‘అలివర్‌! రేపు పార్టీ.. గుర్తుంది కదా? ఈవినింగ్‌ త్వరగా వచ్చేయ్‌. పార్టీకి ఒక్కణ్ణే అన్ని ఏర్పాట్లు చెయ్యలేను’ అన్నాడు ఆస్కార్‌. ‘గాబరాపడకు.. అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసేశాను..’ అంటూ కారెక్కి వెళ్ళిపోయాడు అలివర్‌.కారు వెళ్ళిపోతుంటే అలా చూస్తుండిపోయాడు ఆస్కార్‌. అంతా తను అనుకున్నట్లే జరిగితే అలివర్‌ని ప్రాణాలతో చూడటం ఇదే ఆఖరు అనుకున్నాడు ఆస్కార్‌. ఆ ఆలోచన రాగానే అతని కాళ్ళు చేతులు వణకసాగాయి.ఆరేళ్ళ క్రితం ఆస్కార్‌కి అలివర్‌ ఒక బస్సులో పరిచయం అయ్యాడు. అప్పటికే అలివర్‌ ఒక కంపెనీలో మేనేజర్‌గా ఉన్నత స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆస్కార్‌ మాత్రం ఓ కంపెనీలో చిన్న ఉద్యోగం చేస్తుండేవాడు. అప్పటికే అతను ఐదు ఉద్యోగాలు మారాడు. ఏ కంపెనీలోనూ స్థిరంగా ఉండేవాడు కాదు. కారణం ఆస్కార్‌ సోమరిపోతు. కష్టపడే మనస్తత్వం కాదు. దాంతో ఏ కంపెనీలోనూ ఆరునెలల కన్నా ఉండేవాడు కాదు. ఎప్పుడైతే అలివర్‌ పరిచయమయ్యాడో ఆస్కార్‌ జాతకం మారిపోయింది. అతను ఆస్కార్‌ని చేరదీసి తన ఇంట్లో స్థానమిచ్చాడు. స్వంత తమ్ముడిలా ఆదరించాడు. అతని బాగోగులన్నీ అలివరే చూసుకోవడంతో ఆస్కార్‌ ఉద్యోగం మానేసి ఇంటి పనులు చేసుకుంటూ కాలక్షేపం చేయసాగాడు.అలివర్‌ తల్లితండ్రులు ఒక కారు ప్రమాదంలో మరణించడంతో అమ్మమ్మ ఎస్టెల్లానే అలివర్ని పెంచి పెద్ద చేసి చదువు చెప్పించింది. వృద్ధాప్యం వల్ల ఆమె ఏడాది కిందట చనిపోయింది. దాంతో ఆమెకున్న ఐదుకోట్ల ఆస్తి ఇటీవలే అలివర్‌ పేరు మీదకు బదిలీ అయింది. ఆ వార్తను ఆస్కార్‌కి చెప్పి, అతన్ని తన ఆస్తికి నామినీగా పెట్టాడు అలివర్‌. అంటే తన తదనంతరం ఆ ఆస్తి ఆస్కార్‌దే అన్నమాట. దాంతో ఆస్కార్‌ ఆనందానికి హద్దు లేకుండా పోయింది. అలివర్‌కి ఇదివరకే మార్గరెట్‌ అనే అమ్మాయితో పెళ్ళైనా, ఆమెతో పొసగక విడాకులు తీసుకున్నాడు. అయితే అలివర్‌ మళ్ళీ పెళ్లి చేసుకుంటే మాత్రం ఆ ఆస్తి అతని భార్యకు చెందుతుంది.ఈమధ్యనే అలివర్‌ మేరీ అనే అమ్మాయితో డేటింగ్‌ చేస్తూ పెళ్ళి చేసుకునే ఆలోచనలో ఉన్నట్లు ఆస్కార్‌కి తెలిసింది. ఆ విషయమే ఆస్కార్‌కి నిద్రలేకుండా చేస్తోంది.ఒక ఆదివారం మద్యం తాగుతున్న సమయంలో మేరీతో తన పెళ్ళి విషయాన్ని అలివర్‌.. ఆస్కార్‌కి చెప్పడంతో అతని గుండెలో పిడుగు పడ్డట్లయింది. అలివర్‌ పెళ్ళి చేసుకుంటే ఐదుకోట్ల ఆస్తికి మేరీ వారసురాలౌతుంది. తన బతుకు అధోగతే! ఆస్తి దక్కకుండా పోతుండటంతో అతనికి బాధగా ఉంది. ఏం చెయ్యాలో అర్థం కావటం లేదు.పెళ్ళికి ముందే అలివర్‌ను చంపేస్తే..? అవును! అలివర్‌ ఈ లోకం నుంచి నిష్క్రమిస్తే ఆ ఐదుకోట్ల ఆస్తికి తను వారసుడవుతాడు. ఆ తరువాత జీవితమంతా హాయిగా గడిపెయ్యవచ్చు. ఎలా చంపడం? ఏ మాత్రం అనుమానం వచ్చినా జీవితాంతం జైల్లో ఊచలు లెక్కబెట్టాల్సిందే! కాబట్టి ఎవ్వరికీ అనుమానం రాకుండా చంపాలి. కానీ అదంత సులభం కాదు. అసలే స్కాట్లండ్‌ పోలీసులు.. ఆవలిస్తే పేగులు లెక్కపెడతారు.ఆ సమయంలో అతనికి కీత్‌ గుర్తుకొచ్చాడు. కీత్‌.. అలివర్‌ ఇంట్లో తోటపనివాడు. పాతికేళ్ళ పొడవైన యువకుడు. ఏవో చిన్న చిన్న గొడవల్లో రెండుసార్లు జైలుక్కూడా వెళ్ళొచ్చాడు.కీత్‌ గుర్తుకురాగానే ఆస్కార్‌ మెదడులో ఒక పథకం రూపుదిద్దుకుంది. వెంటనే కీత్‌ని పిలిచి విషయం చెప్పాడు. వినగానే కీత్‌ ఆశ్చర్యపోయాడు. కానీ ఆ పని చేస్తే కోటి రూపాయలు ఇస్తానని ఆస్కార్‌ చెప్పడంతో కీత్‌ మెత్తబడ్డాడు. ‘ఎలా ఇవ్వగలవ్‌?’ సందేహం వెలిబుచ్చాడు కీత్‌.‘అలివర్‌ చనిపోతే నాకు ఐదుకోట్ల ఆస్తి వస్తుంది. అందులోంచి నీకు కోటిస్తాను’ చెప్పాడు ఆస్కార్‌. ఒప్పుకున్నాడు కీత్‌. పథకాన్ని ఎలా అమలు చెయ్యాలో వివరించాడు ఆస్కార్‌. అలివర్‌ రోజూ ఉదయం ఏడు గంటలకు ఆఫీస్‌కి బయలుదేరుతాడు. అతను వెళ్ళే దార్లో అడవి ఉంటుంది. విగ్గు, మీసాలు పెట్టుకొని కీత్‌ అడవిలో అలివర్‌ని లిఫ్ట్‌ అడగాలి. ఎవరు లిఫ్ట్‌ అడిగినా అలివర్‌ కాదనడు. అతనలా కారు ఆపగానే కీత్‌ అందులోకి ఎక్కుతాడు. కొంతదూరం వెళ్ళాక బహిర్భూమి కోసమని కారు ఆపమంటాడు కీత్‌. అప్పుడు కీత్‌ తన వెంట తెచ్చుకున్న సుత్తితో అలివర్‌ తల మీద కొట్టి చంపేసి, అతని శవాన్ని దగ్గర్లోని ఒక లోతైన చెరువులో పడేసి, ఆ కారునేమో కొద్ది దూరంలో ఉన్న లోయలోకి తోసేస్తాడు. తరువాత తను ఆస్కార్‌ దగ్గరికి వచ్చి ‘ఆపరేషన్‌ సక్సెస్‌’ అని చెబుతాడు. ఇదీ ప్లాన్‌. అందుకే ఈరోజు అలివర్‌ కార్లో బయలుదేరగానే అతన్ని సజీవంగా చూడటం అదే ఆఖరుసారి అనుకున్నాడు ఆస్కార్‌. ∙∙ అలివర్‌ వెళ్ళి అప్పుడే నాలుగు గంటలయింది. ఈపాటికి అలివర్‌ని చంపేసి, కీత్‌ ఇంటి ముఖం పట్టుండాలి. అలా అనుకోగానే ఆస్కార్‌లో వణుకు మొదలైంది. అతని మస్తిష్కం మొద్దుబారిపోసాగింది. వెంటనే సిగరెట్‌ తీసి వెలిగించాడు. కీత్‌ కోసం వాకిలి కాస్తున్నాడు.టైమ్‌ పదయింది.. కీత్‌ ఇంకా రాలేదు. టీ తాగి వరండాలో కూర్చున్నాడు ఆస్కార్‌. ఏమైంది? కీత్‌ ఇంకా రాలేదు ఎందుకు? కాలం గడుస్తున్నా కొద్ది అతనిలో ఆందోళన పెరగసాగింది. సిగరెట్‌ మీద సిగరెట్‌తో వరండా అంతా పొగ వ్యాపించింది. టైమ్‌ పదకొండు అయింది. కీత్‌ జాడ లేదు. గడియారం ముల్లు శబ్దం మినహా వరండా అంతా నిశ్శబ్దంగా ఉంది. వెంటనే లేచి అలివర్‌ ఆఫీసుకి ఫోన్‌ చేశాడు ఆస్కార్‌. ఆ సమయంలో అలివర్‌ అక్కడ ఉండడని అతనికి తెలుసు. ఆ ఫోన్‌ ద్వారా అతను ఆఫీసుకి చేరలేదన్న విషయం తెలుస్తుంది. అంతేకాదు ఫోన్‌ చెయ్యడం వల్ల తన ఆందోళన ఆఫీసు వాళ్ళకి తెలిసి, అది రేప్పొద్దున పోలీసు ఎంక్వైరీలో ఎలిబీగా ఉపయోగపడుతుందని అతని ఆలోచన.అవతలి వైపు నుంచి అలివర్‌ సెక్రటరీ రూత్‌ ‘హలో! ఎవరు కావాలి?’ అడిగింది.‘రూత్‌! నేను ఆస్కార్‌ని. అర్జెంట్‌గా అలివర్‌తో మాట్లాడాలి’ చెప్పాడు. ‘అలివర్‌ ఆఫీసులో లేరు సార్‌’ అంది రూత్‌. ఆ మాట వినగానే ఆస్కార్‌ ముఖంలో చిన్నగా నవ్వు మెరిసింది. ‘ఓకే! ట్రాఫిక్‌లో ఇరుక్కొని ఉంటాడు. రాగానే ఫోన్‌ చెయ్యమను’ చెప్పాడు ఆస్కార్‌.. తనకేమీ తెలియనట్లు నటిస్తూ. ‘క్రితం మంగళవారం నుంచి అతను ఆఫీసుకి రావటం లేదు. వచ్చే సోమవారం వరకూ రాడు’ చెప్పింది రూత్‌.ఆ మాటలు వినగానే ఆస్కార్‌ మెదడు కొద్ది క్షణాలు మొద్దుబారిపోయింది. ఏమీ అర్థంకాక కుర్చీలో కూలబడిపోయాడు.క్రితం మంగళవారం నుంచి అలివర్‌ ఆఫీసుకి వెళ్ళటం లేదా? ఉదయం 7 గంటలకి ఆఫీసుకి బయలుదేరి సాయంత్రం ఇంటికి రావడం అతని దినచర్య. అలాగే ప్రతిరోజూ ఇంటి నుంచి ఏడు గంటలకు ఆఫీసుకి అని చెప్పి బయలుదేరుతున్నాడు. మరి మంగళవారం నుంచి ఆఫీసుకి రావటం లేదని చెబుతోందేంటి రూత్‌? వారం నుంచి అతనెక్కడికి వెళుతున్నట్లు? రూత్‌ చెప్పిందే నిజమైతే అడవిలో కీత్‌కి అలివర్‌ కారు ఎదురుపడి ఉండదు. మరి కీత్‌ అక్కడ ఏం చేస్తున్నట్లు? ఇంకా అలివర్‌ వస్తాడని ఎదురు చూస్తున్నాడా? ఇప్పటి వరకూ అలివర్‌ రాకపోతే కీత్‌ తనకి ఫోన్‌చేసి ఆ విషయం చెప్పి ఉండేవాడు. ఏం జరిగింది? కొంపదీసి తన ప్లాన్‌ అలివర్‌కి తెలిసిపోయిందా? కీత్‌ ఏమైనా చెప్పి ఉంటాడా? అందుకే అలివర్‌ ఆఫీసుకి వెళ్ళటం లేదా? రకరకాల ఆలోచనలు ఆస్కార్‌లో. ఆందోళనతో సిగరెట్లు ఊదేస్తున్నాడు. మళ్ళీ రూత్‌కి ఫోన్‌ చెయ్యాలనుకున్నాడు. కానీ దాని వల్ల పెద్దగా ఉపయోగం లేదని, కీత్‌ వచ్చే వరకు వేచి చూడాలని నిర్ణయించుకున్నాడు.సమయం రెండయింది. కీత్‌ రాలేదు. ఆలోచనలు మళ్ళీ ఆస్కార్ని చుట్టుముట్టాయి. ఒకవేళ అలివరే కీత్‌ని చంపేసుంటే? ఆస్కార్‌ ముఖం నిండా చెమటలు. ఇంతలో కారు హారన్‌ వినిపించింది. ఆస్కార్‌ ముఖంలో ఒక వెలుగు. పరుగున వెళ్ళి తలుపు తీశాడు. అప్పుడే కారు దిగుతూ కనిపించాడు కీత్‌. ‘అన్నీ సవ్యంగా జరిగాయా?’ కంగారుగా ఆస్కార్‌.‘అంతా సవ్యమే’ అన్నట్లు బొటనవేలిని ఎత్తి చూపాడు కీత్‌.‘మరింత ఆలస్యం అయిందేంటి?’ ఇంకా ఆందోళన తగ్గలేదు ఆస్కార్‌లో. ‘అన్నీ పూర్తిచేసుకొని వచ్చేసరికి ఈ టైమ్‌ అయింది’ కీత్‌.‘మనం అనుకున్నట్లే అతను కారు ఆపి నీకు లిఫ్ట్‌ ఇచ్చాడా?’ అడిగాడు ఆస్కార్‌.‘నేను చెయ్యెత్తగానే కారు ఆపాడు. ఎక్కడ నుంచి వస్తున్నావ్‌? ఎక్కడికెళ్ళాలి అని అడిగాడు. చెప్పాను. ప్లాన్‌ ప్రకారమే కొంత దూరం వెళ్ళాక చిటికెన వేలు చూపించి, కారు ఆపమన్నాను..’ అని ఆగాడు కీత్‌.‘ఆ తరువాత?’ ఆస్కార్‌లో కుతూహలం. ‘సుత్తితో తల మీద కొట్టి, చంపేసి, శవాన్ని చెరువులో పడేసి, కారుని లోయలోకి తోసేశాను’ చెప్పాడు కీత్‌. ప్రశ్నల వర్షం ఆగిపోవడంతో కాఫీ తాగి వెళ్ళిపోయాడు కీత్‌. అప్పుడు రూత్‌కి ఫోన్‌చేసి ‘అలివర్‌ గురించి ఆందోళనగా ఉంది. అతను వారం నుంచీ ఆఫీసుకి వెళుతున్నాడు. ఈరోజు కూడా వెళ్ళాడు’ చెప్పాడు ఆస్కార్‌. ‘లేదు సార్‌. రావట్లేదు..ఈరోజు కూడా రాలేదు.. మంగళవారం వరకు రాననే చెప్పాడు. కాబట్టి నేనేమీ గాబరా పడట్లేదు’ స్పష్టం చేసింది రూత్‌.‘మరి ఎక్కడికి వెళుతున్నాడో చెప్పాడా?’ ఆస్కార్‌. ‘లేదు సర్‌.. ఏదో పనుందంటూ వారం సెలవు మాత్రం తీసుకున్నాడు’ రూత్‌.‘రేపు మేము ఓ పార్టీ ఇస్తున్నాం. చాలామంది స్నేహితులను పిలిచాం. అతనికేదో జరిగి ఉంటుందనిపిస్తోంది నాకు. అతని స్నేహితుల్ని కనుక్కొని ఏం జరిగిందో చెప్పు’ అంటూ ఫోన్‌ పెట్టేశాడు ఆస్కార్‌. అరగంట తరువాత రూత్‌ ఫోన్‌ చేసి ‘సార్‌! అతని స్నేహితులు పార్కర్, మిస్‌ సాషెల్‌తో మాట్లాడేను. అతను వాళ్ళకు తనెక్కడికి వెళుతున్నాడో చెప్పలేదుట. ఒకరోజు వేచి చూసి పోలీసులకు ఫిర్యాదు చెయ్యమని చెప్పారు. మీరేం గాబరా పడకండి. అంతా మంచే జరుగుతుంది’ అని చెప్పింది.ఆరోజు సాయంత్రం.. అలివర్‌ కనిపించటం లేదని పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేశాడు ఆస్కార్‌. వాళ్ళు అలివర్‌ కారు నంబరు, మిగతా వివరాలు అడిగి అతని ఆచూకీ కనుక్కుంటామని చెప్పారు. ∙∙ పోలీస్‌ డిటెక్టివ్‌ సార్జెంట్‌ క్లేమోర్‌ నుంచి ఆస్కార్‌కి ఫోన్‌ వచ్చింది. అలివర్‌ ఆచూకీ గురించి వాకబు చేశాడు ఆస్కార్‌. ఇంకా తెలియలేదు, ఆ పనిలోనే ఉన్నామని చెప్పాడు క్లేమోర్‌. ‘అలివర్‌కి ఏదో జరిగుంటుందనిపిస్తోంది. ఏదో అఘాయిత్యానికి పాల్పడి ఉండొచ్చని నా అనుమానం’ అన్నాడు ఆస్కార్‌.‘అంటే ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడనా?’ క్లేమోర్‌. ‘కావొచ్చని భయడుతున్నాను’ ఆస్కార్‌. ‘ఆత్మహత్యకు పాస్‌పోర్ట్‌ ఎందుకతనికి?’ అన్నాడు క్లేమోర్‌.‘పాస్‌పోర్టా?’ అర్థంకాలేదు ఆస్కార్‌కి. ‘వారం క్రితం ఆఫీసుకి వెళ్ళినప్పుడు అలివర్‌ అక్కడున్న పాస్‌పోర్టును తీసుకెళ్ళాడని వాళ్ళ డైరెక్టర్‌ చెప్పాడు నాతో. ఎటైనా టూర్‌కెళ్ళి ఉంటాడు. మీరేం గాబరా పడకండి. అతను ప్రాణాలతోనే ఉండుంటాడు. నిన్న అతని లాయర్‌తో మాట్లాడేను. అలివర్‌ ఈమధ్య తన ఆస్తి విల్లును మార్చి రాశాడని చెప్పాడతను. ఆత్మహత్య చేసుకోబోయేవాడు అవన్నీ చెయ్యడు కదా! బహుశా ఇవేమీ తెలియక మీరు కంగారుపడుతున్నారు’ అన్నాడు క్లేమోర్‌.‘నాకవేమీ తెలియవు’ ఆస్కార్‌. మర్నాడు ఉదయమే 9 గంటల వేళ ఆస్కార్‌ ఇంటికి వచ్చాడు క్లేమోర్‌. పెద్ద పెద్ద మీసాలతో పొడవుగా తెల్లగా సన్నగా ఉన్నాడతను. వస్తూనే ‘మిస్టర్‌ ఆస్కార్‌! అలివర్‌ చనిపోయాడని ఎందుకనుకుంటున్నారు మీరు?’ అడిగాడు.‘ఆరేళ్లుగా అతని దగ్గరే ఉంటున్నాను. నాకు చెప్పకుండా అతనెప్పుడూ ఎక్కడికీ వెళ్ళడు. అందుకే అనుమానం’ చెప్పాడు ఆస్కార్‌.‘అతని అదృశ్యం వెనక మీ పాత్ర ఉందనుకోవచ్చా?’ సందేహపడ్డాడు క్లేమోర్‌. అతని మాటలకు ఆశ్చర్యపోతూ ఆస్కార్‌ ‘ఏం మాట్లాడుతున్నారు?’ అన్నాడు. ‘అతన్ని చంపడానికి మీరు ప్రయత్నించి ఉంటారని నా అనుమానం’ సార్జెంట్‌ క్లేమోర్‌.‘చాలా తప్పుగా మాట్లాడుతున్నారు. అలివర్‌ నా ప్రాణస్నేహితుడు. నేనెందుకు అతన్ని చంపాలనుకుంటాను?’ బాధను ఒలికిస్తూ ఆస్కార్‌.‘మీ ప్రాణస్నేహితుడు చనిపోయుంటాడని నిన్నట్నుంచి మీరే అంటున్నారు పదేపదే!’ అన్నాడు క్లేమోర్‌.‘నాకెందుకో అలా అనిపించిందన్నాను తప్ప, అదే నా భావన కాదు’ ఆస్కార్‌.‘మీ ఇద్దరిలో అతనే ఆస్తిపరుడు. అందుకే మీ మీద నాకు అనుమానం’ క్లేమోర్‌.‘అలివర్‌ భార్య మార్గరెట్‌తో విడాకులు తీసుకున్న దగ్గర్నుంచీ నిస్పృహకు లోనయ్యాడు. నాతో ఆ బాధను పంచుకుంటూ చనిపోవాలనుందన్నాడు ఎన్నోసార్లు. అందుకే అతను ఆత్మహత్య చేసుకొని ఉండొచ్చన్న అనుమానం వచ్చింది. కానీ దీన్ని పోలీసులు సీరియస్‌గా తీసుకోలేదనిపిస్తోంది’ ఆస్కార్‌. ‘అలివర్‌ కేసుని సీరియస్‌గానే తీసుకున్నాం ఆస్కార్‌! ఒకవేళ ఆత్మహత్య చేసుకోకపోతే ఇంకేమి జరిగుండొచ్చని మీ అనుమానం?’ అడిగాడు క్లేమోర్‌.‘అతన్నెవరైనా హత్య చేసి ఉండొచ్చు’ ఆస్కార్‌.‘అదెలా సాధ్యం?’ అడిగాడు క్లేమోర్‌.‘అలివర్‌ అడిగిన వాళ్ళందరికీ కారులో లిఫ్ట్‌ ఇస్తూంటాడు. అలా ఇవ్వొద్దని ఎన్నోసార్లు చెప్పినా వినేవాడు కాదు. అలా లిఫ్ట్‌ అడిగిన వ్యక్తెవరైనా అలివర్ని హత్య చేసుండొచ్చని నాకనిపిస్తోంది’ ఆస్కార్‌.‘అంటే అతన్ని ఎవరో ఆగంతుకుడు హత్య చేసి ఉండొచ్చంటున్నారు?’ ఆశ్చర్యంగా క్లేమోర్‌.‘అనే నమ్ముతున్నాను..’‘అంటే ఆత్మహత్య కన్నా హత్యే జరిగుండొచ్చనా?’ ‘బహుశా’ ఆస్కార్‌. ‘అంటే ఆగంతుకుడెవరో అలివర్‌ని లిఫ్ట్‌ అడిగి, అతని కారెక్కి, అతన్ని చంపి.. శవాన్ని ఎందులోనైనా పడేసి, అతని దగ్గరున్న డబ్బుతో పరారైపోయుంటాడని మీ అనుమానం.. అంతేనా?’ క్లేమోర్‌.‘అదే జరిగుండొచ్చు. ఎందుకంటే అలివర్‌ దగ్గర పదిలక్షలకు తక్కువ కాకుండా డబ్బుంటుంది ఎప్పుడూ! బహుశా ఆ డబ్బు కోసమే అలివర్‌ని చంపేసి ఉండొచ్చు’ అన్నాడు ఆస్కార్‌. ‘మీరు చెప్పింది కాకుండా ఇంకోటి జరిగి ఉండొచ్చనిపిస్తోంది నాకు’ క్లేమోర్‌. ‘ఏమిటది?’ ఆశ్చర్యంగా ఆస్కార్‌.‘అతని అదృశ్యంలో మీ హస్తం ఉండొచ్చని, హత్యలో మీరూ భాగస్వాములవొచ్చని నా అనుమానం’ క్లేమోర్‌. అతని మాటలకు నిశ్చేష్టుడయ్యాడు ఆస్కార్‌. ఏం చెప్పాలో అర్థంకాక క్లేమోర్‌ వైపు కోపంగా చూశాడు. ‘మీరేం మాట్లాడుతున్నారో అర్థమవుతోందా?’ అన్నాడు. ‘మిస్టర్‌ ఆస్కార్‌.. మీరేం చెబితే అది నమ్మడానికి మేమంత అమాయకులం కాము. అంతా పరిశోధించే ఒక నిర్ణయానికి వస్తాం’ అన్నాడు క్లేమోర్‌.‘అలివర్‌ని చంపేటంతటి అవసరం నాకేం ఉంది చెప్పండి?’ అమాయకత్వం ధ్వనింపజేస్తూ ఆస్కార్‌.‘అతని ఆస్తి.. అలివర్‌ చనిపోతే అతని ఐదుకోట్ల ఆస్తి మీకు చెందుతుంది. ఎందుకంటే ఆ ఆస్తికి మీరే నామినీ కాబట్టి’ క్లేమోర్‌.‘నిన్నంతా ఈ ఇంట్లోనే ఉన్నాను. అతన్ని నేనెలా చంపగలను?’ ఆస్కార్‌.‘మీరే హత్య చేశారని అనటం లేదు. చేయించారు అంటున్నాను. అతని హత్యకు కుట్ర పన్నారు’ ఆస్కార్‌ ముఖంలోకి చూస్తూ క్లేమోర్‌.‘కుట్రా! నేనా?’ ఆస్కార్‌ ఆశ్చర్యం నటిస్తూ!‘నిన్న కీత్‌ని పట్టుకొని విచారిస్తే జరిగినదంతా చెప్పాడు’ క్లేమోర్‌.‘అతను మీకన్నీ అబద్ధాలు చెప్పి ఉంటాడు. అతని మాటలు నమ్మవద్దు’ ఆస్కార్‌.‘నువ్వు అలివర్‌ని చంపడానికి పన్నిన కుట్రనంతా కళ్ళకు కట్టినట్లు కీత్‌ చెప్పాడు. రూఢి చేసుకున్న తరువాతే ఇక్కడికి వచ్చాను. మీరేం చెప్పాలనుకున్నా కోర్టులో చెప్పండి’ అంటూ ఆస్కార్‌ని అరెస్ట్‌ చేశాడు క్లేమోర్‌. ఓ వారం తరువాత ఆస్కార్‌ పేరు మీద ఒక ఉత్తరం వచ్చింది. జైల్లో ఉన్న అతనికి ఆ ఉత్తరాన్నిచ్చారు పోలీసులు. ‘డియర్‌ ఆస్కార్‌!నీ పథకం ప్రకారం కీత్‌ నన్ను చంపాలని ఆ రోజు నన్ను లిఫ్ట్‌ అడిగాడు. తీరా కారులోకి ఎక్కిన తరువాత ఆ పని చెయ్యలేక భయపడిపోయి నిజం చెప్పేశాడు. అప్పుడు నేను కొన్నాళ్ళు అదృశ్యం అవుతాననీ, నీకు మాత్రం నన్ను హత్యచేసినట్లే చెప్పమనడంతో కీత్‌ నీకలా చెప్పాడు. నువ్వు దాన్ని నమ్మావు. నా చేతికి ఐదుకోట్ల ఆస్తి వచ్చిన దగ్గర నుంచి నీ ప్రవర్తనలో మార్పు గమనించాను. అందుకే రెండు నెలల క్రితం లండన్‌లో మేరీని పెళ్ళి చేసుకొని, ఆస్తికి ఆమెను నామినీగా పెట్టి విల్లు మార్చాను. ఆస్కార్‌! నువ్వు నీ గమ్యాన్ని చేరుకోవడానికి తప్పుడు దారిని ఎంచుకున్నావ్‌. ఇప్పుడు నేను, మేరీ లండన్‌ లో హనీమూన్‌లో ఉన్నాం. కోర్టులో నీ కేసు వాదనలు మొదలయ్యేలోపే స్కాట్లండ్‌ వస్తాను.ఇంకా బతికే ఉన్న నీ స్నేహితుడు..అలివర్‌!’ఆ ఉత్తరం చదివి చేష్టలుడిగిపోయాడు ఆస్కార్‌. ∙గన్నవరపు నరసింహ మూర్తి(మైఖేల్‌ అండర్‌వుడ్‌ ఓకే ఫర్‌ మర్డర్‌ కథ ఆధారంగా)

