అతడే హంతకుడు

గౌతం చనిపోయాడన్న కబురు నన్ను కలచి వేసింది. గౌతం నా కో–ఎంప్లాయ్‌.   ఎప్పటిలాగే నిన్న సాయంకాలం ఆఫీస్‌ వద్ద విడిపోయాం ఎవరి ఇళ్లకు వాళ్లం బయలుదేరుతూ. తెల్లారేసరికి ఈ కబురు. అరుణ ఫోన్‌ చేసి చెప్పింది. గౌతం భార్య అరుణ. తేరుకొని, ప్రస్తుతం నేను ఒక్కడినే ఉంటున్నాను కనుక, ఈజీగా తెములుకొని గౌతం ఇంటికి బయలుదేరాను. నేను వెళ్లే సరికి అక్కడ చాలా సాదాసీదాగా ఉంది.  మెయిన్‌ డోర్‌ మూసి ఉంది. దానిని తోసుకొని లోనికి వెళ్లాను. హాలులో అర చేతుల్లో మొహం పెట్టుకొని ఏడుస్తున్న.. సోఫా మీది అరుణను గుర్తు ఎరిగాను. అటు వెళ్లి ఆమె పక్క సోఫా చైర్‌ లో కూర్చున్నాను. ‘ఏమిటి అరుణ ఇది. ఏం జరిగింది’ అనడగ్గలిగాను. అరుణ చేతుల్లోంచి మొహం బయట పెట్టింది.  ఆమె కళ్లు ఉబ్బి ఉన్నాయి. నన్ను చూస్తూనే, ‘నాకూ ఏమీ బోధ పడట్లేదు’ అంది అరుణ. ‘ఏం జరిగింది’ అన్నాను. ఏం అడగాలో, ఎలా అడగాలో నాకూ బోధపడడం లేదు.అప్పుడే అక్కడకు రోహిత్‌ వచ్చాడు.గౌతం, అరుణల ఏకైక సంతానం రోహిత్‌. వాడు ఇంటర్‌ ఫస్ట్‌ ఇయర్‌ చదువుతున్నాడు.‘అంకుల్‌ వచ్చారా’ అంటూ అరుణ పక్కన కూర్చున్నాడు.నేనేం అనలేదు. వాడే చెప్పుకొచ్చాడు, ‘రాత్రి డిన్నర్‌ తర్వాత మమ్మీ డాడీలు హాలులో టీవీ వద్దకు, నేను నా రూంలోకి వెళ్లాం. ఉదయం మమ్మీ నా రూం తలుపు కొట్టి చెప్పింది డాడీ చనిపోయారని’ ‘టీవీ కట్టేసి మేము మా రూంకు వెళ్లిపోయాం. కొద్దిసేపు కబుర్ల తర్వాత నిద్రపోయాం. నేను లేచేసరికి గౌతం పక్కన లేరు. హాలులోనూ లేరు. మెయిన్‌ డోర్‌ లోపల నుంచి వేసిన లాక్‌ వేసినట్టే ఉంది. గౌతం కోసం ప్రాకులాడుతుండగా.. తను మా రూం అటాచ్‌ బాత్రూంలో కనిపించారు. నేల మీద పడి ఉన్నారు. గమనిస్తే చనిపోయారనిపించింది. ఆ వెంటనే రోహిత్‌ కు చెప్పాను. తర్వాత మీకు ఫోన్‌ చేశాను’ అని చెప్పింది అరుణ.

