క్రేజీ క్రేజీ టీనేజ్!

క్రేజీ క్రేజీ టీనేజ్!

ఆత్మబంధువు
‘‘హాయ్ అక్కా.... ఎలా ఉన్నారు?’’ మాధవిని పలకరించింది రేఖ.
 ‘‘ఫైన్. నువ్వేంటీ ఇక్కడా?!’’ ఆశ్చర్యంగా అడిగింది మాధవి.
 ‘‘ఏం నేను షాపింగ్‌కు రాకూడదా?’’
 ‘‘అలాగనేం కాదు. నువ్వు పుస్తకాల పురుగువి కదా. షాపింగ్‌కి ఆమడ దూరం కదా. అందుకే అడిగాను.’’
 ‘‘అఫ్‌కోర్స్.. ఐ లవ్ బుక్స్. ఇప్పుడు కూడా బుక్స్ కొందామనే వచ్చా.’’
 ‘‘అనుకున్నా’’ నవ్వుతూ అంది మాధవి.
 ‘‘సర్లే అక్కా నీ జోకులాపు. ఇంకేంటీ సంగతులు. పిల్లలెలా ఉన్నారు?’’
 
‘‘పిల్లలకేం... బాగానే ఉన్నారు. మాకే కష్టంగా ఉంది.’’
 ‘‘ఏమైందక్కా?’’
 ‘‘ఏం చెప్పన్రా. చెప్పాలంటే పెద్ద కథే.’’
 ‘‘అవునా... అయితే కాఫీ తాగుతూ మాట్లాడుకుందాం పద’’ అంటూ కాఫీ షాపుకు తీసుకెళ్లింది రేఖ. ‘‘ఆకాష్ ఇంటర్, నీహారిక టెన్త్ క్లాస్. ఇద్దరూ ఇద్దరే. చెప్పిన  మాట అస్సలు వినడం లేదు’’ కాఫీ తాగుతూ చెప్పింది మాధవి.
 ‘‘టీనేజ్ కదా. ఇది కామన్.’’
 
‘‘ఏంటి కామన్? ఒక్క మాట వినరు. ఏం చెప్పినా.. మాకు తెలుసులే అంటారు. ఇంకా చెప్పాలంటే... ఎదురు మాట్లాడతారు. వాడైతే విసురుగా ఇంట్లోంచి వెళ్లిపోతాడు. అదేమో గదిలోకి వెళ్లి ధడేల్మని తలుపేసుకుంటుంది. వీళ్లతో ఎలా వేగాలో అర్థం కావడం లేదు.’’
 ‘‘టీనేజ్ అంటే అంతే. నిన్నటిదాకా చిన్నపిల్లల్లా మన వెంటే తిరిగినవాళ్లు పెద్దాళ్లయిపోయే వయసు. ఆ క్రమంలో వాళ్లు సొంతంగా ఆలోచిస్తారు. సొంత అభిప్రాయాలు ఏర్పడతాయి. వాటిని స్పష్టంగా చెప్పేస్తారు. వాటికి మనం అంగీకరించనప్పుడు మరింత గట్టిగా చెప్తారు.

దాంతో వాళ్లు ఎదురు మాట్లాడి నట్లు మనం అనుకుంటాం. అంతే’’ చెప్పింది రేఖ. ‘‘అంతేనంటావా?! సరే... పొద్దున లేస్తే ఫోన్, ఫ్రెండ్స్. దీనికేమంటావ్?’’
 ‘‘టీనేజ్ పిల్లలు ఫ్రెండ్స్‌కు ఇచ్చినంత ఇంపార్టెన్స్ పేరెంట్స్‌కు ఇవ్వరు. ఆ వయ సులో ఫ్రెండ్స్ మాటే వేదం. ఇక ఫోనం టావా... ఇప్పుడది లేకుండా ఎవరమైనా బయటకు కదులుతున్నామా?’’
 ‘‘అలాగని వాళ్లు ఫోన్లో ఏమేమో మాట్లాడితే ఎలా?’’
 ‘‘అక్కా... ఇక్కడే మనం తెలివిగా, లౌక్యంగా వ్యవహ రించాలి. వయసుకు వచ్చిన పిల్లలతో స్నేహితుల్లా ఉండాలని పెద్దలు చెప్పిన మాట గుర్తుందా? టీనేజ్ పిల్లలు మనం చెప్పింది వినాలంటే, మనం వాళ్ల ఫ్రెండ్స్‌గా మారిపోవాలి.

