘‘సామంతికా! రాత్రి పూట ఈ వైపు నుంచి చాలా కాంతివంతంగా ఉంటుందనుకుంటాను’’ అన్నాను.‘‘నిజమే. వాస్తవంగా ఇక్కడ రాత్రి చాలా అందంగా ఉంటుంది. ఆ సమయంలో లైట్‌హౌస్‌ శిఖరంలో ఉన్న దీప స్తంభం ఆకాశంవైపు ఎక్కువ కాంతిని ప్రసరిస్తుంది. మా ఇంట్లోనికి చీకటి రానే రాదు. ఎల్లప్పుడూ మిట్ట మధ్యాహ్నంలా ఉంటుంది. వెన్నెల రాత్రుల్లో మాత్రం కాంతి పుంజం అంత స్పష్టంగా కనబడదు. చీకటి రాత్రుల్లో కాంతి దూరంగా సముద్రం వైపు పడుతుంది. అప్పుడు ఈ ప్రదేశమంతా స్వర్గంలా ఉంటుంది.’’సామంతిక ఏదో పరవశంతో చెప్పుకుపోతోంది. లైట్‌హౌస్‌ ఈ ప్రాంతాన్ని వెలుగులతో నింపడానికే అని భావిస్తోంది. ఇక్కడి నుంచి కాంతి సంకేతాలు పంపుతారనే విషయం బహుశ ఆమెకు తెలీదు.‘‘ఎక్కడ చదువుతున్నదో సామంతికను అడుగమ్మా!’’ అన్నాను మా పాపతో. ఇద్దరి మధ్య సంభాషణ ప్రారంభించాలని నా కోరిక. పాప అడిగింది.‘‘నేనిప్పుడు బడికి వెళ్లడం లేదు’’ చాలా తేలిగ్గా తీసుకుంది సామంతిక.‘‘ఎందుకు?’’ నేనడిగాను.‘‘మా నాన్నని పోగొట్టుకున్న తర్వాత నేను బడి మానేశాను’’ అన్నది. ఈ మాట విని మేమంతా దిగ్భ్రాంతికి గురయ్యాం. కొద్దిసేపు అతి నిశ్శబ్దంగా నడిచాం. సామంతిక ఒక కర్ర ముక్క తీసుకుని పూల గుత్తుల్ని కదిలించడం మొదలుపెట్టింది. ఒక సీతాకోక చిలుకలాగాసామంతిక ఎగురుతూ ఉంది. అంటే తనకు సంభవించిన ఆపద తీవ్రతనీ, భవిష్యత్తులో తనకు ఎదురు కాబోయే సమస్యలనీ అర్థం చేసుకునే వయస్సూ, పరిణతీ ఆమెకు లేదని నేననుకున్నాను.ఈ ఆలోచన రాగానే ఆమె పట్ల నా మనస్సు మరింత జాలితోనూ, ఆర్ద్రతతోనూ నిండిపోయింది.‘‘మరి మీ నాన్నని ఎలా పోగొట్టుకున్నావమ్మా!’’‘‘ఒకరోజు సముద్రంలోనికి చేపల వేటకు వెళ్లాడు. ఇప్పటికీ ఇంటికి తిరిగి రాలేదు.’’‘‘అతడు వెళ్లిన పడవ దొరికిందా?’’‘‘మా గ్రామస్తులు కొన్ని వారాల పాటు వెతికారు. వారికేమీ దొరకలేదు. మా నాన్నమ్మ ఇలా చెప్పింది: ‘ఏదో ఒక రోజున మీ నాన్న వస్తాడు. అంతవరకు ఓపికగా ఎదురు చూడక తప్పదు అన్నది.’’‘‘మీ నాన్నని పోగొట్టుకుని ఎన్నాళ్లయింది?’’ అడిగాను. సామంతిక మాటల్లో ‘నాన్నని పోగొట్టుకున్నాను’ అంటున్నప్పుడుఅతడుచనిపోయాడు అన్న ధ్వని లేదు. ‘కేవలం సముద్రంలోనికి వెళ్లి తిరిగి రాలేదు’ అన్న అర్థం వచ్చేట్లు మాట్లాడుతోంది. నేనూ అదే వైనాన్ని కొనసాగించాను.‘అప్పుడు నాకు ఎనిమిదేళ్లు’’‘‘ఇప్పుడు నీ వయసెంత?’’‘‘పదేళ్లు’’ అన్నది.‘‘మీ నాన్న పడవలో మరో దేశం వైపు వెళ్లి ఉండొచ్చు. కలత చెందకు. అతను ఏదో ఒక రోజున తప్పకుండా తిరిగి వచ్చేస్తాడు.’’ అన్నాను కాస్త అనునయించే ధోరణిలో. సామంతిక మళ్లీ తన ఊహా ప్రపంచంలోకి వెళ్లిపోయింది.  ‘‘అప్పుడు నేను మా నాన్నతో కొలంబో వెళ్లి జూ చూస్తాను. ఆ రోజుల్లో నాతో నాన్న కొలంబో తీసుకెళ్లి జూ చూపిస్తాను అంటుండేవాడు. అక్కడ మేం నగరమంతా తిరుగుతాం. అన్నీ చూస్తాం. ఎంతో బావుంటుంది’’ ఆమె ఇంకా బాల్య చాపల్యంలోనే ఉంది. ‘‘ ఆ రోజుల్లో ప్రతిరోజూ బడి నుంచి ఇంటికి తిరిగి వచ్చి ఆ పిట్ట గోడపైనే కూర్చునే దాన్ని. మా పడవ వచ్చే వరకు ఎదరు చూసే దాన్ని. పడవని దూరంగా చూడగానే మా అమ్మని బిగ్గరగా పిలిచేదాన్ని. మేమిద్దరమూ లైట్‌ హౌస్‌ రెండో వైపునున్న బీచ్‌ వైపు పరుగెత్తే వాళ్లం. నాన్న తీరానికి చేరే వరకు వేచి ఉండే వాళ్లం. నాన్న ఇసుక మీద అడుగు పెట్టగానే నన్ను పట్టుకుని మీదకు ఎత్తుకునే వాడు. ప్రతిరోజూ ఇలా అడిగేదాన్ని: ‘‘నాన్నా! మనం ఈరోజు జూ చూడ్డానికి వెళ్దామా?’ నాన్న ఇలా చెప్పేవాడు: ‘‘వచ్చే వారం వెళ్లి జూ చూద్దాం. సరేనా?’’ అనేవాడు. తర్వాత నా చేతికొక చేపని ఇచ్చేవాడు. అప్పుడు అమ్మా నేనూ ఇంటికి వచ్చేవాళ్లం. అమ్మ వంట మొదలుపెట్టేది. నేను సహాయం చేసేదాన్ని. నాన్న కూడా ఇంటికి చేరిపోయేవాడు. నేను నాన్న ఒడిలోకి ఎక్కి కూర్చునే దాన్ని. నాన్న నాకు తినిపించేవాడు.’’ ఇలా సామంతిక కబుర్లు చెప్పుకుంటూ పోతోంది. బహుశ ఇలా ఆమెను గుర్తించి, అభిమానించి, ఆమె జీవితం గురించి శ్రద్ధాసక్తులను కనపరచిన వారు ఈ మధ్య కాలంలో ఎవరూ ఉండి ఉండరు. అందువల్లనే మా మధ్య ఇంత తక్కువ సమయంలోనే స్నేహ వాతావరణం ఏర్పడింది. సముద్ర జలాల్లోకి వేటకు వెళ్లి ఆచూకీ తెలియకుండా పోయిన ఎందరో మత్స్యకారుల గురించి విన్నాను, చదివాను. కొందరిని ఇతర దేశాల వారు ముందు రక్షించి, ఆ తర్వాత