ఆకాశంలో గురకొయ్యలు టైమ్‌ నాలుగైనట్టుగా నిలబడి మిణుకు మిణుకుమంటున్నాయి. కోళ్ళెందుకో ఇంకా సడి మొదలెట్టలేదా రోజు. కీచురాళ్ళ రొద మాత్రం దారి పొడవునా కొనసాగుతానే ఉంది. చేపల చెరువు వైపు అంత చీకట్లో అంచనా కొద్దీ వెళుతున్న కొండా దొంగల్ని పట్టుకొనే టైమ్‌ ఇది కాదేమోనని అనుమానపడ్డాడు. ఇంకొంచెం ముందు రావలసిందనుకొంటా అనుకున్నాడు. బండేసుకొస్తే సౌండ్‌కి తెలిసిపోతుందని, చీకట్లో కనిపించకుండా ఉండాలని, బూడిద రంగు షర్ట్, అదే రంగు ప్యాంట్‌తో వచ్చాడు. కొండాకి తాను శారీరకంగా దృఢంగా, ఎత్తుగా ఉంటానని, ధైర్యం ఎక్కువని, ఒక్కసారి దొంగలు తనని చూశారంటే చాలు దడ పుట్టాల్సిందే అనే గట్టి నమ్మకం. సైకిల్‌ రోడ్డు దిగి కాలిబాట పట్టేసరికి ఎగుడు దిగుడుగా ఎగురుతూ వెళ్తున్నట్టుంది. ఇంకెంత దూరంలో చెరువు ఉందో అని దృష్టి సారించబోయాడు కొండా.‘నాన్నా’ భయంతో వణుకుతున్నట్టుగా పెద్ద కేక వినపడింది. ఎవరది! ఈ టైమ్‌లో? పైగా ఎవరో చిన్నపిల్లాడి అరుపులా ఉంది! చీకట్లో దూరంగా కొంచెం ఎత్తుగా చెరువు కట్ట కనిపిస్తూంది.‘నాన్నా’ ఎంతో ఆర్తిగా ఉందా పిలుపు. కీచుగా వినపడటంతో అటుగా సైకిల్‌ పోనిద్దామని చూస్తే సైకిల్‌ వెళ్ళేలా లేకపోవటంతో దాన్నక్కడే వదిలేసి రెండడుగులు వేశాడో లేదో మరోసారి ‘నాన్నా, రా నాన్న..’ దీనాతిదీనంగా ఉన్న ఆ అరుపు కొండాని తుప్పలకడ్డంగా పరుగందుకునేలా చేసింది. చెరువు కట్టకి దగ్గరలో బురద గుంతలు ఉన్నాయని గుర్తొచ్చి, అక్కడి నుంచేనా ఈ కేకలు అనే అనుమానంతో మరింత వేగంగా అడుగులేశాడు కొండా. రెండు నిమిషాల్లోపే అక్కడికి చేరుకొని, సెల్‌లో లైట్‌ ఆన్‌ చేసి చూసి ఆశ్చర్యంగా, ‘వోరివోరి ఊబిలో పడిపోయావా’ అన్నాడు.మెడ, తలా.. పైకి లేపి ఉంచిన ఒక చెయ్యి.. మాత్రమే కనిపిస్తున్నాయి. చేతికందనంత దూరంలో ఉన్నాడు. అటూ ఇటూ ఎటు చూసినా కర్రా గట్రా ఏం దొరికేలా లేదని అర్థమై పోయింది కొండాకి. భయంతో దిగాలు ఏడుపు, చూస్తుండగానే ఇంకొంచెం బురదలోకి కూరుకుపోయినట్టున్నాడు వాడు. వెంటనే ప్యాంట్‌ తీసి ఒక కాలి అంచు తను పట్టుకుని రెండో కాలి అంచు వాడికి అందేలా విసిరేశాడు.‘చేత్తోనే కాదు నోటితో కూడా పట్టుకోరోయ్‌’ అరిచాడు కొండా. చావు భయంతో ఉన్నాడని వాడికి తెలియదు కానీ ఉన్నాడు. దాంతో చెప్పింది చెప్పినట్టు చేశాడు వాడు. బురద నుండి మెల్లగా తప్పించి చేతికి అందేంత దూరంలోకి రాగానే పట్టుకుని బలంగా తన వైపు లాక్కున్నాడు కొండా. బయటికిరాగానే వాడు ‘నాన్నా’ అంటూ బురద అంటి ఉన్న చేతులు కొండా మెడ చుట్టూ వేసి ఏడవసాగాడు. వాడు షాక్‌లో ఉన్నాడని అర్థమైంది. ‘భయం లేదు.. బయటకు వచ్చేశావ్‌ కదా, ఇంక భయపడకు’సెల్‌ఫోన్ లైట్‌ వెలుగులోనే వాడిని చెరువు దగ్గరికి తీసుకెళ్ళాడు. అలవాటైన మాటల శబ్దం విన్న చేపలు గుంపుగా బులబులమంటూ తోసుకొంటూ తెరిచిన నోళ్ళు పైకి పెట్టి మేత వేస్తాడని నెట్టుకోసాగాయి. వాడు భయంతో ‘నాన్నా’ అంటూ మళ్ళీ చేయి గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. బురదంతా శుభ్రంగా కడిగి తన ప్యాంట్‌ కూడా చెరువులో జాడించి నీళ్ళు పిండి మళ్ళీ దాన్నే వేసుకున్నాడు కొండా. వదిలేసిన సైకిల్‌ దగ్గరికి ఆ తడి బట్టలతోనే ఇద్దరూ నడవటం మొదలెట్టారు. ‘బడికి పోతున్నావేంరా?’ అని అడిగాడు కొండా. ‘ఆ పోతున్నా’ అన్నాడు. ‘ఎన్నో తరగతి?’ ‘ఒకటో తరగతి’ ‘నీ పేరేంటిరా?’ ‘సూర్య’ ‘ఇంత చీకట్లో ఇంటికాణ్ణుంచి నువ్వెందుకొచ్చావురా ఇటు?’ఒక క్షణం మాట్లాడలేదు వాడు. మళ్ళీ అడగటంతో ‘మా నాన్న వస్తంటే ఎనకాలొచ్చాను’ అన్నాడు. ‘మరి నిన్నెందుకు వదిలేసెల్లాడిట్టా?’‘నేనొచ్చినట్టు మా నాన్నకి తెలీదు. తెలిత్తే కొడతాడని నేనే నక్కినక్కి వచ్చా’‘ఈ టైమ్‌లో మీ నాన్నెందుకు వచ్చాడ్రా ఇటు?’ ‘రోజూ ఒత్తాడుగా’ ‘ఆ! వస్తాడా! ఎందుకు?’‘చేపలు పట్టుకోటాకి’‘మీ నాన్న పేరేంట్రా?’‘కృష్ణదాసు’మనసులో తను వచ్చిన పని నెరవేరినట్టు అనిపించింది కొండాకి. ఒకవేళ రాకపోతే అని ఆలోచించాడు. అమ్మో!! వీడేమైపోయేవాడు!! రోడ్డు వరకు సైకిల్‌ నడిపించుకుంటూ వచ్చి, అక్కడి నుండి సూర్యని సైకిల్‌ ఎక్కించుకుని ఇంటికి తీసుకొచ్చాడు. అప్పటికే భార్య సురేఖ వాకిలూడుస్తూ ఉంది. జరిగిన విషయాన్ని సూర్య ఎదురుగానే భార్యకు చెప్తున్నాడు కొండా. జరిగిందంతా విని ‘అయ్యో అవునా’ అంటూ సూర్య వంక చూసి జాలి పడింది. కృష్ణదాసు చేసిన దొంగతనాల లిస్టు, పంచాయతీలో వాడికి వేసిన జరిమానాలు, సూర్య వాళ్ళ అమ్మ డబ్బులు కట్టడాలు, ఆమె హఠాత్‌ మరణం అన్నీ వాడెదురుగానే భార్యాభర్తలిద్దరూ మాట్లాడుకున్నారు.వేడినీళ్ళు పెట్టి వాడికి రుద్దిరుద్ది స్నానం చేయించిందామె. తెల్లగా తెల్లారిన వెలుగులో ఒళ్ళు తుడుస్తూ ఏడేళ్ళుండొచ్చు అనుకొంటూ వాడి ముఖవర్చస్సు చూస్తూ వీడు నలుపులో మెరుపులా ఉన్నాడని మనసులో అనుకుంది. ‘ఒక్క నిమిషం ఉండు’ అని పక్కింటి వాళ్ళ దగ్గరికి వెళ్ళి వాళ్ళ అబ్బాయి నిక్కరు, టీ షర్టు తీసుకొచ్చింది. టీ షర్ట్‌ వేస్తే బాగానే ఉంది. నిక్కర్‌ వేస్తే వాడు భయం భయంగా చేత్తో పట్టుకున్నాడు. ‘ఏం కాదులే, వదిలేయ్, నేను ఎంత లూజ్‌ ఉందో చూసి పిన్నిస్‌ పెడతాను’ అంది. వాడు వదిలేయగానే నిక్కరు టప్‌న కింద పడింది. వెంటనే నిక్కర్‌ పైకి లాక్కున్నాడు. వాడిని అలా చూడగానే సురేఖ పకపక నవ్వడంతో వాడు మొహం చిన్నబుచ్చుకొన్నాడు. సూర్య మొహం చూసి నవ్వాపి వాడిని దగ్గరికి తీసుకుంది. వాడు కూడా సురేఖ మెడ చుట్టూ చేతులేసి కొన్ని క్షణాలు అలా ఉండిపోయాడు. సూర్య మెత్తని చేతుల ఆ స్పర్శ సురేఖకు మనసులో ఎక్కడో ఏదో తట్టి లేపినట్టు అయింది. ఒక్కసారిగా కొత్త రకం భావనలతో కళ్ళు ఊట చెలమలయ్యాయి. చిన్నతనం నుంచి దొంగతనాలు చేయడం సరదాగా ఉన్న కృష్ణదాసు పదో తరగతి ఫెయిల్‌ అయినప్పటి నుంచి దాన్నే వృత్తిగా కొనసాగించాడు. సుమతితో పెళ్ళయిన తర్వాత కూడా దొంగతనాలు మానింది లేదు. కానీ దొంగతనం చేసి ఎక్కడ, ఎప్పుడు పట్టుబడినా జరిమానా కట్టాల్సి వచ్చిన ప్రతిసారి సుమతికి అది ఎంతో అవమానకరంగా.. ఆ అవమానమే తనని దహించి వేస్తున్నంతగా బాధ పడేది. దొంగతనాలు చెయ్యొద్దని బతిమిలాడి మరీ చెప్తూ ఉండేది. జరిమానా కట్టాల్సి వచ్చినప్పుడు తను కూలికి వెళ్ళి దాచుకున్న వెయ్యో, రెండు వేలో ఏమాత్రం ఆలోచించకుండా అతనికిచ్చి జరిమానా కట్టించేది. చివరిగా పసుపు కళ్లంలో చేసిన దొంగతనానికి వేసిన ఐదువేల రూపాయల జరిమానా వారం రోజుల్లో కట్టాలి అన్నప్పుడు ఆ దిగులుతోనే మంచం పట్టిన సుమతి తిరిగి కోలుకోలేక పోవటం, దానిలోనే ఉద్ధృతంగా వచ్చిన గుండెపోటుతో చనిపోయింది. అప్పుడు కూడా కృష్ణదాసు పెద్దగా చలించింది ఏమీ లేదు. అతిగా ఏడ్చేవాళ్ళను చూస్తే కృష్ణదాసుకు చాలా ఆశ్చర్యం. అంతగా ఎందుకు ఏడుపు వస్తుంది వీళ్ళకి అని. మనస్ఫూర్తిగా నవ్వే వాళ్ళని చూసినా కూడా ఆశ్చర్యమే. ఇంతలా నవ్వాల్సిన అవసరమేంటో! కనీసం మనిషిలా స్పందించే గుణం ఏమాత్రం లేని కృష్ణదాసు.. భార్య అలా అవడానికి కారణాలు ఏంటి అని ఆలోచించటం గాని, నామమాత్రంగా కూడా బాధపడింది గాని లేదు. జేబు నింపుకుని ఇంటికి తిరిగొచ్చిన కృష్ణదాసుకి తను వెళ్ళేటప్పుడు దగ్గరగా వేసి వెళ్ళిన తలుపు ఇప్పుడు తీసి ఉండటంతో అనుమానం వచ్చింది. సైకిల్‌ అక్కడే వదిలేసి ఇంట్లోకి వచ్చి చూస్తే బోసిపోతున్న ఇల్లు సూర్య లేడనేసింది. ఎవరిని అడగాలో కూడా అర్థం కాలేదు. ఇంతకు ముందు తను ఏకువజామున లేచి ఎళ్ళేప్పుడు సూర్య తన ఎనకాలే వచ్చాడు. కోపంగా బెదిరించి ఎనక్కి తీసుకొచ్చి ఇంట్లో వదిలాడు. రెండోసారి ఎనకాల వస్తుంటే సులగ తీసుకుని గట్టిగా కొట్టి ఇంటికి తీసుకొచ్చాడు. అసలే సుమతి లేని ఇల్లు కళతప్పి బావురుమంటున్నా పట్టని కృష్ణదాసు.. ఈడినెక్కడెతకాలో అనుకొంటా బయటకొచ్చాడు. సాయంత్రం వరకు ప్రయత్నించినా కొడుకు జాడ తెలుసుకోలేకపోయాడు. ఏడవుతుండగా అతనికి వరుసకు తమ్ముడైన శేఖరు.. ‘కొండా ఇంటి ముందు మీవాడు ఆడుతున్నాడు అన్నా..’ అని చెప్పాడు. కొండా పేరు వినపడగానే కృష్ణదాసుకి అనుమానం వచ్చింది. తను తెల్లారుజామున బయటికి వెళ్ళగానే వచ్చి కొండా తన కొడుకుని ఇంట్లో నుంచి తీసుకెళ్ళుంటాడని అనుకున్నాడు. వెంటనే సైకిలేసుకుని ఊరికి అటు చివర ఉన్న కొండా ఇంటికి వెళ్ళాడు. ఇంటిముందు ఇంకో పిల్లాడితో కలిసి ఆడుకుంటున్న సూర్యాను చూసి ‘రారా ఇంటికి పోదాం’ అన్నాడు కృష్ణదాసు. వాడు ఒకసారి ఎగాదిగా తండ్రి వంక చూసి మళ్ళీ తలొంచుకుని ఆడుకుంటున్నాడు. బయట అలికిడికి కొండా బయటికి వచ్చాడు. ‘అట్టెట్టా వత్తాడ్రా ఊరికినే? రేప్పొద్దున పంచాయతీ పెట్టుకుని మాట్లాడుకుందాం. అప్పుడు తీసుకెళ్దువుగాని’ అన్నాడు. కృష్ణదాసు కోపంగా ‘తెల్లారుజావున ఇంట్లో ఎవరూ లేని టైమ్‌ చూసి పిల్లాడ్ని ఎత్తుకొచ్చి ..’ అంటూ ఇంకేదో మాట్లాడబోతుంటే–‘దాసు ఆగు అక్కడితో. ఇంకొక మాట ఎక్కువ మాట్లాడేవంటే మర్యాదగా ఉండదు. రేప్పొద్దున తొమ్మిది గంటలకి గంగరావి చెట్టు దగ్గరికి రా. వీడిని తీసుకొని నేను కూడా వస్తాను అక్కడికి. మాట్లాడుకున్న తర్వాత నీ కొడుకుని తీసుకెళ్దువు గాని’ అన్నాడు కొండా. అయిష్టంగా ముఖం పెట్టుకుని మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయాడు కృష్ణదాసు. తెల్లవారక ముందే మెలకువ వచ్చిన కొండాకి మంచం దిగాలనిపించలేదు. ఇంటర్‌ వరకు చదువుకున్న కొండాకి ఫార్మా కంపెనీలో సంవత్సరం ఉద్యోగం చేసేసరికి ఆ వాతావరణమే కాదు ఆ ఉద్యోగం కూడా సరిపడదని అర్థమయ్యేసరికి సొంత ఊరికి వచ్చి వ్యవసాయం మొదలుపెట్టాడు. దాంతో పాటుగా రెండు చేపల చెరువులు చూసుకుంటున్నాడు. తన పని తాను నిజాయితీగా చేసుకొనే కొండాకి అమ్మకానికొచ్చిన చేపలు దొంగతనానికి గురవుతున్నాయని తెలుసుకోగానే మనసంతా కలతగా మారింది. ఒకడి కష్టార్జితాన్ని ఇలా దొంగతనం చేయడం అంటే.. అని లోతుగా ఆలోచిస్తూనే పంచాయతీకి సిద్ధం అయ్యాడు.ఉదయం తొమ్మిది గంటలు దాటేసరికి గంగరావి చెట్టు దగ్గరికి ఒక్కొక్కళ్ళుగా వస్తున్నారు. అన్నీ కలిపి వంద ఇళ్ళ కంటే తక్కువే ఉండేంత చిన్న ఊరు అది. పంచాయతీ ఉందని తెలిస్తే ఎవరికి వాళ్ళు రావటం ఆ ఊరి ఆనవాయితీ. ఎవరూ ఎవరినీ పిలవాల్సిన అవసరం లేదు. కొండా సూర్యని తీసుకుని వచ్చి గంగరావి చెట్టు చుట్టూతా కట్టి ఉన్న గట్టు మీద కూర్చున్నాడు. గుంపుగా మరో 10 మంది వచ్చారు. నిలబడగలిగిన వాళ్ళు నిలబడ్డారు. మిగిలిన వాళ్ళు కూర్చున్నారు. కొందరు తలవంచుకొని పక్కవాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నారు. మరికొందరు పబ్లిక్‌గా పైకే మాట్లాడుతున్నారు. ఇంకొందరు పక్క వాళ్ళ చెవిలో నెమ్మదిగా ఏదో చెప్తున్నారు.శివయ్య, ఎర్రన్న, పాపారావు వస్తుంటే చూసిన వాళ్ళు పక్కకు తప్పుకుని దారి ఇచ్చారు. ‘బాబాయ్‌ ఇటు రండి’ అంటూ కొండా పిలవటంతో ముగ్గురూ వచ్చి ఆ గట్టు మీదే కూర్చున్నారు. పనులకు అకాలం కావటం వలన పైగా ఆదివారం కావటం వలన కూడా చాలామందే వచ్చారు. కాని ఇంతకీ కృష్ణదాసు వస్తాడా రాడా అనుమానం వచ్చింది కొండాకి. అప్పుడప్పుడు దీర్ఘశ్వాస తీసుకుంటూ బుగ్గలు ఉబ్బిచ్చి గాలి వదులుతూ అసహనంగా ఉన్నాడు. అప్పటి వరకు అందరినీ చూస్తూ కొండా పక్కనే నిలబడ్డ సూర్య కొండా చెయ్యి పట్టుకుని ఊపుతూ ‘మనం ఇక్కడకెందుకొచ్చాం’ అని అడిగాడు. ‘మీ నాన్న కూడ ఇక్కడికే వస్తానన్నాడు’ వాడి వంక చూస్తూ చెప్పాడు. ‘ఎందుకు?’ ‘నిన్ను తీసుకెళ్ళటానికి’అందరూ ఎదురు చూస్తున్న కృష్ణదాసు ఎదురుగా వస్తూ కనిపించాడు.వాళ్ళు చూస్తున్నవైపు కొండా కూడ చూశాడు. ఐదడుగుల బక్క పల్చటి మనిషి, నిర్లక్ష్యంగా రేగిన జుట్టుతో ఎప్పటిలానే నల్ల టీ షర్ట్‌ వేసుకుని వస్తూ కనిపించాడు. ‘అదుగో, అటు చూడు’ అంటూ కృష్ణదాసు వస్తున్న వైపు సూర్యకి చూపెట్టాడు కొండా. కృష్ణదాసు వచ్చి గట్టుకి దగ్గరగా నిలబడ్డాడు.‘ఏంది మావా నీ కత? పోయిన పొడుగూత ఈ దొంగతనాలేంది, నువ్వేంది ? ఒల్లొంచి ఏదోక పనిచేసుకుని బతక్కా’ అన్నాడు సాంబయ్య . కృష్ణదాసుకు అలాంటి మాటలకు సమాధానం చెప్పే అలవాటు మొదటి నుంచీ లేదు. ‘నిన్న తెల్లారుజామున ఏం జరిగిందిరా దాసు’ అడిగాడు శివయ్య. కృష్ణదాసు మాట్లాడ లేదు. ‘అసలు నిన్న ఏకుజావున ఏం జరిగిందిరా కొండా ఇవరంగా చెప్పు’ శివయ్య అడిగాడు. కొండా జరిగింది జరిగినట్టు స్పష్టంగా చెప్పాడు. విన్నవాళ్ళల్లో చాలామంది ఆశ్చర్యంగాను, అయ్యో అనవసరంగా పిల్లాడు బలయ్యేవాడుగదా అంటా జాలిపడ్డారు.కృష్ణదాసుని మాట్లాడమని ఇద్దరు ముగ్గురు గట్టిగా చెప్పినా ఏం ప్రయోజనం లేకపోయింది. ‘పిల్లాడు చనిపోబోయేవాడు బతికి బయటపడ్డాడని తెలిసినాక కూడా నువ్వు మాట్లాడకపోవడం ఏంట్రా? నువ్వేం మనిషివి రా దాసు’ ఆశ్చర్యంగా అన్నాడు శివయ్య. ‘ఇలాంటి మనిషినెక్కడా చూళ్ళేదురా బాబూ’ అన్నాడు ఎర్రన్న. కృష్ణదాసులో ఎలాంటి మార్పు లేదు. ‘యాందబ్బాయా ఈణ్ణి బతివాలేది? జబిర్రొండు బుచ్చుకోకా’ గుంపులోంచి ఒకరు. ‘ఏందిరో అణాకాణీ దొంగతనాలకింత యాగీ జాత్తన్నారు. వేలకోట్లు దోసుకొని ఇక్కడే కులికేవాళ్ళు, దేశవొదొలి పారిపోయే వాళ్ళు అందరూ బాగానే ఉన్నారు. ఈడు మీకు తేరగా దొరికాడా?’ జోగీంద్ర.‘అలాంటి అణాకాణీలన్నీ పొతం జేసుకుంటేనే గదరా రూపాయి అయ్యేది? అదే పనిగా వాటి కోసవే కన్నాలేత్తంటే అంతంతమాత్రపాళ్ళం బతికేదెట్టా’ అన్న పాపారావు ప్రశ్నకి ‘అవున్లే అదీ నిజవే’ అని ఒప్పుకున్నాడు జోగీంద్ర.మళ్ళీ ఆయనే ‘అదొక్కటే సమస్య కాదు జోగీంద్రా.. మనది అనుకున్నదేదో దోపిడీకి గురైందని గుర్తించిన ప్రతిసారి అలా జరగటం మన అసమర్థత వల్లేమో.. అజాగ్రత్త మూలంగానేమో అనిపించగానే మనలో తెలియకుండానే ఒక అసహనం మొదలై అంతర్లీనంగా ఆత్మవిశ్వాసం దెబ్బతింటుంది. ఇక్కడున్న వాళ్ళల్లో చాలామందికి ఇది అనుభవ పూర్వకంగా తెలుసు’ వాళ్ళలో ఎక్కువమంది తమ బాధని సరిగ్గా అర్థం చేసుకొని కరెక్ట్‌గా చెప్పినందుకు ఆయనవైపు గౌరవంగా చూశారు. పక్కింటి విమల పెద్దమ్మ కూడా వచ్చి గుంపుగా ఉన్న వాళ్ళకి వెనకగా నిలబడింది. ‘ఇయ్యన్ని ఎందుగ్గాని.. దాసు అసలు నిన్న తెల్లారుజామున చేపలు పట్టావా లేదా? ఒక మాట చెప్పు’ పాపారావు అడిగాడు. పట్టానన్నట్టుగా తలూపాడు కృష్ణదాసు. ‘అది కాదురా నోటితో చెప్పు’ మళ్లీ ఆయనే అన్నాడు గట్టిగా. ‘పట్టాను’ మెల్లగా అన్నాడు కృష్ణదాసు. జనంలోంచి వేగంగా కృష్ణదాసు దగ్గరకొచ్చిన శీనయ్య ‘ఆరోజు మా అరుగు మీదున్న మొక్కజొన్నల మూటెత్తుకొని చీకట్లో పారిపోయింది కూడ నువ్వే కదరా’ ఆవేశంగా అడిగాడు. ‘అవును నేనే’ అన్నాడు కృష్ణదాసు. ఆ మాట వినగానే అప్పటికే పట్టుకొన్న కృష్ణదాసు షర్ట్‌ కాలర్‌ని గట్టిగా రెండూపులూపి, కాలి చెప్పు తీయబోవటం చూసిన కొండా వెంటనే ‘ఆ ఆ’ అంటూ వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్లి ‘ఆగాగు నువ్వా పనులేం పెట్టుకోకు. వాణ్ణి కొట్టడానికి కాదు ఇక్కడకు పిలిచింది’ అంటూ శీనయ్యని ఆపాడు కొండా. పాపారావు కూడా లేచి వచ్చి ‘ఇది వాడిని కొట్టే సమయం కాదులేరా శీనయ్యా.. ఆ విషయం తర్వాత చూసుకుందాం’ అని శీనయ్య చేతిలో నుంచి కృష్ణదాసు షర్ట్‌ కాలర్‌ విడిపించాడు. కృష్ణదాసు చూస్తా ఉండిపోయాడు. ‘రేయ్‌ దాసు, నీ జీవితాన్ని నువ్వు ఎటై్టనా జీవించొచ్చు అనుకుంటే పొరపాటురోయ్‌. అది ఇతరులకు ఇబ్బంది కలిగిస్తాందని పదిమంది నీకు చెప్పినప్పుడు ఒక్కసారైనా మనిషిగా నీ గురించి నువ్వు ఆలోచించుకుని నీ పంథా మార్చుకోవాల్రా. లేపోతే మనిషికి గొడ్డుకి తేడా ఏవుందిరా?’ అన్నాడు కొండా. ఒక్క నిమిషం ఆగి మళ్ళీ తనే, ‘దాని కోసం నేను నిర్ణయించుకున్నది ఒక్కటే. అదేంటంటే ఇదిగో నీ కొడుకుని నేను ఇక్కడ వదిలి పెడుతున్నాను. వాడు నీతో వస్తానంటే తీసుకెళ్ళు. కానీ నాతో వస్తానంటే మాత్రం నేను వదిలిపెట్టన్రోయ్‌. నేనే తీసుకెళ్తాను’ అంటూ కొండా కృష్ణదాసు వైపు చూశాడు. కృష్ణదాసు నిర్లక్ష్యంగా నుదుటి మీదకు పడుతున్న జుట్టుని పైకెగరేసుకున్నాడు. ‘ఇలా చేస్తే మారతాడనే నమ్మకం, ఇలాగే చేయాలనే ఆలోచన, పట్టుదల నీకెందుకొచ్చినయ్‌రా కొండా’ ఎంతో ఆసక్తిగా అడిగాడు పాపారావు. ‘మనం అన్ని రకాలుగా బాగుండాలంటే మనుషుల మధ్య సరైన సంబంధాలుండాలి. ఈ లోకంలో మానవ సంబంధాలను మించిన ఆస్తిగాని, దానిని మించిన గొప్ప విలువగాని మరోటి లేదని మా పంతులుగారు ఎప్పుడూ చెప్తూ ఉండేవాడు. దాన్ని నేనెప్పుడూ పదే పదే మననం చేసుకుంటాను’ కొండా అలా చెప్పగానే పాపారావు దగ్గరకొచ్చి ‘శభాష్‌ రా కొండా’ అంటూ భుజం తట్టాడు. ఆ తాత్త్వికత అక్కడున్న వాళ్ళలో ఎంత మందికి అర్థమైందా అని గాలికి వంగిన చెట్ల శిఖరాగ్రాలు ఆసక్తిగా తొంగి చూశాయి. నాకెవరితోనూ సంబంధం లేదన్నట్టుగా అందర్నీ తాకుతూ ఓ పిల్లతెమ్మెర వెళ్ళి పోయింది. ‘సూర్య మీ నాన్నతో ఇంటికి వెళ్ళు’ అంటూ వాళ్ళ నాన్న దగ్గరకు తీసుకెళ్ళి వదిలిపెట్టి ఇవతలికి వచ్చేశాడు కొండా. సూర్య అక్కడే నిలబడి పోయి ఉన్నాడే కానీ వాడేమీ వాళ్ళ నాన్న వైపు ఒక్కడుగు కూడా వేయలేదు. ఇంటికి వెళ్ళేందుకు కొండా నాలుగడుగులు వేయగానే వెనక నుంచి సూర్య పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి కొండా చేయి పట్టుకున్నాడు. అందరూ ఒక్కసారిగా ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ ఉండిపోయారు. అంతమందిలో ఒకరిద్దరు మినహా ఎవ్వరూ ఊహించని పరిణామం. గుంపుగా ఉన్న వాళ్ళు వెళ్ళడానికి దారి ఇచ్చారు.వాళ్ళందరినీ దాటుకుంటూ నాలుగడుగులు వేయగానే ‘అయ్యా’ అని వినపడటంతో కొండా వెనక్కి తిరిగి చూస్తే పెద్దావిడ విమలమ్మ గబగబా నడుచుకుంటూ వస్తూ కనిపించడంతో ఆగాడు. కొండా దగ్గరికి వచ్చి, ఆమె ‘ఏందిరా అయ్యా ఈ అన్నాయం? ఆడి కొడుకుని నువ్వు తీసుకెళ్ళి పోతుంటే ఆడన్నాయమై పోతాడుగందా. అసలే ఆడి భార్య చనిపోయి మూణ్ణెల్లుగూడ గాలేదాయె’ వణికే స్వరంతో, జాలిగా, కొండా రెండు చేతులు పట్టుకుని ఇలా చేయొద్దని అభ్యర్థిస్తున్నట్టుగా ‘ఒద్దయ్యా’ అంటూ బతిమిలాడుతూ అడిగింది. కొండా ఆమెకు మాత్రమే వినిపించేలా ‘వేరే వాళ్ళ పంటలు, వస్తువులు దొంగతనం చేసి అమ్మేస్తుంటే అవతలి వాళ్ళ బాధ ఎలా ఉంటుందో ఈ రకంగా అయినా దాసుకి అర్థమవుతే మారుతాడేమోనని ఆశ పెద్దమ్మా. అంతేకానీ ఆడి కొడుకుని నేను ఎందుకు శాశ్వతంగా తీసుకెళ్తాను. వాడిలో మార్పు కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను అంతే’ అన్నాడు. పెద్దమ్మ ఏమి మాట్లాడలేక చూస్తా ఉంది. ‘నన్ను నమ్ము’ ఆమె చెయ్యి పట్టుకుని నమ్మకంగా చెప్పాడు. కొండా చెయ్యి పట్టుకుని వెళ్తున్న సూర్య ఆ చెయ్యి వదిలి వెనక్కు తిరిగి ‘నాన్నా’ అంటూ పిలిచాడు తండ్రిని. కొండా ఒక్కసారిగా హతాశుడై నిల్చుండిపోయాడు. కృష్ణదాసు.. సూర్య వైపు ఆశ్చర్యంగా చూశాడు. ‘నువ్వూ , యాక్‌ త్ఫూ .. నాన్నవి’ ఆ మాట అన్న వెంటనే వెనుదిరిగొచ్చి కొండా చెయ్యి పట్టుకున్న సూర్య అతని ముఖం వంక చూస్తూ ‘పద పోదాం’ అని ఓ పెద్ద మనిషిలా అన్నాడు. సురేఖకి సూర్య తమ సొంత కొడుకు కాదనే విషయం గుర్తు చేసుకోవటం మొదటి నుండి అస్సలు ఇష్టం ఉండదు. తమకు పిల్లలు పుట్టరని తెలిశాక అది మరింత ఎక్కువైంది. ఇంటర్‌ చదువుతున్న సూర్యకి అలాంటి విషయాల ఊసెత్తడం కూడ ఏమాత్రం నచ్చదు. సూర్య తను ఒకటో తరగతి వరకు గడిపిన జీవితమూ మర్చిపోలేదెప్పుడు. ఓ రోజు మాటల సందర్భంలో, ‘అమ్మా అన్నం పెట్టిందగ్గర నుండి దగ్గరే కూర్చుని తల, వీపు నిమురుతూండే నీ ప్రేమను పొందుతున్నానంటే ఎంతటి అదృష్టవంతుణ్ణి నేను! నా మనసులో ఈ మాట అనుకోని పూట ఉండదు’ అన్నాడు సూర్య .‘పిచ్చి తండ్రి, మాకున్న లోటుని నువ్వు ఎంత బాగా తీర్చావో నీకు అర్థం కాదురా నాన్నా. మా బతుకులో ఇంత సంతోషాన్ని నింపావు. మేమే కాదు నువ్వొచ్చింతర్వాత ఈ ఇల్లు ఎంత సంతోషంగా ఎంత సందడిగా ఉందో నీకు తెలీదురా’ మనసులోని ఆర్ద్రత కళ్ళల్లో కొస్తుండగా అన్నది సురేఖ. కొండా పెంపకంలో సూర్య వంక పెట్టలేని వ్యక్తిగా ఎదుగుతున్నాడు. ఓ రోజు సూర్యతో ‘నీ కన్నతండ్రి బాధ్యత కూడ నీదే. అది మాత్రం మర్చిపోకూడదురా నువ్వెప్పటికీ’ అన్నాడు కొండా. ‘అది నువ్వు ప్రత్యేకించి చెప్పాలా నాన్నా, నీ పెంపకంలో ఎలాంటి విషయాలైనా నిర్లక్ష్యం చేయకుండా పాటించేలా వాటంతటవే వచ్చేస్తాయి’ ప్రేమగా కొండా వంక చూస్తూ చెప్పాడు సూర్య. ‘చాలురా కన్నా ఈ పూటకి అన్నం తినకపోయినా పర్వాలేదు. కడుపు నిండిపోయింది నీ మాటతో’ సూర్యని దగ్గరకు తీసుకుంటూ ఎంతో తృప్తిగా అన్నాడు కొండా. శిక్షలిచ్చే గోడలతో పాటు క్షమను పంచే నీడలతో ఈ సమాజం అనాదిగా సాగుతోంది. ఇక మీదటా సాగుతుంది– గోడలు అక్కర్లేని, శిక్షలు అనివార్యమయ్యే అవస్థకు మనుషులు చేరుకొనే సమాజాన్ని నిర్మించుకునేంత వరకు. అప్పటి వరకు అందరినీ చూస్తూ కొండా పక్కనే నిలబడ్డ సూర్య కొండా చెయ్యి పట్టుకుని ఊపుతూ ‘మనం ఇక్కడకెందుకొచ్చాం’ అని అడిగాడు. తెల్లగా తెల్లారిన వెలుగులో ఒళ్ళు తుడుస్తూ ఏడేళ్ళుండొచ్చు అనుకొంటూ వాడి ముఖవర్చస్సు చూస్తూ వీడు నలుపులో మెరుపులా ఉన్నాడని మనసులో అనుకుంది.

