క్రైమ్ ఫైల్
 ‘‘ఇదే సర్ ఇల్లు’’... కారు దిగుతూనే అన్నాడు కెల్విన్.
  ‘‘ఊ... పదండి’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  అందరూ మెయిన్ డోర్ వైపు నడిచారు. కాలింగ్ బెల్ కొడితే క్షణాల్లో తలుపు తెరచుకుంది. ‘‘ఎస్... ఏం కావాలి?’’ అన్నాడు తలుపు తెరిచిన వ్యక్తి, అందరినీ తేరిపార చూస్తూ.
  మాట్లాడలేదు ఇన్‌స్పెక్టర్. జేబులోంచి ఐడీ కార్డు మాత్రం తీసి చూపించాడు. దాన్ని చూస్తూనే... ‘‘ఓహ్... రండి లోపలికి. ఏంటిలా వచ్చారు?’’ అన్నాడతను అందంగా నవ్వుతూ.
  ‘‘స్టాసీ కనిపించడం లేదని వాళ్ల అక్కయ్య కంప్లయింట్ ఇచ్చారు.
 
 ఎంక్వయిరీకి వచ్చాం మిస్టర్ పీటర్సన్.’’
  అతను నవ్వాడు. ‘‘అనుకున్నాను ఇలాంటిదేదో జరుగు తుందని. కానీ మీరనుకున్నట్టు, మీకు అందిన కంప్లయింట్‌లో ఉన్నట్టు తను కనిపించకుండా పోలేదు. వేరే వ్యక్తితో వెళ్లిపోయింది. అది తెలియక అందరూ స్టాసీ మిస్ అయ్యిందనుకుంటున్నారు.’’
  ‘‘మీ భార్య వేరే వ్యక్తితో వెళ్లిపోయిందా? మరి మీరింత ఆనందంగా ఉన్నారేంటి?’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్ తీక్షణంగా చూస్తూ.
  
 ‘‘నన్ను కాదనుకుని వెళ్లిపోయినవాళ్ల గురించి ఏడుస్తూ కూర్చోవడంలో అర్థం లేదు. ఎంతో ప్రేమించాను. వంచించి పోయింది. తన ఆనందం తాను వెతుక్కుంది. మరి నా ఆనందాన్ని నేనెందుకు చంపేసుకోవాలి?’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ కనుబొమలు పైకి లేచాయి. ‘‘మీ యాటిట్యూడ్ చాలా ఇంటరెస్టింగ్‌గా ఉందే! కానీ, స్టాసీ వేరే వ్యక్తితో వెళ్లిపోయిందంటూ మీరు చెబుతున్నది నేనెలా నమ్మాలి?’’
  
 వెంటనే టీపాయ్ మీద ఉన్న తన మొబైల్ అందుకున్నాడతను. టకటకా మెసేజులన్నీ చెక్ చేశాడు. ఒక మెసేజ్ ఓపెన్ చేసి ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి అందించాడు. ‘‘చూడండి... మీకే తెలుస్తుంది’’ అన్నాడు.
      ఇన్‌స్పెక్టర్ ఆ మెసేజ్ చదివాడు. ‘‘సారీ డియర్... నేను వెళ్లి పోతున్నాను. నా మనసు నాకు తెలియ కుండానే వేరే వ్యక్తి వైపు మళ్లింది.
 
 అతని తోనే నాకు ఆనందం ఉందనిపిస్తోంది. అందుకే నీతో బంధాన్ని తెంచేసుకుంటు న్నాను. సారీ అండ్ బై... స్టాసీ.’’
  అర్థమైందన్నట్టు తలూపాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘మీరివాళ ఓసారి స్టేషన్‌కి వచ్చి స్టేట్‌మెంట్ ఇవ్వండి. కేసు క్లోజ్ చేస్తాం’’ అనేసి తన టీమ్‌తో పాటు వెనుదిరిగాడు. కారు ఎక్కుతుంటే అసిస్టెంట్ కెల్విన్ అన్నాడు... ‘‘నాకెందుకో అనుమానంగా ఉంది సర్. మూడేళ్ల క్రితం ఈయన భార్య క్యాథలీన్ సావియో బాత్ టబ్‌లో మునిగి మరణించింది.
 
 ప్రమాద వశాత్తూ మరణించిందని కేసు క్లోజ్ చేశారు. ఇప్పుడు మరో భార్య కనిపించ కుండా పోయింది. ఇందులో అనుమానించాల్సిందేమీ లేదంటారా?’’
  అప్పటికే ఇన్‌స్పెక్టర్ బుర్ర పరిపరి విధాల ఆలోచిస్తోంది. ఎక్కడో ఏదో ముడి ఉంది. అది విడితే కానీ అన్ని విషయాలూ బయటకు రావు. అందుకే ముందు దాన్ని విప్పే ప్రయత్నంలో పడ్డాడతను.
    
 ‘‘ఏంటి సర్ మళ్లీ వచ్చారు? ఆల్రెడీ స్టేట్‌మెంట్ ఇచ్చాను కదా?’’... పొద్దున్నే వచ్చిన పోలీసులను చూసి అదే నవ్వు ముఖంతో అన్నాడు పీటర్సన్.
  ‘‘మీరివ్వాల్సిన స్టేట్‌మెంట్స్ ఇంకా ఉన్నాయి మిస్టర్ పీటర్సన్. పదండి స్టేషన్‌కి’’ అన్నాడు చేతులకు బేడీలు వేస్తూ.
  ‘‘ఏం మాట్లాడుతున్నారు మీరు? చెప్పానుగా స్టాసీ ఎవరితోనో వెళ్లిపోయిందని. తను ఇచ్చిన మెసేజ్ కూడా చూపించాను. ఇంకేం సాక్ష్యాలు  కావాలి మీకు?’’ అన్నాడు ఆవేశంగా.
  
 ‘‘నిజమైన సాక్ష్యానికీ సృష్టించిన సాక్ష్యానికీ తేడాలు ఆమాత్రం తెలియవా? మీరూ ఒకప్పుడు పోలీసేగా... ఇలాంటి వెన్ని చూసుంటారు మీరు? అయినా నేను వచ్చింది స్టాసీ కేసు గురించి కాదు. మీ భార్య క్యాథలీన్ సావియోని హత్య చేసినందుకు అరెస్ట్ చేయడానికి.’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ మాట వింటూనే పీటర్సన్ ముఖం పాలిపోయింది. ఎలా రియాక్ట్ అవ్వాలో అర్థం కాక మౌనంగా వారి వెంట నడిచాడు.
    
 ఫిబ్రవరి 21, 2013... అమెరికాలోని ఇలినాయిస్...
  ‘‘తన మూడో భార్య క్యాథలీన్ సావియోని హత్య చేసినందుకు డ్రూ పీటర్సన్‌కి ముప్ఫై ఎనిమిదేళ్ల కఠిన కారాగార శిక్ష విధించడమైనది.’’
  తీర్పు వింటూనే అవాక్కయి పోయాడు పీటర్సన్. అన్నాళ్లూ ఉన్న కాన్ఫిడెన్స్ ఒక్కసారిగా ఎగిరిపోయింది. బిత్తర చూపులు చూశాడు. ఇలా జరిగిం దేమిటి అన్నట్టుగా ఉన్నాయి ఆ చూపులు.
  
 అతని దగ్గరకు వచ్చాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘ఎప్పటికీ దొరకననుకున్నారు కదా మిస్టర్ పీటర్సన్. తాడిని తన్నేవాడుంటే వాడి తలదన్నేవాడొకడు ఉంటాడు. ఇక వెళ్దామా?’’ అన్నాడు నవ్వుతూ. ఆ నవ్వులో విజయగర్వం ఉంది. దాన్ని చూసి తల దించుకున్నాడు పీటర్సన్.
  
 అతనికి చాలా ఆశ్చర్యంగా ఉంది. ఎప్పుడో క్లోజ్ అయిపోయిన కేసు మళ్లీ ఎలా తెరచుకుంది? తనకిప్పుడు శిక్ష ఎలా పడింది? ఏమీ అర్థం కావడం లేదతనికి. ఎందుకంటే ఆ రోజు తన ఇంటి నుంచి వెళ్లాక ఇన్‌స్పెక్టర్ ఏం చేశాడో, ఎన్ని రహస్యాలను బయటికి లాగాడో అతడికి తెలియదు కాబట్టి!
  
 ఎప్పుడైతే పీటర్సన్ భార్య క్యాథలీన్ మరణం గురించి కెల్విన్ గుర్తు చేశాడో... అప్పుడే వెయ్యి సందేహాలు తలెత్తాయి ఇన్‌స్పెక్టర్ మనసులో. వెంటనే డ్రూ పీటర్సన్ జీవిత పుస్తకంలోని ప్రతి పుటనీ, ఆ పుటల్లోని ప్రతి అక్షరాన్నీ క్షుణ్నంగా చదవడం మొదలెట్టాడు. పీటర్సన్ చరిత్ర ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి సరైన దారి చూపించింది.
  1954, జనవరి 5న పుట్టాడు డ్రూ పీటర్సన్. చిన్నప్పట్నుంచీ పోలీసు యూనిఫామ్ అంటే పిచ్చి. అందుకే పట్టుబట్టి పోలీసయ్యాడు.
 
 అయితే నిజాయతీపరుడైన పోలీస్ కాలేదు. యూనిఫామ్ ముసుగులో అవినీతికి పాల్పడ్డాడు. చివరికి  పై అధికారుల కంటికి చిక్కి డిస్మిస్ అయ్యాడు.
  ఇదంతా ఒకెత్తు. అతడి వ్యక్తిగత జీవితం మరొకెత్తు. పీటర్సన్ మొదట్నుంచీ ఆడపిల్లల విషయంలో చాలా వీక్. పోలీస్ ట్రెయినింగ్ సమయంలోనే హైస్కూల్లో తన సహ విద్యార్థిని అయిన క్యారెల్‌ను పెళ్లాడాడు. కానీ నాలుగేళ్లలోనే వారి బంధం సడలిపోయింది.
 