వారి మాతృ దేశానికి అప్పగించే సందర్భాలు ఉన్నాయి. మరికొన్ని సార్లు అతి ఘోరమైన విషాదకరమైన సంఘటనలు కూడా పత్రికల్లో కనపడుతుంటాయి. ఇటువంటి పరిస్థితుల మధ్య సామంతిక తండ్రి సురక్షితంగా ఇంటికి చేరాలనే కోరుకుంటున్నాను. లైట్‌ హౌస్‌ చుట్టూ తిరిగాం. భవనంలో నేల భాగం అంతా చూశాం. అక్కడి నుంచి చూస్తే మూడు వైపులా అనంతమైన మహా సముద్రం కనిపిస్తుంది. ఉవ్వెత్తున లేచిపడే రాకాసి తరంగాలు కనిపిస్తాయి.నా ఆలోచనలు సామంతిక తండ్రి వైపు మళ్లాయి. అతడికి ఏమై ఉంటుంది? పొట్ట కూటి కోసం అనంత సాగరంతో తలపడటానికి వెళ్లాడు. అతని పడవ తుఫానులో చిక్కుకున్నదా? లేక ఏమైనా మంచుకొండకు గుద్దుకున్నదా? అతణ్ణీ, అతడి సహచరులనీ అగాథమైన సముద్రం కబళించిందా? వారు విగత జీవులై సముద్రం అడుగు భాగానికి చేరిపోయారా? వద్దు.. వద్దు.. అలా జరగకూడదు. సామంతిక తండ్రి క్షేమంగా ఇంటికి తిరిగి రావాలి. కుమార్తెను ఆనందంతో ఆలింగనం చేసుకోవాలి.. అని నా మనసు కోరుకుంటోంది.  గేటు పక్కనే సముద్రానికి చేరువగా పరిచి ఉన్న పచ్చగడ్డి పొరపై మేం కొంతసేపు నిలుచున్నాం. పిల్ల తెమ్మెరల్లోని చల్లదనం ఆహ్లాదాన్ని కలిగిస్తోంది.  అందరమూ ఒకేసారి అర్ధంతరంగా సామంతికను విడిచి రావడం సరికాదనిపిస్తోంది. లైట్‌ హౌస్‌ నీడలో సముద్రానికి చేరువగా ఏకాంతంగా గడుపుతున్న సామంతిక గాలివాటుకు ఒక్కసారిగా ఉక్కిరిబిక్కిరై ఇబ్బంది పడింది. ‘‘మనం రెండోవైపు పోదామా? ఇక్కడ నీటి తుంపర్లు ఎక్కువగా ఉన్నాయి’’ అంది సామంతిక.‘‘ఫరవాలేదమ్మా! కాసేపు ఇక్కడే ఉందాం’’ కూర్చుంటూ అన్నాను.నా భార్యా, పాప కూర్చున్నారు. సామంతిక కూడా మాతో పాటు కూర్చుంది. మాతో తెచ్చిన కేకుల్ని పంచుకుని, టీ తాగాం. ఎక్కువగా ఒత్తిడి చెయ్యకుండానే సామంతిక కూడా మాతో కలిసి తీసుకుంది.‘చూడండి నాన్నా! అక్కడ బోలెడన్ని ఆల్చిప్పలు ఉన్నాయి.’’ అంది మా పాప.సామంతిక పిట్టగోడ పైనుంచి ఒక్క తృటిలో దూకి బీచ్‌ వైపు పరుగెత్తింది. ఒక్కొక్క రాతి మీద నుంచి గెంతుతూ ఆల్చిప్పలను ఏరుతోంది. మా పాప కూడా వెళ్లి ఆమెతో చేరిపోయింది. ఇద్దరూ ఒకరికొకరు చేరువైపోయారు. దూరం నుంచి తీరంలో ఎగురుతున్న సీతాకోక చిలకల్లా కనిపించారు. కాసేపు చెట్టాపట్టాలేసుకుని పరుగెత్తారు. మాకు కనిపించనంత దూరం పోయారు. నేను వారిని వెతుకుతూ వెళ్లాను.