ఆర్ట్ స్టూడెంట్ కాస్తా టాటూ ఆర్టిస్ట్‌గా మారాడు. కేన్వాస్‌పై రంగులద్దాల్సిన వ్యక్తి సెలబ్రిటీల తనువులనే కేన్వాస్‌గా మలచుకుని, పచ్చబొట్లతో చిత్తరువులు దిద్దుతున్నాడు. ఇరవయ్యేళ్ల వయసులోనే సీనియర్ టాటూ ఆర్టిస్ట్ వద్ద అనుకోకుండా అసిస్టెంట్‌గా చేరి, అంచెలంచెలుగా ఎదిగిన అతడి వద్ద టాటూల కోసం ఇప్పుడు సెలబ్రిటీలే క్యూ కడుతున్నారు. సమీర్ పతంగే.. బాలీవుడ్ సెలబ్రిటీలందరికీ హాట్ ఫేవరెట్ టాటూ ఆర్టిస్ట్. ‘టాటూ ఫెస్టివల్’ కోసం హైదరాబాద్ వచ్చిన సందర్భంగా ‘సిటీప్లస్’తో తన అనుభవాలను పంచుకున్నారు.
  
 ముంబైలో పుట్టి పెరిగాను. అక్కడే నా కెరీర్ మొదలైంది. ప్రయాణాలంటే నాకు చాలా ఇష్టం. నా కాళ్లకు చక్రాలు ఉన్నాయంటారు నా మిత్రులంతా. నేను ఆర్ట్ స్టూడెంట్‌గా ఉన్నప్పుడు ఒక మిత్రుడు చేతిపై టాటూ వేయించుకోవడానికి నన్ను తోడుగా తీసుకువెళ్లాడు. నా మిత్రుడు ఏ డిజైన్ వేసుకోవాలా అనే సందిగ్ధంలో ఉండగా, నేను ఒక స్టెన్సిల్ పేపర్‌పై డిజైన్ గీసి ఇచ్చాను. ఆ డిజైన్ చూసిన టాటూ ఆర్టిస్ట్ తన దగ్గర పార్ట్‌టైమ్ జాబ్ ఆఫర్ చేశారు.
 
 అప్పటికి ఇంకా స్టూడెంట్‌నే కాబట్టి, ప్యాకెట్ మనీకి పనికొస్తుందని, వీకెండ్స్‌లో చేస్తానంటూ జాయిన్ అయ్యాను. అప్పటికే ఆయన వయసు మళ్లడంతో కొన్నాళ్లకు రిటైర్ కావాల్సి వచ్చింది. అప్పుడు ఆయన స్థానంలో నేను పూర్తిస్థాయి టాటూ ఆర్టిస్ట్‌గా కెరీర్ ప్రారంభించాను. త్వరలోనే సొంతంగా టాటూ స్టూడియో ప్రారంభించాను. నా డిజైన్లకు కస్టమర్ల నుంచి బాగా ఆదరణ లభించింది. వారి ద్వారా క్రమంగా నా పేరు సెలబ్రిటీల వరకు వ్యాపించింది.
 
 బాలీవుడ్ ఇన్నింగ్స్..
 టాటూ ఆర్టిస్ట్‌గా మారతానంటే మొదట్లో మా ఇంట్లోవాళ్లు ఒప్పుకోలేదు. అప్పటికే అన్నయ్య ఆర్మీలో చేరడంతో నన్ను కూడా ఆర్మీలో చేరాలంటూ పోరు పెట్టారు. అయితే, నేను వాళ్లను కన్విన్స్ చేశాను. ఇప్పుడు వాళ్లు నా సక్సెస్‌ని చూసి చాలా హ్యాపీగా ఉన్నారు. మొదటిసారిగా సునీల్‌శెట్టి సినిమా ‘లకీర్’ కోసం జాన్ అబ్రహాంకి టాటూ వేశాను. బాలీవుడ్‌లో నా కెరీర్ అలా మొదలైంది. ఆ తర్వాత ఒకరోజు సల్మాన్‌ఖాన్ స్వయంగా నా స్టూడియోకి వచ్చి మరీ టాటూ వేయించుకున్నారు. హృతిక్ రోషన్, సుసానే, శ్రుతి హాసన్, సుస్మితా సేన్, సంజయ్ దత్.. ఇలా చాలామంది సెలబ్రిటీలకు టాటూలు వేశాను.
 