 ఇద్దరు పిల్లలు పుట్టాక విడాకులు తీసుకున్నారు. రెండేళ్ల తర్వాత విక్టోరియాని పెళ్లాడాడు పీటర్సన్. ఓ పక్క ఆమెతో కాపురం చేస్తూనే క్యాథలీన్ సావియోతో ప్రేమాయణం మొదలెట్టాడు. అది తెలిసి విక్టోరియా వేరుపడిపోయింది. దాంతో క్యాథలీన్‌ని తన అర్ధాంగినిగా చేసుకున్నాడు. కానీ ఆ బంధమూ బలంగా లేదు. పీటర్సన్ తనను తరచుగా వేధిస్తున్నాడంటూ క్యాథలీన్ పలుమార్లు పోలీస్ కంప్లయింట్ కూడా ఇచ్చింది.
 
 కానీ తన పలుకుబడితో వాటిని బుట్టదాఖలు చేయించాడు పీటర్సన్. చివరికి 2004, ఏప్రిల్ నెలలో ఓ రోజు బాత్‌టబ్‌లో శవమై తేలింది క్యాథలీన్. కానీ ఆ సమయంలో పీటర్సన్ ఇంట్లో లేడని ఎలిబీ ఉండటంతో ప్రమాదవశాత్తూ జరిగిన మరణంగా తేల్చి కేసు క్లోజ్ చేశారు. ఆ తర్వాత తనకంటే ముప్ఫ య్యేళ్లకు పైగా చిన్నదైన స్టాసీ యాన్‌ను పెళ్లి చేసుకున్నాడు. 2007లో ఓరోజు తన అక్క ఇంటికని బయలుదేరిన స్టాసీ మాయమైపోయింది.
 
 చెల్లెలు ఎంతకీ రాకపోవడంతో పీటర్సన్‌కి ఫోన్ చేసిందామె. అతడు చెప్పిన పొంతన లేని సమాధానాలకు సందేహాలు తలెత్తి, పోలీస్ కంప్లయింట్ ఇచ్చింది. దాంతో పోలీసులు రంగంలోకి దిగారు. మొత్తం పీటర్సన్ జీవితాన్ని తిరగ తోడారు.
    
  ‘‘నేనేదో సందేహంతో మామూలుగా అన్నాను. కానీ మీరు అంత కచ్చితంగా పీటర్సన్‌ని నేరస్తుడిగా ఎలా నిరూ పించారు సర్?’’... అడిగాడు కెల్విన్.
  సబార్డినేట్ ఉత్సుకతను చూసి నవ్వు కున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘ఎంత పెద్ద నేరస్తుడైనా ఒక్కోసారి చిన్న తప్పు చేసి దొరికిపోతాడు కెల్విన్.
 
 పీటర్సన్ కూడా అదే చేశాడు. ఇంటి నుంచి వెళ్లిన రోజు రాత్రి తొమ్మిది గంటలకు స్టాసీ తనకు మెసేజ్ ఇచ్చిందంటూ చూపించాడు కదా! ఆ మెసేజ్ చివర్లో స్టాసీ అని రాసివుంది. ఏ భార్య అయినా తన భర్తకు మెసేజ్ ఇస్తూ చివర్లో తన పేరు రాసుకుంటుందా? అంత అవసరం ఉంటుందా? తన భర్తకి తన నంబర్ తెలియదా?’’
  ‘‘నిజమే సర్. నాకిది తట్టనే లేదు’’ అన్నాడు కెల్విన్ ఆశ్చర్యపోతూ.
 
  ‘‘అక్కడికీ ఆమె వేరే ఎవరి నంబర్ నుంచైనా మెసేజ్ పెట్టిందేమోనని ఆ నంబర్ స్టాసీదేనా అని కూడా అడిగాను పీటర్సన్‌ని. అతడు అవునని చెప్పాడు. దాంతో నా అనుమానం బలపడింది. కచ్చితంగా ఏదో నంబర్ నుంచి ఆ మెసేజ్ తన ఫోన్‌కి పీటర్సనే ఇచ్చుకున్నాడని అనిపించింది. మనం నమ్మమేమోనని భయమేసి కింద స్టాసీ పేరు పెట్టాడు. అడ్డంగా దొరికిపోయాడు. దానికి తోడు నువ్వు క్యాథలీన్‌ని గుర్తు చేశావ్.
 
 ఆ కేసు నేను రహస్యంగా రీ ఓపెన్ చేశాను. చని పోయినప్పుడు క్యాథలీన్ నగ్నంగా ఉంది. అంటే స్నాన ం చేస్తూ ప్రమాదవశాత్తూ చనిపోయిందని మనం అనుకోవాలని అలా ప్లాన్ చేశాడు. కానీ ఆమె ఒంటిమీద దెబ్బలున్నాయని పోస్ట్‌మార్టమ్ రిపోర్టులో ఉంది. ఆ విషయం బయటకు రాకుండా మేనేజ్ చేశాడు. అలాగే భర్త హింసిస్తున్నా డంటూ క్యాథలీన్ ఇచ్చిన కంప్లయింట్లన్నీ నా విచారణలో దొరికాయి. అలా ఓ చిన్న తీగ మొత్తం డొంకని కదిలించింది.’’
  
 ‘‘మీరు గ్రేట్ సర్. మూసేసిన కేసును తెరిచి మరీ ఛేదించారు.’’ తల అడ్డంగా ఊపాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘లేదు కెల్విన్. నేను ఇంకా గెలవలేదు. స్టాసీ జాడ తెలియట్లేదు. ఆమె ప్రాణాలతో ఉందా? లేక ఆమె కూడా క్యాథలీన్‌లాగే పీటర్సన్ పైశాచికత్వానికి బలైందా? అది తెలిసినప్పుడే నేను నిజంగా గెలిచినట్టు.’’ ఇన్‌స్పెక్టర్ ఈ మాట అని రెండేళ్లయ్యింది. కానీ ఇప్పటికీ అతను గెలవలేదు. ఎందుకంటే... నేటికీ స్టాసీ జాడ తెలియలేదు!
   - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 అక్టోబర్ 12, 2012... కెంటకీ (యు.ఎస్.)...
  రాత్రి 8:53 అయ్యింది. పోలీస్ కంట్రోల్ రూమ్‌లో ఫోన్ రింగవుతోంది. ‘‘ఏయ్ సూజీ... ఫోన్ తియ్యి’’ అన్నాడు రోనాల్డ్.  ‘‘షటప్ రోనీ... పొద్దుట్నుంచీ ఎన్ని ఫోన్లు అటెండ్ అయ్యానో తెలుసా? మాట్లాడి మాట్లాడి మాట పడిపోయేలా ఉంది. రెండు వారాల నుంచి సెలవు అడుగుతుంటే ఇవ్వట్లేదు. ఇంకో రెండు రోజులు ఇలాగే పని చేస్తే ఇక నా ఇంట్లో పార్టులేవీ పని చేయవు’’... అంది సూజీ గుడ్లు తేలేస్తూ.
  
 నవ్వాడు రోనాల్ట్. ‘‘నువ్వెప్పుడూ ఇంతే. నేను చూస్తాను ఉండు’’ అంటూ ఫోన్ దగ్గరకు వెళ్లబోయాడు. ఆగు అన్నట్టు చేయి చాపింది సూజీ. ‘‘ఎందుకు... నా పని కూడా నువ్వే చేస్తున్నావని బిల్డప్ ఇద్దామనా? నేనే చూస్తాలే’’ అంటూ ఫోన్ తీసింది. అవతలి నుంచి ఓ ఆడగొంతు.
  ‘‘మేడమ్... మేడమ్... నా పేరు షయానా. నేను... నేను...’’
  ‘‘ఏం జరిగింది? ఎందుకలా కంగారు పడుతున్నారు? చెప్పండి’’ అంది సూజీ కాల్ రికార్డర్ ఆన్ చేస్తూ.
  
 ‘‘నేను... నేను నా బాయ్‌ఫ్రెండ్ ర్యాన్‌ని చంపేశాను’’... వణుకుతున్న గొంతుతో అందామె.
  ‘‘ఏంటీ... చంపేశారా?’’
  ‘‘అవును. తను నన్ను చంపబోయాడు. నన్ను నేను కాపాడుకునే ప్రయత్నంలో నేనే తనని చంపేశాను. వెంటనే రండి’’ అంటూ గబగబా అడ్రస్ చెప్పి, మరో మాట మాట్లాడే అవకాశం ఇవ్వకుండా ఫోన్ పెట్టేసిందామె.
  
 ‘‘రోనీ... కాండో హైల్యాండ్ హైట్స్‌లో మర్డర్ జరిగిందట. సర్‌కి ఇన్‌ఫామ్ చెయ్యి’’ అరిచినట్టే చెప్పింది సూజీ. సరే అంటూ ఫోన్ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు రోనాల్డ్. విషయాన్ని అధికారుల చెవిన వేశాడు. వాళ్లు హుటాహుటిన బయలుదేరారు. అరగంట తిరేగసరికల్లా హైల్యాండ్ హైట్స్‌లో ఉన్నారు.
  ఆ ఇంట్లో అడుగు పెడుతుంటే రక్తపు వాసన గుప్పుమంది. అందరూ ఖర్చీఫులు తీసుకుని ముక్కులు మూసుకున్నారు.
 
