ఆత్మబంధువు
 ‘‘అమ్మా... అమ్మా..’’ స్కూల్‌నుంచి వస్తూనే పిలిచాడు మిత్ర. సమాధానం రాలేదు. ఇళ్లంతా వెతికి చూశాడు. అమ్మ కనిపించలేదు.
  ‘‘నాన్నమ్మా.. అమ్మ ఏదీ?’’ అని అడిగాడు రత్నమాంబను.
  ‘‘ఏదో కొనాలని షాపింగ్‌కు వెళ్లింది నాన్నా. నీకూ, అక్కకూ స్నాక్స్ పెట్టి ఉంచింది. వెళ్లి తినేయండి.’’
  ‘‘ఓహ్.. ఓకే’’ అని అక్కతో కలిసి స్నాక్స్ తినేసి ఆడుకుంటున్నాడు మిత్ర.
  
 
 ఇంతలో ఆనంద్ ఆఫీసునుంచి వచ్చీ రాగానే.. ‘‘రేఖా.. రేఖా’’ అని పిలిచాడు.
  ‘‘అమ్మ లేదు నాన్నా. షాపింగుకు వెళ్లిందట’’ అని చెప్పింది మైత్రి.
  ఆనంద్ కాఫీ పెట్టుకుని తాగి, సోఫాలో కూర్చున్నాడు. .
  ‘‘నాన్నా... నాన్నా..’’ అంటూ వచ్చాడు మిత్ర.
  ‘‘ఏంటి నాన్నా...’’ అంటూ దగ్గరకు తీసుకుని ముద్దు పెట్టుకున్నాడు ఆనంద్.
  ‘‘మనం రిచ్చా? పూరా?’’ అడిగాడు మిత్ర.
  ‘‘ఎందుకు నాన్నా?’’
  ‘‘ముందు నువ్వు ఆన్సర్ చెప్పు.’’
  
 ‘‘రిచ్ అనుకుంటే రిచ్... పూర్ అనుకుంటే పూర్.’’
  ‘‘అలా ఎలా ఉంటారు నాన్నా?’’
  ‘‘ఉంటారు నాన్నా. ఎందుకంటే రిచ్‌నెస్ అనేది డబ్బుకు మాత్రమే సంబంధించిన విషయం కాదు. అది ముఖ్యంగా మన ఆలోచనలకు, అలవాట్లు, ఆటిట్యూడ్‌కూ సంబంధించిన విషయం కాబట్టి.’’
  ‘‘మ్‌మ్‌మ్... అర్థం కాలేదు’’ అంటూ తల అడ్డంగా తిప్పాడు మిత్ర. పక్కన హోమ్‌వర్క్ చేసుకుంటున్న మైత్రి ఆసక్తిగా వింటోంది.
  ‘‘మొన్న నువ్వు ప్లేస్టేషన్ కావాలని ఏడ్చావట కదా.’’
  ‘‘ఇప్పుడు అడగడం లేదుగా.’’
  
 ‘‘ఇప్పుడు అడగడం లేదులే. అసలెందుకు ఏడ్చావో చెప్పు.’’
  ‘‘నీకు ప్లే స్టేషన్ కూడా లేదని ఆర్యన్ గాడు కామెంట్ చేస్తే బాధేసి ఏడ్చా.’’
  ‘‘సరే... ఆర్యన్ దగ్గర ఇంకా ఏమేం ఉన్నాయి?’’
  ‘‘ఐపాడ్ ఉంది. వాళ్లింట్లో స్మార్ట్ టీవీ ఉంది. ఆల్సేషియన్ డాగ్ ఉంది. ఇంకా.. చాలా ఉన్నాయి.’’
  ‘‘వాటన్నింటితో వాడెప్పుడు ఆడుకుంటాడు?’’
  ‘‘వాళ్ల డాడీ పార్టీకి, మమ్మీ క్లబ్‌కి వెళ్లినప్పుడు.’’
  ‘‘అంటే ఆర్యన్... వాళ్ల మమ్మీ, డాడీతో ఆడుకోడా?’’
  ‘‘వాళ్లు బిజీగా ఉంటారట. వీక్లీ వన్స్ బయటకు తీసుకువెళ్తారని చెప్పాడు.’’
  ‘‘సో.. హి ఈజ్ పూర్.’’
  