‘మమ్మీ చెప్పగానే నేను బయటకు వెళ్లాను గిరి అంకుల్‌ కోసం ఆయన ఎంతకీ ఫోన్‌ ఎత్తకపోవడంతో. వాళ్లది ల్యాండ్‌ ఫోన్‌. వాళ్లు మొబైల్‌ ఫోన్‌లు వాడరు కదా’ చెప్పాడు రోహిత్‌.‘గిరి అంకుల్‌ వచ్చారా’ అడిగింది అరుణ.‘లేదు మమ్మీ. ఆయన, సునీత ఆంటీ మార్నింగ్‌ వాక్‌కు వెళ్లారట. వాళ్ల పక్కింటి వాళ్లతో వాళ్లు రాగానే మన ఇంటికి అర్జెంట్‌గా పంపించమని చెప్పి వచ్చేశాను’ చెప్పాడు రోహిత్‌.వెంటనే, ‘ఆ పక్కింటి వాళ్లకి డాడీ విషయం చెప్పలేదు కదా’ అని అడిగింది అరుణ, రోహిత్‌ను.‘లేదు మమ్మీ’ చెప్పాడు రోహిత్‌. ‘మమ్మీ.. డాడీ బాడీని బయటకు చేరుద్దామా’ అడిగాడు రోహిత్‌ అరుణను.‘అన్నట్టు గౌతం బాడీ.. ఇంకా ఆ బాత్రూంలోనే ఉందా’ అన్నాను.‘అవునంకుల్‌.  చెప్పేవరకు అటు వెళ్లొద్దని చెప్పింది మమ్మీ’ చెప్పాడు రోహిత్‌.‘అరె, అదేమిటి..? ఏమిటిది అరుణ’ అన్నాను.‘గౌతం బాడీని చూడలేం’ చెప్పింది అరుణ.‘అంటే’ నాకు అంతా విస్మయంగా ఉంది.‘రక్తంలో తేలినట్టు పడి ఉన్నారు’ చెప్పింది అరుణ.‘జారి పడ్డాడా‘ అడిగాను.‘లేదు. గౌతం గుండె వైపు లోతుగా కత్తి ఒకటి ఉంది. అటు నుంచే రక్తం కారినట్టు ఉంది’ చెప్పింది అరుణ.‘ఆత్మహత్యా..?’ అన్నాను.‘అలానే ఉంది’ అంది అరుణ.‘అరె. అంత అఘాయిత్యం ఏమిటి? గౌతం అసలు పిరికి వాడే కాదు’ అన్నాను గట్టిగానే. అరుణ ఏమీ అనలేదు.రోహిత్‌ సడన్‌గా, ‘హత్య కాదు కదా’ అనేశాడు.

నేను గతుక్కుమన్నాను.అరుణ ఎటో చూస్తోంది.రోహిత్‌ గింజుకుంటున్నాడు.‘అక్కడకు పదండి మొదట’ అని అటువైపు కదిలాను.గౌతం ఇల్లంతా నాకు బాగా ఎరుకే.ఆ బాత్రూంలోకి వెళ్లి చూసేసరికి చాలా దారుణం అనిపించింది.‘అయ్యో’ అన్నాడు రోహిత్‌.అరుణ కనిపించలేదు. బయటే ఉండి పోయింది.రోహిత్‌ గట్టిగానే ఏడుస్తున్నాడు.గౌతం బాడీ అస్తవ్యస్తంగా ఉంది. ఆ బాడీని అంటిపెట్టుకొని నేలంతా రక్తం ముద్దలు ముద్దలుగా ఉంది. ఆ బాడీ గుండెవైపు కత్తి ఒకటి పిడి వరకు దిగబడి ఉంది.నేను బయటకు వచ్చేశాను రోహిత్‌ను సుమారుగా లాక్కుంటూనే.ఆ బెడ్‌రూంలో అరుణ లేదు.హాలులోకి వచ్చాం.అరుణ హాలులో ఆ సోఫాలోనే ఉంది.‘ఏం అనుకోవాలి’ అన్నాను.ఆ ఇద్దరూ ఏమీ అనడం లేదు.అప్పుడే గిరి, సునీతలు వచ్చారు. వీళ్లు గౌతం ఫ్యామిలీ ఫ్రెండ్స్‌.నేనే చొరవ తీసుకున్నాను. వాళ్లను తొలుత ఆ బాత్రూంలోకి తీసుకు వెళ్లి, తిరిగి హాలులోకి తీసుకు వచ్చాను. పిమ్మట మాట్లాడాను వాళ్లతో.‘మిస్టరీగా ఉందే’ అన్నారు గిరి.అరుణను ఓదారుస్తోంది సునీత.రోహిత్‌ ను దగ్గరగా తీసుకున్నారు గిరి.‘ఏం చేద్దాం’ నేను అడిగాను.ఎవరూ ఏమీ అనడం లేదు.నేనే, ‘పోలీస్‌ సహకారం తీసుకుందామా’ అనేశాను.‘వద్దు’ అంది అరుణ గమ్మున.నేను ఆశ్చర్యపోయాను. ‘ఈ సంగతి బయటకు పోతుంది. మా వాళ్ల వద్ద ఎగతాళి అవుతుందేమో. వాళ్లు గేలి చేస్తారేమో’ అంది అరుణ గజిబిజిగా.గౌతం, అరుణలది లవ్‌ మ్యారేజ్‌. ఇరువైపు పెద్దలూ సహకరించలేదు. అప్పటి నుంచి వీళ్లు వాళ్లకు దూరంగానే ఉంటున్నారు. కలపాలనే మా ప్రయత్నాలన్నీ విఫలమైపోయాయి చాన్నాళ్ల కిందటే.‘ఐతే ఎలా. కనీసం విషయం మనకైనా తేలాలి కదా’ అన్నాను.