  ‘‘షయానా... షయానా’’... పిలిచాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  ‘‘ఇక్కడున్నాను సర్’’ అంది దుఃఖంతో పూడుకుపోయిన ఓ గొంతు. ఆ స్వరం వినిపించిన వైపు చూశారంతా. డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చుని ఉంది షయానా. పోలీసులను చూస్తూనే మెల్లగా లేచి నిలబడింది.
  అందరూ అటువైపు నడిచారు. అక్కడ... డైనింగ్ టేబుల్ పక్కనే... రక్తపు మడుగులో పడివున్నాడు ర్యాన్ పోస్టన్. తుపాకీ గుండు దూసుకు వెళ్లిన గుర్తు నుదుటిపై స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.
 
 ఛాతిమీద మూడు చోట్ల బుల్లెట్లు చేసిన గాయాలు ఉన్నాయి. వాటిలోంచి రక్తం ఉబికి వస్తోంది.
  ‘‘ఓ గాడ్... ఎలా జరిగింది?’’... అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  అతడలా అడగడంతోనే బావురుమంది షయానా. ‘‘ఇదంతా నా వల్లే జరిగింది సర్. ఈ దారుణం చేసింది నేనే. నేనే నా ర్యాన్‌ని చంపేసుకున్నాను’’ అంటూ వెక్కి వెక్కి ఏడవసాగింది షయానా.
  
 లేడీ అసిస్టెంట్ వైపు చూసి సైగ చేశాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఆమె వెళ్లి షయానాను దగ్గరకు తీసుకుని ఓదార్చింది. ఆమె తేరుకున్న తర్వాత అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్... ‘‘అసలేం జరిగిందో చెబుతారా?’’
  ‘‘ర్యాన్, నేను ప్రేమించుకున్నాం సర్. కొన్నాళ్లుగా కలిసే ఉంటున్నాం. తను నా ప్రాణం. తనూ నన్ను ప్రాణంలాగే చూసుకునేవాడు. కానీ ఏమయ్యిందో ఏమో... ఈ మధ్య తనలో మార్పు వచ్చింది.
 
 నన్ను నిర్లక్ష్యం చేయడం మొదలు పెట్టాడు. ఏదైనా అడిగితే తిడతాడు, కొడతాడు. అన్నీ భరించాను. కానీ రాత్రి ఏకంగా చంపడానికే వచ్చాడు. తుపాకి గురిపెట్టాడు. నన్ను చంపొద్దని చేతులు పట్టుకున్నాను. అయినా వినలేదు. మీదకు రాబోయాడు. దాంతో తన చేతిలోని తుపాకీ లాక్కున్నాను. నన్ను నేను ఎలా కాపాడుకోవాలో తెలియక ఆవేశంలో కాల్చేశాను’’... ఏడుస్తూ చెప్పింది.
  ‘‘ఊ... ఆత్మరక్షణ కోసం చేసినా నేరం నేరమే కాబట్టి మిమ్మల్ని అరెస్ట్ చేయక తప్పదు. దయచేసి మాతో రండి’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. సరేనంది షయానా. మరుక్షణం ఆమె చేతికి బేడీలు పడ్డాయి.
       
 క్యాంప్‌బెల్ కౌంటీ కోర్ట్...
 ‘‘నా క్లయింట్ నేరస్తురాలిగా బోనులో నిలబడివుంది. కానీ నిజానికి తను బాధితురాలు. ర్యాన్ పోర్టన్ కోసం తన జీవితాన్నే ఇచ్చేసింది. కానీ అతనామెను చిత్రహింసలు పెట్టాడు. వేరే అమ్మాయిలతో సంబంధాలు పెట్టుకున్నాడు. ఈమెను వదిలించుకోవడం కోసం ఏకంగా చంపేయాలని చూశాడు. అతన్నుంచి తనను తాను కాపాడుకోవడానికే నా క్లయింట్ అతణ్ని కాల్చింది తప్ప కోపంతోనే, చంపాలన్న ఉద్దేశంతోనో కాదు. కాబట్టి తనని క్షమించి వదిలి పెట్టమని...’’
  
 ‘‘నో’’.... ఒక్కసారిగా కోర్టు దద్దరిల్లింది. ఆవేశంగా వాదిస్తోన్న లాయర్ మాట్లాడ్డం ఆపి అయోమయంగా చూశాడు. అందరి దృష్టీ ఆ అరుపు వచ్చిన వైపు పడింది. కోర్టు గుమ్మం దగ్గర నిలబడి ఉన్నాడు ఓ వ్యక్తి. యాభయ్యేళ్ల వరకూ ఉంటుంది వయసు. పుష్టిగా, పొడవుగా ఉన్నాడు. ముఖంలో కోపం. కళ్ల నిండా నీళ్లు.
  ‘‘లాయర్ వాదిస్తున్నప్పుడు మధ్యలో మాట్లాడటం తప్పు.
 
 మొదటిసారి కాబట్టి ఎక్స్‌క్యూజ్ చేస్తున్నాను. ఎవరు మీరు? ఏదైనా చెప్పాలా?’’... అడిగాడు జడ్జి.
  ‘‘చెప్పాలి సర్. చాలా చెప్పాలి. చాలా చాలా నిజాలు చెప్పాలి. దయచేసి నాకు అనుమతినివ్వండి’’ అన్నాడా వ్యక్తి ఆవేశంగా. చెప్పమన్నట్టు సైగ చేశాడు జడ్జి. ఆ వ్యక్తి ముందుకు వచ్చాడు. ‘‘నా పేరు జే పోర్టన్ సర్. చనిపోయిన ర్యాన్‌కి కన్నతండ్రిని.’’
  ఆశ్చర్యంగా చూశాడు జడ్జి.
 
 ‘‘మీరు తన కన్నతండ్రా? మరి ఇందాక తండ్రినని చెప్పిన వ్యక్తి ఎవరు?’’
  ‘‘ఆయన తన స్టెప్ ఫాదర్ సర్. నా భార్యా నేనూ విడిపోయాం. తను వేరే పెళ్లి చేసుకుంది. కానీ ర్యాన్ మాత్రం నా బిడ్డే. నేను విదేశాలకు వెళ్లాను. అందుకే ఇప్పటి వరకూ కోర్టుకు రాలేకపోయాను. ఇవాళ ఫైనల్ హియరింగ్ అని వచ్చాను. కేసు ఇలా తప్పుడు దారిలో వెళ్తోందని తెలిస్తే ఎప్పుడో వచ్చేవాడిని.’’
  ‘‘అంటే మీ ఉద్దేశం?’’
  
 కళ్లొత్తుకున్నాడు జే. ‘‘నా బిడ్డ మరణానికి కారణం నాకు తెలుసు సర్. ఆ కారణం ఎవరో కాదు... ఇదిగో, ఈ అమ్మాయే... షయానా. నా కొడుకు జీవితంలోకి తుఫానులా వచ్చింది. అల్లకల్లోలాన్ని సృష్టించింది. చివరికి వాడినే మింగేసింది. తనని వదలొద్దు సర్. నా కొడుకును నాకు దూరం చేసిన ఈ పిల్లని వదలొద్దు.’’
  
 జే అరుపులతో కోర్టు హాలు దద్దరిల్లింది. కేసు చివరకు వచ్చేసింది. ఆత్మ రక్షణ కోసం షయానా తన బాయ్‌ఫ్రెండ్‌ని చంపిందని దాదాపు నిరూపించేశాడు ఆమె తరఫు లాయర్. కానీ ఇదేంటి? ఇప్పుడిలా కొత్త వెర్షన్ చెప్తున్నాడీయన?
  
 అందరి బుర్రల్లోనూ ఇదే ప్రశ్న. జడ్జిలో కూడా. ‘‘ఏమంటున్నారు మిస్టర్ జే? కాస్త వివరంగా చెప్తారా?’’ అన్నాడు న్యాయమూర్తి.
  ‘‘చెప్తాను సర్. ఈమెను నా కొడుకు ప్రేమించిన మాట నిజమే. కానీ ఈమె ఓ మూర్ఖురాలు. ర్యాన్‌ని ముప్పుతిప్పలు పెట్టింది. అందుకే తనని వదిలించుకోవా లనుకున్నాడు ర్యాన్. అది వీలుకాక చాలా ఇబ్బంది పడ్డాడు. నాతో ఫోన్‌లో చెప్పి బాధపడ్డాడు.
 
 సరే, ఏదో ఒకటి చేద్దామని నేను అనుకునేలోపు ఏకంగా తనే వెళ్లిపో యాడు. వాడు ఓ ఆడపిల్లని హింసించేంత దుర్మార్గుడు కాదు సర్. న్యాయాన్ని కాపాడాలని న్యాయశాస్త్రం చదివాడు. వాడికి అన్యాయం జరగనివ్వకండి ప్లీజ్. ’’
  కథ కొత్త మలుపు తిరిగింది. అందరి మనసుల్లోనూ షయానా మీద బోలెడు అనుమానాలు మొదలయ్యాయి. దాంతో కేసు వాయిదా పడింది.
 
 కేసును మరోసారి దర్యాప్తు చేసి నిజానిజాల్ని పది రోజుల్లోగా నిర్ధారించమని పోలీసుల్ని ఆజ్ఞాపించాడు న్యాయమూర్తి. వెంటనే పోలీసులు రంగంలోకి దిగారు. జే చెప్పిన మాటల్ని బట్టి, ఆ కోణంలో దర్యాప్తు మొదలు పెట్టారు. అవన్నీ పచ్చి నిజాలని వారి దర్యాప్తులో తేలింది.
  ర్యాన్ పోర్టన్ న్యాయశాస్త్రం చది వాడు. అందంగా ఉంటాడు. దాంతో అమ్మాయిలు అతనంటే పడి చచ్చేవారు.
 