 ‘‘అదెలా డాడీ?’’
  ‘‘పూర్ పేరెంట్స్ పిల్లలకు వస్తువులు కొనిస్తారు. రిచ్ పేరెంట్స్ పుస్తకాలు కొనిస్తారు.’’
  ‘‘ఓహ్... అవునా! అందుకేనా మమ్మీ, నువ్వు ఎప్పుడూ బుక్స్ కొనిస్తుంటారు. ఇంకా?’’
  ‘‘రిచ్ మైండ్‌సెట్ ఉన్నవాళ్లు రోజూ ఏదో ఒకటి చదువుతారు, కొత్త విషయాలు నేర్చుకుంటూనే ఉంటారు. పరిస్థితులను తిట్టుకోకుండా తమ ప్రవర్తనకు, తమ జయాపజయాలకు తామే బాధ్యత తీసుకుంటారు. తమకు సాయం చేసిన వాళ్లకు థ్యాంక్స్ చెప్తారు. రిలేషన్‌షిప్స్‌కు ఎక్కువ ఇంపార్టెన్స్ ఇస్తారు. ఇంటర్నెట్‌ను ఆఫీసు, వృత్తిగత అవసరాల కోసమే వాడతారు. జంక్‌ఫుడ్ తక్కువ తింటారు, రోజూ వ్యాయామం చేస్తారు. చాలా?’’
  ‘‘డాడీ... ఇవన్నీ నువ్వూ చేస్తావుగా?’’
  ‘‘కదా.. ఇప్పుడు నువ్వే చెప్పు.. మీ డాడీ రిచ్ ఆర్ పూర్?’’
  
 ‘‘మై డాడ్ ఈజ్ రిచ్’’ అంటూ హగ్ చేసుకున్నాడు మిత్ర.
  ‘‘మరి రిచ్ కిడ్ కావాలంటే ఏం చేయాలి డాడీ?’’ అడిగింది మైత్రి.
  ‘‘ఓహ్... నువ్వు వింటున్నావా! గుడ్ క్వశ్చన్. రిచ్ కిడ్ కావాలంటే... రోజుకు గంటకు మించి టీవీ, సోషల్ నెట్‌వర్క్, సెల్‌ఫోన్ వాడకూడదు.’’
  ‘‘అవునా... నేను రోజుకు గంటకు మించి టీవీ చూడనుగా. అయితే నేను రిచ్ కిడ్‌నేగా!’’
  ‘‘ఒక్కోటీ గంట కాదు తల్లీ.. మూడూ కలిపి గంట.’’
  ‘‘అవునా... అయితే నేను టీవీ, ఫేస్‌బుక్ తగ్గించుకోవాలి.’’
  ‘‘ఇంకా టిప్స్ చెప్పు డాడీ’’ అడిగాడు మిత్ర.
  ‘‘టిప్స్ కాదు నాన్నా. రిచ్ హాబిట్స్ ఫర్ కిడ్స్. రోజూ ఎక్సర్‌సైజ్ చేయాలి.
 
 నెలకు కనీసం రెండు బుక్స్ చదవాలి. ఎక్క డైనా వాలంటీర్‌గా పనిచేయాలి. పాకెట్‌మనీలో కనీసం 25 శాతం దాచుకోవాలి. ఆ డబ్బుతో సెల్‌ఫోన్లు, సినిమాలు కాకుండా బుక్స్ కొనుక్కోవాలి. లేదా ఎవరికైనా డొనేట్ చేయాలి. పేరెంట్స్‌తో రోజుకు కనీసం గంటసేపు కబుర్లు చెప్పుకోవాలి. బంధువులకూ, ఫ్రెండ్స్‌కూ బర్త్‌డే గ్రీటింగ్స్ మర్చిపోకుండా చెప్పాలి. రిలేషన్స్ ఆర్ మోర్ ఇంపార్టెంట్.’’
  ‘‘థాంక్స్ టూ ఎఫ్‌బీ, అందరి బర్త్‌డేలూ గుర్తుచేస్తుంది’’ అంది మైత్రి.‘‘ఎఫ్‌బీలో అకౌంట్ లేనివాళ్లకు కూడా చెప్పాలి బుజ్జీ’’ అన్నాడు ఆనంద్.
  ‘‘ష్యూర్ డాడ్!’’ అంటూ నవ్వేసింది మైత్రి.
  - డా॥విశేష్, కన్సల్టింగ్ సైకాలజిస్ట్