‘బావగారూ! కాస్త పక్కకొస్తారా? ఒకసారి మీతో మాట్లాడాలి’ అన్నాడు గోవిందరావు, కాబోయే వియ్యంకుడు గోపాలరావుతో.గోవిందరావు ఇంట్లో నిశ్చితార్థం జరుగుతోంది. ఆనందసందోహాల ఆ వేడుకకి అతని మాటతో బ్రేక్‌ పడింది. అతనికి తన వియ్యంకుడు పెళ్ళిచూపుల్లో అన్నమాటలు గుర్తుకొచ్చాయి. ‘నిశ్చితార్థంలో కానీ, పెళ్ళి వేడుకలో కానీ డబ్బు కంటే ఆత్మీయతాను రాగాలే కనిపించాలి. మా నుండి కట్నకానుకల విషయంలో ఎలాంటి డిమాండ్‌ లేదు. మీ శక్తి కొద్ది ఇవ్వాలనుకున్నది ‘ఇదీ’ అని ఏ మాటైతే మీరిస్తారో అది తప్పకుండా సమయానికివ్వాల్సిందే! మాట, మర్యాదల విషయంలో నేను కాస్త కఠినంగా ఉంటాను’ అని!‘ఏంటి గోవిందరావుగారూ?’ అనుమానంగా అన్నాడు గోపాలరావు.‘అదీ.. అదీ.. నిశ్చితార్థం నాడు కట్నకానుకల రూపంగా మీకిస్తామన్న రెండు లక్షల రూపాయలను కొన్ని కారణాల వల్ల ఇప్పుడు సమకూర్చలేకపోతున్నా. పెళ్ళికింకా నెల రోజుల గడువుంది. మీకిస్తానన్న రొక్కాన్ని ఓ వారంలో ఇచ్చి తీరుతాను. ఇప్పటికి నన్ను మన్నించండి’ అన్నాడు గోవిందరావు.‘అదేంటండీ.. అప్పుడు మీరే ఇస్తానని, ఇప్పుడు మీరే కుదరదంటున్నారు? నాకు డబ్బు కంటే మాట ముఖ్యం. మీరు డబ్బు రెడీ చేసుకుని కబురు పంపండి. అప్పుడే తాంబూలాలు పుచ్చుకుందాం’ అన్నాడు..లోలోన దాగున్న తన కట్నదాహాన్ని బయటపెడుతూ గోపాలరావు.‘డబ్బు కారణంగా తల్లి లేని పిల్ల నిశ్చితార్థం ఆపడం భావ్యం కాదు బావగారూ..! కొంచెం పెద్ద మనసు చేసుకోండి’ అన్నాడు గోవిందరావు.‘నేను మిమ్మల్ని ఏ డబ్బూ అడగలేదు. మీకు మీరుగా ఇస్తానన్నది మాత్రం ఇచ్చి తీరవలసిందే. లేదా మీకూ, మీ సంబంధానికో దండం’ అంటూ కటువుగా సమాధానమిచ్చి హాల్లో కేసి కదిలాడు.‘పంతులుగారూ.. కొన్ని కారణాల వల్ల ఈరోజు తాంబూలాలు పుచ్చుకోవడం లేదు. మళ్ళీ మిమ్మల్ని సంప్రదిస్తాను. క్షమించండి!’ అన్నాడు గోపాలరావు. అలాగే వచ్చిన బంధువర్గానికీ క్షమాపణలు చెబుతూ కార్యక్రమం రద్దయిందని ప్రకటించాడు. అర్ధాంతరంగా ఆగిపోయిన నిశ్చితార్థానికి ఎన్నో అర్థాలు వెతుకుతూ, తమలో తామే గుసగుసలాడుతూ ఒక్కొక్కరే వెళ్ళిపోసాగారు బంధువులు.‘అంకుల్‌.. నిశ్చితార్థం నిలిపివేయడం ఏం బాగాలేదు. అసలేం జరిగింది? ఏదైనా ఉంటే మాట్లాడుకుందాం. అంతేగానీ ఈ తంతుని ఆపకండి..ప్లీజ్‌!’ అన్నాడు గోవిందరావు కొడుకు విశాల్‌.. గోపాలరావుని ప్రాధేయపడుతూ.‘ఏం జరిగిందో వెళ్ళి మీ నాన్ననే అడుగు’ కోపంగా గోపాలరావు.‘ఇప్పుడీ కార్యక్రమాన్ని కానిద్దాం. ఏమున్నా తరువాత చూసుకోవచ్చుగా నాన్నా?’ అన్నాడు పెళ్ళికొడుకు తన తండ్రితో. అతడి తల్లి కూడా ఆ మాటల్ని బలపరచింది. చివరికి పెళ్ళికూతురు కూడా బతిమిలాడినా వినకుండా వడివడిగా బయటకి నడిచాడు గోపాలరావు. దాంతో అతడి కుటుంబం కూడా అక్కడి నుండి కదలక తప్పలేదు.పొంగివస్తున్న దుఃఖాన్ని దిగమింగుకుంటూ తన గదిలోకి వెళ్ళిపోయింది పెళ్ళికూతురు. ‘నాన్నా..! ఏంటిదంతా? మీరంతా చూసుకుంటున్నారనుకున్నాను. ఈ గందరగోళమేంటి? ఏం జరిగింది?’ అన్నాడు విశాల్‌ తండ్రిని నిలదీస్తున్నట్టు!ఏమీ మాట్లాడకుండా ఒక్క ఉదుటన తన గదిలోకి వెళ్ళి గడియ వేసుకున్నాడు గోవిందరావు. తండ్రి వాటం చూస్తే విశాల్‌కి ఎందుకో అనుమానం వచ్చింది. ‘నాన్నా..! నాన్నా..!’ అంటూ గది తలుపులు బాదాడు విశాల్‌. అటు నుండి స్పందన లేదు. కిటికీ గుండా చూసి హడలిపోయాడు. ఆలస్యం చెయ్యకుండా గది తలుపులను భుజంతో బలంగా రెండు మూడుసార్లు తోసేసరికి లోపల చిన్న గొళ్ళెమే పెట్టి ఉండటంతో అది ఊడి వచ్చి తలుపులు తెరచుకున్నాయి.అప్పటికే గోవిందరావు కుర్చీ మీద నిలబడి పంచెతో సీలింగ్‌ ఫ్యాన్‌కి ఉరివేసుకునే ప్రయత్నంలో ఉన్నాడు.ఒక్క ఉదుటన తండ్రిని సమీపించి గట్టిగా కాళ్ళు పైకెత్తి పట్టుకుని, మెడకు పంచె బిగుసుకోకుండా చూశాడు విశాల్‌. దాంతో పెద్ద ప్రమాదమే తప్పింది. ఈ గొడవకి లోపలున్న గోవిందరావు కూతురు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి విషయం తెలుసుకుని భోరున విలపించింది. ‘నాన్నా.. ఇంత అఘాయిత్యానికి ఎందుకు పాల్పడ్డారు? ఈ సంబంధం కాకపోతే మరో సంబంధం. అసలు ఇంతకీ మీరు అంకుల్‌తో ఏం మాట్లాడారు? వివరంగా చెప్పండి’ అన్నాడు విశాల్‌. మౌనం వీడాడు గోవిందరావు..‘అదీ.. నిశ్చితార్థం రోజున వారికి రెండు లక్షలు ఇస్తానని మాటిచ్చాను. కానీ ఇవ్వలేకపోయా’ అంటూ ఆగాడు.‘ఎందుకు? పొలం అమ్మి నెలరోజుల క్రితమే డబ్బు సమకూర్చుకున్నారు కదా? చెల్లి పెళ్ళికోసమని నేనూ ఎప్పటి నుంచో నెల నెలా పదో, ఇరవయ్యో వేలు పంపుతునే ఉన్నానుగా? మరెందుకు ఇవ్వలేదు?’‘ఆ డబ్బు లేదు నా దగ్గర’ అంటూ బాంబులాంటి వార్త పేల్చాడు గోవిందరావు.‘ఏంటీ..? డబ్బు లేదా..?’ షాకయ్యారు అన్నాచెల్లెళ్ళిద్దరూ! ‘అవును. ఆ డబ్బు ఇప్పుడు నా దగ్గర లేదు’ దుఃఖం ముంచుకొస్తుండగా తల బాదుకుంటూ చెప్పాడు గోవిందరావు.‘అంత డబ్బు ఏం చేశారో చెప్పండి ప్లీజ్‌’ అడిగాడు విశాల్‌. అప్పుడు అసలు విషయం చెప్పసాగాడు గోవిందరావు.ఆ రోజు సాయంత్రం నాలుగున్నర గంటల ప్రాంతంలో గోవిందరావు పెళ్ళి పనుల షాపింగ్‌లో ఉండగా ఫోన్‌ మోగింది. ఫోన్‌ లిఫ్ట్‌ చేశాడు.‘లక్ష్మీగోవిందనారాయణగారా మాట్లాడేది?’ఆ మాటకు గోవిందరావు ఆశ్చర్యపోయాడు.. తన పూర్తిపేరు ఎవరికీ తెలియదు, పిల్లలతో సహా. మరి ఫోన్లో వ్యక్తికి ఎలా తెలిసింది చెప్మా.. అనుకుంటూ! ‘ఆ.. మీరెవరూ..?’ అడిగాడు గోవిందరావు.‘మేము ఎస్‌బీఐ బ్యాంక్‌ మెయిన్‌ బ్రాంచ్‌ నుండి కాల్‌ చేస్తున్నాం!’అప్పుడర్థమైంది తన పూర్తి పేరుతో అకౌంట్‌ ఉండబట్టే అతడలా పిలిచాడని. ‘చెప్పండి..?’‘మీ సేవింగ్స్‌ అకౌంట్‌ కేవైసీ అప్‌ డేట్‌ కాలేదు. ఆర్‌బీఐ రూల్స్‌ ప్రకారం వెంటనే అప్‌ డేట్‌ చేయకపోతే అకౌంట్‌ ఫ్రీజ్‌ అవుతుంది. అది చెబుదామనే ఫోన్‌ చేశాను.’ఆ మాటలకి ఉలిక్కిపడ్డాడు గోవిందరావు. ఆ అకౌంట్‌ ఎంత ముఖ్యమో అతడికి బాగా తెలుసు. కూతురి పెళ్ళి కోసం పొలం అమ్మగా వచ్చిన రెండు లక్షలతో పాటు, కొడుకు పంపుతున్న డబ్బూ అందులో ఉంది. రాబోయే మంగళవారమే కూతురి నిశ్చితార్థం. ఆ రోజుకు డబ్బు చాలా అవసరం. ‘సరే.. రేపు నేను బ్యాంకుకి వచ్చి కావలసిన ఫార్మాలిటీస్‌ పూర్తి చేస్తాను’ చెప్పాడు గోవిందరావు.‘సార్‌.. రేపు సెకండ్‌ శాటర్‌డే సెలవు, ఎల్లుండి ఆదివారం. సోమవారం నుండి మూడు రోజుల వరకు ఆలిండియా బ్యాంక్‌ యూనియన్‌ స్ట్రయిక్‌! మీరు గురువారం వెళ్ళి అప్‌ డేట్‌ చేసుకోండి..’అది విని గోవిందరావు మరింత కంగారు పడ్డాడు. కూతురి నిశ్చితార్థానికి ఒకరోజు ముందు బ్యాంకుకు వెళ్ళి డబ్బు డ్రా చేద్దామనుకున్నాడు. కానీ వాళ్ళు చెప్పింది వింటుంటే అది కుదిరేట్టు లేదనుకుని ‘వేరే మార్గమేం లేదా..?’ అడిగాడు.‘ఆన్‌లైన్‌లో అప్‌ డేట్‌ చేసుకోవచ్చు సార్‌! మీకు ఓకే అయితే మా టీమ్‌ మీకు కాల్‌ చేస్తుంది..’హమ్మయ్యా.. బతికించారు. అలా అప్‌ డేట్‌ చేసుకుంటే అకౌంట్‌ లాక్‌ అవకుండా ఉంటుంది అనుకుంటూ, ‘సరే’ అని చెప్పి, కాల్‌ కట్‌ చేశాడు గోవిందరావు.కాసేపటికే బ్యాంక్‌ నుండి కాల్‌ వస్తే, అవతల వ్యక్తి చెప్పినట్టు చేసి, కేవైసీ పూర్తయిందని ఊపిరి పీల్చుకున్నాడు.∙∙ విషయం చెబుతూ దుఃఖం ముంచుకురాగా మధ్యలో ఆగాడు గోవిందరావు. ‘మరి డబ్బు తీసే ఉంటారు కదా.. దాన్ని వారి మొహాన కొట్టలేకపోయారా?’ అన్నాడు విశాల్‌. ‘అవును కదా’ అన్నట్టుగా చూసింది గోవిందరావు కూతురు. సమాధానం చెప్పకుండా మౌనంగా ఉన్నాడు గోవిందరావు. తండ్రి మౌనంతో ఒక్కసారిగా వారికి ఉత్కంఠ ఎక్కువైంది. ‘ఏమైంది నాన్నా.. చెప్పండి..’ అడిగాడు విశాల్‌ ఆత్రంగా.‘అదీ.. అదీ.. కేవైసీ పేరుతో వచ్చిన కాల్‌ బ్యాంకు నుండి కాదు, సైబర్‌ మోసగాళ్ళ నుండి!’‘ఆ..!’ షాక్‌ అయ్యారు అన్నాచెల్లెళ్ళిద్దరూ!‘మొన్న ఆదివారం ఏటీఎమ్‌లో డబ్బు డ్రా చేయబోతే నిల్‌ బ్యాలెన్స్‌ చూపించింది. మతిపోయింది. బ్యాంకు స్ట్రయిక్‌ క్యాన్సిల్‌ అయిందని తెలుసుకుని, నిన్న బ్యాంకుకి వెళ్ళి మేనేజర్‌ని కలిశాను. జరిగింది చెప్పాను. తాము ఎలాంటి కాల్‌ చెయ్యలేదన్నాడు. తన కంప్యూటర్‌లో డీటెయిల్స్‌ చెక్‌ చేసి, నేను సైబర్‌ మోసగాళ్ళ వలకి చిక్కానని చెప్పాడు. అప్పుడు ఆలోచిస్తే నేను చేసిన తప్పు అర్థమైంది. ఆ ఎగ్జిక్యూటివ్‌ అడిగిన విధంగా నా ఆధార్‌ నంబర్, పాన్‌ నంబర్, చివరికి నా ఫోనుకి వచ్చిన ఓటీపీ అన్నీ చెప్పాను. నిశ్చితార్థం టెన్షన్‌లో నా బుర్ర పనిచేయలేదు. ఆ క్షణాన నాకే మాత్రం అనుమానం రాలేదు. నా అకౌంట్‌ లాక్‌ కాకుండా ఉంటే చాలనుకున్నాను. ఆ సైబర్‌ మోసగాడు నా బలహీనతని క్యాష్‌ చేసుకున్నాడు’ అంటూ భోరుమన్నాడు గోవిందరావు. ‘మా కెందుకు చెప్పలేదు?’ నిలదీశాడు విశాల్‌.‘కష్టం మీద సెలవు దొరికి, పై ఊరు నుండి నువ్వు ఆరోజే ఇంటికొస్తుంటే ఈ విషయం చెప్పి నీ మనసు పాడుచేయదలచుకోలేదు. వియ్యంకుడిని బతిమిలాడుకుంటే జరగబోయే శుభకార్యాన్ని ఆపడని అనుకున్నాను. వెంటనే పోలీస్‌ కంప్లయింట్‌ ఇద్దామనుకుంటే ఈ విషయం బయటికి పొక్కి శుభకార్యం ఎక్కడ ఆగిపోతుందేమోనని.. నిశ్చితార్థం అయిపోయాక కంప్లయింట్‌ ఇవ్వొచ్చనుకున్నాను..’‘పదండి నాన్నా.. ఇప్పుడే వెళ్ళి సైబర్‌ పోలీస్‌స్టేషన్‌లో కంప్లయింట్‌ ఇద్దాం’ అన్నాడు విశాల్‌.సైబర్‌ పోలీస్‌స్టేషన్‌లో ఇన్‌చార్జ్‌ ఇన్‌స్పెక్టర్‌ ఈశ్వర్‌ని కలిశారు గోవిందరావు, విశాల్‌.‘చెప్పండి..’అన్నాడు ఈశ్వర్‌.‘సర్‌.. నాపేరు గోవిందరావు. నా బ్యాంకు అకౌంట్లోంచి రెండు లక్షలు పోయాయి’ సూటిగా విషయంలోకి వచ్చాడు గోవిందరావు.‘ఎప్పుడు? ఏలా? ’అంటూ ఈశ్వర్‌ అడిగిన రకరకాల ప్రశ్నలకు తనకి తెలిసినంత వరకూ సమాధానాలు ఇచ్చాడు గోవిందరావు. అతడి ఫోన్‌ తీసుకుని శ్రద్ధగా పరిశీలించాడు ఈశ్వర్‌. తరువాత అసిస్టెంట్‌ని పిలిచి ఆ ఫోన్‌ అతడికిస్తూ అందులో వివరాలను జాగ్రత్తగా పరిశీలించి అవసరమైనవి కాపీ చేయమన్నాడు.‘ఇన్‌స్పెక్టర్‌ గారూ! ఎలాగైనా మా డబ్బు మాకు దక్కేట్టు చెయ్యండి’ అన్నాడు విశాల్‌ కల్పించుకుంటూ. ‘ఆ.. ఆ.. ఇంతకీ నీ పేరేంటి? నువ్వేం చేస్తుంటావ్‌?’ అడిగాడు ఈశ్వర్‌. ‘నా పేరు విశాల్, ఢిల్లీలో జాబ్‌ చేస్తున్నాను. ఈయన మా నాన్నగారు’ చెప్పాడు విశాల్‌.‘సాధారణంగా సైబర్‌ బాధితులు ఎంత తొందరగా వచ్చి కంప్లయింట్‌ చేస్తే అంత త్వరగా డబ్బు తిరిగిపొందే అవకాశం ఉంటుంది. ఇది జరిగి ఐదురోజులవుతోంది. మోసానికి గురైనానని తెలిసి ఇంతవరకు కంప్లయింట్‌ చెయ్యకపోవడం మీరు చేసిన మరో తప్పు’ అంటూ కంప్లయింట్‌ రిజిస్టర్‌ చేసి, ఆ ఇద్దరి ఫోన్‌ నంబర్స్‌ తీసుకుని, వాళ్లను పంపించేశాడు ఈశ్వర్‌. మూడు నాలుగురోజుల తరువాత గోవిందరావుకి ఈశ్వర్‌ నుండి కాల్‌ వచ్చింది, ఒకసారి స్టేషన్‌కొచ్చి కలవమని. సంబరపడ్డాడు.. దొంగల్ని పట్టుకుని తన డబ్బు రాబట్టారేమో అని! ఎక్కడలేని ఉత్సాహంతో వెంటనే స్టేషన్‌కి బయలుదేరాడు. స్టేషన్‌లో గోవిందరావును చూసి ఇన్‌స్పెక్టర్‌ ఈశ్వర్‌ ‘మీ కేసులో కొంచెం ముందుకు వెళ్ళాం. బ్యాంక్‌ వాళ్ళతో కో ఆర్డినేట్‌ చేసుకుని వాళ్లిచ్చిన కొన్ని వివరాలతో ఇన్వెస్టిగేషన్‌ చేస్తే తెలిసిందేంటంటే.. మీకు వచ్చిన కాల్‌ ఉత్తరప్రదేశ్‌ నుండని! ఇంకొంచెం డీటెయిల్డ్‌గా ఎంక్వయిరీ చేస్తున్నాం. అసలు ఇలాంటి కేసుల్లో బాధితులకు ఎంతవరకు వాళ్ల డబ్బును తిరిగి ఇప్పించగలమో తెలీదు కానీ, మోసగాళ్ళను మాత్రం పట్టుకుని.. ఇంకెంతమందో వారి బారిన పడకుండా కట్టడిచేయడమే మా లక్ష్యం’ అన్నాడు. ఆ సమాధానానికి గోవిందరావు కాస్త నిరుత్సాహపడ్డాడు. ‘మరేం లేదు గోవిందరావుగారూ.. ఈ మధ్యకాలంలో మీకొచ్చిన కాల్‌ వివరాలు కావాలి. అందుకే పిలిపించాను’ అంటూ గోవిందరావుతో డిస్కస్‌ చేసి, కావలసిన సమాచారం తీసుకుని అతణ్ణి పంపించేశాడు ఈశ్వర్‌. సెలవులు ముగియడంతో విశాల్‌.. తిరిగి ఢిల్లీ వెళ్ళడానికి సిద్ధమవుతున్నాడు. ఇంట్లో అందరూ ముభావంగానే ఉన్నారు. ఇంతలో తలుపు కొట్టిన చప్పుడవటంతో గోవిందరావు వెళ్ళి తలుపు తీశాడు. ఎదురుగా ఈశ్వర్‌! గోవిందరావు మొహంలో కాస్త ఆనందం తొణికిసలాడింది, అతడు ఏ శుభవార్తతో వచ్చాడోనని!‘రండి..’ అంటూ ఆహ్వానించాడు గోవిందరావు. ఎవరొచ్చారా అని లగేజ్‌ ప్యాక్‌ చేసుకుంటున్న విశాల్‌ బయటకొచ్చి ఇన్‌స్పెక్టర్‌ని చూసి ఆశ్చర్యంతో చిరునవ్వు నవ్వాడు. గోవిందరావు చూపించిన కుర్చీలో కుర్చుంటూ ఈశ్వర్‌ ‘గోవిందరావుగారూ! మీ కేసు ఓ కొలిక్కి వచ్చింది. ఆ విషయాలు మీతో పంచుకుందామని వచ్చాను’ అంటూ మొదలుపెట్టాడు ఈశ్వర్‌.‘మంచి వార్త చెప్పారు. ఇంతకీ నేరగాళ్ళు పట్టుబడ్డారా? నా డబ్బు దొరికే అవకాశముందా?’ అంటూ ప్రశ్నల్ని సంధించాడు గోవిందరావు.‘ఆ .. మోసగాళ్ళెవరో తెలిసింది’ అంటూ ఆగాడు ఈశ్వర్‌.గోవిందరావుతో పాటు విశాల్‌ కూడా చాలా సంతోషించాడు. ఇన్‌స్పెక్టర్‌ ఏం సమాధానం చెబుతాడోనని ఆసక్తిగా చూడసాగారిద్దరూ.‘ఘజియాబాద్‌ అంటే ఢిల్లీలోని ఓ భాగానికి చెందిన సైబర్‌ నేరగాళ్ళ పని ఇది!’ అన్నాడు ఈశ్వర్‌.‘ఏ ప్రాంతమైతే ఏంటి? ఇంతకీ ఆ మోసగాళ్ళు పట్టుబడ్డారా?’ అడిగాడు గోవిందరావు ఆత్రుతతో.‘కొంత వరకు ఎవరన్నది తెలిసింది’ అంటూ ఆగాడు ఈశ్వర్‌.‘వారెవరో మేం తెలుసుకోవచ్చా సార్‌..?’ అడిగాడు గోవిందరావు.‘విశాల్‌..!’ అంటూ బాంబు పేల్చాడు ఈశ్వర్‌.ఆ ముక్కతో గోవిందరావుకి మతిపోయింది. డబ్బు పోయినప్పటి షాక్‌ కంటే.. ఈశ్వర్‌ ఇప్పుడు చెప్పిన దానికి రెట్టింపు షాక్‌ తిన్నాడు.‘ఏంటి సర్‌.. మీరంటున్నది? నేను సైబర్‌ మోసగాడినేంటి? మా నాన్న డబ్బు నేనే కాజేయడమేంటి? బీ సీరియస్‌’ దుఃఖం లాంటి స్వరంతో అన్నాడు విశాల్‌.‘ముమ్మాటికీ నువ్వే! కేవైసీ అప్‌ డేట్‌ చేయమని మీ నాన్నకి ఆరోజు కాల్‌ చేసింది నువ్వే. ఇందులో ట్విస్ట్‌ ఏంటంటే ఆ విషయం నీకు కూడా తెలియదు’ అన్నాడు ఈశ్వర్‌.‘సార్‌.. మీరేం మాట్లాడుతున్నారో అర్థంకావడం లేదు. వివరంగా చెప్పండి’ అన్నాడు విశాల్‌ ఓ రకమైన భయంతో.‘యెస్‌..! మా విచారణలో భాగంగా మీ నాన్నకి వచ్చిన ఫోన్‌ కాల్స్‌ని ట్రేస్‌ చేస్తే అందులో నీ పర్సనల్‌ నంబరు నుండి రోజూ మీ నాన్నకి చేసే కాల్స్‌ లొకేషన్, ఆ రోజు కేవైసీ నెపంతో సైబర్‌ నేరగాడు మీ నాన్నకి కాల్‌ చేసిన లొకేషన్‌ ఒకే ప్రాంతం నుండి అని తేలింది. ఇంకా చెప్పాలంటే ఒకే బిల్డింగ్‌ నుండి! ఈ పాయింటే ఈ కేసును ఛేదించడంలో కీలకమైంది. మీ నాన్నని పిలిపించి మాట్లాడి నీ కంపెనీ వివరాలు సేకరించడంతో మా అనుమానం నిర్ధారణైంది. వెంటనే మా ఢిల్లీ సైబర్‌ డిపార్ట్‌మెంట్‌కి కాల్‌ చేసి మీ కేసు విషయం చెబితే వాళ్ళు ఎన్నో నిజాలు బయటకు లాగారు’ అంటూ ఆగాడు ఈశ్వర్‌.‘సార్‌.. మా కంపెనీ అలాంటిది కాదు. మా కంపెనీ ఎస్‌బీఐ బ్యాంక్‌కి ఫ్రాంచైజ్‌ చేస్తోంది. కస్టమర్స్‌కి కాల్‌ చేసి, వారికి సేవలు అందించడమే మా డ్యూటీ. కానీ ఆధార్, ఓటీపీ లాంటివి నేనెప్పుడూ కస్టమర్స్‌ నుండి సేకరించలేదు. అటువంటప్పుడు నేను సైబర్‌ నేరగాడినెలా అవుతాను?’ ప్రశించాడు విశాల్‌.‘అక్కడే మీ కంపెనీ తెలివి చూపిస్తోంది. ఎస్‌బీఐతో మీ కంపెనీకి ఎటువంటి టయ్యప్‌ లేదు. మీ కంపెనీలోనే బ్యాకెండ్‌ టీమ్‌ అంటూ మరో విభాగం ఉంది. అది చీకటి విభాగం. అక్కడే సైబర్‌ క్రిమినల్స్‌ అసలైన కథ నడిపిస్తున్నారు. మీరు మొదట కాల్‌ చేసిన కస్టమర్‌ డీటెయిల్స్‌ని ఈ నేరగాళ్ళు స్క్రూటినీ చేసి అందులో ముఖ్యంగా సీనియర్‌ సిటిజన్స్‌ ని టార్గెట్‌ చేస్తారు. బ్యాంకులకి రెండు, మూడురోజులు వరుసగా సెలవులు వచ్చే ముందు రోజే వారు ఎక్కువగా మోసాలకి పాల్పడతారు. మీరు కాల్‌ చేశాక మా టీమ్‌ మిమ్మల్ని కన్సల్ట్‌ చేస్తారని చెప్పడంతో మీ పని ముగుస్తుంది. కానీ మీరిచ్చే వివరాలతో మీ వెనకున్న నేరగాళ్ళు అమాయకుల్ని మోసం చేస్తున్నారు. అంటే తుపాకీని మీ భుజాల మీదుగా వాళ్ళు పేలుస్తున్నారన్నమాట. ఒక విధంగా చెప్పాలంటే మీరు తూటా లాంటి వారు. దాన్ని పేల్చేది మీ వెనకున్న సైబర్‌ క్రిమినల్స్‌! మీ నాన్న విషయంలో తుపాకీని పేల్చింది ఆ నేరగాళ్ళే అయినా.. తూటా రూపంలో నువ్వే మీ నాన్నని గాయపరచావు. ఆ రోజు మీ నాన్నకి మొదట కాల్‌ చేసి కేవైసీ అప్‌ డేట్‌ చేసుకోమని చెప్పింది నువ్వే! ఇది మా ఇన్వెస్టిగేషన్‌లో తేలింది. ఇది యాదృచ్ఛికమే కావచ్చు. కస్టమర్‌ కేర్‌ కాల్స్‌ సాధారణంగా క్లారిటీగా ఉండవు. అందుకే నువ్వుగానీ, అటు మీ నాన్నగానీ ఒకరినొకరు పోల్చుకోలేకపోయుండొచ్చు.’ఆ నిజం తెలుసుకుని విశాల్‌ విస్తుపోయాడు. గోవిందరావుకైతే నోట మాటలేదు. ‘విశాల్‌..! నేరగాళ్ళు పట్టుబడేవరకు నువ్వు ఈ ఊరు విడిచి వెళ్ళకూడదు. నీ పాత్ర ఏంటన్నది తేలాకా, నీపై ఫైనల్‌ యాక్షన్‌ ఉంటుంది’ చెప్పాడు ఈశ్వర్‌. ‘సర్‌.. మా డబ్బు దొరుకుతుందో లేదో ఆ దేవుడికే ఎరుక. కానీ నేరగాళ్ళని మీరు పట్టుకుంటే నేను బయటపడటమే కాక, మరికొందరు మోసపోకుండా ఉంటారు. అందుకు నా పూర్తి కో ఆపరేషన్‌ ఉంటుంది!’ స్థిరంగా చెప్పాడు విశాల్‌.మా విచారణలో భాగంగా మీ నాన్నకి వచ్చిన ఫోన్‌ కాల్స్‌ని ట్రేస్‌ చేస్తే అందులో నీ పర్సనల్‌ నంబరు నుండి రోజూ మీ నాన్నకి చేసే కాల్స్‌ లొకేషన్, ఆ రోజు కేవైసీ నెపంతో సైబర్‌ నేరగాడు మీ నాన్నకి కాల్‌ చేసిన లొకేషన్‌ ఒకే ప్రాంతం నుండి అని తేలింది.