 ఆ అమ్మాయిల్లో షయానా హ్యూబర్‌‌స కూడా ఉంది. అయితే మిగిలినవారిలా కలలు కని ఊరుకోలేదామె. తన కలల రాకుమారుడి మనసును గెలుచుకుంది. ఓ కాఫీ షాపులో అనుకోకుండా ర్యాన్‌తో అయిన పరిచయాన్ని స్నేహంగా మార్చుకుంది. ప్రేమగా మలచుకుంది. అతనితో సహజీవనం మొదలు పెట్టింది. ఆ తర్వాతే ఆమె నిజస్వరూపం ర్యాన్‌కి తెలిసి వచ్చింది.
  
 షయానా పైకి కనిపించేంత సాఫ్ట్ కాదు. ఆమెకి కోపం చాలా త్వరగా వచ్చేస్తుంది. చిన్నచిన్న వాటికే పెద్ద రాద్ధాంతం చేయడం ఆమె దగ్గరే నేర్చు కోవాలి ఎవరైనా. దానికి తోడు వల్ల మాలిన అనుమానం. ర్యాన్ ఎవరి ఆకర్షణలో అయినా పడిపోతాడేమో, ఏ అమ్మాైయెునా అతడికి దగ్గరైపోతుందేమో అని ప్రతిక్షణం భయపడిపోయేది. దాంతో అతడు కదిలితే కాల్చుకు తినేది. ఎవరి నైనా పన్నెత్తి పలుకరిస్తే హూంకరించేది. మొదట్లో సర్ది చెప్పేవాడు ర్యాన్.
 
 కానీ ఉండేకొద్దీ అతడిలో ఓర్పు నశించి పోయింది. ఇక మనం కలిసి ఉండలేం, విడిపోదాం అన్నాడు. ఆమె ఒప్పుకోలేదు. నిన్ను వదిలే ప్రసక్తి లేదని తేల్చేసింది. పైగా నీ పరువు తీస్తానంటూ బెదిరించేది. దాంతో ఏం అనలేకపోయేవాడు ర్యాన్. షయానా సైకో అని, ఆమెని వదిలించుకో లేకపోతున్నానని తండ్రితో చెప్పుకుని బాధపడ్డాడు. దాంతో తానే షయానాని ఒప్పిద్దామనుకున్నాడు జే. అంతలోనే ఓ ఊహించని సంఘటన జరిగింది.
  
 ర్యాన్‌కి మిస్ ఓహియో అందాల పోటీల్లో గెలిచిన ఆడ్రీతో పరిచయమైంది. ఆమెతో తన జీవితం బాగుంటుంది అనిపించింది. ఆమెతో డేట్‌కి వెళ్లాలను కున్నాడు. ఆ రోజు సాయంత్రం వెళ్లేం దుకు సిద్ధమయ్యాడు. అది షయానాకి తెలిసిపోయింది. గొడవకు దిగింది. అతడు వినిపించుకోలేదు. దాంతో ‘నాకు దక్కని నిన్ను ఎవరికీ దక్కనివ్వను’ అంటూ షూట్ చేసి చంపేసింది. దాన్ని ఆత్మరక్షణ కోసం చేసినట్టుగా క్రియేట్ చేసింది.
       
 క్యాంప్‌బెల్ కౌంటీ కోర్ట్...
 ‘‘స్వార్థంతో ఉన్మాదిగా మారి ర్యాన్‌ని హత్య చేసిన షయానాకి నలభయ్యేళ్ల కఠిన కారాగార శిక్ష విధించడమైనది.’’ న్యాయమూర్తి ఇచ్చిన తీర్పు విని షాకయ్యింది షయానా. జే కళ్లలో మాత్రం కన్నీటితో పాటు కాసింత తృప్తి!
  - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 
 ఫిబ్రవరి 1, 2011... మంజక్కాడ్ (కేరళ)...
 రాత్రి పదకొండున్నర కావస్తోంది. వాకిట్లో అటూ ఇటూ తిరుగుతోంది సుమతి. మధ్యమధ్యన రోడ్డువైపు చూస్తోంది. నుదుటికి పట్టిన చెమటను చీరకొంగుతో తుడుచుకుంటోంది. అరుగుమీద కూర్చుని ఉన్న గణేశ్ భార్యవైపే చూస్తున్నాడు. ‘‘సుమతీ... ఎందుకలా కంగారుపడతావ్? ఒక్కోసారి ఆలస్యమవుతూ ఉంటుందిలే’’ అన్నాడు తన ఆదుర్దాని బయటపడనివ్వకుండా.
  
 ‘‘నావల్ల కాదండీ. ఎంత లేటయినా పదిన్నరలోపే వచ్చేయాలి. పదకొండున్నర అవుతున్నా రాలేదంటే నాకెందుకో కంగారుగా ఉంది’’ అంది దిగులుగా. అంతలో లోపల్నుంచి వచ్చాడు గణేశ్ తమ్ముడు శంకర్. ‘‘ఏంటి మీరిద్దరూ? తను రావలసింది రైల్లో. మన దేశంలో రైళ్లు ఎప్పుడూ లేటేగా. కంగారు పడటం మానేసి నిశ్చితార్థానికి ఏం వంటలు చేయించాలో చెప్పండి. పొద్దున్నే ఆర్డర్ ఇవ్వాలి’’ అన్నాడు పెన్ను, పేపర్ తీస్తూ.సుమతి, గణేశ్‌లు ముఖాలు చూసు కున్నారు. ఎల్లుండి తమ కూతురు సౌమ్య నిశ్చితార్థం. అందుకే బంధువులంతా వచ్చారు. ఆ సందడిలో సౌమ్య ఇంకా ఇంటికి రాలేదన్న విషయం అందరూ మర్చిపోయారు... సుమతి, గణేశ్ తప్ప. వాళ్లిద్దరి మనసులూ కూతురి చుట్టూనే తిరుగుతున్నాయి. తను క్షేమంగా రావాలని మౌనంగా ప్రార్థిస్తున్నాయి.
  ‘‘ఇంత ఆలస్యం ఎప్పుడూ కాలేదు శంకర్. టైముకే వచ్చేస్తుంది. కానీ ఈరోజు ఏమయ్యిందో అర్థం కావట్లేదు’’... సుమతికి దుఃఖం పొంగుకొచ్చేస్తోంది.
  
 ‘‘బెంగపడకు వదినా. రేపట్నుంచి సెలవు పెట్టేస్తానంది కదా. ఇవాళ చివరి రోజని ఎక్కువ పనేమైనా చేసిందేమో. అందుకే ఆలస్యమై ఉంటుంది. నువ్వు లోపలికి పద. బోలెడంత పని ఉంది’’... కంగారు పెట్టాడు శంకర్. ఇక తప్పదని లోనికి నడిచింది సుమతి. గణేశ్ కూడా లేచి వెళ్లాడు.
  మరో రెండు గంటలు గడిచి పోయాయి. సౌమ్య రాలేదు. ఇక ఆగలేక పోయింది సుమతి. ‘‘ఇప్పటికైనా కదులు తారా? పిల్ల ఇంకా ఇంటికి రాలేదు. ఏదో ఒకటి చేయండి’’... భర్తమీద అరిచేసింది.
  
 ‘‘ఓసారి స్టేషన్‌కి వెళ్లి చూసొద్దాం అన్నయ్యా. లేటయ్యి ఆటోగానీ దొరక లేదేమో’’ అన్నాడు శంకర్. సరేనంటూ లేచాడు గణేశ్. చెప్పులు తొడుక్కుని రెండడుగులు వేశారో లేదో... గణేశ్ ఫోన్ రింగయ్యింది. తీసి హలో అన్నాడు.
  అంతే... ఏదో వినకూడనిది విన్నట్టు కొయ్యబారిపోయాడు. చేతిలోని సెల్ జారి పడిపోయింది. నీరసం ఆవహించినట్టుగా కుప్పకూలిపోయాడు. పరుగు పరుగున వచ్చింది సుమతి. ‘‘ఏమయ్యిందండీ... ఎవరు ఫోన్ చేశారు’’ అంది కంగారుగా.
  మాట్లాడలేకపోయాడు గణేశ్.  ‘‘సౌమ్యా’’ అంటూ ఒక్క కేక పెట్టాడు.
     
 తిరుచూర్ మెడికల్ కాలేజీ ఆసుపత్రి...
  ఐసీయూ తలుపులు తెరచుకున్నాయి. డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు. గబగబా అతని దగ్గరకు పరుగెత్తింది సుమతి. ‘‘డాక్టర్‌గారూ... మా సౌమ్య...’’
  ‘‘మా ప్రయత్నం మేము చేస్తున్నాం. తన పరిస్థితి చాలా క్రిటికల్‌గా ఉంది.’’
  ‘‘అంటే...’’
  ‘‘బతుకుతుందన్న నమ్మకం లేదు.’’
  
 ఆ మాట వింటూనే విలవిల్లాడి పోయింది సుమతి. ‘‘అంత మాటనకండి డాక్టర్‌గారూ. తను మా ఇంటి దీపం. ఆ దీపం ఆరిపోయిందంటే మా బతుకులన్నీ చీకటైపోతాయి. నా బిడ్డని కాపాడండి. మీ కాళ్లు పట్టుకుంటాను.’’
  తన కాళ్లమీద పడిన సుమతిని చప్పున పైకి లేపాడు డాక్టర్. ఏం చెప్పాలో అర్థం కావడం లేదు. తన చేతుల్లో ఏమీ లేదు. ఎలా గ్యారంటీ ఇవ్వగలడు? ఎలా మీ బిడ్డను మీకప్పగిస్తానని చెప్పగలడు?
  
