ఆజన్మం: సంసారపు వాసన

ఆజన్మం: సంసారపు వాసన

నా డిగ్రీ రోజుల్లోని నికృష్టపు ఆలోచనల్లో కూడా, నేను దీన్ని ఊహించలేదు. జీవితంలోకి రాగలిగే ఒక అత్యద్భుతమైన స్త్రీ గురించి ఎన్ని కలలు కన్నప్పటికీ, వాస్తవంలో ‘పెళ్లవడం’ అనే స్టేటస్‌కు నేను మానసికంగా ఎన్నడూ ఎదగలేదు. కాబట్టి, సంసారితనం అనే గుణం నాకు పరాయిది. నేనూ ఒక సంచీ పట్టుకుని, కూరగాయల కోసం మార్కెట్‌కు వెళ్లి, ఎక్కడ తాజాగా ఉన్నాయో చూడ్డానికి ఉత్తినే రెండు రౌండ్లు కొట్టి, బెండకాయలు కిలో ఇరవై ఐదు రూపాయలని చెబితే ఇరవై కాడికి బేరమాడ ప్రయత్నించి... అబ్బో!
 
 అలాంటిది, జీవితం మనిషికి తెలియనివ్వకుండానే భలే వంగదీస్తుంది. బుద్ధిగా రైతు బజార్‌కు వెళ్లి, పోట్లు పడని క్యారెట్లు ఏరుకుని, కన్నులు లేని ఆలుగడ్డలు చూసుకుని, కొత్తిమీర, పుదీనా సంచీలోంచి బయటకు కనబడుతుండగా గుణగుణా రోడ్డుమీద నడుచుకుంటూ వెళ్తున్న సంసారుల్లో ఒకరిగా కలిసిపోవడం  సాధారణమైపోయింది. భార్య పోరాడి కూడా జయించలేనిదాన్ని, పిల్లలు యుద్ధం మొదలెట్టకుండానే లొంగదీసుకుంటారు.
 నడిచేంత దూరమే అయితే గనక, రైసు బ్యాగును మెడల మీద వేసుకుని వెళ్లిపోగలనిప్పుడు. ఒకప్పుడు ఇదేమాట సలీమ్ చెబితే నమ్మలేకపోయేవాణ్ని. అందరూ చూస్తుండగా అలా ఎలా మోసుకెళ్తాం?
 
 పిల్లల కోసం సాయంత్రం కిలోల లెక్కన తూకానికి పోయే బేషజం, ఉదయం ఆఫీసుకు క్యారేజీ పట్టుకొస్తుంటే మాత్రం వదిలిపెట్టదు. అందునా టక్కు చేసుకుంటే మరీ! టక్కు వేసుకుని మూడంతస్తుల చద్దిమూటను మోసుకెళ్లడంలో ఒక రొమాన్స్ ఏదో మిస్సయినట్టు అనిపిస్తుంది. అందుకే రెంట్లో దేన్నో ఒకదాన్నే ఎంపిక చేసుకుంటాను.
 ఇన్‌షర్ట్ చేసుకుంటే క్యారేజీ పట్టుకోవడం ఎందుకు పొసగని విషయం? టక్కుని నేను వైట్ కాలర్‌తనానికి చిహ్నంగా భావించడం వల్ల, ఈ గ్లామర్ లేని మోతను తిరస్కరిస్తున్నానా? తినడం కోసం మోసుకెళ్లడాన్ని ఆమోదించినా, సంసారపు వాసనను కలిగించే అన్నంమూటను నాలోని అ-సంసారి ఈసడించుకుంటున్నాడా? నేను రెండు మనసులతో బతుకుతున్నట్టా? ఒక్కోసారి నన్ను నేను పట్టుకుని ఎంతగా వేలాడుతూ ఉంటానంటే, ఇక అందులోంచి బయటపడే అవకాశం  ఎంతమాత్రమూ ఉన్నట్టు కనబడదు.
 
 పూలమ్మే మనిషి
 నామవాచకాలు తెలియనివ్వని నగరజీవితం కాబట్టి, ఇక్కడ సర్వనామమే ఉపయోగిస్తున్నాను.
 పలుచని జనుము సంచీలో కనకాంబరాలు, మల్లెలు, దవనం వేసుకొని ఈయన మెహిదీపట్నంలో బస్సెక్కాడు. కాఫీ కలర్ ప్యాంటు వేసుకున్నాడు. ప్యాంటు కుడికాలి కింది భాగంలో కుట్లు ఊడిపోయినై; మోకాలి మీద చినిగిపోయినచోట మ్యాచ్ కాని నల్లదారంతో రఫ్ చేసివుంది. ఆయన వేసుకున్న అంగీ రంగు ఇదని చెప్పలేం. అంటే, క్రీమ్, ఆరెంజ్, నీలం ఏ రంగుకారంగు విడిగా ఉన్నాయి. దానిమీద ఒక కార్యక్రమం గురించిన మాటలు వీలైనన్ని చోట్లా ముద్రించివున్నాయి. దానికి పై గుండీ లేదు. ఎడమ భుజం మీదా, కుడిచంకలోనూ చిరిగివుంది.
 కిటికీ వైపు కూర్చుంటే కొంతలో కొంత నయంగానీ, లేదంటే తప్పనిసరై ముఖాన్ని ముఖంలో పెట్టాల్సివచ్చే ఎదురెదురు సీటింగ్ అరేంజ్‌మెంట్ ఉన్న మెట్రో బస్సది. ఆయన నాకు ఎదురుగా కూర్చున్నాడు. నాకంటే కొంచెం పెద్దవాడు అయ్యుండొచ్చు.
 
 మాసాబ్‌ట్యాంక్ దాటుతుండగా వాటర్ ప్యాకెట్ తీశాడు. నోటితో ఒక మూలన కొరికి, మొత్తం నీటిని తాగాడు. ఊ... ఇక దీన్ని కిటికీలోంచి విసిరేస్తాడు, అనుకున్నా. ఏమో! నేను పేదరికం, అనాగరికత కవలపిల్లలనుకుంటాను. కానీ వేయలేదు. దాన్ని అలాగే మడతపెట్టి, పూల సంచీలోనే ఒక పక్కకు పెట్టాడు. ఆ చిట్ట చివరి చుక్కల్ని కూడా నోట్లో వంపుకోవడానికి అనువుగా మడిచివుంటాడా? లేక, దాన్ని అనువైన చోట పడేయడానికి వీలుగా అలా పెట్టివుంటాడా? నా స్టాపులో నేను బస్సు దిగేశాను. అదెందుకో స్పష్టంగా తెలియదుగానీ, రెండోదే నిజమని భావించుకోవడంలో  శాంతికి మూలధాతువైనదేదో ఉన్నట్టనిపించింది.
 - పూడూరి రాజిరెడ్డి