ఒక్కసారి ఏదైనా రాకాసి అల వచ్చి, వారిని లోనికి లాక్కుపోవచ్చని భయపడ్డాను. మా పాపకు ఇష్టం లేకపోయినా నీటికి అందనంత దూరం చేయి పట్టి లాగాను. నిజానికి నీటిని వదిలి తీరంలోని ఇసుక పైకి చేరుకోవడం సామంతికకు ఇష్టం లేనట్టుంది. తెల్లబోయి విచారంగా చూసింది.  మేం బయల్దేరబోయాం. సామంతిక బరువుగా చూసింది. ముసలమ్మకు కృతజ్ఞతలు చెప్పాం. సామంతిక వల్లనే లైట్‌ హౌస్‌ చూడటం సాధ్యమైందని మరీ మరీ చెప్పి కదలబోయాం.‘‘బాబూ! ఈ చిన్నది పరుగెత్తడం, సంతోషంగా గెంతులెయ్యడం నేనూ వంటగది కిటికీలోంచి సంతృప్తిగా చూశాను. పాపం ఈమె ఎవరితో ఆడుకోగలదు? దగ్గర్లో ఇళ్లు లేవు. ఈ వయసు పిల్లలూ లేరు. ఈ పిట్టగోడ మీద రోజంతా ఒంటరిగా కూర్చుంటుంది. ఓపిగ్గా సముద్రం వైపు వాళ్ల నాన్న కోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంటుంది.’’ అంటూ ముసలామె బాధపడింది. ‘‘సామంతిక తల్లి ఇంటి వద్ద ఉండదా?’’ ఈ ప్రశ్న వెయ్యడానికి కాస్త తటపటాయించాను. ఒక వేళ తల్లి చనిపోయి ఉంటే గాయాన్ని మరింత రేపినట్టవుతుందని భయపడ్డాను.‘‘లేదు బాబూ! ఆమె ఇంకొకరితో లేచిపోయింది. ఇది జరిగి ఏడాదవుతోంది. ఆమె లేకపోవడమే మాకు బావుంది. ఈ చిన్నదానికి అసలు వాళ్లమ్మతో చేరికే లేదు. ఎప్పుడూ నాన్నతోనే గడిపేది. నా శక్తి మేరకు బుట్టలు తయారు చేసి అమ్ముతుంటాను. ఆ డబ్బుతోనే నేనూ ఈ పిల్లా కష్టంగా బతుకుతున్నాం.’’ అంటూ ముసలామె నిట్టూర్చింది. ‘‘నా బాధంతా ఒక్కటే బాబూ! నేను కన్ను మూసిన తర్వాత ఈమె అనాథ అయిపోతుంది.’’ అన్నది. ఈ మాటలన్నీ ఆమె సామంతిక సమక్షంలోనే పైకి చెప్పింది. నిజానికి మనవరాలి వద్ద దాచవలసిన అంశాలేవీ ఆమెకు లేవు. ప్రస్తుతం ఇద్దరి జీవితాలూ పెనవేసుకుని ఉన్నాయి.  ఇవన్నీ విన్న తర్వాత ఆ అభాగ్యులను తక్షణమే వదిలి వెళ్లడం కష్టంగా తోచింది. నోట మాట రాక చాలాసేపు మౌనంగా నిల్చుండిపోయాను. నా భార్య నిశ్శబ్దాన్ని భగ్నం చేసింది. ‘‘సామంతికా! మాతో వస్తావా? మేం నిన్ను కొలంబో తీసుకెళ్తాం. జూ చూపిస్తాం.’’