 ఓ పక్కగా నిలబడివున్న ఇన్‌స్పెక్టర్ దగ్గరకు వెళ్లాడు. ‘‘దారుణం. ఘోరం. ఆ అమ్మాయి ఎలా తట్టుకుందో ఏమో. ఇప్పటి వరకూ ప్రాణాలతో ఉందంటేనే ఆశ్చర్యంగా ఉంది. ఇది చేసింది ఎవరైనా సరే, వదలొద్దు సర్. జస్ట్... కిల్ హిమ్’’ అనేసి వెళ్లిపోతుంటే ఇన్‌స్పెక్టర్ పిడికిలి బిగిసింది. ఎందుకంటే అతడి మనసులో కూడా అదే ఉంది. వాణ్ని వదలకూడదు. ఓ ఆడపిల్లకి ఇంత దారుణమైన గతి పట్టించినవాణ్ని బతకనివ్వకూడదు. అతడలా అనుకుంటూ ఉండగానే సెల్ మోగింది. తీసి హలో అన్నాడు. అవతలి వ్యక్తి చెప్పింది వినగానే వేగంగా కదిలాడు.
      
 ఇన్‌స్పెక్టర్ స్టేషన్‌కి వెళ్లేసరికి ఎదురు చూస్తూ ఉన్నాడా వ్యక్తి. అతణ్ని చూస్తూనే... ‘‘చెప్పండి. మీరేం చూశారు?’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘నేనో చర్చి పాస్టర్‌ని సర్. నిన్న సాయంత్రం నేను ఎర్నాకులం-షోరనూర్ ప్యాసింజర్ రెలైక్కాను. తర్వాత కాసేపటికి ఓ అమ్మాయి అరుపులు, ఏడుపు వినిపిం చాయి. నేను చెయిన్ లాగబోతే మిగతా వాళ్లు అడ్డుకున్నారు. అప్పటికే రైలు ఆలస్యంగా నడుస్తోందని, ఆపితే ఇంకా ఆలస్యమవుతుందని అన్నారు. నేనెంత చెప్పినా వినిపించుకోలేదు. కాసేపటికి అరుపులు ఆగిపోయాయి. తర్వాతి స్టేషన్లో రైల్వే పోలీసులకి విషయం చెప్పాను.’’
  
 ‘‘ఓ... ఆ వ్యక్తి మీరేనా? మీ కంప్లయింట్‌ని బట్టే ఆ ఏరియా అంతా వెతకడం జరిగింది. ఓ చోట పొదల్లో... రక్తపు మడుగులో పడివున్న ఒకమ్మాయి కనిపించింది. తన ఐడీ కార్డును బట్టి వివరాలు తెలిశాయి. ఆస్పత్రిలో చేర్పించి తనవాళ్లకు కబురు చేశాం. ఇప్పుడు తను చాలా క్రిటికల్ కండిషన్లో ఉంది. పాపం... చాలా దారుణంగా రేప్ చేశారెవరో.’’
  ‘‘ఉదయం న్యూస్‌లో చూశాను సర్. అందుకే మీతో మాట్లాడదామని వచ్చాను. నాకు ఒక వ్యక్తి మీద అనుమానం ఉంది.’’
  
 అలర్ట్ అయ్యాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘ఎవరి మీద?’’ అన్నాడు ఆతృతగా.
  ‘‘తిరుచూర్ స్టేషన్లో రైలు ఆగినప్పుడు ఓ బిచ్చగాడు మా కంపార్ట్‌మెంట్లో ఎక్కాడు. రైలు బయలుదేరాక పక్కనున్న లేడీస్ కంపార్ట్‌మెంట్లోకి వెళ్లాడు. అతనికి ఒక చేయి కూడా లేదు.’’
  పెద్ద క్లూ దొరికింది ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి. పాస్టర్‌ని అభినందించాడు. వెంటనే ఇన్వెస్టిగేషన్ మొదలుపెట్టాడు.
 
 తిరుచూర్ స్టేషన్‌లోని సీసీ కెమెరా ఫుటేజుల ద్వారా ఆ ఒంటి చేతి వ్యక్తి ఫొటోలు పట్టాడు. సౌమ్య సెల్‌ఫోన్ సిగ్నల్ ట్రేస్ చేస్తే ఫోన్ ఓ షాపులో దొరికింది. దాన్ని అమ్మింది ఒక ఒంటి చేతి వ్యక్తి అని షాపువాడు చెప్ప డంతో అతడే అసలు నిందితుడని నిర్ధారణ అయిపోయింది. దాంతో వేట మొదలైంది. పెద్ద సమయం వృథా కాకుండానే ఆ మృగం పోలీసుల చేతికి చిక్కింది. వాడు సౌమ్య పట్ల చేసినది తెలిస్తే... విన్న ప్రతి హృదయం కదిలి పోతుంది. ప్రతి కన్నూ తడిసిపోతుంది.
  కొచ్చిలో ఓ షాపులో పని చేస్తోంది సౌమ్య.
 
 పనయ్యాక అక్కడ రైలు ఎక్కి, షోరనూర్ స్టేషన్లో దిగుతుంది. అక్క డ్నుంచి మంజక్కాడ్‌లో ఉన్న తమ ఇంటికి చేరుకుంటుంది. ఆ రోజు కూడా అలానే రైలు ఎక్కింది. తిరుచూర్ స్టేషన్ దగ్గర లేడీస్ కంపార్ట్‌మెంట్ మొత్తం ఖాళీ అయిపోయింది. సౌమ్య మాత్రమే మిగి లింది. సరిగ్గా అప్పుడే లోనికి దూసుకొ చ్చాడు గోవిందస్వామి. సౌమ్యపై దాడి చేశాడు. ఆమె చేతిలోని పర్సు లాక్కు న్నాడు. నగలు కూడా లాక్కోబోతే ఆమె తిరగబడింది. దాంతో సౌమ్య తలను బోగీలో ఉన్న ఇనుపరాడ్‌కేసి కొట్టాడు. తర్వాత ఆమెను రైల్లోంచి తోసేశాడు.
  రైలు ఇంకా వేగం పుంజుకోలేదు.
 
 దాంతో గోవిందస్వామి కూడా రైల్లోంచి దూకేశాడు. సౌమ్య ఎక్కడ పడిందా అని వెతికాడు. ఒకచోట కనిపించింది. రక్తపు మడుగులో పడివుంది. కొన ప్రాణాలతో కొట్టుమిట్టాడుతోంది. ఆమెనలా చూసి కూడా ఆ కర్కోటకుడికి జాలి కలగలేదు. పశువులా ఆమెమీద పడ్డాడు. దారుణాతి దారుణంగా అనుభవించాడు. తర్వాత ఆమె నగలు, సెల్‌ఫోన్ తీసుకుని వెళ్లిపోయాడు.
      
 ఫిబ్రవరి 6... తిరుచూర్ మెడికల్ కాలేజీ ఆసుపత్రి...
  ‘‘సారీ... ఐదు రోజులుగా పడిన శ్రమ ఫలించలేదు. సౌమ్య ఇక లేదు.’’ ఆ మాట వింటూనే సుమతి కళ్లు తిరిగి పడిపోయింది. ఇతర కుటుంబ సభ్యులు, బంధువుల రోదనలు మిన్నంటాయి. ఎన్నో ఘోరాలను చూసి చూసి కరడు కట్టిన ఖాకీల గుండెలు సైతం ఆ క్షణం బాధతో మెలికలు తిరిగాయి.
  ఇరవై మూడేళ్ల చిన్న పిల్ల.
 
 కష్టపడి పని చేసి తన కుటుంబానికి ఆధారంగా నిలబడింది. తల్లిదండ్రులకు చేదోడు వాదోడుగా నిలిచింది. తమ్ముడిని చదివిస్తోంది. అలాంటి మంచి అమ్మాయికా ఇలాంటి గతి పట్టింది!
  మరో రెండు రోజుల్లో తన నిశ్చితార్థం. నెల రోజుల్లో పెళ్లి. కొత్త జీవితం గురించి ఎన్నో కలలు కంటోంది. భవిష్యత్తు గురించి అందమైన ఊహలు అల్లుకుంటోంది.
 
 అంతలోనే దురదృష్టం నీడలా వెంటాడింది. ఓ మానవ మృగం చేతిలో ఆమె బతుకు చితికిపోయింది. ఆమె జీవితం అర్ధంతరంగా అంతమై పోయింది. ఆమె కథ ఎవరిని మాత్రం కదిలించదు! ఆమెకు జరిగిన అన్యాయం ఎవరి గుండెల్ని పిండదు!  
  సౌమ్య కేసు కేరళలో పెద్ద సంచల నమే సృష్టించింది. ప్రజలంతా రోడ్ల మీదకు వచ్చారు.
 
 ఇలాంటి సంఘటనలు మళ్లీ జరక్కుండా చూడాలంటే సౌమ్యకు ఆ గతి పట్టించినవాడిని వదిలిపెట్టకూడ దంటూ నినాదాలు చేశారు. ప్రభుత్వం వెంటనే స్పందించింది. ఫాస్ట్ ట్రాక్ కోర్టు ద్వారా కేసును త్వరత్వరగా తేల్చింది. గోవిందస్వామికి ఉరిశిక్షను విధించింది.
  
 వేటగాడిని చంపుతారు సరే. వేటకు బలైన  జీవిని తిరిగి తీసుకు రాగలరా? మరొకరు అలా బలి కానే కారని గ్యారంటీ ఇవ్వగలరా? ఇవ్వలేరు. ఎందుకంటే ప్రతిచోటా గోవిందస్వామి లాంటి వేటగాళ్లు ఉన్నారు. వాళ్ల చేతుల్లో సౌమ్య లాంటి అమాయకురాళ్లు మానప్రాణాలు పోగొట్టుకుంటున్నారు. ఆ తర్వాతి సంవత్సరమే జరిగిన నిర్భయ ఉదంతమే అందుకు పెద్ద ఉదాహరణ. మరి ఈ రాక్షసుల రాజ్యంలో మన ఆడపిల్లలు ఎలా బతకాలి? ఏ ధైర్యంతో వాళ్లు అడుగు బయటపెట్టాలి?!
 
 - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 మార్చి, 2012... ముంబై...    
  ‘షాట్ రెడీ’ అన్న మాట వింటూనే చేతిలోని స్క్రిప్టు పక్కన పెట్టి లేచింది మీనాక్షి. హుషారుగా వెళ్లి కెమెరా ముందు నిలబడింది. యాక్షన్ అని చెప్పగానే డైలాగులు చెప్పడం మొదలుపెట్టింది. క్షణాల్లో సీన్లో ఇన్‌వాల్వ్ అయిపోయింది. అద్భుతంగా కరుణ రసాన్ని పండించింది. ఆమె నటన చూసి అందరూ మెస్మరైజ్ అయిపోయారు. డెరైక్టర్ కట్ చెప్పగానే చప్పట్ల వర్షం కురిపించారు.
  
 ఆనందంతో పొంగిపోయింది మీనాక్షి. గొప్ప నటి కావాలన్న తన లక్ష్యం తప్పక నెరవేరుతుందని ఆ చప్పట్ల వర్షం తనకి చెబుతున్నట్టుగా అనిపించిందామెకి.
  ‘‘వెల్‌డన్ మీనాక్షీ... అదరగొట్టేశావ్. నీకు మంచి భవిష్యత్తు ఉంది. కీపిటప్’’... వెన్ను తట్టాడు డెరైక్టర్. ‘‘థాంక్యూ సర్’’ అంది మీనాక్షి వినయంగా. నెక్స్ట్‌షాట్ డైలాగులు తీసుకొచ్చి చేతిలో పెట్టాడు బాయ్. వెళ్లి చదువుకుంటూ కూర్చున్న మీనాక్షి, ఎవరో వచ్చి నిలబడినట్టు అనిపించడంతో తల ఎత్తి చూసింది.
  
 ఎదురుగా ఓ వ్యక్తి, ఓ అమ్మాయి ఉన్నారు. అతని వయసు ముప్ఫై పైనే ఉంటుంది. ఆ అమ్మాయి ముప్ఫయ్యేళ్లకు చేరువలో ఉండివుంటుంది.
  ‘‘నమస్తే మేడమ్, మీరు మీనాక్షిగారు కదూ. మీరంటే నాకు చాలా ఇష్టం’’... సంబరపడిపోతూ అందా అమ్మాయి.
  ‘‘నాక్కూడా మీరంటే ఎంతో గౌరవం మేడమ్. ఎక్కడో నేపాల్ నుంచి వచ్చి బాలీవుడ్‌లో స్థానం సంపాదించారు. మీరు నిజంగా గ్రేట్’’ అన్నాడా వ్యక్తి.
  
 ‘‘నేనంత గొప్పదాన్నేం కాదండీ. ఇప్పుడిప్పుడే పైకి వస్తున్నాను. చిన్నప్ప ట్నుంచీ నటనంటే పిచ్చి. అందుకే కాలు మీద కాలు వేసుకుని బతికేంత డబ్బు ఉన్నా, ఇక్కడికి వచ్చాను’’ అంది మీనాక్షి.
  ‘‘అలా అనకండి మేడమ్. మీలాంటి వాళ్లే మాకు స్ఫూర్తి. మా ఇద్దరికీ నటనంటే ఆసక్తి. అందుకే అదృష్టం పరీక్షించుకుందా మని వచ్చాం. అనుకోకుండా మిమ్మల్ని కలిశాం. చాలా సంతోషంగా ఉంది’’ అన్నాడతను ఆనందంగా.
  ‘‘టాలెంట్ ఉన్నవాళ్లకు అవకాశాలు ఎప్పుడూ ఉంటాయి. ప్రయత్నించండి. నేను కూడా నాకు తెలిసినవాళ్లకు చెబుతాను’’ అంది మీనాక్షి.
  వాళ్లిద్దరి ముఖాలూ సంతోషంతో వెలిగాయి. మరోసారి కలుస్తామని చెప్పి వెళ్లి పోయారు. మళ్లీ స్క్రిప్టు చదువుకోవ డంలో మునిగిపోయింది మీనాక్షి.
    
 ఏప్రిల్, 2012...
 దీర్ఘాలోచనలో మునిగి ఉన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఎదురుగా కూర్చున్న వ్యక్తి ఇన్‌స్పెక్టర్ వైపే తీక్షణంగా చూస్తున్నాడు. అతడి ముఖంలో విసుగు, ఆతృత, కోపం, బాధ... రకరకాల హావభావాలు కదలాడు తున్నాయి. కాసేపలాగే చూసి...
  ‘‘ఏంటి సర్ ఆలోచిస్తున్నారు? పది రోజులు దాటింది నేను కంప్లయింట్ ఇచ్చి. ఇంతవరకూ ఏ ఉపయోగం లేదు’’... అరిచినట్టే అన్నాడతను.
  ఇన్‌స్పెక్టర్ కోపం తెచ్చుకోలేదు. ‘‘నాకర్థమవుతోంది నవరాజ్ నీ బాధ! కానీ ఏం చేయమంటావ్. ఒక్క క్లూ కూడా దొరకడం లేదు. ప్రయత్నిస్తూనే ఉన్నాం.’’
  
 ‘‘ఏంటి సర్ ప్రయత్నించేది! అక్కడ నా చెల్లెలు ఎలా ఉందో, ఏమైపోయిందో, వాళ్లు తనని ఏం చేశారో. మా అమ్మ గుండె పగిలేలా ఏడుస్తోంది. నేను పిచ్చోడిలా తిరిగిన చోటు తిరక్కుండా తిరుగుతున్నాను. వయసులో ఉన్న పిల్ల సర్. తనకేదైనా అయితే’’... దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది నవరాజ్‌కి.
  ఇన్‌స్పెక్టర్ మనసంతా అదోలా అయిపోయింది. అయినా ఏమీ చెప్పలేక మౌనంగా ఉండిపోయాడు. ఏం చెప్ప గలడు? ఏదైనా తెలిస్తే కదా చెప్పడానికి!
  
 ఉన్నట్టుండి నేపాల్‌కు చెందిన నవ రాజ్ థాపా స్టేషన్‌కి వచ్చాడు. తన చెల్లెలు మీనాక్షీ థాపాని ఎవరో కిడ్నాప్ చేశా రంటూ కంప్లయింట్ ఇచ్చాడు. మీనాక్షి బాలీవుడ్ నటి. అప్పటికే ఓ హారర్ సినిమాలో నటించింది. ఇప్పుడు మరో సినిమాలో చేస్తోంది. కొన్ని మోడలింగ్ ప్రాజెక్టులు చేసింది. మరికొన్ని చేతిలో ఉన్నాయి. అలాంటి సమయంలో ఆమె ఉన్నట్టుండి మాయమైపోయింది. రెండు రోజులు వరుసగా షూటింగుకు రాకపోవ డంతో దర్శక నిర్మాతలు, నేపాల్‌లో ఉన్న మీనాక్షి కుటుంబానికి ఫోన్ చేశారు. వాళ్లు ముంబై వచ్చి వెతికారు. కానీ ఆమె జాడ తెలియలేదు. ఫోన్ కూడా ఆఫ్ చేసి ఉంది. దాంతో మీనాక్షి అన్న నవరాజ్ పోలీస్ కంప్లయింట్ ఇచ్చాడు.
  
 ‘‘మాట్లాడరేంటి సర్... నా చెల్లెలు ఏమయ్యింది? తను క్షేమంగానే ఉందం టారా?’’... జీరబోయిన గొంతుతో అడిగిన ప్రశ్నే అడుగుతున్నాడు నవరాజ్. ఏమీ చెప్పలేక నీళ్లు నములుతున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. అంతలో ఓ కానిస్టేబుల్ వేగంగా లోపలికి వచ్చాడు.
  ‘‘సర్... మీనాక్షిగారి ఫోన్ కొద్దిసేపటి క్రితం ఆన్ అయ్యింది. పది నిమిషాల తర్వాత మళ్లీ ఆఫ్ అయిపోయింది.’’
  
 అలెర్ట్ అయ్యాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘లొకేషన్ ట్రేస్ చేశారా?’’
  ‘‘చేశాం సర్. ముంబైలోనే ఉన్నారు. అంతే  కాదు సర్. బ్యాంక్‌వాళ్లు ఫోన్ చేశారు. ఇవాళ ఉదయం మీనాక్షి అకౌంట్ నుంచి అరవై వేలు డ్రా అయ్యాయట.’’
  చివ్వున లేచాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘నవరాజ్... క్లూ దొరికింది. ఈ రెండు ఆధారాలూ చాలు, మీనాక్షి దగ్గరకు చేరుకోవడానికి. పదండి వెళ్దాం’’ అన్నాడు టోపీ పెట్టుకుంటూ. నవరాజ్ లేచాడు. మరో రెండు నిమిషాల్లో వాళ్లు ఎక్కిన వాహనం రయ్యిన దూసుకుపోయింది.
    
 ముంబై శివార్లలో ఉన్న ఓ కాలనీ దగ్గర ఆగింది పోలీస్ జీపు. దిగి చుట్టూ చూశాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఖరీదైన మనుషు లెవరూ ఆ కాలనీలో ఉండటం లేదని అక్కడి ఇళ్లను చూస్తేనే తెలుస్తోంది.
  ‘‘లొకేషన్ ఎక్కడ?’’ అన్నాడు. ‘‘రండి సర్’’ అంటూ ముందుకు నడిచాడు ఓ కానిస్టేబుల్. కొన్ని సందులు దాటి ఓ ఇంటి ముందు ఆగాడు. ఇదే అన్నట్టు సైగ చేశాడు. ఇన్‌స్పెక్టర్ సిగ్నల్ ఇచ్చాడు. టీమ్ అందరూ ఒక్కసారిగా తలుపు పగులగొట్టి లోపలకు వెళ్లారు. వాళ్లని చూస్తూనే లోపల ఉన్న ఇద్దరు వ్యక్తులూ హడలిపోయారు. ఎలా తప్పించుకుందామా అని చూశారు. కానీ ఏ దారీ కనిపించక లొంగిపోయారు.
  