మార్నింగ్‌ 5:30కి అలారం మోగగానే నిద్రలేచాను. సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఇంజినీర్‌ అయిన నేను మామూలుగా పగలు అసలు సూర్యుడినే చూడకూడదు అనుకుంటా! అలాంటిది అంత ఎర్లీగా నిద్ర లేవటానికి కారణం వీకెండ్‌. నాకు ఎంతో ఇష్టమైన క్రికెట్‌ ఆడటానికి శనివారం మాత్రమే కుదురుతుంది. ఫ్రెండ్స్‌ అందరినీ అలర్ట్‌ చేసి ఫ్రెష్‌ అయి పక్కనే ఉన్న గ్రౌండ్‌కి బయలుదేరాం. మా కాలనీలో ఉన్న డాక్టర్స్‌ టీమ్‌ వర్సెస్‌ సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఎంప్లాయీస్‌ టీమ్‌కి ప్రతి శనివారం క్రికెట్‌ మ్యాచ్‌ ఉంటుంది. ఫీమేల్‌ ఆడియన్స్‌ మ్యాచ్‌ చూడటానికి గ్రౌండ్‌కి వస్తూండటంతో మేం ఆడే క్రికెట్‌ మ్యాచ్‌కి విపరీతంగా క్రేజ్‌ పెరిగిపోయింది. అందరూ యూత్‌ అవటంతో క్రికెట్‌ మ్యాచులు హోరాహోరీగా సాగుతాయి. లాస్ట్‌ రెండు వారాలు మేం మ్యాచ్‌లు ఓడిపోవటం వల్ల ఈసారి మాకు ప్రెషర్‌ ఎక్కువ అయింది. మా కెప్టెన్‌ టాస్‌ గెలిచి ఫీల్డింగ్‌ తీసుకోవటంతో ఫీల్డింగ్‌ చేయటానికి గ్రౌండ్‌లో దిగాం. మొదట బ్యాటింగ్‌ చేసిన టీమ్‌ 20 ఓవర్స్‌లో 140/6 చేసింది. ఇంకా కొంచెం గ్యాప్‌ తీసుకుని చేజింగ్‌ స్టార్ట్‌ చేశాం. ఓపెనింగ్‌ బ్యాటర్స్‌ బాగా ఆడటంతో మ్యాచ్‌ మా చేతుల్లో ఉన్నట్టే అన్పించింది. 10 ఓవర్స్‌కి 84/2. ఇంకో 60 బాల్స్‌లో 57 రన్స్‌ చేస్తే మ్యాచ్‌ మాదే. కానీ వెంటవెంటనే వికెట్స్‌ పడటంతో టెన్షన్‌ ఎక్కువైంది. 16 ఓవర్స్‌ 108/5. బౌలింగ్‌ కట్టుదిట్టంగా ఉంది. చూస్తుండగానే మ్యాచ్‌ ఆఖరి ఓవర్‌కి వచ్చింది. 6 బాల్స్‌ 10 రన్స్‌. రెండు టీమ్స్‌లో ఒత్తిడి కొట్టొచ్చినట్టు కన్పిస్తోంది. ఈలోపు రెండు బాల్స్‌ డాట్‌ అయ్యాయి. ఒత్తిడి మొత్తం మా టీమ్‌ పైనే పడింది. అవతలి వాళ్లు మ్యాచ్‌ గెలిచేసిన ఆనందంలో ఉన్నారు. 3వ బాల్‌ బౌండరీ.. 4 రన్స్‌ వచ్చాయి. ఇంకా 3 బాల్స్‌లో 6 రన్స్‌.. వికెట్‌ పడింది. ఓపెనర్‌గా వచ్చి బాగా సెట్‌ అయి బ్యాటింగ్‌ చేస్తున్న బ్యాట్స్‌మన్‌ అవుట్‌ అయిపోయాడు. 2 బాల్స్‌లో 6 రన్స్‌.. మ్యాచ్‌ పూర్తిగా వాళ్లవైపే ఉంది. ఒక బాల్‌ డాట్‌ అయితే మ్యాచ్‌ వాళ్లదే. 7వ ప్లేస్‌లో కెప్టెన్, నా బెస్ట్‌ ఫ్రెండ్‌ అజయ్‌ బ్యాటింగ్‌కి దిగాడు. అజయ్‌ ఏ టైమ్‌లో అయినా కూల్‌గా ఉండగలడు. హిట్టింగ్‌ బ్యాట్స్‌మన్‌. ఇలాంటి చాలా సందర్భాల్లో అజయ్‌ మా టీమ్‌ని గెలిపించాడు. బౌలర్‌ బాల్‌ వేయటానికి సిద్ధమయ్యాడు. బాల్‌ యార్కర్‌ మిస్‌ అయి ఫుల్‌ టాస్‌ పడింది. అంతే, అజయ్‌ షాట్‌ కొట్టగానే బాల్‌ లాంగ్‌ ఆన్‌లో గ్రౌండ్‌ బయట పడింది. అరుపులు కేకలతో మా టీమ్‌ హోరెత్తించింది. సునాయాసంగా గెలిచే మ్యాచ్‌ ఓడిపోవటంతో డాక్టర్స్‌ టీమ్‌ బాధగా గ్రౌండ్‌ వదిలింది. మ్యాచ్‌ గెలిపించిన ఆనందంలో ట్రీట్‌ ఇవ్వడానికి మా అందరినీ పక్కనే ఉన్న బేకరీకి తీసుకువెళ్లాడు మా కెప్టెన్‌. ఎవరికి కావలసినవి వాళ్లు తీసుకున్నారు. ఇంతలో మా వాచ్‌మన్‌ కొడుకు అటుగా వచ్చి ఇవాళ ‘నా బర్త్‌ డే’ అంటూ చాక్లెట్స్‌ ఇచ్చాడు. అబ్బాయిని విష్‌ చేశాను. కానీ ఆ చాక్లెట్‌ చూస్తే కోపం వచ్చింది. పిల్లాడి ముందు ఏమీ అనక, పక్కకు వెళ్లి దాన్ని విసిరికొట్టి, బేకరీ బిల్‌ పే చేయటానికి వెళ్లాను. నాలుగు రూపాయలు చేంజ్‌ లేకపోవటంతో బేకరీ అతను చాక్లెట్లు ఇచ్చాడు. సేమ్‌ చాక్లెట్స్‌.. చిర్రెత్తుకొచ్చింది. ఆ చాక్లెట్స్‌నీ విసిరికొట్టి, షాప్‌ అతని కాలర్‌ పట్టుకుని ‘చేంజ్‌ ఇవ్వటం నేర్చుకో!’ అంటూ విసురుగా అక్కడి నుంచి కదిలాను. కాస్త దూరం నడిచాక.. ఆ షాప్‌ అన్నతో అలా బిహేవ్‌ చేసినందుకు బాధపడి తిరిగెళ్లి ‘సారీ’ చెప్పి వచ్చేశాను. నా తీరు చూసి ‘ఏమైంది?’ అడిగాడు నా ఫ్రెండ్‌ అజయ్‌. ‘తర్వాత మాట్లాడదాం’ అంటూ మా ఫ్లాట్‌కి వెళ్లిపోయాను.మా ఫ్లాట్‌లో నలుగురం ఉంటాం. అందరం ఒకే కంపెనీలో వర్క్‌ చేస్తున్నాం. సాయంత్రం ఎవరి పనుల్లో వాళ్లం ఉండగా ఇంతలో పవర్‌ కట్‌ అయింది. చేసేదేం లేక రూమ్మేట్స్‌ అందరం అపార్ట్‌మెంట్స్‌ టెర్రస్‌ పైకి ఎక్కాం. ఇంక ఎవరి ఫోన్‌లోనూ బ్యాటరీ పెద్దగా లేకపోవటంతో వెంటనే ఫుడ్‌ ఆర్డరిచ్చి, ఫోన్స్‌ పక్కన పడేశాం. లోకంలో జరుగుతున్న విషయాల మీద చర్చ మొదలుపెట్టాం. భిన్నమైన ఇష్టాలు, హాబీలు ఉండటంతో సంభాషణ ఇంట్రెస్టింగ్‌గా సాగింది. నా రూమ్మేట్‌ రాకేశ్‌కి టైమ్‌ ట్రావెల్‌ కాన్సెప్ట్‌ అంటే చాలా ఇష్టం. దాని గురించి మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు. ఇంతలో మా ఫ్రెండ్‌ విక్రమ్‌ ‘టైమ్‌ ట్రావెల్‌ పాసిబుల్‌ అయ్యి పదేళ్ల వయసులో ఉన్న పాస్ట్‌ సెల్ఫ్‌ను మనం కలుసుకోగలిగితే మీకు మీరు ఇచ్చుకునే ఇన్ఫర్మేషన్‌.. గిఫ్ట్‌ ఏంటి?’ అని అడిగాడు. ‘నువ్‌ ఏం చేస్తావో చెప్పు ముందు?’ అని విక్రమ్‌ని అడిగా. ‘ల్యాండ్స్‌ పైన ఇన్వెస్ట్‌ చేయమని, ఫ్యూచర్‌లో ఏ షేర్స్‌ పేరుగుతాయో.. వాటిని వీలైనన్ని కొనమని డీటైల్స్‌ ఇస్తా’ అని చెప్పాడు. రాకేశ్‌ని అడిగితే ‘విన్నింగ్‌ బెట్‌ డీటైల్స్‌ ఇస్తా’ అన్నాడు. అజయేమో క్రిప్టో కరెన్సీ అన్నాడు. ఇక అందరూ నా వైపు తిరిగారు.. నేనేం చెప్తానా అని! కింద నుంచి వాచ్‌మన్‌ కొడుకు ఏడుపు వినపడింది. రాత్రి నిశ్శబ్దంగా ఉండటంతో వాడి ఏడుపు టెర్రస్‌ని చేరింది. ‘ఏమైందిరా.. వాడు ఎందుకు ఏడుస్తున్నాడు?’ అంటూ అజయ్‌ వెళ్లబోయాడు. అంతలో రాకేశ్‌ ‘మార్నింగ్‌ మనోడు చేసిన ఘనకార్యం గుర్తొచ్చి భయపడి ఏడుస్తున్నాడేమో’అన్నాడు. ఇంతలో అజయ్‌ ‘మార్నింగ్‌ ఎందుకురా అలా బిహేవ్‌ చేశావ్‌?’ అడిగాడు. నేను జవాబు చెప్పకుండా దాటవేస్తానేమో అని అందరూ ఒక్కటిగా ఏమైందో చెప్పమంటూ వెంటపడ్డారు. ‘చిన్నప్పుడు నన్నొక చాక్లెట్‌ కంపెనీ కొన్నాళ్ల పాటు మెంటల్‌ టార్చర్‌ చేసింది..’ అంటూ ఆగాను. అందరి మొహాల్లో ఉత్సుకత! నా కథ చెప్పడం మొదలుపెట్టాను. ‘మేము కదిరిలో ఉండేవాళ్లం. నానమ్మ, తాతయ్య, అమ్మ, నాన్న, చెల్లి, నేను.. ఇదీ మా కుటుంబం! నాన్న టైలర్‌. అమ్మ హౌస్‌వైఫ్‌. నానమ్మ, తాత పళ్ల వ్యాపారం చేసేవాళ్లు. ముగ్గురి సంపాదనతో హ్యాపీగా గడిచిపోయేది. ఉన్నట్టుండి ఒకరోజు తాత కళ్లు తిరిగి పడిపోయాడు. హాస్పిటల్‌లో చూపిస్తే.. క్యాన్సర్‌ అని, ఎక్కువ రోజులు బతకడని చెప్పారు. అప్పటికి క్యాన్సర్‌ అంటే ఏంటో కూడా తెలియదు. ఏం చేయాలో తెలియని అయోమయం నుంచి తేరుకోక ముందే తాత చనిపోయాడు. రెండు నెలల తర్వాత తాత మీద బెంగతో నానమ్మ కూడా చనిపోయింది. కన్నీళ్లు ఆకలి తీర్చలేవు కదా! నాన్నే ముందు తేరుకుని పనిలో పడ్డాడు. ఒక్కరి సంపాదనే అవటంతో ఇల్లు గడవటం కొంచెం కష్టమయింది. అమ్మ మిషన్‌ కుట్టటం మొదలుపెట్టింది. అప్పటికి నేను నాలుగవ తరగతి. సోషల్‌ టెక్స్‌›్టబుక్‌లోని పావర్టీ లెసన్‌ వింటున్నప్పుడు మా కుటుంబం పేదరికానికి చాలా దగ్గరగా ఉన్నట్టనిపించింది. డబ్బుతో ముడిపడి ఉన్న చిన్నచిన్న కోరికలు, ఆశలను చిన్న వయసులోనే చంపేసుకోవాలని పేదరికం ఒక గొప్ప ఫిలాసఫీ నేర్పిస్తుంది. దాన్ని ఒంటబట్టించుకున్న నేను బట్టలు, బొమ్మల కోసం అమ్మానాన్నల్ని ఇబ్బంది పెట్టటం మానేశా. నా పదకొండవ బర్త్‌ డే అప్పుడు.. ‘ఏం కావాలి?’ అని అడిగారు నాన్న. క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ అని చెప్పా. మంచి బ్యాట్‌ ఎంత అవుతుందని అడిగితే, అయిదువందల రూపాయలు అని చెప్పా. రవి ఫ్యాన్సీ స్టోర్‌లో ఎమ్మారెఫ్‌ క్రికెట్‌ బ్యాట్‌.. నేను చాలాసార్లు కొనాలనుకుని.. కొనలేక ఆశను చంపేసుకున్న బ్యాట్‌.. ఆ బ్యాట్‌ ఎంతని షాపతణ్ణి ఒక 30 సార్లు అడిగుంటా! నా బర్త్‌డేకి మూడు రోజుల ముందు నుంచి ఎక్కువ కష్టపడటం మొదలుపెట్టాడు నాన్న. బహుశా ఆ బ్యాట్‌ కొనటానికేనేమో అనిపించింది. క్రికెట్‌ బ్యాటే అడగటానికి కారణం లేకపోలేదు. క్రికెట్‌ గ్రౌండ్‌కి వెళ్తే బ్యాట్‌ ఎవరి దగ్గర ఉంటే వాడికే బ్యాటింగ్‌. మాతో రోజు మొత్తం గ్రౌండ్‌లో ఫీల్డింగ్‌ చేయించేవాళ్లు. బౌలింగ్‌ కూడా ఇచ్చేవాళ్లు కాదు. ఫీల్డింగ్‌తో మేము బాగా అలసిపోయాక మా ముఖాన ఒక ఫోర్‌ బాల్స్‌ బ్యాటింగ్‌ ఇచ్చేవాళ్లు. సో నేను బ్యాట్‌ కొనగానే నా ఫ్రెండ్స్‌ అందరికీ బ్యాటింగ్‌ ఇవ్వాలని, వేరే వాళ్లలా చేయకూడదని ఫిక్స్‌ అయ్యా. నా పుట్టినరోజు రానే వచ్చింది. నా ఆలోచనలు అన్నీ ఆ క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ చుట్టే! ఆ బ్యాట్‌ని గ్రౌండ్‌కి తీసుకెళ్తే నాకొచ్చే రెస్పెక్ట్‌ గురించే! అయితే ఆ సంతోషం ఎక్కువసేపు నిలవలేదు. మామూలుగా ఉదయం ఏడయినా నిద్ర లేవని నాకు అయిదున్నరకే తెల్లారింది. లేచి చూస్తే.. మా అత్త, మామ కనిపించారు. ఏదో పని పైన వెళ్లి రిటర్న్‌లో మా ఇంటికి వచ్చారు. అమ్మ పుట్టినరోజు విషెస్‌ చెప్పింది. అమ్మ చెప్పగానే అందరూ విష్‌ చేశారు. నేను మాత్రం నాన్న కోసం వెతుకుతూ అమ్మని అడిగితే మార్కెట్‌కి వెళ్లాడని చెప్పింది. వాళ్ల చెల్లి వచ్చిన ఆనందంలో నాన్న నాన్‌వెజ్‌ వెరైటీస్‌ అన్నీ తీసుకొచ్చాడు. నాకు అప్పటికే ఏదో తేడా కొట్టింది. ఇక నన్ను చూసి మా నాన్న విషెస్‌ చెప్పినప్పుడే కన్ఫర్మ్‌ అయింది బ్యాట్‌ కొనే ప్రోగ్రామ్‌ బిస్కట్‌ అయిందని. ఏడుపు ముంచుకొచ్చింది. భూమి మీద అత్యంత కష్టమైన పని ఏడుపు ఆపుకొని నవ్వు నటించటం. అంత చిన్న వయసులోనే జీవితంపై మొదటిసారి విరక్తి కలిగింది. ఇక వాళ్లని వీళ్లని నమ్ముకుంటే లాభం లేదని నేనే డబ్బు సంపాదించాలని డిసైడ్‌ అయ్యా. నాకు బాగా ఇష్టమైన హాబీ కథలు రాయటం, చదవటం. ఒకసారి వారెన్‌ బఫెట్‌ గురించి పేపర్లో చదివా.. ప్రపంచంలో అత్యంత ధనవంతుల్లో ఒకడని, పన్నెండేళ్లకే అతను స్టాక్‌ మార్కెట్‌లో ఇన్వెస్ట్‌ చేశాడని, పేపర్‌ బాయ్‌గా కూడా పని చేశాడని! అది చదివాక వారెన్‌ బఫెట్‌ను అమ్మేద్దామని ఫిక్స్‌ అయ్యా! అంటే మా ఇంట్లో ఉన్న పాత న్యూస్‌ పేపర్లను అమ్మేద్దామని! మా స్కూల్‌ దగ్గర్లోని గుజిరీ షాపులో ఎంక్వయిరీ చేయగా తెలిసిందేమంటే కేజీ న్యూస్‌ పేపర్స్‌కి ఆరు రూపాయలని, పన్నెండు ఫుల్‌ న్యూస్‌ పేపర్స్‌ కిలో బరువు ఉంటాయని! మా ఇంట్లో పేపర్స్‌ని ఎవరికీ తెలియకుండా గుజిరీ షాపులో అమ్మేశా. స్కూల్లో నేను బ్రైట్‌ స్టూడెంట్‌ను అవటంతో నన్నే క్లాస్‌ లీడరుగా పెట్టారు. దాంతో క్లాస్‌లో అందరినీ ఉద్దేశించి ఓ ప్రశ్న అడిగా.. ‘ఎంతమంది ఇళ్లల్లో న్యూస్‌ పేపర్స్‌ వస్తాయి?’ అని. అరవై మందిలో ముప్ఫై అయిదు మంది చేతులు ఎత్తారు. ‘ప్రిన్సిపాల్‌ మేడమ్‌ చెప్పమంది’ అంటూ ఒక్కొక్కరినీ పన్నెండు న్యూస్‌ పేపర్స్‌ తీసుకురమ్మన్నాను. మరుసటి రోజు ట్వంటీ మెంబర్స్‌ న్యూస్‌ పేపర్స్‌ తీసుకొచ్చారు. ఫ్రెండ్స్‌తో కలిసి ఆ పేపర్స్‌ని గుజిరీ షాప్‌కి తీసుకెళ్లా. 120 రూపాయలు వచ్చాయి. అంత డబ్బును చూసిందిలేదెప్పుడూ! కొంచెం అమౌంట్‌తో స్నాక్స్‌ తీసుకున్నా. సాయంత్రం స్టడీ అవర్‌ బ్రేక్‌లో అందరికీ స్నాక్స్‌ పంచిపెట్టా. మనం ఒక తప్పు చేస్తున్నప్పుడు అందులోకి ఎంత ఎక్కువ మందిని లాగితే పనిష్‌మెంట్‌ అంత తక్కువ ఉంటుంది. సో అలా నా క్రైమ్‌లో అందర్నీ పార్టనర్స్‌ని చేసేశా. ముందురోజు స్నాక్స్‌ పంచటంతో పేపర్లను తీసుకొచ్చే వాళ్ల సంఖ్య పెరిగింది. అలాగే నా బ్యాంక్‌ బాలెన్స్‌ .. ఐ మీన్‌ కిడ్డీ బ్యాంక్‌ బాలెన్స్‌ కూడా పెరిగింది. బ్యాట్‌కి సరిపోయే డబ్బులు వచ్చేశాయని హ్యాపీగా ఫీల్‌ అయ్యేలోపు మేటర్‌ ప్రిన్సిపాల్‌ మేడమ్‌కి తెలిసింది. ప్రేయర్‌లో మా గ్యాంగ్‌ని పిచ్చికొట్టుడు కొట్టింది.పరువు పోయింది. అప్పటికీ పరువు కంటే పైసలే ముఖ్యమని గట్టిగా ఫిక్స్‌ అయ్యా! మేడమ్‌కి నా దగ్గరున్న మనీ గురించి చెప్పలేదు. లక్కీగా నా ఫ్రెండ్స్‌ అందరూ మాథమేటిక్స్‌లో వీక్‌. దాంతో నా దగ్గర ఎంత డబ్బున్నదీ ఎవరికీ తెలీలేదు. ‘ఎందుకలా చేశావ్‌?’ అని అడిగింది ప్రిన్సిపాల్‌ మేడమ్‌. ఆ క్షణంలో నా బ్రెయిన్‌ మెర్క్యురీలా పని చేసింది. ‘ఆ రోజు అల్బర్ట్‌ ఐన్‌స్టీన్‌ బర్త్‌డే.. ఎలా సెలబ్రేట్‌ చేయాలో తెలియక అలా చేశా’ అని చెప్పా. మా ప్రిన్సిపాల్‌ ఫిజిక్స్‌ టీచర్‌ అవటంతో నన్ను కొట్టినందుకు చాలా రిగ్రెట్‌ ఫీల్‌ అయింది. కేకు తెప్పించి నాతోనే క్లాస్‌లో కట్‌ చేయించింది. నేను ఎవరినయినా మేనిప్యులేట్‌ చేయగలనని తెలిసింది. ఆ రోజు ఈవెనింగ్‌ డబ్బు లెక్క పెట్టా.. బ్యాట్‌కి సరిపోయేన్ని ఉన్నాయి. అంతే ఫుల్‌ జోష్‌ వచ్చింది. ఈలోపు మా చెల్లికి మలేరియా జ్వరమని తేలింది. పండగలు ఏవీ లేకపోవటంతో మా నాన్నకి బిజినెస్‌ సరిగా జరగలేదు. అసలు డబ్బు లేదు. ఎవర్ని అప్పు అడగాలో తెలియని పరిస్థితి. ఆ టైమ్‌లో నా చెల్లి కంటే నాకేదీ ఎక్కువ కాదనిపించింది. ఉన్న డబ్బు మొత్తంలో అయిదువందలు మా నాన్నకి ఇచ్చేశా. ఆ డబ్బు ఎక్కడిదని అడిగే స్థితిలో లేడు నాన్న. అమ్మ అడిగితే దాచుకున్న డబ్బని చెప్పా. ఆ క్షణంలో అమ్మ, నాన్న నన్ను ఒక హీరోని చూసినట్టు చూశారు. జీవితంలో ఫస్ట్‌ టైమ్‌ ఒక హీరోలా ఫీల్‌ అయ్యా. నా దగ్గర ఇంకా మనీ ఉండటంతో బ్యాట్‌ కొనటానికి చైనా బజార్‌కి వెళ్లాం. అరవై అయిదు రూపాయలకి మీడియం సైజు చెక్క బ్యాట్‌ ఇచ్చాడు. హ్యాపీగా ఆదివారం గ్రౌండ్‌లో తెగ క్రికెట్‌ ఆడాం. మా దగ్గర వికెట్స్‌ లేకపోవటంతో వాటి స్థానంలో ఒక బండరాయిని నిలబెట్టాం. మా ఫ్రెండ్‌ నిఖిల్‌æఅవుట్‌ అవగానే బ్యాట్‌ను ఆ బండరాయికి ఒరిగించి వెళ్లబోతుండగా.. ఆ బండ కాస్తా బ్యాట్‌ మీద పడి బ్యాట్‌ రెండు ముక్కలయింది. అప్పుడు అర్థమయింది నాకు ఆ షాప్‌కి చైనా బజార్‌ అనే పేరు ఎందుకు పెట్టారో! నా ఫ్రెండ్‌ నిఖిల్‌ని ఒక్కొక్కరు ఒక్కో మాటన్నారు. నేను మాత్రం ఏమీ అనలేదు. కళ్లతోనే థ్యాంక్స్‌ చెప్పాడు నిఖిల్‌. సెకండ్‌ టైమ్‌ హీరోలా ఫీలయ్యా. ఏదైతేనేం ఉన్న కొంచెం సంతోషం కూడా విరిగిపోయింది. ఒకసారి ఇంట్లో టీవీ చూస్తుండగా ఒక చాక్లెట్‌ కంపెనీ యాడ్‌ వచ్చింది.. అజయ్‌.. మార్నింగ్‌ నన్ను షాప్‌లో అడిగిన ప్రశ్నకి ఆన్సర్‌ దొరకబోతోందని ఇంట్రెస్టింగ్‌గా వింటున్నాడు. రాకేశ్‌ అండ్‌ విక్రమ్‌ కూడా! ‘చాక్లెట్స్‌ కొంటే ఆ రాపర్స్‌ వెనుక రన్స్‌ ఉంటాయని, ఆరయాభై పూర్తిచేసి, చెప్పిన అడ్రస్‌కి కొరియర్‌ చేస్తే.. సెల్‌ఫోన్, క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ ఇంకా చాలా గిఫ్ట్స్‌తోపాటు ధోనీని కలుసుకునే అవకాశం’ అనేది ఆ యాడ్‌ సారాంశం. అందులో క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ తప్ప నాకింకేదీ ఇంపార్టెంట్‌ అనిపించలేదు. మళ్లీ నా మైండ్‌ మెర్క్యురీలా వర్క్‌ చేయటం మొదలుపెట్టింది. ఫ్రెండ్స్‌ అందరినీ వీలైనన్ని చాక్లెట్స్‌ కొనమని చెప్పా. ఆ రాపర్స్‌ని నేను కలెక్ట్‌ చేయసాగాను. ఎవరు దేనికి మనీ ఇచ్చినా ఆ చాక్లెట్స్‌నే కొనసాగాను. రాపర్స్‌ని చూసి ‘అవెందుకు?’ అడిగింది అమ్మ. ఆ యాడ్‌ చూపించా అమ్మకు. నవ్వుతూ ‘ఇప్పుడు రాపర్స్‌ కలెక్ట్‌ చేసి పంపితే బ్యాట్‌ వస్తుందా’ అని అడిగింది. వస్తుందని చాలా నమ్మకంగా చెప్పా. మొత్తానికి నా ఫ్రెండ్స్, నేను.. అందరం కలిసి యాభై రన్స్‌ అయితే చేశాం. ఇక నా బాధ చూడలేక అమ్మ ఆ చాక్లెట్‌ రాపర్స్‌ అన్నీ ప్యాక్‌ చేసి వాళ్లు చెప్పిన అడ్రస్‌కి పోస్ట్‌ చేసింది. నా ఆనందానికి అవధుల్లేవు.. మంచి బ్యాట్‌ రాబోతోందని! మా పోస్ట్‌మన్‌ని రోజూ అడగడమే నాకేమైనా పార్సిల్‌ వచ్చిందా.. అని! అలా దాదాపు రెండు నెలలు అతని వెంటబడ్డా! నేనతణ్ణి అడిగిన ప్రతిసారీ అతను నన్ను ఏం పార్సిల్‌ అంటూ ఎదురు ప్రశ్న వేసేవాడు. నేను చెప్పేవాడిని కాదు. ఎందుకంటే దొంగ ఎదుటివారినెప్పటికీ నమ్మడు. నాకు వచ్చే బ్యాట్‌ని అతను తీసేసుకుంటాడేమోనని నా అనుమానం. అలా రెండు నెలలు గడిచాయి. ఎలాంటి రిప్లయ్‌ రాలేదు. దాంతో నేను రాపర్స్‌ పంపిన అడ్రస్‌కి వారం వారం లెటర్లు రాయటం మొదలుపెట్టా. ఈలోపు నాన్నకు బిజినెస్‌ అవకపోటంతో ఆర్థిక ఇబ్బందులతో మేము ఊరు మారాల్సి వచ్చింది. నా బాధ వర్ణనాతీతం. ఆఖరికి మా ఫ్రెండ్స్‌కి, మా పక్కింటి అక్కకి.. నా పేరు మీద పార్సిల్‌ వస్తే తీసుకుని పెట్టుకొమ్మని చెప్పా! ఊరు మారిపోయాక కూడా మా పక్కింటి వాళ్లకు ఫోన్‌ చేసి.. చాలాసార్లు అడిగా పార్సిల్‌ ఏమైనా వచ్చిందా అని! ఆ క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ వస్తుందని నేను చుసిన ఎదురుచూపులు కలిగించిన బాధ మాటల్లో చెప్పలేను. అలా నా బాల్యంలో నన్ను అంతలా ఎమోషనల్‌ డ్యామేజ్‌ చేసిన ఆ చాక్లెట్‌ కంపెనీ పేరు మహాలాక్టో! ఆ సంఘటన తర్వాత జీవితంలో ఆ చాక్లెట్‌ను ముట్టుకోలేదు’ అని చెప్పా.ఇదంతా విన్న మా ఫ్రెండ్స్‌ కళ్లల్లో నీళ్లు తిరగడం గమనించా. అవతలి వాళ్ల బాధ విని కన్నీళ్లుపెట్టుకునే∙మంచి ఫ్రెండ్స్‌ ఉన్నారు నాకు అనుకున్నా. ‘కెలెడియోస్కోపిక్‌ మెమోరీస్‌’ అంటే మనం ఆ పర్టిక్యులర్‌ సందర్భంలో చాలా బాధ అనుభవించి ఉంటాం. కానీ కొన్ని సంవత్సరాల తర్వాత మనం ఎవరికైనా ఆ జ్ఞాపకాలు చెప్పినప్పుడు చాలా ఫన్నీవేలో చెప్తాం’ అంటూ మా ఫ్రెండ్స్‌ని ఆ మూడ్‌ నుంచి బయటకు తీసుకురావడానికి ప్రయత్నించా. ఈలోపు ఫుడ్‌ రావటంతో నేను, అజయ్‌ ఇద్దరం గ్రౌండ్‌ ఫ్లోర్‌కి వెళ్లాం. çఫుడ్‌ తీసుకుని వెనక్కి వస్తుండగా మా అపార్ట్‌మెంట్‌ వాచ్‌మన్‌ కొడుకు టిన్ను ఇంకా ఏడుస్తూనే ఉన్నాడు. ‘ఎందుకు ఏడుస్తున్నాడు?’ అని మా వాచ్‌మన్‌ని అడిగా. ‘ఇవాళ వాడి బర్త్‌డే .. గిఫ్ట్‌గా క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ కొనివ్వమని ఏడుస్తున్నాడు’ అని చెప్పాడు వాచ్‌మన్‌. మరుసటిరోజు ఉదయం ఆఫీస్‌కి వెళ్లేటప్పుడు నా దగ్గరున్న క్రికెట్‌ బ్యాట్స్‌లో ఒకటి టిన్నుకి గిఫ్ట్‌గా ఇచ్చా. వాడి కళ్లల్లో కనపడిన ఆనందం మాటల్లో చెప్పలేను. వాడు నన్నో హీరోలా చూశాడు. వాడి జీవితంలో నన్నెప్పుడూ హీరోలానే గుర్తుపెట్టుకుంటాడు అనే ఆలోచన నాకూ ఆనందాన్నిచ్చింది. టైమ్‌ ట్రావెల్‌లో గతంలోకి వెళ్లి నాకు నేను క్రికెట్‌ బ్యాట్‌ని ప్రెజెంట్‌ చేసుకోలేకపోవచ్చు. కానీ టిన్నుకు ఇచ్చి.. ఆ హ్యాపీనెస్‌ని మాత్రం సొంతం చేసుకున్నా! ఒకసారి ఇంట్లో టీవీ చూస్తుండగా ఒక చాక్లెట్‌ కంపెనీ యాడ్‌ వచ్చింది.. అజయ్‌.. మార్నింగ్‌ నన్ను షాప్‌లో అడిగిన ప్రశ్నకి ఆన్సర్‌ దొరకబోతోందని ఇంట్రెస్టింగ్‌గా వింటున్నాడు. రాకేశ్‌ అండ్‌ విక్రమ్‌ కూడా!మా కాలనీలో ఉన్న డాక్టర్స్‌ టీమ్‌ వర్సెస్‌ సాఫ్ట్‌వేర్‌ ఎంప్లాయీస్‌ టీమ్‌కి ప్రతి శనివారం క్రికెట్‌ మ్యాచ్‌ ఉంటుంది. ఫీమేల్‌ ఆడియన్స్‌ మ్యాచ్‌ చూడటానికి గ్రౌండ్‌కి వస్తూండటంతో మేం ఆడే క్రికెట్‌ మ్యాచ్‌కి విపరీతంగా క్రేజ్‌ పెరిగిపోయింది.