 ఆత్మబంధువు
 ‘‘ఏంట్రా, నీకు హార్ట్ అటాక్ రావడం ఏమిటీ? నువ్వు హాస్పిటల్‌లో చేరడం ఏమిటీ?’’... శంకర్‌ను పలకరించింది రేఖ.
  ‘‘అదే అర్థం కావడం లేదు రేఖా. అయనకు ఎలాంటి చెడు అలవాట్లూ లేవు. కానీ నిన్న సడన్‌గా ఇలా జరిగింది. దేవుడి దయవల్ల ఈ గండం గట్టెక్కాం’’ అంటూ ఏడుస్తోంది మనీషా. రేఖ ఆమెని ఓదారుస్తూ దగ్గరకు తీసుకుంది.
  శంకర్, మనీషా ఇద్దరూ రేఖ క్లాస్‌మేట్స్.
 
 ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నారు. సాఫ్ట్‌వేర్ ఇంజినీర్లుగా పనిచేస్తున్నారు. బాగానే సంపాదిస్తూ ఇద్దరు పిల్లలతో ఆనందంగా జీవిస్తున్నారు. వయసు ఇంకా 40 లోపే. మూడురోజుల కిందట శంకర్‌కు గుండెపోటు రావడంతో ఆస్పత్రిలో చేర్పించారు. వైద్యులు ఆపరేషన్ చేసి ఓ రెండు స్టెంట్‌లు వేసి శంకర్‌ను కాపాడారు. ఈ విషయం తెలిసి పలుకరిద్దామని రేఖ వచ్చింది.
 
 శంకర్‌ను పరామర్శించి, మనీషాకు ధైర్యం చెప్పి ఇంటికి వచ్చేసింది. కానీ ఆ సంఘటన ఆమె మనసులోంచి పోవడం లేదు. ఇంత చిన్న వయసులో గుండెపోటు రావడం ఏమిటో అర్థం కాలేదు. దాని గురించే ఆలోచిస్తూ ఉంది. ఓ రెండు వారాల తర్వాత శంకర్, మనీషాల ఇంటికి వెళ్లింది, మరోసారి పలకరించేందుకు. రేఖను ఆప్యాయంగా ఇంట్లోకి ఆహ్వానించింది మనీషా.
  ‘‘ఇప్పుడెలా ఉంది?’’ అంటూ శంకర్‌ను పలకరించింది రేఖ.
  
 ‘‘ఫైన్. డాక్టర్ కొన్ని ఎక్సర్‌సైజులు చెప్పారు, చేస్తున్నా’’అన్నాడు శంకర్.
  ‘‘గుడ్, గుడ్. ఇంకేంటి విషయాలు?’’
  ‘‘ఏముంది! వారం నుంచి ఇంటి నుంచే పని చేస్తున్నా.’’
  ‘‘ఏంటీ? వర్క్ చేస్తున్నావా? నీకు వచ్చింది కడుపునొప్పి కాదు, గుండెనొప్పి!’’
  ‘‘అవుననుకో. ఇప్పుడంతా బానే ఉందిగా. ఆపరేషన్ జరిగిందని పని మానుకుంటే ఎలా? ఇది పోటీ ప్రపంచం.. పరుగెత్తాల్సిందే.’’
  