 ‘‘మీనాక్షి ఎక్కడ?’’... అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.  ‘‘మీనాక్షి ఎవరు?’’ అన్నాడొక వ్యక్తి. అంతే... చెంప ఛెళ్లుమంది. భగ్గు మంటోన్న చెంపను తడుముకుంటూ నోరు విప్పాడతను. అతడు చెప్పింది విని అవాక్కయిపోయారు పోలీసులు.
    
 అలహాబాద్‌లోని ఓ చిన్న హోటల్... పోలీసుల బూట్ల చప్పుళ్లతో దద్దరిల్లు తోంది. ఏం జరుగుతోందో అర్థం కాక అందరూ అయోమయంగా చూస్తున్నారు. పోలీసులంతా చకచకా టై మీదికి వెళ్లారు. ఇద్దరు కానిస్టేబుళ్లు వాటర్ ట్యాంక్ మూత తీసి అందులోకి దిగారు. నీటి అడుగున ఉన్న... ప్లాస్టిక్ సంచుల మూటలను బయటకు తీశారు. వాటిని చూస్తూనే ‘‘మీనాక్షీ’’ అంటూ అరిచి కుప్పకూలాడు నవరాజ్.
    
 ‘‘అమిత్ జైస్వాల్, ప్రీతీ సురీన్... ఏదీ కూడా దాచకుండా చెప్పండి. లేదంటే నాలో రాక్షసుణ్ని చూస్తారు’’... గర్జించాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. అమిత్ చెప్పడం మొదలు పెట్టాడు. అది వింటే మనిషన్నవాడు, మనసున్నవాడు ఎవడూ తట్టుకోలేడు!
  అలహాబాద్‌కు చెందిన అమిత్ ‘లా’ చదివాడు. లాయర్‌గా ప్రాక్టీసు మొదలు పెట్టాడు. అతనికి అసిస్టెంట్‌గా చేరింది ప్రీతి. ఇద్దరూ హద్దులు దాటారు. అది అమిత్ భార్యకి, పిల్లలకి  తెలిసి పెద్ద గొడవ జరిగింది. అయినా ప్రీతిని వదల డానికి ఇష్టపడలేదు అమిత్.
 
 ఆమెను తీసుకుని రాత్రికి రాత్రే ముంబై వచ్చేశాడు. ఇద్దరికీ నటనంటే ఇష్టం కావడంతో సిని మాల్లో అవకాశాల కోసం ప్రయత్నాలు మొదలెట్టారు. ఆ సమయంలోనే ఓ  షూటింగ్ స్పాట్‌లో మీనాక్షిని కలిశారు. ఆమె ఎంతో అభిమానంగా మాట్లాడింది. దాంతో పరిచయాన్ని కొనసాగించారు. తరచూ కలిసి కష్టసుఖాలు మాట్లాడుకునే వారు. కలిసి భోజనాలు చేసేవారు. తీరిగ్గా ఉన్నప్పుడు పార్టీలూ చేసుకునేవారు.
  
 అదెంత ప్రమాదకరమో మీనాక్షి అంచనా వేయలేకపోయింది. కాల సర్పాలతో తిరుగుతున్నానని తెలుసుకోలేక పోయింది. ఆ సర్పాలు తనను కాటు వేస్తాయని ఊహించలేకపోయింది.
  ఓరోజు మీనాక్షికి ఫోన్ చేసి, తమ స్వస్థలమైన అలహాబాద్‌లో ఫంక్షన్ ఉంది, వెళ్దాం రమ్మంది ప్రీతి. ఆ రోజు షూటింగ్ లేకపోవడంతో వెళ్లింది మీనాక్షి. ముగ్గురూ అలహాబాద్ వెళ్లి ఓ చిన్న హోటల్లో బస చేశారు. అక్కడ మీనాక్షిని బంధించారు అమిత్, ప్రీతి.
 
 తర్వాత ‘మీనాక్షిని కిడ్నాప్ చేశాం, పదిహేను లక్షలు ఆమె అకౌంట్లో జమ చేస్తే వదిలేస్తాం’ అంటూ మీనాక్షి ఫోన్ నుంచే ఆమె తల్లి కమలకు మెసేజిచ్చారు. కమల దగ్గర అంత డబ్బు లేదు. కొడుకు నవరాజ్‌తో కలిసి ఎలాగో అరవై వేలు కూడగట్టి, మీనాక్షి అకౌంట్లో వేసింది. దాంతో వాళ్లకి పదిహేను లక్షలు ఇచ్చేంత సీన్ లేదని అర్థమైంది ఇద్దరికీ.
  
 అప్పుడే... ఆ క్షణమే మీనాక్షిని గొంతు నులిమి చంపేశారు. తలను నరికేశారు. మొండెంను ముక్కలు చేసి, ప్లాస్టిక్ సంచుల్లో ప్యాక్ చేసి వాటర్ ట్యాంక్‌లో పడేశారు. తలను ప్యాక్ చేసి, బ్యాగ్‌లో పెట్టుకుని బయలుదేరారు. అలహాబాద్ నుంచి ముంబై వచ్చే దారిలో బస్సులోంచి తలను విసిరేశారు.
  చాచి కొట్టాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘పాపం అమాయకురాలిని పొట్టనబెట్టుకున్నారు. మీరు మనుషులా’’ అన్నాడు ఛీదరింపుగా.
  
 ‘‘తను బాగా డబ్బున్న అమ్మాయి నని, హాబీగా యాక్టింగ్ చేస్తున్నాని మీనాక్షి చెప్పింది సర్. అందుకే మేం సెటిలవ్వ డానికి తనని ఉపయోగించుకోవాలను కున్నాం. కానీ తనకంత సీన్ లేదని తర్వాత అర్థమైంది. అందుకే చంపేశాం.’’
  ఏమాత్రం పశ్చాత్తాపం లేకుండా మాట్లాడుతోన్న ప్రీతిని చూసి మండు కొచ్చింది ఇన్‌స్పెక్టర్. తర్వాత పోలీసు లాఠీలు ఆ ఇద్దరి శరీరాల మీద నృత్యం చేశాయి. ఆ మానవ మృగాలు కటకటాల వెనక్కి వెళ్లిపోయాయి. ప్రస్తుతం జైల్లో మగ్గుతున్నాయి.
  - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 మార్చి 19, 2004... కన్సాస్ (యు.ఎస్.)...
 టెన్షన్‌గా అటూ ఇటూ తిరుగు తున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్ జేమ్స్. సబార్డినే ట్లంతా ఆయనేం చెబుతాడా అని చూస్తున్నారు రెప్ప వేయకుండా. పది నిమిషాల తర్వాత నోరు విప్పాడు జేమ్స్.
  ‘‘కొన్ని నెలల క్రితం పక్క రాష్ట్రంలో కొన్ని హత్యలు జరిగాయి. వేర్వేరు కుటుం బాలకు చెందినవారు, వేర్వేరు వయసుల వారు, వేర్వేరు వృత్తుల్లో ఉన్నవారు... కానీ అందరూ ఒకేలా హత్యకు గురయ్యారు. వాళ్లలో మగవాళ్లున్నారు, ఆడవాళ్లున్నారు.
 
 అత్యాచారం చేసి, కాళ్లూ చేతులూ కట్టేసి, తాడు మెడకు బిగించి చంపారు. హత్య జరిగిన ప్రతిచోటా ‘బీటీకే’ అన్న మూడక్షరాలు రాసివున్న కాగితం దొరికింది’’ అని చెప్పి ఆగాడు జేమ్స్.
  ‘‘అంటే ఏంటి సర్?’’ అన్నాడు రోనీ.
  
 తెలియదన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపాడు జేమ్స్. ‘‘అది తెలుసుకోవడంలో అక్కడి పోలీసులు పూర్తిగా ఫెయిల య్యారు. కానీ మనం సక్సెస్ కావాలి.’’
  అందరూ ముఖాలు చూసుకున్నారు. ‘‘మనకేం సంబంధం సర్? అది మన పరిధిలోకి రాదు కదా?’’ అన్నాడు మరో సబార్డినేట్ పాల్సన్.
  ‘‘ఆ హంతకుడు ఇప్పుడు మన పరిధిలోనే ఉన్నాడు.’’
  అందరూ అలెర్ట్ అయ్యారు. ‘‘అంటే ఇక్కడ హత్యలు మొదలెట్టాడా సర్?’’ అడిగాడు రోనీ ఆదుర్దాగా.
  ‘‘లేదు. కానీ మొదలుపెడతాడేమో అని అనుమానంగా ఉంది. ఎందుకంటే... ఇవాళ నా ఆఫీసుకు ఒక లెటర్ వచ్చింది’’ అంటూ టేబుల్ మీద ఉన్న కాగితాన్ని అందుకున్నాడు జేమ్స్. మడతలు విప్పి, చదవడం మొదలుపెట్టాడు.
  