గోపి వాళ్ళ నాన్నకు మంచి ఉద్యోగం వచ్చింది. ఇంట్లో అంతా చాలా సంతోషంగా ఉన్నారు. ఈ ఉద్యోగం కోసం ఆయన ఎంత కష్టపడ్డాడో గోపికి తెలుసు. నాన్న రోజూ ఆఫీస్‌ నుంచి వచ్చాక చదువుకుంటూ ఉండేవాడు. ఒకసారి గోపి.. నాన్నతో ఆడుకోవడానికి కుదరట్లేదని పేచీ పెట్టాడు. అప్పుడు వాళ్లమ్మ ‘మన కోసమే నాన్న మంచి ఉద్యోగం తెచ్చుకోవాలనుకుంటున్నారు. మనం ఇబ్బంది పడకుండా ఉండాలనే ఆయన ప్రయత్నం. ఈ కొన్ని రోజులు నాన్నను చదువుకోనిస్తే, పరీక్ష అయిపోయాక నాన్నతో హాయిగా ఆడుకోవచ్చు’ అని సముదాయించింది. అప్పటి నుంచి గోపి కూడా నాన్నకు మంచి ఉద్యోగం రావాలని కోరుకోసాగాడు. నాన్నను ఇబ్బంది పెట్టకుండా, అమ్మతో ఆడుకోసాగాడు. పరీక్ష రోజున నాన్నతో పాటు గుడికి వెళ్లి దేవుడిని ప్రార్థించాడు. పరీక్ష పాసై, తాను కోరుకున్న ఉద్యాగాన్ని పొందాడు గోపి వాళ్ల నాన్న. ఆయన కష్టానికి తగ్గ ఫలితం వచ్చిందని అందరూ అంటుంటే, తను కూడా నాన్నలాగే ఏదైనా సాధించాలి అనుకున్నాడు గోపి. నాన్న కొత్త ఉద్యోగానికి వెళుతున్నాడు. ప్రభుత్వ బడిలో చదివే గోపి కూడా ఇప్పుడు ఊళ్లో ఉన్న పెద్ద బడికి వెళుతున్నాడు. ఆ కొత్త బడి చాలా బాగుంది. బస్సులో వెళ్లడం, రావడం అంతా సరదాగా ఉంది. బట్టలు, భాష అంతా కొత్తగా ఉంది. ‘క్రమశిక్షణతో లేకపోతే ఇంటికి పంపించేస్తారుట. అందుకే జాగ్రత్తగా ఉండాల’ని గోపికి మరీ మరీ చెప్పింది అమ్మ. కొత్త స్నేహితుల పరిచయాలు, వాళ్ల గురించి తెలుసుకోవడం చాలా హుషారుగా ఉంది. నెమ్మదిగా కొత్త బడికి అలవాటుపడ్డాడు గోపి. పాత బడిలో కన్నా ఇక్కడ చాలా బాగుందనిపించింది అతనికి. ఓ ఆదివారం.. పాత బడిలోని స్నేహితులు తమతో ఆడుకోవడానికి గోపిని రమ్మన్నారు. వాళ్లను చూడగానే ఆ అబ్బాయికి చాలా సంతోషమనిపించింది. తన కొత్త బడి సంగతులన్నీ ఒక్కొక్కటిగా వాళ్లకు చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు. ప్రభుత్వ బడిలో అవన్నీ లేకపోవడంతో వాళ్లు ఆశ్చర్యంగా వినసాగారు. వాళ్ల ముఖాల్లోని ఆశ్చర్యాన్ని చూస్తూ తనకు తెలియకుండానే మరిన్ని గొప్పలు చెప్పుకుపోసాగాడు గోపి. కాసేపటికి ఆ పిల్లలకు విసుగనిపించింది. దాంతో ఆడుకోకుండానే ఇళ్లకు వెళ్లిపోయారు. గోపికి కోపం వచ్చింది. ఇంకెప్పుడూ వాళ్లతో మాట్లాడకూడదనుకున్నాడు. దిగులుగా కూర్చున్నాడు. ఇంతలో గోపికి ఎంతో ఇష్టమైన కిరణ్‌ మామయ్య వచ్చాడు. అతన్ని చూడగానే గోపి దిగులు ఎగిరిపోయింది. కిరణ్‌ మామయ్య, గోపి వాళ్ల నాన్నతో కలిసి పని చేసేవాడు. ఇరు కుటుంబాలు చాలా స్నేహంగా ఉంటాయి. కిరణ్‌ మామయ్యతో కొత్త బడి విశేషాలను చెప్తుండగా నాన్న వచ్చాడు. గోపి వాళ్ల నాన్న కూడా కిరణ్‌ మామయ్యను చూడగానే ఎంతో ఉత్సాహంగా పలకరించాడు. వాళ్ల పాత ఆఫీసులో సంగతుల గురించి, తన స్నేహితుల గురించి అడిగి తెలుసుకున్నాడు నాన్న. ఒకరిద్దరి స్నేహితులకు ఫోన్‌ చేసి ఇంటికి రమ్మని ఆహ్వానించాడు. కొత్త ఆఫీసు గురించి పెద్దగా ఏమీ చెప్పలేదు. ఇదివరకటిలాగానే ఇద్దరూ మాట్లాడుకుంటున్నారు. నాన్న ఇప్పుడు కిరణ్‌ మామయ్య కన్నా మంచి ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు. అయినా ఎందుకు తన గురించి ఎక్కువ చెప్పుకోవట్లేదు? తను అలా ఎక్కువ చెప్పుకోవడం వలనే తన స్నేహితులు వెళ్లిపోయారా? ఆలోచించసాగాడు గోపి!∙డా. హారిక చెరుకుపల్లి

‘అమ్మమ్మా.. ఎక్కడ వున్నావ్‌?’ అంటూ ఇంట్లోకి వచ్చి మా అమ్మ గదిలోకి దూరింది బిందు. మా మేనకోడలు. ఇంట్లో మా అమ్మ లేకపోయేసరికి గదిలో నుండి బయటకు వస్తూ ‘ఇదేంటి మామయ్యా ఈ బాక్స్‌ చాలా కొత్తగా వుంది.. చాలా వెరైటీగా కూడా వుంది?’ అంది మా అమ్మ గదిలోని కొత్త టిఫిన్‌బాక్స్‌ను చూపిస్తూ. ‘ఓహ్‌ అదా.. టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోము అనీ కొత్త కాన్సెప్ట్‌.. ఈ మధ్యే మా అపార్ట్‌మెంట్‌లో మామ్మలు మొదలుపెట్టిన కొత్త నోము. రోజూ ఈవెనింగ్‌ మాకు ఇది మాములే’ అన్నాను.‘టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోమా.. అదేంటి కొత్తగా? లక్ష పసుపు, గరిస ధాన్యం ఇలాంటి నోముల పేర్లు విన్నాను. కానీ ఈ టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోము ఏమిటి మామయ్యా ఎప్పుడు వినలేదు?’ అంది.నేను నవ్వుతూ ‘ఏముంది.. లేటెస్ట్‌గా మా అపార్ట్‌మెంట్‌లో మీ అమ్మమ్మ వాళ్ళ బ్యాచ్‌ వుంది కదా! వాళ్ళు కనుక్కున్న కొత్త నోము. ముసలమ్మలు అందరికీ ఆటవిడుపు. ఇంట్లో మీ అత్తలాంటి కోడళ్ళకు పని పొదుపు. దేముడిని బట్టి పాత నోములు. అవసరాన్ని బట్టి కొత్త నోములు. నోములలో ఎవల్యూషన్‌.. అదే నీ భాషలో చెప్పాలి అంటే కొత్త వర్షన్‌ అన్న మాట’ అన్నాను.‘ఇందులో ఏదో చిన్న తేడా కొడుతోంది.. నాకు డౌటే! ఇదేదో నీ స్కీమ్‌లాగే వుంది. డీటైల్డ్‌గా చెప్పు మామయ్యా..’ అంది బిందు ఆత్రుతతో.‘సరే.. ఎలాగూ మీ అమ్మమ్మ లేదు. పెదమామయ్య వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళింది. కాబట్టి ఈ బాక్స్‌లో ఈరోజు వెరైటీ ఏముందో తింటూ మాట్లాడుకుందాం’ అంటూ బాక్స్‌ ఓపెన్‌ చేశాను.‘ఆలూ పరాఠా విత్‌ భేండీ కా సాలన్‌.. బై 506’ అని చిన్న పేపర్‌ మీద రాసిన స్లిప్‌తో పాటు 4 ఆలూ పరాఠాలు, కూర వేడిగా వుండటంతో నేనూ, బిందు ఒక పట్టుపట్టాం. ఎప్పుడూ వాళ్ళమ్మ వండే చపాతీ, బంగాళదుంపల కూర తినీ మొహం వాచిందో ఏమో నాలుగు పరాఠాల్లో మూడు తనే తినేసింది. నోము వెనుక కథ చెప్పేదాక వదల్లేదు. నాకూ ఆ టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోము వ్రత కథ పుట్టుకను వివరించక తప్పలేదు.కార్తిక మాసం, శనివారం.. తెల్లవారి 5.00 కావస్తోంది. చలి కాస్త ఎక్కువగా వుండడంతో నేను చాలా వేగిరంగా అడుగులు వేస్తున్నాను. ఇంకా 6 ప్రదక్షిణలు వున్నాయి. మొత్తం 9 అయితేనే శనీశ్వరున్ని దర్శించాలంట! నేను 5వ ప్రదక్షిణలో వుండగా ‘హే భగవాన్‌ నా కష్టాన్ని తీర్చు. నీకెలా చెప్పుకోవాలి.. నాదేమీ పెద్ద కష్టం కాదు. నా కోడలు మనసు మార్చు చాలు. లేదా నా చేయి బాగుచెయ్‌. నాకింకేమీ వద్దు. నా భర్తకు కడుపు నిండా ఇంత పెట్టలేని నా బతుకూ ఒక బతుకేనా? ఛ.. భగవాన్‌ నా కష్టాన్ని తీర్చు’ అంటూ ఒక ముసలి స్త్రీ మనసులో కోరుకుంటున్నాను అనుకుంటూ బయటకే మాట్లాడుతూ భక్తిగా ప్రదక్షిణలు చేస్తోంది.నేను ఆమెకు దారిచ్చి ‘ఎవరో పాపం’ అనుకుంటూ వెనుకకు తగ్గాను. అప్పుడే ఎవరో గుడి వరండాలో లైట్‌ వేయడంతో చూశాను. ఆవిడ మా అపార్ట్‌మెంట్‌లో కిందటేడాది వచ్చిన సిక్కుల మామ్మగారు. అయ్యో ఈవిడకు ఇన్ని కష్టాలా! చాలా మంచి ఫ్యామిలీ. వాళ్ళ అబ్బాయికి ఎదో బ్యాంకులో ఉద్యోగం అని విన్నాను. సర్లే తాటిచెట్టుకు కల్లు, కష్టాలు లేని ఇల్లు లేకుండా ఎక్కడైనా ఉంటాయా అనుకొని నా ప్రదక్షిణలు ముగించి నువ్వుల నూనె అభిషేకం కోసం కోవెలలోకి ప్రవేశించాను. లోపల కనీసం అయిదారుగురు ముసలమ్మలు మా అపార్ట్‌మెంట్‌ వాళ్ళే వున్నారు. నాకు ఆశ్చర్యం వేసింది. అందరినీ చిన్న నవ్వుతో పలకరించి నా పూజ ముగించి ఇంటి దారి పట్టాను.ఇంట్లో అమ్మ.. మా ఆవిడ పెట్టిన పెరుగన్నం తినకుండా, టిఫిన్‌బాక్స్‌లో మా చిన్నోడు వదిలేసిన రెండు ఇడ్లీలను తిని బ్రేక్‌ఫస్ట్‌ కానిచ్చింది. లోపల వంటగదిలో గిన్నెలు మాట్లాడుకుంటున్నాయి. ఏదో జరిగిందని నాకు చూచాయగా తెలుస్తోంది. ఎస్‌.. మా ఇంట్లో మ్యూజిక్‌ స్టార్ట్‌ అయింది. కాకపోతే ఇద్దరూ వాయించేది నన్నే! ఏం జరిగిందని ఎవరిని ముందు అడగాలో తెలియక ‘టిఫిన్‌ పెటు’్ట అన్నాను మా శ్రీమతితో.‘ఆవిడ వదిలిన అన్నం తినేయండి.. ఈ రోజు టిఫిన్‌ చేయలేదు. చేయను కూడా!’ వంటింట్లోంచి గిన్నెల శబ్దాల మధ్య నుంచే సమాధానం. అప్పుడప్పుడు మా ఆవిడ భీష్మ ప్రతిజ్ఞ సారీ మంగమ్మ శపథం చేస్తుంది.‘ఇదిగో చిన్నా.. మీ నాన్నకు ఈ పెరుగన్నం ఇవ్వరా’ అని మా అమ్మ, మా చిన్నోడికి హుకుం జారీచేసింది. మరికొంతసేపు వుంటే తుఫాను తీరం దాటేటట్టు వుందని, నాలుగు ముద్దలు పెరుగన్నం తిని చల్లగా ఆఫీస్‌కు జారుకున్నాను. ∙∙ ఆఫీస్‌లో అటెండర్‌ 11 గంటలకు టీతో పాటు ఒక పాంఫ్లెట్‌ కూడా ఇచ్చాడు. ‘టేస్ట్‌ అఫ్‌ ఇండియా’ న్యూ స్టార్టప్‌ అట. నలుగురు కుర్రాళ్ళు సాధించిన విజయం. కరోనా సమయంలో మార్కెట్లు, హోటళ్ళు తెరుచుకోనప్పుడు, ప్రజలంతా ఇళ్ళలోనే వివిధ రుచులకు యూట్యూబ్‌ ద్వారా అలవాటు పడినప్పుడు, వారు చదివింది ఏంబీఏ అయినా రోజుకో రాష్ట్ర రుచిని చాలా సింపుల్‌గా తక్కువ మొత్తానికి మన ఇంటికే అందించిన స్టార్టప్‌ అది. ఈ మధ్య మా ఆఫీస్‌లో చాలామంది దీని గురించి మాట్లాడుకోవడం చూశాను. ఇంట్లో క్యారేజ్‌ టైమ్‌కి అవకపోతే ఆర్డర్‌ ఇస్తే అర్ధగంటలో ఆఫీస్‌కే భోజనం, అలాగే స్కూల్‌ పిల్లలకు కూడా వారి స్కూల్‌కే మధ్యాహ్నం క్యారేజ్‌ పంపే సౌకర్యం. చెప్పానుగా ఈ రోజు నుంచి మా ఇంట్లో మా అమ్మకి, మా ఆవిడకి సంగీత సాధన అని, ఆ వాయిద్యం నేనే అని! అందుకే ఎలాగూ నాకు ఈ రోజు క్యారేజ్‌ లేదు. ఒకసారి ట్రై చేద్దామని ఆర్డర్‌ చేశాను.ఈరోజు తమిళనాడు ఫుడ్‌ అంట.. ఇంకేం సాంబార్‌ కన్ఫర్మ్‌ అనుకున్నా. సరిగ్గా ఒంటి గంటకి ఫుడ్‌ వచ్చింది. నేను ఊహించిన దానికన్నా చాలా బాగుంది. ఒక మనిషికి సరిగ్గా సరిపోతుంది. పైగా చివర్లో పెరుగు అన్నం కూడా ఇచ్చాడు. రోజూ మా ఆవిడ వంటలకు అలవాటుపడ్డ నాకు ఈ రోజు చిన్న రిలీఫే! సాయంత్రం ఇంటికి వెళుతూ ఎందుకైనా మంచిదని మల్లెపూలు, దగ్గు మందు రెండూ కొనుక్కెళ్ళా.మొదటిది మా ఆవిడ అడగనిది.. రెండోది మా అమ్మ మొన్నే అడిగినది!మా ఇంటి ముందు ఎప్పటిలాగే కారిడార్లో మీటింగ్‌ జరుగుతోంది.. మా చిన్నోడు దానిని ‘నానమ్మ అసెంబ్లీ’ అంటాడు. అది మా ఇంటి దగ్గర అవుతుంది కాబట్టి అందులో మా అమ్మ సీఎం అంట. మా ఎదురింటావిడ ఫుడ్‌ మినిస్టర్‌ అంట. మిగతా అందరికీ ఏవేవో మినిస్ట్రీలు ఇచ్చాడు. నిజమే.. ప్రతిరోజు సాయంత్రం నాలుగు నుంచి 7.30 వరకూ ఈ బామ్మల మీటింగ్‌ ఎందుకంటే ఏడున్నరకి అదేదో దీపం సీరియల్‌ వుంది. వీళ్ళకు అదే సభా వాయిదా మంత్రం.వారిని దాటి ఇంట్లోకి వెళ్ళానో లేదో మా ఆవిడ తన చేతిలోని చీపురును కిందపడేసి ‘బయట సభాప్రాంగణాన్ని, అదే మన కారిడార్‌ని మీటింగ్‌ అయిపోయిన తరువాత మీ అమ్మను తుడవమనండి. ఇల్లు అంతా తుడిచేశాను’ అంటూ విసురుగా బెడ్‌రూమ్‌లోకి వెళ్ళిపోయింది.‘ఏంటి ప్రాబ్లం?’ అని డైరెక్ట్‌గానే అడిగేశాను నేను తెచ్చిన మల్లెపూలను ఆమె చేతికిస్తూ! మా ఆవిడ ఆ ప్రశ్న కోసమే ఎదురుచూస్తున్నట్లు వెంటనే ‘ఆవిడగారికి రోజూ చపాతీలు చెయ్యాలట. దానికో కూర మళ్ళీ వేరేగా! మీరు, పిల్లలు చపాతీలు ఎప్పుడో గాని తినరు. కాబట్టి మీకొక కూర.. నా వల్ల కాదు బాబోయ్‌! ఒక్క రోజులో ఎన్ని వంటలు? నా బతుకంతా వంటిల్లే. కనీసం చపాతీ పిండి కలిపి సాయం చేసేవాళ్ళు లేరు. పోనీ మొన్న ఒక 6 చపాతీలు చేసి ఆ రోజు మూడు మీ అమ్మకు పెట్టి, మిగిలిన ఆ మూడిటిని నిన్న పెడితే ‘ఛీ.. ఛీ.. చల్లగా వున్నాయి. నేను తినను. ఇవి నాకొద్దు’ అంది. ప్రతిరోజూ చేయడం నా వల్ల కాదు. మీరా బయటి నుంచి తీసుకురారు. ఏదయినా అంటే కరోనా అంటారు. పోనీ ఆవిడను చేసుకోమంటే ‘సరే ఈరోజుకి అన్నం తినేసా’్త అంటుంది. అంటే కేవలం నాకు పని కల్పించడం కోసమేనా ఆవిడ వున్నది’ అంటూ దానవీరశూరకర్ణలో ఎన్టీఆర్‌ పెద్ద డైలాగ్‌లాగ ఆగకుండా చెప్పింది. నేనింకా ఉదయం తిన్న సాంబార్‌ రుచి గురించి చెప్పి, అలా చేయమందామని అడుగుదాం అనుకున్నా. ఈ పరిస్థితులలో అడగ గలనా? నో.. నెవర్‌! తెలివిగా మాట్లాడటమో లేక నోరు మూసుకుని కూర్చోవడమో ఎదో ఒకటి తెలిసివుండాలి అనే వాట్సాప్‌ సామెత గుర్తుకు వచ్చి నేను ఆ రెండో దానికే ఓటు వేశాను. రాత్రికి మా అమ్మకు టాబ్లెట్‌ ఇస్తూ ‘అమ్మా.. ఈరోజు గుడికి ఆ పంజాబీ అంటీ, మన అపార్ట్‌మెంట్‌లోని ఇంకొందరు బామ్మలు కూడా వచ్చారు’ అని చెప్పాను.‘ఓహ్‌ అదా! ఈ కార్తిక మాసంలో త్రయోదశి నాడు ఆ శనీశ్వరుని అభిషేకిస్తే కష్టాలన్నీ తొలగి పోతాయని ఎవరో స్వామిజీ సుశీలమ్మ గారికి చెప్పారట. ఆవిడ ఆ వీడియోను వాట్సాప్‌లో పంపారు. అందుకే అందరూ వెళ్ళారు. నేనే తెల్లవారి లేవలేక వెళ్ళలేదురా. అయినా నాకేం కష్టాలున్నాయని? నువ్వు వున్నావు కదరా చూసుకోవడానికి’ అంది. ప్రేమతో కూడిన రాగం అది.‘వాళ్లకు మాత్రం వచ్చిన కష్టమేంటమ్మా? పిల్లలు సెటిల్‌ అయ్యారు. పెళ్ళిళ్ళు చేశారు. ఇల్లూ వాకిలీ సమకూర్చుకున్నారు కదా’ అన్నాను.మా అమ్మ ఒక నవ్వు నవ్వి ‘వారిది కాసుల కష్టం కాదురా.. కడుపు కష్టం’ అంది. ‘కడుపు కష్టమా? అదేమిటమ్మా.. హయిగా అందరూ అన్నీ వండుకొని తింటున్నారు, లేకపోతే బయటి నుంచి తెప్పించుకొని మరీ తింటున్నారుగా’ అన్నాను.‘ఒరే బుజ్జీ.. మేము అన్నీ తినలేమురా! అందరికీ బీపీలు, షుగర్‌లు. మా తిండి వేరు, మా రుచులు వేరు. ఎదో రోజూ రాత్రి ఏడింటికి ఒక రెండు వేడి వేడి చపాతీలు లేదా పుల్కా.. చాలు రా! కానీ దానికే మేము నోచుకోవడం లేదు’ అంటూ తనను కూడా కలిపి చెప్పింది.నాకు అర్థమయింది. దగ్గు మందు కొద్దిగా గ్లాసులో పోసి ఇచ్చాను. తాగింది. ‘సరే.. మరి ఆ పంజాబీ అంటీ బాధేంటమ్మా..’ అడిగాను.‘ఓహ్‌ అదా! ఆ పంజాబీ వాళ్ళ కోడలు.. మన తెలుగు పిల్ల. వాళ్ళ అబ్బాయిది ప్రేమ పెళ్ళాయే! వారికా రెండు పూటలా చపాతీలు లేనిదే ముద్ద దిగదు. పోనీ ఆవిడే చేసుకుందామనుకుంటే ఆమె చేతికి తిమ్మిర్లు. చేసుకోలేదు. ఆ పిల్లకేమో ఉద్యోగం. రాత్రి ఏడింటికి గానీ ఇల్లు చేరదు. ఈసురోమంటూ ఇల్లు చేరేసరికే ఉన్న ఓపిక నశిస్తుంది. దాంతో ఉదయం చేసినవాటితోనే సరిపెట్టేస్తుంది. అలా ఆ మొగుడూపెళ్ళాలు నోటికింత నచ్చిన తిండి దొరకక బాధపడుతున్నారు. ఆలూమగలు ఉద్యోగం చేయనిదే గడవని జీవితాలు.. ఏమిటో ఈ జీవితాలు! అన్నీ వున్నాయి.. కానీ..’ అంటూ నిస్పృహతో కూడిన నిట్టుర్పు విడిచింది అమ్మ.‘ఇక అక్కడ వుండలేక బయటకు వచ్చేశాను. నాకు అర్థమయింది ఏమిటంటే.. దాదాపు ప్రతి ఇంట్లో మా ఇంటి ప్రాబ్లమే అని. ఉద్యోగం నుంచి వచ్చిన కోడళ్ళు తమకెవరైనా ఒక ముద్ద పడేస్తే తిని పడుకుందాం అనుకుంటారు. మరి అమ్మలు, అమ్మమ్మలు, నానమ్మల చిన్న ఆశతో కూడిన అవసరం ఎలా తీరాలి? అని ఆలోచిస్తూ నిద్రకు ఉపక్రమించాను. ఉదయం తిన్న సాంబారు.. టేస్ట్‌ అఫ్‌ ఇండియా.. ఏంబీఏ కుర్రాళ్ళు.. కలిస్తే రోజుకొక వెరైటీ భోజనం! అంతే ఒక ఆలోచన.. నా మెదడులో ఫ్లాష్‌ లైట్‌లా వెలిగింది.తెల్లవారి మా అమ్మను వాకింగ్‌కి తీసుకెళ్ళి, నా ప్లాన్‌ మొత్తం చెప్పాను. మా అమ్మ సన్నగా నవ్వి, ‘బాగుంది కానీ వర్కవుట్‌ అవుతుంది అంటావా?’ అంది.