‘నేను రాలేనమ్మా! మా నాన్న తిరిగి వచ్చేవరకు ఇక్కడే కూర్చుని ఎదురు చూస్తుండాలి.’’ అన్నది సామంతిక అప్రయత్నంగా.\నిజానికి నేనే ఇటువంటి సూచన చెయ్యాలనుకున్నాను. ఇప్పుడు నా భార్య ప్రతిపాదనను బలపరచాలనుకున్నాను. ‘‘అమ్మా! సామంతికను మాతో తీసుకెళ్లనిస్తావా? మేం ఈమెను చక్కగా చూసుకుంటాం. చదివిస్తాం.’’అన్నాను.‘‘అమ్మో! కుదరదు బాబూ! ఈ చిన్నది కూడా లేకుండా నేనెల బతగ్గలను? నా ప్రాణం, నా ఆశ ఈ పిల్లే కదా బాబూ! నాకా వయసు పైబడింది. ఈ దశలో నేను ఈమెను విడిచి ఉండటం వీలు కాదు.’’ అన్నది ముసలమ్మ. ఇప్పుడు అటువంటి ప్రతిపాదన చేసినందుకు నేను కొంచెం ఇబ్బంది పడ్డాను. బాధపడ్డాను కూడా. ఒక సుదీర్ఘమైన నిశ్శబ్దం అక్కడ ఏర్పడింది. సముద్రపు అలల శబ్దం మాత్రమే వినిపిస్తోంది.సామంతిక నానమ్మకు దగ్గరగా వెళ్లి ఆమెను ఆలింగనం చేసుకుని, చుట్టుకున్నది. బహుశ ఆ చిన్నదానికి కావలసిన వెచ్చదనం ముసలామె ఒడిలోనే లభించవచ్చు. లేదా మేం బలవంతంగా తీసుకుపోతామని భయపడి ఉండవచ్చు. ఏది ఏమైనా మేం ఇప్పుడు వారి నుంచి విడిపోయి బయల్దేరడానికి మార్గం సుగమమైంది. అంతేకాదు, కాస్త మనసు గట్టిపడింది. మేం ముగ్గరం కారెక్కిపోయాం. కారుని రోడ్డు వైపు తిప్పి ఒక్కసారి వెనక్కి తిరిగి చూశాను. చేతులు ఊపి వీడ్కోలు చెప్పాలనుకున్నాను. కాని ఆ సరికే ముసలమ్మ తిరిగి కట్టెని ముక్కలు చెయ్యడంలో నిమగ్నమై ఉన్నది.సామంతిక పిట్టగోడపై కూర్చుని సముద్రంవైపు విషాదంగా చూస్తున్నది. లైట్‌ హౌస్‌ని చూసిన ఆనందంలో మా పాప అదేపనిగా వాగుతోంది.నాకు మాత్రం మనసనే నిశ్చలమైన సరస్సుని ఎవరో బలవంతంగా కెలికినట్టుంది. సామంతిక తన పాలిపోయిన ముఖంతో పిట్టగోడ మీద కూర్చుని సముద్రంవైపు విషాదంగా చూస్తున్న చిత్రం వెంటాడుతోంది.లైట్‌ హౌస్‌ నీడలో నివసిస్తున్న ఆ చిన్నారి జీవితంలోనికి ఎప్పటికైనా ఆ దీపస్తంభం తన కాంతిపుంజాన్ని ప్రసరించగలదా అన్న ప్రశ్న నన్ను వేధిస్తోంది. పదే పదే నా ఆలోచనలకు భంగం కలిగిస్తోంది.    సింహళ మూలం : పి.ఎన్‌. కిశోర్‌ కుమార్‌  అనువాదం: టి.షణ్ముఖరావు 