 సినిమాల కోసం టెంపరరీ టాటూలు కూడా వేస్తుంటాను. ఫ్లోరల్ డిజైన్లు, బటర్‌ఫ్లై డిజైన్లు వంటివి అమ్మాయిలు ఎక్కువగా ప్రిఫర్ చేస్తుంటారు. అబ్బాయిలైతే హెవీ డిజైన్లు కోరుకుంటుంటారు. కొందరు పేర్లు టాటూలుగా వేయించుకుని, తర్వాత ఏవో కారణాలతో వాటిపై కవరప్ టాటూల కోసం వస్తుంటారు. ఇలాంటి టాటూలే కాకుండా, ఫొటోల ఆధారంగా వ్యక్తుల ముఖాలనూ టాటూలుగా వేస్తుంటాను.
 
 వండర్‌ఫుల్ సిటీ..
 హైదరాబాద్ నిజంగా వండర్‌ఫుల్ సిటీ. ఇక్కడకు ఏడాదికి మూడు నాలుగు సార్లయినా వస్తుంటాను. ఇక్కడ గోల్కొండ, సాలార్‌జంగ్ మ్యూజియం, బిర్లా టెంపుల్ వంటి అద్భుతమైన ప్రదేశాలు ఉన్నాయి. ఇక్కడి రుచులంటే నాకు భలే ఇష్టం. ‘సర్వీ’లోని దమ్ కీ బిర్యానీ, మాసబ్‌ట్యాంక్‌లోని ‘డైన్‌హిల్’ రెస్టారెంట్‌లో గ్రిల్డ్ చికెన్ చాలా ఇష్టంగా తింటాను. వేకువజామున మూడు గంటలకే లేచి, మాదాపూర్‌లోని రామ్ కీ బండిలో చీజ్‌బట్టర్ దోసె తింటుంటాను. అదో డిఫరెంట్ ఫీల్. ఇక్కడి ప్రజలు చాలా కూల్. ప్లెజంట్‌గా మాట్లాడతారు. చక్కగా బిహేవ్ చేస్తారు. ఎన్నో దేశాలు తిరిగినా, నాకు హైదరాబాద్ అంటే ప్రత్యేకమైన ఇష్టం.
 
 ..:: శిరీష చల్లపల్లి
  


  మనసులోని భావాలను కాన్వాస్‌పై కుంచెతో పలికిస్తాడు  చిత్రకారుడు. ఆ కళకు ఇప్పుడు సాంకేతికత తోడైంది. కుంచెకు ఫొటోషాప్ హంగులు మిళితమై... ‘చిత్రం’ బహుచిత్రమై... డిజిటల్ దారులు పడుతోంది. ఈ పరంపరలో అసలు రూపంలోని సహజ సౌందర్యం అ‘దృశ్య’మైపోతుందన్నది కొందరి వాదన. ఇదే ప్రశ్న మాసబ్‌ట్యాంక్ ‘జవహర్‌లాల్ నెహ్రూ ఆర్కిటెక్చర్ అండ్ ఫైన్‌ఆర్ట్స్ యూనివర్సిటీ’ విద్యార్థులను అడిగితే... ఆసక్తికరమైన పెద్ద చర్చకే  తెర తీశారు.
  
  భరత్: డిజిటల్‌ఎరా వచ్చాక బుర్రకు పని తగ్గిన విషయం నిజమే. కానీ సృజనాత్మకతకు ఉండే విలువ టెక్నాలజీని ఉపయోగించి చేసిన బొమ్మల్లో ఎంత వెదికినా కనిపించదు.
 
 కాత్యాయిని: మాలాంటి ఆర్ట్ స్టూడెంట్స్‌పై కూడా టెక్నాలజీ ప్రభావం బాగానే ఉంది కానీ, కుంచె ప్రత్యేకత కుంచెదే కదా! ఫొటోషాప్‌తో చేసిన బొమ్మలు చూడ్డానికి చాలా బాగుంటాయి. కానీ భావం ఉండదు కదా! అది కావాలంటే మళ్లీ కళాకారుడి దగ్గరకే రావాలి.
  
 చంద్ర: యస్... కంప్యూటర్ బొమ్మలను ఎన్నంటే అన్ని కాపీపేస్ట్ చేసుకోవచ్చు. కానీ చేత్తో గీసిన వాటిని అలా సృష్టించుకోలేం కదా. ఆ అవకాశం ఉంటే ప్రతి ఒక్కరి ఇంట్లో మొనాలిసా చిత్రం ఉండేదేమో.  
 
 భరత్: పూర్వం తీసిన ఫొటో సరిగ్గా వచ్చిందా లేదో తెలుసుకోవాలంటే రీల్ కడిగితే కానీ తెలిసేది కాదు. ఇప్పుడలా కాదు.. క్లిక్ కొట్టినంత తేలిగ్గా డిలీట్ కూడా కొట్టేసుకుంటున్నాం.
 
 సందీప్ చంద్ర: ఎన్ని కొత్త యాప్‌లొచ్చినా ప్రొఫెషనల్ ఫొటోగ్రాఫర్‌కి ఉండే క్రేజ్ పదిలం.  
  