వారి ఆశలు, ఆశయాలు, కలలు, కబుర్లు అన్నీ ఓపిగ్గా వినాలి, వాళ్లతో మన ఆలోచనలు పంచు కోవాలి. అప్పుడు వాళ్లే అన్నీ చెప్తారు. ఆ వయసులో శారీరకంగా, మానసికంగా, భావోద్వేగపరంగా మార్పులు చాలా వేగంగా ఉంటాయి. ఆ మార్పులను వాళ్లు అర్థం చేసుకోలేక గాభరా పడుతుంటారు. అప్పుడు మనమే వాళ్లకు అర్థమయ్యేలా చెప్పాలి. లేదంటే ఫ్రెండ్స్‌ను అడుగు తారు, వాళ్లు తమకు తెలిసింది చెప్తారు. అది మంచీ కావచ్చు, చెడూ చేయొచ్చు.’’
 
‘‘నిజమే రేఖా... మొన్న నీహారికకు మొటిమలు వస్తే వాళ్ల ఫ్రెండ్స్ ఇచ్చిందని ఏదో క్రీమ్ రాసింది. మొహమంతా దద్దుర్లు. డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకెళ్తే.. ఒకటే తిట్లు, ఇలాంటివి మొహానికి ఎలా రాస్తారని’’ చెప్పింది మాధవి.
 ‘‘అందుకే... వాళ్లకు మనం నమ్మక మివ్వాలి... ఏం చెప్పినా అమ్మా నాన్నా అర్థం చేసుకుంటారని. అప్పుడు అన్నీ మనతోనే చెప్తారు.’’
 ‘‘ఇక మీదట అలాగే ఉంటాను’’ చెప్పింది మాధవి.
 ‘‘ఈ వయసులో వాళ్ల ఇంట్రస్ట్‌లు, ఆటిట్యూడ్, వాల్యూస్ వేగంగా మారిపో తుంటాయి. వాటిని గమనించాలి.’’
 
‘‘ఔన్రా... ఆకాష్‌గాడికి ఈ మధ్య బైక్స్ పిచ్చి పట్టింది. వాళ్ల నాన్నను అడిగితే ఇవ్వడని, మొన్న ఫ్రెండ్ బైక్ నడిపి దెబ్బలు తాకించుకున్నాడు. పెద్ద దెబ్బలేం కాదులే. కానీ వాళ్ల నాన్న నాలుగు పీకాడు గట్టిగా.’’
 ‘‘అదే మనం చేసే తప్పు. ఆ వయసు పిల్లల్ని కొడితే మనపై ద్వేషం పెంచుకునే ప్రమాదం ఉంది.’’
 ‘‘అలాగని వాళ్లు తప్పులు చేస్తుంటే చూస్తూ కూర్చోవాలా?
 ‘‘చూస్తూ ఊరుకోమని కాదక్కా. తప్పేమిటో ఒప్పేమిటో వాళ్లకు అర్థమయ్యేలా చెప్పాలి. ఆకాష్‌ను కొట్టే కంటే... అన్నయ్యే దగ్గరుండి బైక్ నేర్పితే సరిపోయేది.’’

 ‘‘ఓహ్.. అలానా! సరే ఆయనకు చెప్తాలే. ఇంకా?’’
 ‘‘అక్కా... పిల్లలకు లంచ్ టైమ్ అవుతుంది. నేను వెళ్లాలి. నీకు వీలైనప్పుడు ఇంటికి రా. తాపీగా మాట్లాడుకుందాం.’’
 ‘‘ష్యూర్ రేఖా. తప్పకుండా త్వరగానే వస్తా. థ్యాంక్స్ ఫర్ ది ఇన్ఫో!’’ అంటూ వీడ్కోలు తీసుకుంది మాధవి.
 - డాక్టర్ విశేష్, కన్సల్టింగ్ సైకాలజిస్ట్