గిరి అన్నారు అరుణతో, ‘విషయం నీకే తెలియాలి. మాకు మీ అన్యోన్యత తప్పా మరోటి తెలియదు’ అని.నేను అరుణనే చూస్తున్నాను ఏం చెబుతుందా అని.అప్పుడే, అరుణను, ‘చెప్పు అరు. నీకు ఏమైనా అనుమానం ఉందా’ అని అడిగింది సునీత.‘అబ్బే ఏమీ లేదు. నాకూ ఏమీ అర్థం కావడం లేదు సునీ‘ అంది అరుణ, సునీతతో.నేను, గిరి మొహాలు చూసుకున్నాం.‘మమ్మీ డాడీలు ఎప్పుడూ కనీసం కసురుకున్నట్టు కూడా మాట్లాడుకోలేదు. నాకు తెలుసుగా’ చెప్పాడు రోహిత్‌.‘య య. మాకూ తెలుసుగా. అందుకే ఎటూ తేల్చుకోలేకపోతున్నాం. ఏమీ అనలేకపోతున్నాం’ అన్నారు గిరి.నేనూ అదేఅన్నట్టు తలాడించాను.అప్పుడే పని మనిషి వచ్చింది.‘గంట ఆగి రావా’ అంది అరుణ ఆమెతో గబుక్కున.‘అదేమిటమ్మా’ అంది ఆ పని మనిషి.‘ఏమీ లేదు. సాయంకాలం రా’ అంది అరుణ చికాగ్గా.పని మనిషి వెళ్లిపోయింది.‘ఇలా ఎంతసేపు అని. ఏదోటి తేల్చేసుకోవాలి’ అన్నాను.‘నిజమేగా. బాడీని ఎంతసేపని దాయగలం’ అన్నారు గిరి.అరుణ ఏమీ మాట్లాడడం లేదు. అరుణే మాట్లాడాలి ఇక. అందుకే ఆమెపై ఒత్తిడి చేస్తున్నాను. సునీత కూడా అందుకు తోడ్పడుతోంది.  గిరి ఏమీ అనకపోయినా తల పట్టుకొని కూర్చుండిపోయారు సోఫా కుర్చీలో.