 
      150 ఏళ్లనాటి దీపస్తంభం
 
      పదేళ్ల క్రితం చోరీతో అస్తవ్యస్తం
 
      ఎన్ని మరమ్మతులు చేసినా కాంతిహీనం
 
      మత్స్యకారులకు తీవ్ర అసౌకర్యం
 
  తెల్లదొరలు ఏర్పాటు చేసిన ఆ లైట్‌హౌస్ అలనాటి చరిత్రకు నిలువెత్తు సాక్ష్యంగా నిలుస్తోంది. అంతే కాదు.. ఇప్పటికీ సముద్రంలో వేటకు వెళ్లే మత్స్యకారులకు దిక్సూచిగా ఉపయోగపడుతోంది. అయితే పదేళ్ల క్రితం చోరులు విలువైన పరికరాలను దొంగిలించుకుపోవడంతో ఆ దీపస్తంభం వెలుగు తగ్గింది. అప్పటి నుంచి ఎన్ని మరమ్మతులు చేసినా అది వెలవెలపోతోంది. దాంతో చేపలవేటకు వెళ్తున్న మత్స్యకారులు నానా అవస్థలు పడాల్సి వస్తోంది.
  
  భీమునిపట్నం, న్యూస్‌లైన్:  సముద్రంలో దారి తెలియని నౌకలకు దిక్సూచిగా నిలిచే ఆ దీపస్తంభానికి ఎంతో చరిత్ర ఉంది. ప్రాచీన పట్టణమైన భీమిలిలో బ్రిటిష్ వారు దానిని ఏర్పాటు చేసి నూట ఏభై ఏళ్లకు పైగానే అయింది. అప్పటి నుంచి నిరాఘాటంగా వెలుగులు విరజిమ్ముతున్న లైట్‌హౌస్ కాంతిహీనం కావడంతో మత్స్యకారులు ఇబ్బందులు పడాల్సి వస్తోంది.
 
 1854ప్రాంతంలో బ్రిటిష్ వారు ఇక్కడ పోర్టు ఏర్పాటు చేసి ఓడల ద్వారా ఎగుమతులు, దిగుమతులు నిర్వహించేవారు. ఆ నౌకల కోసం ఇక్కడ బీచ్ సమీపంలో లైట్‌హౌస్‌ను ఏర్పాటు చేశారు. అరుదైన బ్రిటిష్ పరిజ్ఞానంతో దీన్ని ఏర్పాటు చేయడంతో దీని కాంతి ఎంతో ప్రకాశవంతంగా ఉండేది. స్వాతంత్రం వచ్చిన తర్వాత దీని నిర్వహణ కాకినాడ పోర్టు ఆధీనంలోకి వెళ్ళింది. అప్పటి నుంచి లైట్‌హౌస్ నిర్వహణ బాధ్యతను వారే చేపట్టారు.
  
 భీమిలి తీరప్రాంతంలో నిత్యం నాటుపడవలు, తెప్పల ద్వారా చేపలవేట సాగించే మత్స్యకారులకు లైట్‌హౌస్ వల్ల ఎంతో ఉపయోగం ఉంటుంది. వారిలో చాలామంది వేకువనే సముద్రంలోకి వెళ్లి మధ్యాహ్నం తీరానికి వస్తారు. మరికొందరు సాయంత్రం వెళ్లి అర్ధరాత్రి ప్రాంతంలో తీరానికి వస్తారు. వీరందరికీ ఈలైట్‌హౌస్ వెలుగే ఆధారం. పదేళ్ల క్రితం ఈ లైట్‌హౌస్‌లో దొంగలు పడి ఇందులోని యంత్రాల సామగ్రిని పట్టుకుపోయారు.
 
 కాకినాడ పోర్టు సిబ్బంది దీనికి మరమ్మతులు నిర్వహించినా మునుపటంత వెలుగివ్వడం లేదని మత్స్యకారులు అంటున్నారు. రాను రాను ఇది మరింత కాంతిహీనం కావడంతో మత్స్యకారులకు మరింత కష్టంగా మారుతోంది. ఇక్కడ తీరప్రాంతంలో రాళ్లు ఎక్కువగా ఉండడంతో దారి సక్రమంగా తెలియక ప్రమాదాలు చోటుచేసుకుంటున్నాయి. ఈ సమస్య గురించి అధికారులకు ఎన్ని సార్లు విన్నవించుకున్నా ప్రయోజనం లేకపోయిందని మత్స్యకారులు అంటున్నారు.
  
 పాత లైట్‌హౌస్ పరిస్థితి ఇలా ఉంటే, గత సంవత్సరం కేంద్ర ప్రభుత్వానికి చెందిన లైట్‌హౌస్ విభాగం అధికారులు ఇక్కడకు వచ్చి వందఅడుగుల ఎత్తులో సరికొత్త లైట్‌హౌస్‌ను నిర్మిస్తున్నట్టు ప్రకటించారు. ఇందుకోసం చేరువలో స్థలాన్ని కూడా ఎంపిక చేశారు. కానీ తర్వాత ఎవరూ ఇటువైపు దృష్టి మరల్చలేదు. ఈలోగా పాత లైట్‌హౌస్‌కు రెండు నెలల క్రితం కొన్ని మరమ్మతులు చేసి రంగులు వేశారు. దాంతో ఇది చూడడానికి అందంగా ఉన్నా పనితీరు అలాగే ఉంది. మరింత వెలుగిచ్చేట్టు దీనిని తీర్చిదిద్దాలని మత్స్యకారులు కోరుతున్నారు.
  
