గాలి కొసల మీదుగా ప్రాణాలు ఎగిరిపోతున్నవి అసహజమైన జీవనం నుండి సహజ సిద్ధమైన చావు నవ్వుతున్నది ఏ నాగరికత చూపులకు ఇక్కడి జీవనంలో తేనెలంటుకున్నవి ఇప్పుడు నేలంతా చావు చిత్తడి – చెరువుల మీద విల్లాలు వెక్కిరిస్తున్నవి గుట్టలు ముక్కలై మన అడుగులను మోస్తున్నవి అడవి మన చూపుకు వణికి మైదానమై మోకరిల్లింది జంతువులు, పక్షులు మన వంట గిన్నెల్లో దిగులుగా కూర్చున్నవి పర్యావరణం మనకు పగటి వేషం – మనను హెచ్చరిస్తూ సైరన్‌ మోగుతుంది ఒక్కో కాలంలో ఒక్కో పేరుతో చావు శబ్దం చెవికి సోకినప్పుడు మంచి చెడుల లెక్క తవ్వుతం ప్రసూతి వైరాగ్యంతో చేతులెత్తుతం సమీపిస్తున్న మృత్యు ఘడియలను కన్నీటి మీదుగా దాటుతుంటం – మన ఆకలికి భూమి బెదురుతున్నది శ్మశానం విస్తరిస్తున్నది కాలం కసిగా కాటేస్తున్నది పువ్వులు జాలిగా రాలుతున్నవి. -ఒద్దిరాజు ప్రవీణ్‌ కుమార్‌ 


 ఒక రోజు సాయంకాలం
  ఆమె వాడిన పూవై
  మా వాకిట్లోకి వచ్చి నిలిచింది
  పావురాలు వాలిన నేలమీద
  రాలిన మల్లెలు ఆమె
  పెదవి చివరన బిగబట్టిన
  నిండు దుఃఖం ఆమె
  నవ్వుల జాడ మరచిన
  ఆవేదన సంత ఆమె
  ఆమెకు మనసుంది
  చిగురించాలనే తపన వుంది
  ఆమెలో విరహపు రుచి వుంది
  పూల దాహం వుంది
  లేనిదల్లా ఆమె చుట్టూ నలుగురు మనుషులే
  ఇప్పుడామె- జీవితాన్ని కోల్పోయిన
  విషాద సమయాన్ని మోస్తూ
  నాకు దూరంగా
  ఆమెకు ఆమె మరింత దగ్గరగా
 (ఒద్దిరాజు ప్రవీణ్‌కుమార్
  9849082693)