నేను అటూ ఇటూ తచ్చాడుతున్నాను.రోహిత్‌ ఎప్పుడో మరో సోఫా కుర్చీలోకి చేరిపోయాడు.‘కామ్‌గా బాడీని దహనపరిచేద్దామా’ అన్నాడు రోహిత్‌.‘ఎటూ తేలకుండానే’ అన్నాను.‘మరే. ఏమీ తేల్చుకోలేకపోతున్నాం. గౌతం ఆత్మహత్య చేసుకోవడం ఏమిటి? అలాగే గౌతం హత్య కాబడడం ఏమిటి? రెండూ నమ్మలేం’ అన్నారు గిరి.నేను అరుణతో, ‘మీ మధ్య రాత్రి జరిగిన విషయాలు కాస్తా మాతో షేర్‌ చేసుకో ఓ మారు. ఏమైనా తేల్చుకోగలమేమో’ అని అన్నాను.అరుణ, ‘సాదాగానే మాట్లాడుకున్నాం’ అని అంటూనే, ‘టీవీ చూస్తుండగా ఏదో ఫోన్‌ కాల్‌ వచ్చింది. ఫోన్‌ గదిలో ఉంది. గౌతం వెళ్లి ఫోన్‌ మాట్లాడి తిరిగి వచ్చారు. అది సాధారణమే. ఇలా అప్పుడప్పుడూ కాల్స్‌ వస్తుంటాయి. అంతే. ఆ వెంటనే గౌతం టీవీ ఆఫ్‌ చేసేశారు. మేము మా రూంకు వెళ్లిపోయాం’ అంది.నేను, ‘సరే సరే. గౌతం ఫోన్‌ ఎక్కడా’ అని అన్నాను.‘మా బెడ్రూంలోనే ఉంటుంది’ అని చెప్పింది అరుణ. అంతలోనే లేవబోయింది.నేనే వారించి, అటు వెళ్లాను. ఆ ఫోన్‌తో తిరిగి వచ్చాను.స్క్రీన్‌ లాక్‌ పేటర్న్‌ ఇచ్చి ట్రూకాలర్‌ యాప్‌లోకి వెళ్లాను. మొదటిగా కనిపించిన కాల్‌ వివరాలు చూశాను. రాత్రి 9.40కి వచ్చిందది. కాలర్‌ రోహిత్‌.‘లాస్ట్‌ కాల్‌ వచ్చింది నీ నుంచే’ అన్నాను రోహిత్‌తో.‘అవును రాత్రి డాడీకి చేశాను. స్టడీకి వీలుకావడం లేదు టీవీ వాల్యూమ్‌ తగ్గించమని చెప్పాను’ అన్నాడు రోహిత్‌. ‘ఇది కామనే. వాడు చాలాసార్లు ఇలానే చేస్తాడు’ చెప్పింది అరుణ.

‘నిజానికి మమ్మీ, డాడీ తక్కువ వాల్యూమే పెడతారు. అది నా స్టడీకి ఇబ్బందే కాదు. కానీ తొమ్మిదిన్నర దాటాక వాళ్లు వెళ్లి నిద్రపోవాలని నేనలా కాల్‌ చేస్తుంటాను’ చెప్పాడు రోహిత్‌.అరుణ రోహిత్‌ వైపు చూస్తోంది.‘అబ్బే కారణం తెలుసుకోవడం మనకు సాధ్యం కాదు’ అనేశారు గిరి.కొద్దిసేపు మౌనం తర్వాత, అరుణ ఉన్నట్టు ఉండి, ‘బెబ్బెబ్బే’ అంటూ గొణగడం చేపట్టింది. నేను ఆమెను చూసి, పిమ్మట ఆమె చూస్తున్న వైపు చూశాను.అలా చూస్తూనే, ‘అరె గౌతం. అదేమిటి అలా నడుచుకు వచ్చేస్తున్నాడు’ అన్నాను.గౌతం నవ్వుకుంటూ మా వద్దకు వచ్చేశాడు. అతడి గుండెవైపు కత్తి అలానే ఉంది. బట్టల మీద రక్తం అలానే ఉంది.వస్తూనే అతడు, ‘ఆల్‌ ఆర్‌ ఫూల్స్‌’ అన్నాడు గబగబా నవ్వుతూనే.అవును కదూ, ఈ రోజు ఫూల్స్‌ డే కదూ.‘చాలు చాలు గొప్ప ఘనకార్యం చేశారు. హడలిపోతున్నాం తెలుసా. ఇది మీకు తగదు’ అన్నారు గిరి.అంతా గౌతం చుట్టూ చేరి ఉన్నాం.గౌతం నవ్వుతూనే తన గుండెవైపు కత్తిని తీశాడు. అది స్ప్రింగ్‌ బాక్‌.మేము నవ్వలేక నవ్వేయవలసి వస్తోంది. అప్పుడే చూశాను అరుణను, ఆమె స్పందన కానరాక.అరుణ ఆ సోఫాలనే ఉంది.మమ్మల్నే చూస్తోంది. కానీ ఆమెలో కదలిక లేదు. కుదిపి చూశాను. ఆమె గబుక్కున పక్కకు వాలిపోయింది. అంటే ... అరుణ గుండె ఆగి చనిపోయిందని,  ‘ఈ ప్రాక్టికల్‌ జోక్‌ మూల్యం ఒక ప్రాణం’ అని అనకుండా ఉండలేకపోయాను.
- బివిడి ప్రసాదరావు