  కష్టంగా ఉంది..
  లైట్‌హౌస్ సరిగ్గా పనిచేయకపోవడం వల్ల భీమిలి తీరంలో వేటాడే మత్స్యకారులకు కష్టంగా ఉంది. కాంతి తగ్గడంతో తీరానికి చేరుకోవడం సమస్యగా ఉంది. తరచూ ప్రమాదాలు జరుగుతున్నాయి.
  -బుంగ అప్పారావు, మత్స్యకారుడు.
  
  నిర్లక్ష్యం వల్లే దుస్థితి..
  అధికారులు నిర్లక్ష్యంగా వ్యవహరించడం వల్లే ఈ పరిస్థితి ఎదురవుతోంది. ఇప్పటికైనా లైట్ హౌస్ మరమ్మతులపై దృష్టి పెట్టాలి.
  -వాడమొదల సత్యారావు, మత్స్యకారుడు.
  


  కొరుక్కుపేట, న్యూస్‌లైన్: లైట్‌హౌస్‌ను సందర్శించేందుకు వచ్చే పర్యాటకుల కోసం ప్రత్యేక ఫొటోగ్రాఫర్‌ను ఏర్పాటు చేసేందుకు డెరైక్టరేట్ జనరల్ ఆఫ్ వైట్‌హౌస్ అండ్ లైట్‌షిప్స్ డీజీఎల్‌ఎల్, పర్యాటక శాఖ ప్రత్యేక చర్యలు చేపట్టింది. అతి తక్కువ ధరకు లైట్‌హౌస్‌ను సందర్శించే  పర్యాటకుల ఫొటోలు తీసి రెడీమేడ్‌గా అందించేలా ఫొటోగ్రాఫర్‌ను త్వరలో ఏర్పాటు చేయనున్నట్లు వెల్లడించింది.
 
 వేసవి కావడంతో సందర్శకుల తాకిడి పెరుగుతుంది. లైట్‌హౌస్‌ను సందర్శించినందుకు గుర్తుగా ఫొటోలు తీసుకోవటంపై సందర్శకులు ఉత్సాహం చూపుతుంటారు. 45.72 మీటర్లు ఎత్తరున లైట్‌హౌస్‌ను అన్ని రోజులు సందర్శకులకు అందుబాటులో ఉంచేలా నిర్ణయించామన్నారు. ఇప్పటివరకు ప్రతి సోమవారం మెయింటెనెన్స్ కోసం లైట్‌హౌస్‌కు సెలవు ఉండేది.
 
  వేసవి కావటంతో వారంలో అన్ని రోజులు లైట్‌హౌస్‌ను సందర్శించే అవకాశాన్ని కల్పించనున్నట్లు డీజీఎల్‌ఎల్ చెన్నై డెరైక్టర్ టి.రామదాస్ తెలిపారు. సందర్శించే పర్యాటకులను, చిన్నారులను అసంతృప్తికి గురి చేయకూడదన్న సదుద్దేశంతో సోమవారం సైతం సందర్శనార్థం ఉంచామని తెలిపారు.
 
 లైట్‌హౌస్‌ను ఉదయం 10 గంటల నుంచి ఒక గంట వరకు, మధ్యాహ్నం 3 గంటల నుంచి సాయంత్రం 5 గంటల వరకు సందర్శకుల కోసం తెరిచే ఉంటుందన్నారు. ప్రస్తుతం 1,400 మంది పెద్దలు, 400 మంది చిన్నారులు వస్తున్నారని, వారాంతపు రోజుల్లో అది మరింతగా పెరుగుతుందని వివరించారు. ప్రస్తుతం సందర్శకులు, పర్యాటకశాఖ సహకారంతో ప్రత్యేక ఫొటోగ్రాఫర్‌ను ఏర్పాటు చేయనున్నామన్నారు.