మళ్ళీ తనే ‘సరే చెప్పిచూస్తాను. నిన్న మా సభ ఈ రోజు ఉదయానికి వాయిదా పడింది. అందులో ఈ బిల్లు ప్రవేశపెడతాను. సభ్యుల ఆమోదంతో శాసనంగా మారితే ఇక మా పంట .. సారీ వంట పండినట్టే. మా కడుపు నిండినట్టే’ అంది నవ్వుతూ.ఆఫీసుకు వెళ్ళానేగానీ మనసులో ఒకటే ఆలోచన.. మా బామ్మలు నా ఐడియాకి ఎలా రియాక్ట్‌ అవుతారో అని. అయినా ఇందులో పెద్ద లాజిక్‌ లేదు.మా అపార్ట్‌మెంట్‌లో 14 ఫ్లాట్స్‌ ఉన్నాయి. దాదాపు ప్రతి ఇంట్లో 60 దాటిన వాళ్ళు వున్నారు. వాళ్ళందరికీ షుగర్, బీపీలున్నాయి. సో వాళ్ళకు రాత్రి తప్పనిసరిగా పుల్కానో చపాతీనో కావాలి. ఎవరూ రాత్రి అన్నం తినరు. కొందరి కోడళ్ళకు చేయడం కుదరదు. మరికొందరికి పొదుపుతో కూడిన బద్ధకం. దీంతో ఆ అత్తలకు అలక. కోడళ్ళు వినక కుటుంబాలన్నీ గతుకుల రోడ్డులో నడక. కాబట్టి నా ప్లాన్‌ ప్రకారం ఈ కారిడార్‌ అసెంబ్లీలో సభ్యులు అందరూ ప్రతిరోజు సాయంత్రం 4 గంటలకు రోజుకొకరి ఇంట్లో కలుస్తారు. అందరూ కలిసి నచ్చిన వంటను చేసుకుంటారు. ఒకరికొకరు సాయం.. పర్యవేక్షణ.. 14 టిఫిన్‌బాక్సుల్లో.. ఇంట్లో కనీసం ఇద్దరికి సరిపోయేలా పెట్టివ్వటం, హోస్ట్‌ చేసిన వారింట్లో అందరికీ సరిపోయేలాగా వండుతారు కాబట్టి వారికీ మరి రాత్రి వండుకొనే సమస్య ఉండదు. ఇక ఏ కోడలూ తన అత్తమామలకు ప్రత్యేకంగా రాత్రి టిఫిన్‌ చేసిపెట్టాల్సిన అవసరం ఉండదు. బయట నుంచి తీసుకురానక్కర్లేదు. సాయంత్రం భర్తతో సరదాగా షాపింగ్‌ చేసుకోవచ్చు, షికారుకెళ్ళొచ్చు. లేటుగా ఇంటికి రావచ్చు. పెద్దలకు రోజుకొక వెరైటీ.. బామ్మలు అందరికీ కాలక్షేపం.. డిగ్నిటీ అఫ్‌ లేబర్‌! తను చేసిన వెరైటీని మొత్తం అపార్ట్‌మెంట్‌లో వాళ్ళు మెచ్చుకుంటే అదొక ఆనందం, గౌరవం. ఇంటి ఫుడ్‌ కాబట్టి అందరికీ ఆరోగ్యం! చివరకు ‘రోగీ అదే కోరాడు.. వైద్యుడూ అదే ఇచ్చాడు’ అనే సామెతలా.. అంతే సింపుల్‌!∙∙ ఆఫీస్‌ నుండి వెళుతూ ‘ఒకవేళ నా ఐడియా శాసనంగా మారితే ఈ 14 టిఫిన్‌బాక్స్‌లు ఎలా ఉండాలో ఒకసారి చూద్దాం’ అనుకుంటూ ఒక గిఫ్ట్‌షాప్‌లోకి వెళ్ళాను. అక్కడ అప్పటికే మా అపార్ట్‌మెంట్‌ రావుగారు వచ్చి టిఫిన్‌బాక్స్‌ సెక్షన్‌లో బాక్స్‌లు వెతుకుతూ కనపడ్డారు. ‘ఏమోయ్‌.. రఘూ.. రా.. రా.. ఇద్దరికి సరిపడా టిఫిన్‌ పట్టే 14 టిఫిన్‌బాక్స్‌లు కావాలోయ్‌. సెలెక్ట్‌ చేయలేకపోతున్నాను. సరైన సమయానికి వచ్చావ్‌.. చూడూ.. ఈ మోడల్స్‌లో ఏవి బాగుంటాయో.. సెలెక్ట్‌ చేయవా?’ అన్నాడు. ‘అన్నెందుకు సార్‌?’ అడిగాను ఆత్రుతగా.‘ఎమోనోయ్‌.. మీ అంటీ ఎదో కొత్త నోము మొదలు పెడుతోందట. రోజూ మన అపార్ట్‌మెంట్‌లో ఆడాళ్ళు చేస్తారుట. అందుకే’అన్నారు రావుగారు.నాకు అర్థమైపోయింది.. నా ఐడియా వర్కవుట్‌ అయిందని. దాని ఫలితమే ఈ బాక్స్‌లు అని. వాళ్ళకు నా ప్లాన్‌ను సరిగ్గా వివరించి ఒప్పించినందుకు మా అమ్మకు మనసులోనే థాంక్స్‌ చెప్పుకున్నాను. ∙∙ కారిడార్‌ మీటింగ్‌ చాలా హుషారుగా సాగుతోంది. మా అమ్మ నన్ను విజయగర్వంతో చూసింది. ఆవిడ పెట్టిన బిల్‌ పాస్‌ అయిందని అర్థమైంది. చెప్పుల్ని ఒకపక్కగా విడుస్తూ, ఒకింత గర్వంగా ఫీల్‌ అయ్యాను. ఒకింత అనుమానమూ వేసింది..‘మీ అందరికీ నచ్చిందా.. ఒకేనా.. చేయగలరా?’ అని అడిగాను. ముక్తకంఠంతో అంతా ‘ఇప్పుడయితే మేము అమ్మమ్మలం.. నానమ్మలం.. కానీ ఎప్పటికీ అమ్మలమే కదా! కుటుంబంలో అందరి ఆకలి తీర్చిన వాళ్ళమే కదా’ అన్నారు.నా మనసు తేలికపడింది. హుషారుగా ఇంట్లోకి నడిచా. నన్ను చూస్తూనే మా ఆవిడ ‘ఈరోజు వేడిగా చపాతీలు చేయాలా? ఫుల్కాలు చేయాలా?’ అడిగింది చిరుకోపంతో! ‘ఈరోజే చివరిసారి కదా.. నీకు నచ్చింది చెయ్‌’ అన్నాను. కొత్త టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోము గూర్చి చెప్పి, ‘రేపే నోము ప్రారంభం’ అన్నాను. అంతే .. మా ఆవిడ నవ్వుతూ ముందురోజు నేను కొన్న మల్లెపూల దండను ఫ్రిజ్‌లోంచి తీసి సిగలో తురుముకుంది. ∙∙ టిఫిన్‌బాక్స్‌ల నోము చరిత్ర సంపూర్ణం. ఇది శ్రద్ధగా చదివినవారికి.. విన్నవారికి .. ఆచరించినవారికి గృహంలో సుఖశాంతులు కలుగుతాయి. అపార్ట్‌మెంట్లు చల్లగా.. హయిగా ఉంటాయి.

ఉదయం 7:30కే కల్లాల వద్ద రోడ్డు మీద బస్సు దిగి, రోడ్డు అవతలికి దాటేందుకు రెండడుగులు వేసిన. ఇటు నుండి ఒకదాని వెనుక ఒకటి రెండు ఇసుక టిప్పర్లు, అటు నుండి రెండు కార్లు ఒకదాని తర్వాత ఒకటి దుమ్ములేపుకుంటూ పోయినాయి. ఏమాత్రం ఏ మారినా పెద్ద ప్రమాదం జరిగుండేది. ఈమధ్యనే ఇది డబుల్‌ రోడ్డు కావడంతో ప్రొద్దుటూరు నుండి కమలాపురానికి వచ్చిపోయే వాహనాలన్నీ ఈ పల్లెల దారి పట్టాయి. రోడ్డు వెడల్పు కావడంతో వేగం మితిమీరింది. మా ఊరి పెన్నలో ఇసుక క్వారీకీ అనుమతిచ్చారు. రేయింబవళ్లు భారీ ఇసుక టిప్పర్లు. ఈసారి అటూ ఇటూ చూసుకొని రోడ్డు దాటాను. రోడ్డుకు ఊరి రచ్చబండకు ఓ అర ఫర్లాంగు దూరం. రచ్చబండ వరకున్న సిమెంటు బాటకు ఇరువైపులా ఊరి రైతుల కల్లాలు. రచ్చబండ వద్ద నుండి రెండు దారులు చీలి వాటికిరువైపులా ఇండ్లు మొదలవుతాయి. రోడ్డు దాటుకుని పది అడుగులు వేయగానే గవిని కాడి నాగిరెడ్డి కల్లం గోడ మీద.. వేపచెట్టు కింద ఓ పదిపన్నెండు మంది కూర్చొని గట్టిగా మాట్లాడుకుంటున్నారు. నన్ను చూసి ఓ నలుగురు వరుసలు పెట్టి పలకరిస్తూ క్షేమసమాచారాలడిగినారు. ‘మామకు కచ్చితంగా తెలిసుంటుంది.. ఏం మామా! మన చేలల్లో ఎక్స్‌ప్రెస్‌ హైవే ఖాయమే కదా, మళ్లా ఏమన్నా మారుస్తారా?’ పని వుంటే తప్ప వూరు దాటని శీను అడిగినాడు.నాకు జవాబు చెప్పే అవకాశం రానివ్వలేదు. ఊరి రాజకీయాల్లో ఉంటూ ఆఫీసుల చుట్టూ తిరిగే నారపరెడ్డి అందుకొని ‘సర్వే అయిపోయి ల్యాండ్‌ అక్విజిషన్‌ కూడా అయిపోయింది. రేపో మాపో భూములకు లెక్క ఇచ్చి పొజిషన్‌లోకి తీసుకుంటారు. ఇంకేం మారుస్తారు!’ అన్నాడు. నేను అందరికీ చేయూపుతూ అక్కడి నుండి ముందుకు కదిలిన. రచ్చబండ వద్ద ఓ పదీపన్నెండు మంది మాట్లాడుకుంటున్నారు. బహుశా హైవే గురించే అనిపించింది. బావమరిది ఇంటికి చేరి కాళ్లూ, మొహం కడుక్కుని కూర్చున్నాక, ఒక కాగితం తెచ్చి చేతికిచ్చాడు. ఫలానా సర్వే నంబర్లో 55 సెంట్లను రోడ్డు నిర్మాణం కోసం తీసుకోబోతున్నట్లు, ఏమైనా అభ్యంతరాలు ఉంటే ఫలానా తేదీలోపు తెలియజేయాలని భూసేకరణ అధికారి నుండి వచ్చిన నోటీసు. హైవే కోసం స్వాధీనం చేసుకోబోతున్న భూముల గురించి భూయజమానులందరితో పాటు నాకూ పంపిన ఫార్మల్‌ నోటీసు అది. ఊరి అడ్రస్‌కు వచ్చింది. ఈ సారాంశం రెండు రోజుల కింద నా మొబైల్‌కు వచ్చినదే. ఇప్పుడు అభ్యంతరాలు తీసుకునేదేమీ ఉండదు. పరిహారం ఇచ్చి స్వాధీనం చేసుకుంటారంతే! ఏమైనా అభ్యంతరాలుంటే కోర్టులో పిటిషన్‌ ఫైల్‌ చేసి కోర్టుల చుట్టూ తిరగాల్సిందే. నోటీసు పక్కన పడేసి, ‘ఊర్లో అంతా దీని మీదే మాట్లాడుకుంటున్నట్లుందే!’ అన్నాను. ‘అవును బావా! హైవే కోసం భూములు పోతున్న వారి బాధ ఒకటైతే, తమ భూములు హైవే పక్కన లేకుండా ఎక్కడో ఉన్న వారి బాధ ఇంకొకటి’ అన్నాడు శివ. నాకు అర్థమైంది. హైవే కోసం సేకరిస్తున్న భూములకు ఇప్పుడున్న రేటు కన్నా ఎక్కువే ఇస్తున్నా, హైవే పక్కనున్న భూములకు ఊహించని రేట్లు వస్తాయి. అందుకే హైవే కోసం భూమి పోవడం కన్నా హైవే పక్కన భూమి ఉన్న రైతులను చూసి ఒకింత ఈర‡్ష్య పడుతున్నట్లుంది. ఒకప్పుడు తమవి మంచి కండగలిగిన భూములని మురిసిపోయిన రైతులు, ఇప్పుడా భూములు హైవే చుట్టుపక్కల లేనందుకు ఖిన్నులవుతున్నారు. ‘మనసులో బాధపడటంతోనే ఇది ఆగిపోదు. ఎన్ని అనర్థాలు జరుగుతాయో! మనుషులంతా ఎలా విడిపోతారో!’ నాలో నేను అనుకున్నట్లే అన్నాను. ‘నిజమే బావా! ఎప్పుడో చేల పంపకాలు జరిగిన అన్నదమ్ముల నడుమ ఇప్పుడు కొత్తగా అసూయలు, సరిపోనితనాలు పొడచూపుతున్నాయి. పెద్ద సుబ్బన్న గారి కొండారెడ్డి, రామిరెడ్డి పదహైదేళ్ల కిందట భూములు పంచుకొని వేరుపడినారు. రాళ్లవాగు చేను నాలుగెకరాల్లో, పెద్దోడు కొండారెడ్డికి పైదిక్కు అంటే పడమర దిక్కు రెండెకరాలు, చిన్నోడు రామిరెడ్డికి తగ్గు దిక్కు తూర్పున రెండెకరాలు వచ్చింది. ఇప్పుడు చిన్నోడి చేను రెండెకరాలు పూర్తిగా హైవే కోసం పోతోంది. పెద్దోడి రెండెకరాలు హైవే పక్కన నిలబడింది. అప్పుడు చేను నిలువునా పంచినారు, ఇప్పుడు అడ్డంగా పంచి ఇద్దరికీ సమంగా లాభం వచ్చేలా చూడాలని చిన్నోడు సర్పంచు దగ్గరికి, ఎమ్మెల్యే దగ్గరికి తిరుగుతున్నాడు. పదహైదేళ్లనాడు జరిగిన పంపకం, ఎవరి పాస్‌ పుస్తకాలు వాళ్లవైనాయి, తిరిగి పంపకానికి ఒప్పుకోనని పెద్దోడు భీష్మించుకున్నాడు. చిన్నోడు ఓర్పు తక్కువ మనిషి. ఏమైతుందో!’ శివ మాటల్లో కొంత ఆందోళన కనపడింది. నాకు తెలియకుండానే ఒక నిట్టూర్పు వెలువడింది. నేను ఊరికి వచ్చింది కూడా ఈ హైవే గొడవల పంచాయతీకే. మేనమామ కొడుకులిద్దరూ ఎప్పుడో జరిగిన భూముల పంపకం మీద ఇప్పుడు గొడవ పడుతున్నారు. ఆరోజు అన్నదమ్ములు ఇద్దరూ ఆస్తులు పంచుకునేటప్పుడు ఉన్న పెద్ద మనుషుల్లో నేనొకడిని. మేనరికపు చుట్టరికం కూడా ఉండడంతో పెద్దోడు రాఘవ ఫోన్‌ చేసి రమ్మన్నాడు. ఐదేళ్ల కిందట రాఘవ, చంద్ర భూములు పంచుకునేటప్పుడు వడ్డోనివంక పంపుల్లో నాలుగెకరాలు, రాళ్లవాగున ఐదెకరాలు త్రాసులో పెట్టి కోరుకోమన్నాము. వడ్డోనివంకన పంపులు కండగలిగిన సారవంతమైన భూములు. రాళ్లవాగున సాధారణ భూములు. అందుకనే ఇక్కడి నాలుగెకరాలు అక్కడి ఐదెకరాలకు సమానమని పెద్ద మనుషుల తీర్మానం. పెద్దోడు కాబట్టి రాఘవకే మొదట కోరుకునే అవకాశం వున్నింది. ఆరోజు రాఘవ కండగలిగిన వడ్డోనివంకన నాలుగెకరాల భూమి కావాలన్నాడు. చంద్ర మారు మాట్లాడకుండా రాళ్లవాగున ఐదెకరాలు తీసుకున్నాడు. ఇప్పుడు రాళ్లవాగు చేల మీదుగా ఆరులైన్ల హైవే నిర్మాణం జరుగుతోంది. చంద్ర చేలో ఒక ఎకరా హైవే భూసేకరణలో పోయి, హైవే పక్కన నాలుగు ఎకరాలు మిగులుతోంది. ఇప్పుడు రాఘవకు భరించలేనంత బాధగా వుంది. ఆడపిల్లలు గలోన్ని, ఐదారేళ్లుంటే పెళ్లికి ఎదుగుతారు. వడ్డోనివంకన రెండెకరాలు తీసుకొని హైవే పక్కన తనకు రెండెకరాలు ఇవ్వాలని అడుగుతున్నాడు. చంద్ర అందుకు ససేమిరా అంటున్నాడు. రాఘవ నాలుగెకరాలు ఇస్తే హైవే పక్కన రెండెకరాలు ఇస్తానంటున్నాడు. ఇది మరీ అన్యాయం అని చెబితే వినడం లేదు. మంచి పంట పండే నాలుగెకరాల భూమి అంతా తనకిచ్చి, హైవే పక్కన రెండెకరాలు రాఘవ ఏం చేసుకుంటాడు! పైగా అది సాధారణ భూమి. హైవే పక్కన పొల్యూషన్‌ వల్ల అసలు పంట పండదని చెబితే చంద్ర వినడం లేదు. ‘హైవే పక్కన పంటలు పండించుకోవడానికా వాడు అడిగేది? రెండేళ్లలో హైవే పడితే ఎకరా నలభై యాభై లక్షలు పోతుంది. ఇప్పుడే ఇరవైయైదు లక్షలకు అడుగుతున్నార’ని ఎదురు వాదన తీస్తున్నాడు చంద్ర.‘భూముల ధరలు గాలిలో దీపం రా! మొదట్లో పెరగొచ్చు. తర్వాత నిలబడి పోవచ్చు. రెండేళ్లకు పెరుగుతాయని గ్యారంటీ లేదు. అదంతా రియల్‌ దందాల మాయాజాలం మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. పెరిగినప్పుడు ఇంకా పెరుగుతుందని మీరు అమ్ముకోలేకపోవచ్చు. తర్వాత కొనేవాడు ఉండడు’ అని ఎంత చెప్పినా వినడం లేదు.రాఘవేమో కనీసం ఒక ఎకరంన్నర అయినా హైవే పక్కన తనకిప్పించమంటున్నాడు. ఆడపిల్లలు గలోన్నని ఏడుపు మొహం పెడతాడు. అన్నదమ్ముల నడుమ ఆ పంచాయతీ తీర్చడానికే ఇప్పుడు నేను ఊర్లో అడుగు పెట్టింది. నేను వస్తున్నానని నిన్ననే ఫోన్లో చెప్పడంతో అన్నదమ్ములతో పాటు వాళ్ల భార్యలు ఇండ్ల వద్దే వున్నారు.. మొగుళ్లకు దన్నుగా నిలబడటానికి. రాఘవ ఇంట్లోనే కూర్చున్నాం. కాఫీలు, టిఫిన్లు అని హడావిడి చేయబోతే వద్దన్నాను. శివుడి ఇంటి వద్ద కాఫీ తాగి వచ్చానన్నాను. మా కోసం వచ్చి అక్కడ తాగడమేమిటని రాఘవ భార్య నిష్ఠూరమాడింది. అన్నదమ్ములతో ఎంతసేపు మాట్లాడినా పాతపాటే. ఎవరూ ఒక మెట్టు దిగి రావడం లేదు. వాళ్లు ఒక మెట్టు దిగాలనుకున్నా, వాళ్ల భార్యలు దిగనివ్వడం లేదు.విడవమంటే పాముకు కోపం, కరవమంటే కప్పకు కోపం. ఆఖరకు ఆడోళ్లను గట్టిగా కసురుకునేసరికి, నా మీద రుసరుసలాడుతూ ఇద్దరూ నోరు మూసుకొని కూర్చున్నారు. మధ్యాహ్నం భోజన సమయానికి ఇద్దరినీ ఒక మాట మీదికి తెచ్చిన. వడ్డోనివంకనున్న నాలుగు ఎకరాల్లో రాఘవ ఎకరంన్నర చంద్రకు ఇచ్చేటట్లు, హైవే పక్కన చంద్రకు మిగిలిన నాలుగెకరాల్లో ఒక ఎకరా రాఘవకు ఇచ్చేటట్లు ఖరారైంది. ఎకరాకు మించి ఇవ్వడానికి చంద్ర ససేమిరా ఒప్పుకోలేదు. ఆ ఎకరాకే రాఘవను ఒప్పించి ఇద్దరి నడుమ అప్పటికప్పుడు అగ్రిమెంటు రాయించాను. ఇద్దరికీ, ముఖ్యంగా ఆడవాళ్లిద్దరికీ నా మీద కోపంగానే వుంది. భోంచేసి పొమ్మని రాఘవ మొహమాటానికి పిలుస్తున్నా, వద్దని వారించి నేను బయటపడిన. నేను వచ్చినప్పటి నుండి ఆడవాళ్లిద్దరూ అక్కడే ఉన్నారు. ఇంకేం భోజనం ఉంటుంది? శివుని ఇంటికి చేరి, ఇంత తిని ఓ కునుకు తీసి, సాయంత్రం నాలుగు గంటల బస్సుకు కడపకు పోదామని బయలుదేరిన.రచ్చబండ వద్ద ఉదయం కన్నా ఇంకా ఎక్కువ మందే గుమిగూడి ఉన్నారు. ఈ నడుమ కాలంలో రచ్చబండ మీద ఒకరిద్దరు కునికిపాట్లు పడటం మినహా ఇంత జనాన్ని చూడలేదు. టీవీలు, తర్వాత సెల్‌ఫోన్లు వచ్చాక సంఘజీవనం మాయమైపోయింది. మనుషులు ఒంటరిగా మిగిలిపోయారు. ఇప్పుడు ఆశ్చర్యంగా రచ్చబండ మీద పదహైదు పదహారుమంది ఉన్నారు. రెండు రోజుల్లో భూములు కోల్పోయిన రైతులకు హైవే భూసేకరణ డబ్బు, అందబోతోంది. ల్యాండ్‌ అక్విజిషన్‌ పూర్తయిందనే సమాచారం రైతులకన్నా ముందు రాజకీయ నాయకులకు తెలుస్తుంది. రాజకీయ నాయకుల అనుచరగణమంతా నెలరోజుల కిందటి నుండే హైవే పక్కనున్న భూములు కొనేందుకు రైతులను ఒకరికి తెలియకుండా ఒకరిని ప్రలోభ పెడుతున్నారు. ఇప్పుడు గ్రామీణ జనం అంత అమాయకంగా లేరు. ఆ ముచ్చట్లు చెప్పుకునేందుకే రచ్చబండ మీద కూడినట్లుంది.తనను ఫలానా వాడు ఎకరా ఇరవై లక్షలకు అడిగాడని ఒకడు చెబుతుంటే, మరొకడు ఆ ఫలానా వాడే నాకు ఇరవైయైదు లక్షలు ఇస్తానన్నాడని చెబుతున్నాడు. ఫలానా సుబ్బారెడ్డికి కోటి వస్తుందంటే, ఫలానా ఎల్లారెడ్డికి కోటిన్నర వస్తుందని చెప్పుకుంటున్నారు. అప్పుడే ఎందుకు అమ్మడం! హైవే ఓపెనింగ్‌ అయ్యేవరకు ఆగాలని ఒకడు అంటున్నాడు. మొదట్లోనే భూములు అమ్మి సొమ్ము చేసుకోవాలని, తర్వాత ఈ వేడి చల్లబడి భూముల అమ్మకం మందగిస్తే అప్పుడు అమ్ముకోవాలన్నా కొనేవాడు ఉండడని మరొకడు అంటున్నాడు. దోవన పోతున్న నన్ను చూసి కొందరు వాళ్ల డబ్బు మాటలు ఆపి, క్షేమ సమాచారాలు అడిగినారు. నేను పొడిపొడిగా సమాధానమిస్తూ దాటుకుందామని చూసిన.‘ఒక నిమిషం రావోయ్‌!’ అని టంగుటూరోల్ల జయరామిరెడ్డి పిలవడంతో, పెద్దవాడు పిలిచాడనే గౌరవంతో రచ్చబండ మీదకు చేరక తప్పలేదు. ‘హైవే పక్కన భూములకు ఇప్పుడే ఊహించని ధరలు పలుకుతున్నాయి. హైవే కోసం తీసుకున్న భూములకు పరిహారం పెంచాలని మండలాఫీసు కాడ ధర్నా చేస్తే ఎట్లుంటుంది? ఏమన్నా సలహా ఇయ్యి’ ఒక పెద్దమనిషి నన్ను సలహా అడిగినాడు.‘మైలవరం డ్యామ్‌ నుండి మన పొలాలకు నీళ్లు విడిచి పదహైదేళ్లయింది. ఒక్కసారన్నా మన నీళ్ల హక్కు గురించి అడిగినామా! డ్యామ్‌ నీళ్లన్నీ ఫ్యాక్టరీలకు ఇచ్చి మమ్మల్ని ఎండబెడుతున్నారని ధర్నా చేసినామా? కాలువలకు నీళ్లొచ్చేటప్పుడు రెండు పంటలు పండించుకున్నది మతికి లేదా? వాన లేని కరువులో కూడా నమ్మకంగా ఒక పంటైనా వచ్చింది. ఆ నీళ్ల హక్కును మనం అడగకుండా ఎందుకు వదిలేసుకుంటున్నాం’ అనడిగిన. అందరూ నన్ను తిక్కోడ్ని చూసినట్లు చూసినారు. జయరామిరెడ్డి కల్పించుకుంటూ ‘ఆ నీళ్ల కత ఇప్పుడెందుకు లేవోయ్‌! ఇప్పుడు నీళ్ల అవసరం లేకుండా అందరూ బుడ్డసెనగ వేయడం మరిగినారు. వానాకాలం పోయేముందు అక్టోబర్‌ ఆఖర్లో విత్తనం వేస్తే, తర్వాత చలికి అదే పండుతుంది. నీళ్లవసరం ఎవరికీ లేదు గానీ, ఇప్పుడు ఈ హైవే భూముల పరిహారం గురించి చెప్పు’ అన్నాడు. ‘ఈ హైవే ఎవరికి లాభం? ఊర్లో పదిమందికి లాభమేమో, మిగతా అందరూ దాని నష్టాలను అనుభవిస్తారు’ అన్నాను. ‘నష్టమేముంది మామా! హైవే పడితే విజయవాడకు కార్లో నాలుగ్గంటల్లో పోవచ్చు’ అన్నాడు రాము.‘హైవే పక్కన నీ రెండెకరాలు 50 లక్షలకు అమ్మి 20 లక్షలతో కారు తేవాలనుకుంటున్నావేమో! కారు బంగారు బాతు కాదు, రెండెకరాల పంట పొలం మాదిరి గుడ్లు పెట్టడానికి. అయినా నీయట్లాటోళ్లు నలుగురు కార్లు తెచ్చుకున్నా రోజూ విజయవాడకు ఏం అడుక్కు తినడానికి పోతావురా! ఆరేడు గంటల్లో పోతే నష్టమొస్తుందా?’ అని అడిగేసరికి వాడు గతుక్కుమన్నాడు. ‘కారు కొనేవాడివి, ఏడాదికి ఒకసారో రెండుసార్లో విజయవాడకు నాలుగైదు గంటల్లో పోవచ్చని నువ్వు సంతోషపడొచ్చు. బస్సులో పోయే వాళ్లు ఆ భారం ఎందుకు మోయాల్రా! ఇక్కడి నుండి విజయవాడకు పది టోల్‌గేట్లు పెడతారు. టోల్‌గేట్‌ చార్జీల భారం అంతా బస్సు ప్రయాణికుల మీద పడుతుంది. ఈ టోల్‌ చార్జీలన్నీ ఎవడి కోసం కట్టాలి? ఎవడో హైవే అవసరమైన వాడి కోసం లక్షలాది సామాన్యులు ఎందుకు నష్టపోవాలి?’