 ప్రియాంక: పూర్వం వీధికో ఫొటో స్టూడియో ఉండేదట. ఇప్పుడు ఎక్కడో వెదికితే తప్ప కనిపించడం లేదు.  
  
 కార్తీక్: ఉన్నవారు కూడా టెక్నాలజీని బాగా ఉపయోగించుకుని బిజినెస్ బాగా చేసుకుంటున్నారు.   
  
 హరిణి: ఫొటోగ్రఫీకి వాడుకున్నంతగా పెయింటింగ్‌లకు ఆర్ట్‌ని వాడుకోలేం. పై పై రంగులు అద్దినా... ఒరిజినల్‌కే క్రేజ్ ఎక్కువ.
  
 సందీప్ చంద్ర: టెక్నాలజీ సంగతి పక్కన పెడితే అసలు ఫైనార్ట్స్‌కి ఎంత క్రేజ్ ఉందో మాట్లాడుకుందాం.
  
 హరిణి: ఎంత అనేకంటే... అసలు ఉందా అని ప్రశ్నించుకుంటే మేలేమో! నా విషయం చూసుకుంటే ఇంటర్ అయ్యాక.. ఫైనార్ట్స్‌లో చేరాతానంటే ఇంట్లో అందరూ తిట్టారు. అది నేర్చుకుంటే ఏం వస్తుందన్నారు.  
  
 కాత్యాయిని: దాన్ని ఇష్టం లేకపోవడం అనేకంటే అవగాహన లోపం అనొచ్చు.  
  
 భరత్: ఎగ్జాక్ట్‌లీ... మన దగ్గర ఆర్ట్‌ని ప్రేమించేవారు, అర్థం చేసుకునేవారు, ప్రోత్సహించేవారు బాగా తక్కువ.  
  
 కాత్యాయిని: అదే విదేశాల్లో అయితే... ఆర్ట్‌దే మొదటి స్థానం. కేజీ చదువుల నుంచే దీనిపై శ్రద్ధ పెడతారు.  
  
 సందీప్ చంద్ర: పెయింటింగ్ నేర్చుకుంటానంటే.. బొమ్మలు గీసుకుంటూ ఎలా బతుకుతావురా అంటారు. ఫొటోగ్రఫీ అంటే స్టూడియో పెట్టుకుంటావా అంటూ ఎగతాళి చేస్తారు. ఆర్ట్‌ని గుర్తించి, గౌరవించేవారు చాలా తక్కువ.
  
 భరత్: పెయింటింగ్, ఫొటోగ్రఫీల్లో ప్రొఫెషనల్స్ అయి బాగా సంపాదించేవాళ్లు మన దగ్గర కూడా చాలామంది ఉన్నారు కానీ తగిన పబ్లిసిటీయే లేదు.
 
 కాత్యాయిని: ఎన్ని చెప్పినా... నార్త్ ఇండియాతో పోలిస్తే సౌత్‌లో ఆర్ట్‌కున్న ప్రాధాన్యం తక్కువనిపిస్తుంది.
  
 భరత్: పెయింటింగ్స్ చాలా ఖరీదనే కామెంట్ ఉంది.  
 
 చంద్ర: అలాగని పెయింటింగ్ డబ్బున్నవారిదే అనుకోవద్దు. సామాన్యులకు అందుబాటులోకి తెచ్చే గ్యాలరీ షోలు కూడా ఇక్కడ ఉన్నాయి.  
 
  
 సందీప్ చంద్ర: ఆర్టిస్ట్‌లు చేసే చారిటీ కూడా గుర్తుచేసుకోవాలి. బెంగుళూరులో కళాకారుడైన చింత భట్టాచార్య తన పెయింటింగ్‌లను ఒక స్వచ్ఛంద సంస్థకు ఉచితంగా ఇచ్చేశారు.
 
 కాత్యాయిని: ఆర్ట్‌కి ఆదరణ పెంచడానికి ఇలాంటి ప్రయత్నాలు చాలా సహకరిస్తాయి.
 
 భరత్: చివరగా.. ఎన్ని రకాల టెక్నాలజీలు వచ్చినా.. సహజసిద్ధమైన ఆర్ట్‌కు ఉండే ప్రాధాన్యం ఎప్పటికీ తరగదు. ఫొటోగ్రఫీలోనైనా, పెయింటింగ్‌లోనైనా నిలదొక్కుకుని తమని తాము నిరూపించుకోవాలంటే మాత్రం జీవితం మొత్తం ఆ కళకు అంకితమివ్వాలి. ఆపై రావల్సిన పేరు దానంతట అదే వస్తుందని నిరూపించిన ఆర్టిస్టులు మన ముందే చాలా మంది ఉన్నారు.