 ‘‘ఇంతగా పరుగెత్తితే ఏమొస్తుంది?’’
  ‘‘ప్రమోషన్‌‌స, గుడ్ శాలరీ, గుడ్ లైఫ్.’’
  ‘‘మరి ఆరోగ్యం?’’
  ‘‘ఏదైనా జరిగితే హాస్పిటల్స్ ఉన్నాయిగా’’అన్నాడు శంకర్ నవ్వుతూ.
  శంకర్ అనారోగ్యానికి కారణమేమిటో కొంత ఆర్థమైంది రేఖకు. ఆ విషయం చెప్పినా అతనికి అర్థం కాదని కూడా అర్థమైంది.
 
 ఎలా నచ్చజెప్పాలా అని ఆలోచిస్తుంటే అప్పుడెప్పుడో చదివిన కథ గుర్తొచ్చింది. ‘‘శంకర్ నేనో ప్రశ్న అడుగు తాను సమాధానం చెప్తావా?’’ అంది.
  ‘‘ఓ... అడుగు!’’ అన్నాడు శంకర్.
  ‘‘ఒక రాజు ఉన్నాడు. ఓ యుద్ధంలో ఆ రాజు ప్రాణాలను ఓ సైనికుడు కాపా డాడు. దాంతో ఆ సైనికుడంటే రాజుకు ఇష్టం ఏర్పడింది. అది రోజురోజుకూ పెరిగింది.
 
 ఓ రోజు ఆ సైనికుడిని పిలిచి... ‘నా ప్రాణాలను కాపాడిన నువ్వంటే నాకిష్టం. అందుకే నీకో బహుమతి ఇవ్వా లనుకుంటున్నాను. ఈ గుర్రం ఎక్కి సూర్యాస్తమయంలోపు ఎంత భూమి చుట్టి రాగలవో అంత భూమిని నీకు ఇచ్చేస్తాను’ అని చెప్పాడు. ఆ సైనికుడు నువ్వే అయితే ఏం చేస్తావ్?’’ అని అడిగింది రేఖ.
  ‘‘మ్యాగ్జిమమ్ భూమిని కవర్ చేస్తాను’’ ఠక్కున చెప్పాడు శంకర్.
  
 ‘‘ఆ... ఆ సైనికుడు కూడా అదే పని చేశాడు. ఆకలి దప్పులు పట్టించుకోకుండా రోజంతా గుర్రాన్ని పరుగులు పెట్టించాడు. చివరకు అలిసిపోయి ప్రాణాలు కోల్పోయే దశలో అనుకున్నాడు... ఇంత దూరం పరుగులు తీశాను, కానీ ఇప్పుడు నన్ను కప్పెట్టడానికి ఆరడుగులు చాలు అని.’’
  
 ‘‘వాట్ డూ యూ మీన్?’’
  ‘‘ఆ సైనికుడికి చావు దగ్గరకు వచ్చి నప్పుడైనా కనువిప్పయింది. నీకు మాత్రం ఇంకా కాలేదు. అదే బాధగా ఉంది శంకర్. ఈ కథ మన జీవితం లాంటిదే. డబ్బు, పదోన్నతులు, గుర్తింపు కోసం రోజంతా, జీవితమంతా పరుగులు పెడుతూనే ఉంటాం. అందులో మునిగిపోయి ఆరోగ్యాన్ని, కుటుంబాన్ని నిర్లక్ష్యం చేస్తాం. అందుకే 30, 35 ఏళ్లకే బీపీ, షుగర్, గుండెపోటు వచ్చేస్తోంది.
 
 జీవించడానికి డబ్బు, హోదా, గుర్తింపు అవసరమే. కానీ అవే జీవితం కాదు. జీవితమంటే ఆనందించడం. కాస్త ఆ పరుగులాపి జీవితాన్ని జీవించు, జీవితాన్ని ప్రేమించు, జీవితాన్ని ఆనందించు.’’
  అర్థమైంది అన్నట్టుగా తలూపాడు శంకర్. మనీషా ముఖంలో సంతోషం!
  - డా॥విశేష్, కన్సల్టింగ్ సైకాలజిస్ట్