‘ఏందబ్బా నువ్వు ఇట్లా అంటావు! రోడ్లు అభివృద్ధికి చిహ్నం’ అని అందరూ అంటుంటే చెండ్రాయుడు అర్ధోక్తిలో అన్నాడు.‘రోడ్లు అభివృద్ధికి చిహ్నమే. ఎంతవరకు? ఊర్ల కోసం, ఊర్లో జనం కోసం రోడ్లు ఉండాలి. అంతేగాని రోడ్ల కోసం ఊర్లు అన్నట్లు మారకూడదు.’ ‘మాకేం అర్థం కాలే!’ చెండ్రాయుడు మళ్లీ అదే అర్ధోక్తిలో. మిగతావాళ్లంతా తమకు రుచించని మాటలు వింటున్నట్లు మొహాలు పెట్టినారు.‘హైవే వల్ల మన ప్రాంత ఖనిజ సంపదంతా రాష్ట్రాలు, దేశాలు దాటిపోతుంది. మన ఖనిజ సంపదతో మనకు పరిశ్రమలొస్తే మనకు మేలు గానీ, తరలిపోతే మనకేం లాభం? ఇట్లాంటివెన్నో నష్టాలు. మన ఊరి రోడ్డునే తీసుకుందాం. రెండేళ్ల కిందట దాకా సింగిల్‌ రోడ్డు. ప్రొద్దుటూరు నుండి కమలాపురం వరకు బస్సు తిరిగేది. ఈ రూట్‌లో ఉన్న ఊర్ల వాళ్ల మోటార్‌ సైకిళ్లు తిరిగేవి. అంతవరకు మనకు అవసరం. నిరుడు డబుల్‌ రోడ్డు వేసినారు. బస్సుతోపాటు కమలాపురం – ప్రొద్దుటూరు తిరిగే వాహనాల సంఖ్య పెరిగింది. ఏడెనిమిది కిలోమీటర్లు కలిసొస్తుందని కడపకు పోయే వాహనాలన్నీ ఇదే రూట్లో పోతున్నాయి. అది కూడా నష్టం లేదనుకుందాం. డబుల్‌ రోడ్డు కాగానే మన ఊరి పెన్నలో ఇసుక క్వారీ లీజుకు ఇచ్చినారు. ఆ ఇసుక వల్ల ప్రభుత్వానికి వచ్చేదెంతో గానీ, ఎమ్మెల్యే మాత్రం రేయింబవళ్లు పెద్దపెద్ద టిప్పర్లతో ఇసుక తీసుకుపోతున్నాడు. మన సంపదను ఎవడో దోచుకుపోతున్నాడు. ఏట్లో ఇసుక లేకుండా పోవడంతో భూగర్భజలం అడుగంటింది. నిన్న వేసవిలో నీళ్లు లేక ఎంత అలమటించామో గుర్తులేదా! ఈ టిప్పర్లు వాహనాల వల్ల ఎన్ని యాక్సిడెంట్లు జరిగినాయో తెలుసు కదా! మన ఊరిలోనే ఈ ఏడాదిలో నలుగురు యాక్సిడెంట్లో చనిపోయినారు. పల్లెలకు ఎంత వెడల్పు రోడ్లు అవసరమో అంతే వెడల్పు రోడ్లు వుంటే అభివృద్ధి. అది జనం కోసం. అంతకు మించిన వెడల్పు వేసినారంటే అది జనం కోసం కాదు. ఇంకెవరి కోసమో! ఆ నష్టాలను మాత్రం మనమందరం పంచుకోవాలి. రోడ్డు వల్ల వచ్చే లాభాలను వాళ్లెవరో దండుకుంటారు. హైవే కూడా అంతే’ నేను ఊరి రోడ్డు గురించి చెప్పేసరికి ఒకరిద్దరు ఆలోచనలో పడినట్లున్నారు. రచ్చబండ మీదున్న చాలామందికి నా మాటలు రుచించలేదు. ‘సరేలేవోయ్, మనం వద్దంటే ఆగుతుందా! ఆ పరిహారం పెంపు కోసం ధర్నా చేద్దాం! నువ్వు కూడా ఈరోజు ఊర్లోనే ఉండి రేపు మాతోపాటు రా! నీది యాభైయైదు సెంట్లు రోడ్డుకు పోయింది కదా!’ అన్నాడు జయరామి రెడ్డి రచ్చబండ దిగిపోతూ. నేనూ రచ్చబండ దిగి కల్లాల బయటున్న రోడ్డు మొహం పట్టిన, కడపకు పోయేందుకు. ‘ఏ అభివృద్ధి ఎవరికోసమో తెలుసుకోలేనంత అజ్ఞానంలోకి భ్రమల్లోకి జనాన్ని తోసేస్తున్నారు. ఆ జ్ఞానం ఎవరు కలిగించాలి?’ నాలో ముసురుకుంటున్న ఆలోచనలు.ఇంతలో రచ్చబండ మీద పెద్ద పెద్దగా మాటల అలికిడి వినిపించింది. వెనక్కు తిరిగి చూసిన. రచ్చబండ మీద నుండి అందరూ బిలబిలమంటూ దిగి తగ్గుబజారు దిక్కు పరుగులు తీస్తున్నారు. ఏమైందోననే ఆందోళన నాకు. వెనక్కు వచ్చి, జనంలో పోతున్న రామును కేకేసి పిలిచిన. వచ్చినాడు.నేను అడగక ముందే ‘చేల పంపకాల్లో హైవే పక్కన సగం భూమిని తనకివ్వడానికి ఒప్పుకోలేదని రామిరెడ్డి, కొండారెడ్డి ఏదో గొడవపడినారంట. ఆ గొడవలో రామిరెడ్డి గొడ్డలి తీసుకుని అన్న తలకాయ పగుల కొట్టినాడంట. రా! నువ్వూ!’ అంటూ పరుగు లాంటి నడకతో ముందుకు కదిలినాడు.నాకు విస్మయం కలిగింది. ‘ఎవరి కోసమో జరుగుతున్న అభివృద్ధి. సాధారణ జనాలకు అవసరం లేని, సంబంధం లేని అభివృద్ధి. తను సాగినంత పొడవునా గ్రామాల్లో ఇంకా ఎంతమంది అన్నదమ్ముల్లో చిచ్చు పెట్టిందో ఈ హైవే’ ఆలోచిస్తూ, కొండారెడ్డి ఇంటిదిక్కు వడివడిగా అడుగులేసిన. పడమట పొద్దు మునిగిపోతూ ఆకాశమంతా ఎర్రగావు లేచింది. ‘ఆ నీళ్ల కత ఇప్పుడెందుకు లేవోయ్‌! ఇప్పుడు నీళ్ల అవసరం లేకుండా అందరూ బుడ్డసెనగ వేయడం మరిగినారు. వానాకాలం పోయేముందు అక్టోబర్‌ ఆఖర్లో విత్తనం వేస్తే, తర్వాత చలికి అదే పండుతుంది. నీళ్లవసరం ఎవరికీ లేదు గానీ, ఇప్పుడు ఈ హైవే భూముల పరిహారం గురించి చెప్పు’ అన్నాడు.

ఈమధ్య రాత్రయితే సరిగా నిద్ర పట్టడంలేదు దుర్గారావుకి. పక్కమీద యిటు దొర్లా, అటు దొర్లా. కునుకు పట్టినట్టే పట్టి, మళ్లీ యెవరో లేపినట్టు ఉలిక్కిపడి లేచిపోతాడు. పిసరు కునుకు కోసం, చీకట్లో మూతపడని కళ్ళతో యెదురుచూపులు... మంచానికి ఆవైపు భార్య జయమ్మ ఒళ్లెరుగని నిద్ర. ఇల్లాలు ఇంటిపనంతా చేసుకుని, మామయ్యగారి గదిలో పక్కసర్ది , పెద్దాయనకి దుప్పటి కప్పి, మంచం పక్క నీళ్ల చెంబు వుందో లేదో చూసుకుని, ఏమైనా కావాలంటే పిలవండి మామయ్యా అని నిష్క్రమిస్తుంది. దుర్గారావు సంగతికొస్తే, ధనార్జనకి యెన్ని అడ్డతోవలు వున్నాయో అతనికి తెలిసినట్టు ఎవరికీ తెలీదు మరి. కాకుల్ని కొట్టి గద్దలకి వెయ్యడం దుర్గారావుకి వెన్నతో పెట్టిన విద్య. అన్నట్టు, కథలోంచి పిట్టకథకి వెళ్లడం యెందుకూ..! దుర్గారావుకి నిద్రయితే పట్టలేదు కానీ బుర్రనిండా ఆలోచనలే. రేపు తెల్లారితే యెన్ని పనులు! తను కబ్జా చేసిన రైతుల భూముల కేసు కోర్టులో హియరింగు. పనికిమాలిన లాయరు మూడేళ్లుగా లాగిస్తున్నాడు తెమల్చకుండా. లాభం లేదు... పెద్దరైతుని లేపేస్తే సరి. అప్పటికీ ఓ పదో పరకో పడేస్తాను, పట్టుకుపోయి బాగుపడండ్రా అంటే వినరుకదా! విత్తనాలకి డబ్బుండదు... పైర్లకు మందులు కొట్టించలేరు, నాట్లకీ.. కోతలకీ కూలీలు దొరకరు. వాళ్ళ కష్టాలకి జాలిపడి, భూములు కబ్జాచేసి, తలాకొంచెం పట్టుకుపోదాం రండిరా అంటే, వింటేగా! పెద్దరైతుని లేపెయ్యడమే బెస్టు. అలాగే కష్టపడి చెరువులు పూడిపించి ఫ్లాట్లు కట్టిస్తే, ఏడాదిలో బిల్డింగు కుంగిపోడం యేమిటో.. కొన్నవాళ్ళ ఖర్మ కాదూ. బిల్డింగు కూల్చేదానికి నోటీసు యిప్పించేసి, అది కూల్చే కాంట్రాక్టు కూడా తనే సంపాదించడం యెంత కష్టం. జనాలకి విశ్వాసం లేదు. అంతెందుకు.. కన్న కొడుక్కి వుందా విశ్వాసం! లక్షలు తగలేసి ఇంజనీరింగు చదివిస్తే, యాభై లక్షల కట్నంతో వస్తున్న ఎమ్మెల్యే గారి మెల్లకన్ను కూతుర్ని చేసుకోడానికి వీడికి యేమాయ రోగం? ఎవరినో లవ్వు చేశాట్ట. ఆ పిల్లను తీసుకుని సీమకెళ్లి చచ్చాడు. పైగా ‘నాయనా, నీ పాపపు ఆస్తి నాకొద్దు, ఎవడికి రాస్తావో రాసుకో’ అని నీతులు కూడాను. కునుకుపట్టే వేళకి వీథి తలుపు చప్పుడు, టక టకా, టక టకా... ఈ వేళప్పుడు యెవరా అనుకుంటూ, దుర్గారావు తలుపు తీశాడు. తనంటే కిట్టనివాళ్లు యెవరైనా వచ్చి రెండు పోట్లు పొడుస్తారన్న భయం కూడా లేదు. చీకట్లో కలిసిపోయేలా నల్లటి ఆకారం.. బలిష్టంగా, కళ్ళలో యేదో మెరుపు. ‘మీరు..’ అంతకన్నా మాటపెగల్లేదు దుర్గారావుకి. ‘ష్‌.. గట్టిగా మాట్లాడకు, మీ ఆవిడ, పక్కగదిలో నాన్న.. లేచిపోతారు’ అగంతకుడి గొంతు చిత్రంగా వుంది. ‘ఎవరు నువ్వు? నీకు మా వాళ్ళు యెలా తెలుసు?’ అని అడగాలనుకున్నా అడగలేకపోయాడు దుర్గారావు. నల్లటి ఆకారం పరిచయం వున్నట్టు డ్రాయింగ్‌ రూమ్‌లోకి నడిచింది. మంత్ర ముగ్ధుడిలా వెనక దుర్గారావు! లైటు వెయ్యబోతున్న దుర్గారావుని వద్దంటూ సైగ చేసింది ఆకారం. గది కిటికీలోంచి మసక వెలుతురు. ‘అలా కూర్చో’ అది తిరుగులేని ఆజ్ఞలా అనిపించింది దుర్గారావుకి. నెమ్మదిగా, ధైర్యం కూడగట్టుకున్నాడు దుర్గారావు. ‘యెవరు నువ్వు? యీ వేళకి యెందుకొచ్చావు?’ నీరసంగా మాట పైకి వచ్చింది. అప్పుడు నవ్వింది ఆకారం. ‘మృత్యువు పేరు విన్నావా? వినుండవేమో కదూ, నేనే ఆ మృత్యువుని. నాకు వేళాపాళా వుండదు. వెళ్లాలనుకున్న చోటికి వెళ్లడమే నాపని.’ దుర్గారావు వులిక్కిపడ్డాడు. నమ్మలేడు, నమ్మి తీరాలి.. అదీ పరిస్థితి. ‘మనం కాసేపు మాట్లాడుకుందాం.. సరేనా?’ దుర్గారావు జవాబుని యెదురు చూడలేదు మృత్యువు. దుర్గారావు చేసిన వొక్కో అకృత్యాన్ని చూసినట్టుగా చెప్పుకొచ్చింది మృత్యువు. ఇది యెలా సాధ్యం! ‘నిన్ను తీసుకెళ్లాలి, కానైతే నీతోవున్న యింత పెద్ద పాపపు భారాన్ని మోసుకెళ్లడం కుదరదు. నీ ప్రయాణంలో లగేజ్‌ అనుమతించ బడదు. యెలాగా అని ఆలోచిస్తున్నా’ మృత్యువు ముఖంలో చిరునవ్వు. సరే మరో నాల్గయిదు రోజుల్లో వస్తా... సిద్ధంగావుండు...’ ఆకారం లేచి నిల్చుంది. ‘నువ్వు... నువ్వు యెవరు? కరోనావా?’ దుర్గారావు నీరసంగా అడిగాడు ధైర్యం కూడగట్టుకుని. ‘చెప్పాను కదా... నేను మృత్యువుని... యింతకీ నువ్వనే కరోనా యెవరో నాకు తెలీదు. త్వరలో కలుద్దాం!’ చీకట్లో వచ్చిన ఆకారం గాల్లో తేలిపోతున్నట్టు నెమ్మది నెమ్మదిగా కనుమరుగైపోయింది. దుర్గారావుకి అంతా అగమ్యగోచరంగా వుంది. మృత్యువు ఎందుకొచ్చినట్టు, యిప్పుడెక్కడికెళ్ళినట్టు! దుర్గారావు భయమంటే ఎరగడు. అలాంటిది రాత్రి జరిగిన సంఘటన పదే పదే మెదులుతూ వెన్నులోంచి వణుకు పుట్టిస్తున్నది. తనని చూసి జనాలు భయపడుతుంటే.. దాన్ని గౌరవం అని భావించడం ఒక పొరపాటు. తను ఏం చేశాడని కొడుకు విశ్వాసం చుపించాలి? కూడపెట్టిన సంపద ఇప్పుడు ఎవరికి యివ్వాలి? ‘సరే తరవాత ఆలోచిద్దాం’ అనుకున్నాడు దుర్గారావు. కోర్టుకి టైమవుతున్నదని పూనకం వచ్చిన వాడిలా బయలుదేరాడు. దుర్గారావు కోర్టు ఆవరణలోకి ప్రవేశిస్తుండగా జరిగిపోయింది ఆ సంఘటన. కోర్టు నుండి బయటకి వెడుతున్న కారు విసురుగా దుర్గారావుని ఢీ కొట్టడం, దుర్గారావుకి స్పృహ తప్పడం! కోర్టు జనాలు అతడివైపు పరుగెత్తుకుంటూ రావడం కూడా అతనికి తెలీలేదు. దుర్గారావు కష్టం మీద కళ్లు తెరిచాడు. చేతికి, తలకి, కట్లు. గదిలో నర్సుల హడావిడి. అప్పుడు గమనించాడు దుర్గారావు. తనకి రక్తం ఎక్కిస్తున్నారు... మర్నాడు పోలీసులు... ఎంక్వైరీ... యథావిధి. వకీలు ఎంతచెప్పినా దుర్గారావు వినిపించుకోలేదు. ‘ఈ సంఘటన యథాలాపంగా నా పరధ్యాన్నం వల్లే జరిగింది. ఇందులో కారు నడిపేవాడి తప్పులేదు. కోర్టుకి హాజరయే హడావిడిలో నేనే చూస్కోకుండా బండికి అడ్డం పడ్డాను’ దుర్గారావు స్టేట్మెంట్‌ యిస్తుంటే, నల్లకోటు తలపట్టుకుని కూర్చుంది. డ్యూటీ డాక్టర్లు, నర్సుల వల్ల అర్థమైందేవిటంటే.. కోర్టు ఆవరణలో అపస్మారకస్థితిలో ఉన్న తనని ఓ నలుగురు తీసుకెళ్లి హాస్పిటల్లో చేర్పించారు. డిపాజిట్‌ అదీ వాళ్ళే కట్టి ట్రీట్మెంట్‌ వెంటనే జరిగేలా చూశారు. నాలుగు యూనిట్ల రక్తం కూడా వాళ్ళే దానం చేశారు. తన వకీలుకూ కబురుపెట్టి రప్పించారు. ‘ఇంతసాయం చేశారు కదా మీకు ఈయన యెలా తెలుసు?’ అని డాక్టర్లు అడిగితే, ‘యెలా ఏవిటండీ ఆరి భూవులు దున్నుకుని బతికేటోళ్ళం... ఆరికి మేం మాకున్నంతలో కూసింత రగతం యిచ్చాము... అంతేకదా సారూ’ అన్నారట. మరి తన వకీలుగారు యిదంతా యెందుకు చెప్పలేదో. రేపో మాపో డిశ్చార్జ్‌ చేస్తారనగా దుర్గారావు వకీలుకి కబురు పెట్టాడు.. ‘వీలునామా రాయాలి’ అని. ‘ఇప్పుడేం తొందర? మీరు హాయిగా యింటికెళ్లి కోలుకున్నాక రాయచ్చు లెండి’ అంటున్న వకీలు మాటలకి దుర్గారావు అడ్డుపడ్డాడు. ‘అన్నట్టు వకీలు గారూ... రేపు వచ్చేప్పుడు మన కక్షిదారు పెద్దరైతుని కూడా రమ్మనండి!’ దుర్గారావు మొహంలో వకీలుకి యే భావమూ కనిపించలేదు. ‘ఇది నేను పూర్తి ఆరోగ్యంతో వుండగా, యెవరి ప్రమేయం లేకుండా తీసుకున్న నిర్ణయం...’ అంటూ వకీలు రాసింది చదివాక దుర్గారావు సంతకం పెట్టాడు.  కాగితం మీద పెద్దరైతు, మరో ముగ్గురు వేలిముద్రలు వేశారు. దుర్గారావు కోరికమీద ఒక డాక్టరు, నర్సు సాక్షి సంతకాలు కూడా పెట్టేశారు. మనం కూడా ఆ రాసిందంతా యెందుకు చదవడం... రెండు మెతుకులు ముట్టుకు చూస్తేసరి.. అన్నం వుడికిందో లేదో...! ‘కోర్టు పరిధిలో వున్న కేసులన్నీ వాపసు తీకుంటున్నాను... భూములు.. పంటపొలాలు సర్వే ప్రకారం కౌలుదార్లకీ, పెద్దరైతుకీ చెందుతాయి.  మా వకీలు ఆ మేరకి కావలసిన పత్రాలు సిద్ధం చేస్తాడు. తనవల్ల నష్టపోయిన ఫ్లాట్‌ వోనర్లందరికీ నష్టపరిహారం...! తేలికపడిన మనసుతో దుర్గారావు యిల్లు చేరాడు. వకీలు తదుపరి కార్యక్రమంలో మునిగిపోయాడు. రోజులు వారాలయిపోయాయి. కాలెండర్‌లో నెలలు తిరిగాయి... దుర్గారావుకి పడుకోగానే కంటినిండా  కునుకు పడుతున్నది. యే అర్ధరాత్రో తలుపు చప్పుడు విందామన్నా నిద్రలో వినపడదు కదా! - వల్లూరి విజయకుమార్‌ 

విక్రాంత్‌కి మెలకువ వచ్చింది. తాను చనిపోయాడని అతనికి తెలుసు. ఇది స్వర్గమా లేక మధ్యలో ఏదైనా మజిలీనా.. అనుకుంటూ చుట్టూ చూశాడు. అది ఒక గది. విక్రాంత్‌ ఆ గదిలోని ఒక కిటికీ దగ్గర కూర్చుని ఉన్నాడు. ఏదో ఆఫీస్‌ రూమ్‌లా ఉందా గది. కాస్త దూరంలో ఉన్న ఇంకో చైర్‌లో ఎవరో వ్యక్తి కూర్చుని టేబుల్‌ లైట్‌ వెలుగులో ఏదో రాసుకోవడం కనిపిస్తోంది. తాను చనిపోయిన విషయం విక్రాంత్‌కి స్పష్టంగా గుర్తుంది. అర్ధరాత్రి వేళ ఇంటికి వెళుతుంటే.. స్కూటీ మీదనించి ఎగిరి పడటం, రోడ్డు పక్కనున్న డివైడర్‌కి తల గుద్దుకోవడం, ఆ ఫోర్స్‌ తెలియడంతోనే ప్రాణం పోతోందని అర్థంకావడం, కళ్ళ మీంచి కారిపోతున్న రక్త ధారల మధ్యలోంచి తనని గుద్దిన కారు వేగంగా అక్కడినించి వెళ్లిపోవడాన్ని మసక మసకగా చూడటం.. ఇవన్నీ అతనికి గుర్తున్నాయి. ఆ యాక్సిడెంట్‌లో అతను బతికే అవకాశమే లేదు. తాను నిజంగా చనిపోయాడని అతనికి తెలీడానికి కారణం అదొక్కటే కాదు. తనకి శరీరం లేని విషయం, ఇప్పుడు ఆలోచిస్తున్నది తన ఆత్మ మాత్రమేనన్న సంగతి అతనికి బాగా అర్థమవడం కూడా! తన సెన్సరీ ఆర్గాన్స్‌ అన్నీ చాలా గొప్ప వృద్ధి పొందినట్టుగా, బతికి ఉన్నప్పటి అనుభూతికి భిన్నమైన గ్రాహ్యత ఏదో అతనికి తెలుస్తోంది. ఎక్కడున్నాడు మరి! కొంచెం వెనక్కి జరిగి కిటికీ కర్టెన్‌ని జరిపి బయటకి చూశాడు. అంతా చీకటి.  వీధి లైట్లు కూడా వెలగడం లేదు. ఇంతలో అతనున్న గదిలో కదలికకి మళ్ళీ తిరిగి చూశాడు. ఆ గదిలో కూర్చుని ఉన్న వ్యక్తి.. భయం, అయోమయం నిండిన ముఖంతో కదిలిన కర్టెన్‌లోంచి లోపలికి వస్తున్న వాహనాల హెడ్‌ లైట్‌ల వెలుగును చూస్తున్నాడు. ఆ వెలుగు నీడల మధ్య ఆ వ్యక్తిని గుర్తు పట్టాడు విక్రాంత్‌. అతను రఘు. తండ్రి అతనికి విక్రాంత్‌ అని పేరు పెట్టినప్పుడు అందరూ నవ్వారట. ‘నీ రాతల పైత్యం నీ కొడుకు పేరులో కూడా కనిపిస్తోందిరోయ్‌’ అంటూ స్నేహితుల్లాంటి శత్రువులు వెటకారం చేశారట. ‘నా కొడుకు ఈ జీవితమనే యుద్ధాన్ని గెలిచి విక్రాంతుడవాలి. అందుకే ఆ పేరు పెట్టాను’ అనేవాడట తండ్రి. అతను స్కూల్‌ చదువుకి వచ్చినప్పుడు కూడా పిల్లలు ‘వికారం వికారం’ అని ఏడిపించేవారు. తెలుగు మాస్టారు విశ్వనాథంగారు మాత్రం ‘మంచి మోడరన్‌ పేరు పెట్టాడురా మీ నాన్న!’ అన్నరోజు తాను పడిన సంతోషం ఇంకా గుర్తుంది విక్రాంత్‌కి. ఇంటికెళ్లి తండ్రికి ఎంతో గొప్పగా చెప్పాడు ఆ విషయం. మురిపెంగా నవ్వి ముద్దు పెట్టుకున్న తండ్రి, ప్రేమగా, గారంగా తనని చూసుకున్న తండ్రి అనుకోకుండా అనారోగ్యం బారిన పడ్డాడు. పెద్దగా ఆస్తులేవీ లేని, కో ఆపరేటివ్‌ బ్యాంక్‌లో క్లర్క్‌ ఉద్యోగం చేస్తున్న తండ్రికి సరైన వైద్యం అందలేదు. అసలు రోగమేమిటో కూడా తెలీకుండానే నెల తిరక్కుండా తననీ,  అమాయకురాలైన అమ్మనీ అనాథల్ని చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ఉన్న ఒక్క మేనమామే వాళ్ళకి దిక్కయ్యాడు. ‘ఒక్కడే మగపిల్లాడు కాబట్టి సరిపోయింది, లేకపోతే వాళ్ళ పరిస్థితి ఇంకా దారుణంగా ఉండేది’ అని చుట్టుపక్కల వాళ్ళు అనుకోవడం విక్రాంత్‌కి తెలుసు. ఆ మేనమామ కొడుకే రఘు. రఘు ముఖంలో కనిపిస్తున్న ఆ భయం చూస్తుంటే విక్రాంత్‌కి అదో విధమైన ఆనందం కలిగింది. మెల్లగా కర్టెన్‌ వదిలేశాడు. రఘు ఓసారి గదంతా కలియజూసి, తిరిగి రాసుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. మరోసారి కర్టెన్‌ జరిపి రఘు రియాక్షన్‌ ఏమిటో చూడాలనిపించింది విక్రాంత్‌కి. ‘చిన్న పిల్లాడిలా ఏంటిది!’ అనుకుని తన ఆలోచనకి తనే నవ్వుకున్నాడు. చనిపోయాడు సరే, తన ఇంటికి వెళ్లకుండా ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చాడు? స్వాతి ఎంత కంగారు పడుతూంటుందో, తను యాక్సిడెంట్‌లో చనిపోయిన విషయం ఇంకా తెలిసిందో లేదో, సహజ తన కోసం ఎదురు చూసీ చూసీ నిద్రపోయి ఉంటుంది. సూపర్‌ మార్కెట్‌లో ఆ ఉద్యోగం వల్ల వచ్చే సంపాదనతో గడవక, పిజ్జా డెలివరీలు చేస్తుండటంతో ఇంటికి వెళ్ళడానికి ఒక టైమంటూ లేకుండాపోయింది. తను ఎప్పటిలాగే తిరిగి వస్తాడని అనుకుంటూండి ఉంటుంది స్వాతి. ఎదురుగా టేబుల్‌ మీద ఉన్న సెల్‌ మోగడంతో విక్రాంత్‌ అటువైపు చూశాడు. రఘు ఫోన్‌ లిఫ్ట్‌ చేస్తూనే ఏం విన్నాడో గానీ ఒక్కసారిగా కుర్చీలోంచి లేచి నిలబడ్డాడు. ‘ఎప్పుడు? ఎక్కడ? వస్తున్నా...’ అంటూ రూమ్‌ లోంచి బయటకి పరుగుతీశాడు. తిరిగి చూసేసరికి హాస్పటల్లో ఉన్నాడు విక్రాంత్‌. ఎదురుగా బెడ్‌ మీద పదిహేడు, పద్దెనిమిదేళ్ల అబ్బాయి వెంటిలేటర్‌ మీద కనిపించాడు. దగ్గరికి వెళ్ళాడు విక్రాంత్‌. ముఖానికి కూడా బాగా గాయాలయ్యాయి. బతకడం కష్టంలాగే అనిపిస్తోంది. తర్వాతి నిమిషంలో పోలీస్‌ యూనిఫామ్‌లో ఉన్న ఇద్దరు వ్యక్తులు రఘుతో మాట్లాడుతూండటం కనిపించింది విక్రాంత్‌కి. ఈసారి హాస్పిటల్లోని విజిటింగ్‌ రూమ్‌లో ఉన్నాడు విక్రాంత్‌. ఈ మార్పులు, ప్లేస్‌లు, టైమ్‌ ఒక్కసారిగా ముందుకు జరిగిపోవడం ఇవన్నీ సహజంగానే అనిపిస్తున్నాయి విక్రాంత్‌కి. బతికి ఉన్నప్పుడే కనుక ఇలా జరిగి ఉంటే, తనకేవో అద్భుత శక్తులు లభించాయని అనుకునేవాడేమో! ‘చాలా స్పీడ్‌గా వెళ్లి.. ఆగి ఉన్న లారీని గుద్దుకున్నాడు. పైగా డ్రింక్‌ చేసి ఉన్నాడు. మైనర్‌ కదా. అసలు కారెలా ఇచ్చారు మీరు అబ్బాయికి?’ ఇద్దరిలో కొంచెం పొడుగ్గా ఉన్న పోలీస్‌ అడుగుతున్నాడు రఘని. ‘వాడు కారు తీసుకెళ్లిన విషయమే నేను గమనించలేదు సార్‌. ఎప్పుడు తీశాడో ఏమో!’నిజమో అబద్ధమో తెలీదు గానీ రఘు శరీరం వణకడం స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. ఆ కుర్రవాడు రఘు కొడుకన్నమాట. పోలీస్‌ ఇంకా గట్టిగా గదమాయిస్తున్నాడు. కొంచెం పక్కకి తిరిగి చూస్తే కాస్త అవతలగా చైర్‌లో కూర్చుని కనిపించింది రేఖ. ఎటో చూస్తోంది. ఆమె శరీరంలో అసలు చలనం ఉందా అనిపిస్తోంది. కళ్ళు ఎర్రబడి వాచిపోయి ఉన్నాయి. చెంపల మీదనించి ఇంకా నీళ్లు కారుతూనే ఉన్నాయి. ఆమె వల్లనే కదా తను దొంగయ్యాడు! ఒకే కాలేజ్‌లో కలిసి చదువుకున్నారు విక్రాంత్, రఘు, రేఖలు. అప్పట్లో అమ్మాయిలు.. అబ్బాయిలతో పెద్దగా మాట్లాడేవారు కాదు. లైబ్రరీ బుక్స్‌లో అక్కడక్కడా కవితలు రాసి కింద పేరు రాసుకునేవాడు విక్రాంత్‌. అలా చూసిందట రేఖ.. అతని కవిత ఒకటి. నిజానికి అది కవిత కూడా కాదు, ఏదో ఒక ఆలోచనలాంటిది అంతే! అలా ఏదైనా ఊహ తోచినప్పుడు ఒక పుస్తకంలోనో, అక్కడో ఇక్కడో రాసేస్తూ ఉండేవాడు. లైబ్రరీ పుస్తకంలో రాసింది ఆమెకి బాగా నచ్చిందట. వచ్చి పలకరించింది. మెల్లగా పరిచయం పెరిగింది. అది ఇష్టంగా మారింది. ప్రేమ మాటలూ, చూపులూ దొర్లాయి. ప్రపంచం అంత అందంగా అంతకు ముందెప్పుడూ కనిపించలేదు విక్రాంత్‌కి. కానీ... అనుకోకుండా ఓ రోజు కాలేజ్‌లో ఇన్‌స్పెక్షన్‌ జరిగింది. అతని బ్యాగ్‌లో, రాబోయే సంవత్సరపు పరీక్ష పేపర్‌ దొరికింది. విక్రాంత్‌ కాలేజ్‌నించి ఎక్‌స్పెల్‌ అయ్యాడు. ఇంట్లో కూడా బీరువాలో ఉండే వెండి కంచం కనిపించకుండా పోయింది. మెడ పట్టి గెంటకపోయినా మేనమామ కాస్త మర్యాదగానే ఇంట్లోంచి వెళ్లిపొమ్మన్నాడు. అప్పటికే అతని తల్లి చనిపోయి రెండేళ్ళవుతోంది. ఉండటానికి చోటు లేక, తినడానికి తిండి లేక ఫుట్‌పాత్‌ మీద పడుకున్నాడు నాలుగైదు నెలలు. చివరికి కూలి పనికి వెళ్ళాడు ఆకలి తీర్చుకోవడానికి. కానీ అన్నింటికంటే పెద్ద బాధ రేఖ కోసం పడ్డదే. ఆమె మళ్ళీ అతనికి మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వలేదు. ఎందుకో కూడా అతనికి తెలీదు. ప్రేమలో ఉన్నామన్న ఆ భావం వల్ల, అది పోగొట్టుకున్నప్పుడు కలిగే బాధ కంటే ఏదీ ఎక్కువ కాదేమో! నిద్ర పట్టేది కాదు. ఒకటే దుఃఖం. ఏం చెయ్యాలో ఎందుకు బతకాలో తెలీని స్థితి. చివరికి ఎలాగో అందులోంచి  బయట పడ్డాడు. జీవితంలో కొంత స్థిరపడ్డాడు. తనలాగే స్వాతికి కూడా తల్లితండ్రులు లేరు. కులం ఒక్కటీ లెక్క చూసుకుని ఆమెని తనకి ముడేసి వదిలేసి, చేతులు దులుపుకున్నారు ఆమె దగ్గరి బంధువులు. తమ మధ్య అద్భుతమైన ప్రేమ బంధం ఏర్పడకపోయినా ఒక ఒప్పందంలాంటి జీవితం ఉంది. ఒకరికి ఒకరున్నారన్న ధైర్యం, ఆసరా ఉన్నాయి. సహజ పుట్టాక ఆ బంధం మరింతగా బలపడింది. ఇప్పుడు స్వాతి ఒంటరి. పైగా పసితనం ఇంకా వీడని సహజ బాధ్యత ఒకటి. స్వాతి పెద్దగా చదువుకోలేదు. తను లేకుండా ఎలా బతుకుతారో ఇద్దరూ...! అతనా ఆలోచనలో ఉండగానే ఏదో ఒక సందేశం లాంటిది అడ్డు తగిలింది.  ‘నీ ముందు ఇప్పుడు రెండు మార్గాలున్నాయి’ అంది అదృశ్య శక్తి. ‘ఏమిటవి?’ అన్నాడతను, జరుగుతున్నది అతి సహజమైన విషయంలాగా.  ‘ఆ కుర్రవాడిని బతికించే చాయిస్‌ నువ్వు తీసుకుంటే పదేళ్ల పాటు ఒక చీకటి ప్రదేశంలో ఆకలి దప్పికలతో, ఒంటరితనంతో బాధ పడుతూ బతకాల్సి వస్తుంది’ అందా శక్తి. అంటే నరకమా... అనుకున్నాడు. అంతలోనే అవన్నీ మనిషిగా ఉన్నప్పటి నమ్మకాలని గుర్తొచ్చి, ‘మరి రెండో చాయిస్‌ ఏమిటీ?’ అడిగాడు. కుర్రవాడి చావుకి అతన్ని వదిలేసి నీదారి నువ్వు చూసుకుంటే ఆకలి దప్పికలు లేని వెలుగులోకంలో ఎప్పటికీ ఉండిపోయే అవకాశం. స్వర్గమన్నమాట... ఈసారి కావాలనే అనుకున్నాడు. ‘ఎందుకు అలా? మంచి పని చేస్తే శిక్షా! ఇదేం న్యాయం?’ అన్నాడు.  ‘కుర్రవాడికి ఆయుష్షు లేదు. నీ కరుణతో అతన్ని బతికించి ఆ శిక్ష నువ్వు తీసుకోగలవా?’ అంది అదృశ్య శక్తి. ‘నిర్ణయం పూర్తిగా నీ ఇష్టం’ అంటూ మౌనం వహించింది. కళ్ళ ఎదురుగా మళ్ళీ రేఖ కనిపించింది. అప్పట్లో ఆమె తనని ఎందుకు దూరం పెట్టిందో తెలీలేదు. నిన్న చనిపోయే వరకు కూడా ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం దొరక్క చాలా బాధపడేవాడు. ఇప్పుడు ఎంతో సహజంగానే, అప్పట్లో అన్నీ చూసినట్టుగానే తెలుస్తోంది.రఘు... రఘు కూడా ఆమెని ఇష్టపడ్డాడు. విక్రాంత్‌కి ఆమె దగ్గర కావడం సహించలేకపోయాడు. ఆ క్వశ్చన్‌ పేపర్‌ విక్రాంత్‌ బ్యాగ్‌లోకి రావడానికి, ఇంట్లో వెండి కంచం పోవడానికి  కూడా రఘునే కారణం. కవిత్వం కూడా రఘు రాసిందే విక్రాంత్‌ దొంగిలించినట్టుగా ఆమెని నమ్మించాడు. విక్రాంత్‌ని చూసి అంతో ఇంతో రాయాలని రఘు కూడా ప్రయత్నించేవాడు అప్పట్లో. విక్రాంత్‌ని రోడ్డు మీద పడేశాకా, జీవితంలో స్థిరపడ్డాకా విక్రాంత్‌ పాత కవితల పుస్తకాన్ని అచ్చు వేయించుకుని సో కాల్డ్‌ సాహితీ ప్రపంచానికి దగ్గరయ్యాడు. ఒక కవిగా, రచయితగా పేరు తెచ్చుకున్నాడు. ఇప్పుడు అతని కొడుకుని బతికిస్తే తనకి పదేళ్ల నరకం. తనకి ఎంతో ద్రోహం చేసినవాడికి మంచి చేసే అవకాశం. తన గొప్పతనానికి పరీక్ష. ఇప్పుడు తనకి జరిగిన అన్యాయానికి బదులు తీర్చుకుంటే మాత్రం తను కోల్పోయిన జీవితం వెనక్కి వస్తుందా! తను పడ్డ బాధ, కష్టాలు మాయమై పోతాయా! చీకటీ, ఆకలిదప్పికలూ తనకి కొత్తేమీ కాదు. ఇంకో పదేళ్లు భరిస్తే ఒక చిన్న కుర్రవాడు బతుకుతాడు. నిండు జీవితాన్ని అనుభవిస్తాడు. ఇద్దరు మనుషులకి కడుపు కోత తప్పుతుంది. అది రఘు కన్న ప్రేమ అయితేనేం... కత్తికి కత్తి, కన్నుకి కన్ను ఎలా సమాధానం అవుతాయి! తిరిగి పొడిస్తే పడిన పోటు మానిపోదు. అవతలి కన్ను కూడా పోగొడితే, పోయిన చూపు తిరిగి రాదు. నిర్ణయం తీసుకోవడానికి విక్రాంత్‌కి ఎక్కువ సమయం పట్టలేదు. లేకపోతే పట్టిందా...  ఏమో... ఆ లెక్క ఇప్పుడు పెద్దగా తెలీడం లేదు.  ‘సరే. నరకమే’ అన్నాడు అదృశ్య శక్తితో. అప్పుడు ఆ శక్తి ఇంకో విషయం కూడా  చెప్పింది. ఈసారి ఆ కాస్త కూడా ఆలోచించకుండానే, ‘అయినా పర్లేదు’ అన్నాడు. అప్పుడే అతనికి ఒక విజన్‌ వచ్చింది. కలలాగా భవిష్యత్తు కనిపించింది. తన కొడుకు బతకడానికి కారణం విక్రాంత్‌ అని రఘుకి తెలియడం, విక్రాంత్‌ కుటుంబాన్ని ఆదుకుంటానని అతను మాట ఇవ్వడం, అంతేకాక సహజ తన ఇంట్లోనే తన బిడ్డలా పెరుగుతుందని చెబుతూ రఘు, విక్రాంత్‌ కూతుర్ని కన్నీళ్లతో దగ్గరికి తీసుకోవడం... ‘ఆపండి!’ అన్నాడు విక్రాంత్‌ వెంటనే. ‘ఇంకా తనకి మానవ సహజమైన రియాక్షన్స్‌వదిలినట్టు లేవు’ అనుకున్నాడు. ‘ఈ చాయిస్‌ తీసుకోవడానికి నాకు ఒక కండిషన్‌ ఉంది’ అన్నాడు విక్రాంత్‌. ఏమిటో చెప్పమంది అదృశ్య శక్తి. ‘నాకారణంగా రఘు కొడుకు బతుకుతాడన్న విషయం రఘు కుటుంబానికి తెలియకూడదు’ అన్నాడు. ‘నీ కుటుంబం ఏమవుతుంది?అతను ఆదుకుంటాడు కదా’ అంది అదృశ్య శక్తి. ‘వద్దు’ అన్నాడు విక్రాంత్‌. ‘సరే’ అంది అదృశ్య శక్తి. తండ్రి పోయాక తల్లి చెయ్యి పట్టుకుని మేనమామ ఇంటికి వెళ్లినప్పటినించీ అక్కడ ఎదుర్కొన్న అవమానాలన్నీ గుర్తొచ్చాయి అతనికి. పరాయి ఇంట్లో ఉంటూ, తింటూ, ఎంత చాకిరీ చేసినా, పెద్దగా మాటల రూపంలో వినకపోయినా, అవతలినించి ఎదురొచ్చిన నిర్లక్ష్యం, చులకన భావం, విసుగులూ, అసహనాలూ, లోకువతనాలూ అన్నీ అతన్ని ఒక్కపెట్టున చుట్టుముట్టాయి. ఆ బెంగతోనే కదా అతని తల్లి బతికున్నప్పుడు కూడా చనిపోయినట్టే ఉండేది. అటువంటి స్థితి మళ్ళీ స్వాతికి, సహజకి రాకూడదు. మరి వాళ్ళు ఎలా బతుకుతారు? ఏమో అది అతనికి తెలీదు. ఇంతలో ఎవరో చిటికె వేసినట్టుగా చాలా వేగంగా కొన్ని సంఘటనలు జరిగిపోయాయి. అతను చూస్తూ నిలబడ్డాడు. విక్రాంత్‌ ఆర్గాన్స్‌తో రఘు కొడుక్కి సర్జరీ అవడం, కుర్రవాడు తొందరలోనే కోలుకోవడం, ఆర్గాన్స్‌డొనేట్‌ చేసిన ఆ అజ్ఞాత వ్యక్తిని తలుచుకుని రఘు, రేఖ కృతజ్ఞతతో కన్నీళ్లు పెట్టుకోవడం... అలా సెకన్ల మీద అతని కళ్ళ ముందు... కాదు కాదు ఊహ ముందు కదిలిపోయాయి.  ఇక ఇప్పుడు చీకటిలోకానికి ప్రయాణం. ఆ ప్రయాణంలో మరో విజన్‌ కలిగిందతనికి. మరో భవిష్యత్‌ దృశ్యం. స్వాతి, సహజ.. ఇండియాలో ఒక పెద్ద చైన్‌ అఫ్‌ హోటల్స్‌కి ఓనర్స్‌. వాళ్ళు ఎంతో సంతోషంగా, దర్జాగా, హుందాగా జీవిస్తున్నారు. తనకి తెలుసు. స్వాతి దగ్గర ఆ శక్తి ఉంది. ఆమె వంటలు చాలా బాగా చేస్తుంది. అతను పోయిన కొత్తలో కొంత ఇబ్బంది పడ్డారు. కానీ మెల్లగా పచ్చళ్ళు చెయ్యడం, ఉద్యోగులకి క్యారేజ్‌లు వండి పంపడం మొదలుపెట్టింది స్వాతి. అది చాలా తొందరగా వృద్ధిలోకి వచ్చి ఒక హోటల్‌ కూడా పెట్టింది. అది చైన్స్‌గా విస్తరించింది. సహజ కూడా ఎంబీఏ చేసి ఆ బిజినెస్‌ నడపడంలో తల్లికి సహాయంగా ఉంది. విక్రాంత్‌  మనసు తృప్తితో నిండిపోయింది. ఈ బెంగ కూడా ఇక తనకి అవసరం లేదు. ‘రఘు కుటుంబానికి చెందిన భవిష్యత్తు కూడా చూస్తావా?’ అంది అదృశ్య శక్తి. ‘వద్దు’ అన్నాడు విక్రాంత్‌. అది తనకి సంబంధం లేని విషయం.  తన ప్రయాణం ముగుస్తోందని విక్రాంత్‌కి అర్థం అయింది. అతను మెల్లగా.. ఏమీ లేని, ఏమీ తెలియని స్థితిలోకి జారిపోతున్నాడు. ఆ చివరి నిమిషంలో అతనికి ఓ విషయం అర్థమయింది. బహుశా ఆ చీకటి లోకం గురించి అదృశ్య శక్తి చెప్పిందంతా ఒక పరీక్ష. తాను ఆ నరకానికి వెళ్ళబోవడం లేదు. అలాగని స్వర్గంలోనూ అడుగు పెట్టడం లేదు. నిజానికి ఆ రెండూ ఉన్నాయో లేదో కూడా! తాను పూర్తిగా ఒక తెలియనితనంలోకి వెళ్ళిపోతున్నాడు. ఏమీ లేకపోవడంలోకి. ఒక కథని, తన కథని తనే రాసుకుని పూర్తి చేసుకుంటున్నాడు. జీవితంలో ఓడిపోయి మరణంలో గెలుస్తున్నాడు. తన తండ్రి పెట్టిన పేరుని సార్థకం చేసుకుంటున్నాడు.  ఆ ఆఖరి క్షణంలో అదృశ్య శక్తి చెప్పిన ఇంకో విషయం గుర్తొచ్చింది అతనికి. తాగిన మత్తులో యాక్సిడెంట్‌ చేసి, అతని చావుకి కారణమైంది రఘు కొడుకే. ఆ కంగారులో కాస్త దూరం వెళ్ళాకా, ఆగి ఉన్న లారీని గుద్దుకున్నాడు.ప్రయాణంతో పాటుగా, అతని ఆలోచన కూడా అక్కడితో అలా అంతమైపోయింది. ఇప్పుడతను పూర్తిగా విక్రాంతుడయ్యాడు. -భవానీ ఫణి


 గీ సీమాంధ్ర ఎంపీలకు సిగ్గెప్పుడత్తదో. వాళ్లు ఏమన్న మనుసులేనా.. గట్లజేత్తరా ఏంది అనుకుంటనే రాయలింగు తిట్లపురాణం అందుకున్నడు. అగ్గో, పొద్దు, పొద్దుగాల్నేవన్లో గట్లతిడ్తాన్నవేందోయ్, ఏం జరిగిందేం ది, ఎవల్నో మస్తు తిట్టవడ్తివనుకుంట ఇంటి దగ్గర గల్మల గూసొనున్న రాయలింగు దగ్గరికచ్చిండు హన్మంతు. నీకు దెల్వదా ఏంది, తెలంగాణ కోసం ఎన్నేండ్ల సంది కొట్లాడ్తన్నం జెప్పు. నోటికాడికచ్చిన ముద్దను లాక్కుంటే ఎవలికైనా ఎట్లనిపిత్తది. గుండె మండదా ఏంది. పార్లమెంట్‌ల బేస్తా రం తెలంగాణ బిల్లు పెడితే సీమాంధ్ర ఎంపీలు అడ్డుకున్నలు. అగో గాళ్ల తీరుజూసే నాకు కోపమత్తందోయన్నడు రాయలింగు. ఔ మల్ల.. గా ది నాం నాడే కదా సారక్క గద్దెకచ్చింది. గంత మం చి రోజు పార్లమెంట్‌ల బిల్లు పెట్టి పాస్‌జేత్తమని హోంమంత్రి షిండే జెప్పిండు గద. తెలంగాణ రావాలని సమ్మక్క-సారలమ్మలకు సుత మొక్కుకున్నం.
  
  ఇంట్లోల్లమంతా జాతరకు పోయినం. ఏమైందోయ్ తెలంగాణ రాలేదా అనడిగిండు హన్మంతు. గంతట్లనే లచ్చయ్య పలకాయ నములుకుంట రాయలింగు, హన్మంతు దగ్గరకచ్చిండు. పొద్దుగాల్నే ఇద్దరు దెవ్సం మీద పడ్డరేందనన్నడు లచ్చయ్య. ఇగో లచ్చయ్య దెవ్సం కాడి ముచ్చట్లు నీకెర్కలేదు గని గీడ గూసో రాయలింగు జెప్తడు మనమిందామని హన్మంతు అనంగనే సరేనన్నడు. గల్మదగ్గర గా ముగ్గురు గిట్ల శెనారం ముచ్చట్లు పెట్టిండ్లు.
  
 హన్మంతు : ఔను గని రాయలింగు, సమ్మక్క-సారక్క జాతరకుపోయి తెలంగాణ ఊసే మర్సిపోయినం. పార్లమెంట్‌ల బిల్లు పెట్టిండ్లేమో నెగ్గిందా, లేదా? ఏం జరిగిందోయ్ జెప్పు.
 రాయలింగు : పార్లమెంట్‌ల బిల్లు పెట్టిండ్లు కని ఎటుగాకుండ పొయిందోయ్.  
 హన్మంతు : గట్లేట్లైంది. తెలంగాణ ఎంపీలు ఏం పట్టించుకోలేదా ఏంది. జెర కళ్లకు గట్టినట్లు జెప్పరాదోయ్.
 లచ్చయ్య : ఐతే... రాయలింగు తెలంగాణ రాదన్నట్టా ఏంది?
 రాయలింగు : ఇగో ఇద్దరినుండ్లి. బేస్తారం పార్లమెంట్‌ల బిల్లు పెడ్తన్నమని హోంమంత్రి సుశీల్‌కుమార్ షిండే ప్రకటన జేత్తండు. తెలంగాణ ఎంపీలు స్పీకర్ మీరాకుమార్, హోంమంత్రి చుట్టూరా ఏం జరగకుండా అడ్డంగా బందోబస్తుగా నిలుసున్నరు. గంతట్లనే జరగకూడంది జరిగిందోయ్.
 హన్మంతు : అయ్యో.... ఏం జరిగిందో నస్కకుండ జెప్పరాదోయ్.
 రాయలింగు : ఏం జరిగిందంటరా, పార్లమెంట్‌ల ఎన్నడన్న ఎంపీల కండ్లల్ల కారంపొడి జల్లిండ్ల, కత్తులు పట్టుకచ్చినట్లిన్నరా, లేదుగదా. గా దినాం మాత్రం గట్లనే జరిగింది.
 లచ్చయ్య : ఏందీ..! గంతపని జరిగిందా ఎవలు జేసిండ్లేంది.
 రాయలింగు : ఏవలేంది గా సీమాంధ్రల ఉన్నలుజూడు లగడపాటి రాజగోపాల్, మోద్గుల వేణుగోపాల్‌రెడ్డి, సీఎం రమేష్ ఇంకా పది, పన్నెండు మంది ఎంపీలు గంత నీచానికి ఒడిగట్టిండ్లు.
 హన్మంతు : ఎవలకేం గాలేద్గదా?
 రాయలింగు : ఎందుకు గాలేదు. కారంపొడి కళ్లల్ల జల్లంగనే స్పీకర్ మీరాకుమార్, తెలంగాణ ఎంపీల కండ్లల్ల నీళ్లచ్చినయ్. మంటలు లేచి దగ్గుకుంట పార్లమెంట్‌లకెళ్లి బయటికచ్చి గాయ్‌గాయ్ అయిపోయిండ్లు. మస్తులొల్లి జరిగిందనుకో.
 లచ్చయ్య : మరి గట్ల జరగకుండా మార్షల్స్ ఉంటలు గద, గాళ్లేం అడ్డుకోలేదా ఏంది?
  రాయలింగు : ఎంపీలు గట్లజెత్తరని ఎవరననుకుంటరా, మామూలుగానే సభ జరుగుతుదనుకొని మార్షల్స్ జాగ్రత్తల లేకుండే. గదే మోఖ అనుకొని తెలంగాణ బిల్లు చర్చకు రాకుండాజేసిండ్లు.
  హన్మంతు : గట్లజేసిన ఎంపీలను స్పీకరమ్మ ఏమనలేదా?
  రాయలింగు : ఎందుకనలేదు, ఎవలెవలు లొల్లిజేసిండ్లో, కండ్లల్ల కారంపొడి జల్లిండ్లో, కత్తుల పట్టుకొనచ్చిండ్లెవలో గాళ్లను సభ జరిగేదాక సస్పెన్షన్ చేయిండ్లు.
  హన్మంతు/లచ్చయ్య : మంచిపని జేసింది. ఆ తల్లి సల్లంగుండా. మరి కమలం పువ్వు గుర్తోలేందో అంటండ్లట.
  రాయలింగు : ఔనవును. మొన్నటి దాక కాంగ్రెస్ పార్లమెంట్‌ల బిల్లు పెడితే మేం మద్దతిత్తమన్నలు. ఇప్పుడేమో పువ్వు గుర్తోళ్లు ముగ్గురు మూడు రకాలు మాట్లాడుతండ్లు.
  లచ్చయ్య : ఏమంటండ్లేంది.
  రాయలింగు : లొల్లి జర్గంగ బిల్లెందుకు పెట్టిండ్లని అద్వానంటండు. స్పీకర్ పార్లమెంట్‌ల బిల్లెప్పుడు పెట్టిండో తెల్వదని సుష్మాస్వరాజ్ అన్నది. ఇగ రాజ్‌నాథ్‌సింగేమో తెలంగాణ ఏర్పాటుకు కట్టుబడున్నం. ఇప్పుడు జరిగే సమావేశాల్లోనే బిల్లు పెడితే మద్దతు ఇస్తామని చెప్తండు. గిట్ల ముగ్గురు మూడు రకాలుగా ఒకలకొకలకు పొంతన లేకుండా మాట్లాడుతండ్లు.
  హన్మంతు : మరింతకుముందుగాల కాంగ్రెస్ బిల్లు పెడితే మద్దతిత్తమని చెప్పినోళ్లు గిట్లేందుకంటండ్లు.
  రాయలింగు : కాంగ్రెస్ బిల్లు పెట్టకుంటనేమో పెడ్తలేరని పువ్వుగుర్తోలు దెప్పిపొడిసిండ్లు. బిల్లు పెట్టినంక ఏమో డొంకతిరుగుడు మాటలంటండ్లు.
  లచ్చయ్య : పువ్వుగుర్తోళ్లు గట్లేందుకంటండ్లు.
  రాయలింగు : ఇప్పుడు తెలంగాణ అచ్చిందనుకో ఆ మంచితనమంతా కాంగ్రెసోళ్లకు పోతది. గట్ల ఇసారం జేసుకొని బిల్లు పెట్టినంక మనిషికో మాట మాట్లాడుతండ్లు.
  హన్మంతు : మరైతే తెలంగాణ రాదా?
  రాయలింగు : ఎందుకు రాదనుకుంటండ్లు. ఎవలెన్ని జేసిన తెలంగాణ అచ్చుడు ఖాయం. సోమారం సంది మళ్ల పార్లమెంట్ సమావేశాలు జర్గుతయ్. లొల్లిజేసిన ఎంపీలను ఇప్పటికే సస్పెండ్ జేసిండ్లు. ఇంకెవలు లొల్లిజేయకుండా కట్టుదిట్టం జేత్తరట. గట్ల అందరిని కట్టడిజేసి చర్చకు పెట్టి తెలంగాణ ఇత్తరట.
  హన్మంతు/లచ్చయ్య : ఏమో మళ్ల ఏం జర్గుతదో ఏమో.. గప్పటిదాకైతే దెవ్సం మీద జరిగిన ముచ్చట్లు జెర మా సెవుల పెట్టు రాయలింగనుకుంట ఇండ్లకుపోయిండ్లు.