 ‘‘మై డియర్ ఫ్రెండ్స్. నేను వచ్చేశా. మీకోసం చాలా సర్‌ప్రైజులు తీసుకొచ్చా. అవి మీకు ఎప్పుడు ఎలా ఎదురవుతాయో ఇప్పుడే చెప్పలేను. అయినా సర్‌ప్రైజులు ఇవ్వడం నాకు కొత్తకాదు. అందుకోవడం మీకూ కొత్త కాదు. నన్ను మర్చిపోయా రేమోనన్న అనుమానంతో గుర్తు చేయ డానికి కొన్ని తీపి జ్ఞాపకాలు పంపు తున్నాను’’... చదవడం ఆపి టేబుల్ మీద ఉన్న ఫొటోలు తీసి చూపించాడు జేమ్స్. తర్వాత మళ్లీ చదవడం మొదలెట్టాడు.
  ‘‘ఈ ఫొటోలో ఉన్న అమ్మాయి పేరు వికీ వెగర్లీ. 1986, సెప్టెంబర్ 16న నా చేతుల్లో కన్నుమూసింది. చనిపోయే ముందు నాకు చాలా సంతోషాన్ని, తృప్తిని మిగిల్చింది.
 
 అందుకే తనని నేను ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను. మీరూ మర్చిపోకండి. తనని కాదు, నన్ను. బై - బిల్ థామస్ కిల్‌మేన్.’’
  అందరూ అవాక్కయిపోయారు. ‘‘బీటీకే అంటే బిల్ థామస్ కిల్‌మేన్ అన్నమాట. ఎంత పొగరు వాడికి! వాణ్ని వదలకూడదు సర్’’ అన్నాడు రోనీ కసిగా. అందరి పిడికిళ్లూ బిగుసుకున్నాయి.
  ‘‘వదలం రోనీ. వాణ్ని మనం పట్టుకుంటున్నాం. మనతో పెట్టుకుంటే ఏమవుతుందో చూపిద్దాం. ఇప్పటికి పదిమందిని చంపేశాడు. పదకొండో మనిషి వాడి చేతికి చిక్కడానికి వీల్లేదు’’ అన్నాడు జేమ్స్ గంభీరంగా.
  కానీ అతను అనుకున్నది జరగలేదు. ఆ హంతకుడిని పట్టుకోవడం వాళ్ల వల్ల కాలేదు. రాత్రింబవళ్లు తిరిగారు. కానీ అతను దొరకలేదు.
      
 జూన్ 9, 2004. కవర్ తెరిచాడు జేమ్స్. ఓ ఫ్లాపీ ఉంది. దానిమీద ‘బీటీకే స్టోరీ’ అని రాసి ఉంది. ఆ ఫ్లాపీలో బీటీకే కిల్లర్ గురించి పలు పత్రికల్లో వచ్చిన కథనాల పేపర్ కటింగ్స్, క్రైమ్ సీన్స్‌కి సంబంధించిన ఫొటోస్ ఉన్నాయి. మరణం మీద రాసిన ఓ కవిత కూడా ఉంది. చివరిలో... ‘‘మరణం అనేది ఓ వరం. ఆ వరాన్ని నేను ఎంతోమందికి అందించాను. అందిస్తూనే ఉంటాను. నన్ను ఎవ్వరూ ఆపలేరు. చివరికి మీరు కూడా’’ అన్న మెసేజ్ ఉంది.
  
 జేమ్స్‌కి బీపీ వచ్చేసింది. చేతిలో ఉన్న ఫ్లాపీ కవర్‌ని విసిరి కొట్టాడు. ‘‘స్కౌండ్రల్. ముప్ఫయ్యేళ్లుగా తప్పించుకు తిరుగుతు న్నాడు. పైగా మనల్నే వెక్కిరిస్తున్నాడు. ఐ విల్ సీ హిజ్ ఎండ్’’ అంటూ ఆవేశంగా అక్కడ్నుంచి కదిలాడు.
  డెట్రాయిట్‌లోని ఓ అపార్ట్‌మెంట్ తలుపు తెరచుకుంది. తలుపు తీసిన యువతి వయసు ముప్ఫైలోపే ఉంటుంది. తెల్లగా, అందంగా ఉంది.
  ‘‘ఎస్... ఎవరు కావాలి?’’ అంది ఎంతో మృదువుగా.
  జేమ్స్ తన జేబులోని ఐడీ కార్డ్ తీసి చూపించాడు. ఆమె నొసలు ముడిచింది. ‘‘పోలీసులా? ఏం జరిగింది సర్? ఎవరి కోసం వచ్చారు?’’ అంది కంగారుగా.
  
 జేమ్స్, అతని టీమ్ లోపలికి నడి చారు. ‘‘మీ పేరు తెలుసుకోవచ్చా?’’ అన్నాడు జేమ్స్ ఇల్లంతా పరిశీలిస్తూ. ‘‘కెర్రీ... కెర్రీ రాసన్’’ చెప్పిందామె.
  ‘‘బీటీకే అంటే తెలుసా మిస్ కెర్రీ?’’
  ‘‘మిస్ కాదు... మిసెస్ కెర్రీ. నాకు తెలియదు బీటీకే అంటే ఏమిటో?’’
  ‘‘పోనీ బిల్ థామస్ కిల్‌మేన్ ఎవరో తెలుసా?’’
  తెలీదన్నట్టు తలూపి, ‘‘ఎవరతను?’’ అడిగింది.
  ‘‘మీ నాన్న’’
  విస్తుపోయింది కెర్రీ. ‘‘మా నాన్నగారి పేరు అది కాదు. డెన్నిస్ రాడర్.’’
  
 నవ్వాడు జేమ్స్. ‘‘తెలుసు. కొద్ది సేపటి క్రితం మేం ఒక వ్యక్తిని అరెస్ట్ చేశాం. అతను ఓ సీరియల్ కిల్లర్. పదిమందిని అనుభవించి, అత్యంత కిరాతంగా చంపేసిన క్రూరుడు. తనను పట్టుకొమ్మంటూ పోలీసులకే సవాలు విసిరిన పొగరబోతు. దురదృష్టంకొద్దీ... అతడు మీ నాన్నే.’’
  అవాక్కయిపోయింది కెర్రీ. ఎలా రియాక్ట్ అవ్వాలో అర్థం కాలేదామెకి. మౌనంగా సోఫాలో కూలబడిపోయింది.
  ‘‘ఏంటి కెర్రీ? ఎవరు వీళ్లు? ఏమంటున్నారు?’’ అంటూ డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర్నుంచి లేచి వచ్చింది, అప్పుడే లంచ్‌కి కూర్చున్న కెర్రీ తల్లి పౌలా. ఆమె ఎవరు అన్నట్టుగా కెర్రీ వైపు చూశాడు జేమ్స్. ‘‘మా అమ్మగారు... పౌలా రాడర్’’ అంది కెర్రీ.
  ‘‘సారీ మిసెస్ రాడర్. మీకు ఈ విషయం ఇలా చెప్పాల్సి రావడం బాధా కరమే. కానీ తప్పదు. మీ భర్త డెన్నిస్ రాడర్ ఒక సీరియల్ కిల్లర్. ఇందాకే అరెస్ట్ చేశాం. మీరు, మీ అమ్మాయి స్టేషన్‌కి వస్తే కొన్ని వివరాలు తీసుకోవాలి. మళ్లీ కలుద్దాం’’ అనేసి కదిలాడు జేమ్స్. లిఫ్టులోకి వెళ్లేవరకూ వెనుక నుంచి పౌలా గట్టిగట్టిగా ఏడుస్తోన్న శబ్దం వినిపిస్తూనే ఉంది అతనికి.
      
 ‘‘ఎట్టకేలకు దొరికావ్ మిస్టర్ రాడర్. ఓ సారీ... బీటీకే, బిల్ థామస్ కిల్‌మేన్.’’
  జేమ్స్ అలా అనగానే నవ్వాడు డెన్నిస్. ‘‘నో... బిల్ థామస్ కిల్‌మేన్ కాదు. బైండ్... టార్చర్... కిల్. అంటే కట్టు... హింసించు... చంపు’’ అన్నాడు ఎంతో కూల్‌గా.
  ‘‘అలాగే చంపావ్‌గా అందరినీ. సిగ్గుగా లేదూ ఈ పని చేయడానికి? ఆడా లేదు మగా లేదు. చిన్నా లేదు పెద్దా లేదు. మితిమీరిన కోరికతో నీ కళ్లు మూసుకు పోయాయి’’ అన్నాడు జేమ్స్ చిరాకు పడుతూ.
  
 డెన్నిస్ రియాక్ట్ కాలేదు. నవ్వుతూ జేమ్స్ వైపు చూస్తున్నాడు. ‘‘ఆవేశపడకండి సర్. మొత్తానికి దొరికానుగా, ఇంకా ఎందుకు బీపీ పెంచుకుంటారు! అయినా నాకు ఒక్క విషయం అర్థం కాలేదు. బీటీకే కిల్లర్ నేనేనని ఎలా కనిపెట్టారు మీరు?’’
  చిర్రెత్తుకొచ్చింది జేమ్స్‌కి. ఇన్‌స్పెక్టర్ తను. ప్రశ్నలు తను వేయాలి. క్రిమినల్‌గాడు... వాడు వేస్తాడేంటి?
  ‘‘ఎంత పెద్ద నేరస్తుడైనా ఎక్కడో ఓ చోట తప్పటడుగు వేస్తాడు మిస్టర్ రాడర్. ఫ్లాపీ పంపించావ్‌గా. దానిలో డేటా ఎక్కించిన ఐపీ అడ్రస్‌ను కనిపెట్టవచ్చని, దాని ద్వారా ఆ ఐపీ ఉన్న కంప్యూటర్‌ను ట్రేస్ చేయొచ్చని నీకు తెలియదో, తెలిసినా మర్చిపోయావో నాకు తెలీదు. ఆ ఫ్లాపీయే నిన్ను పట్టించింది. పాపం, చాలా తెలివైనవాణ్ని అనుకున్నావ్ కదూ?’’
  ‘‘ముప్ఫయ్యేళ్లుగా నన్ను పట్టుకోలేక ముప్పుతిప్పలు పడ్డారు. దాన్ని బట్టి తెలియడం లేదా ఎవరు తెలివైనవాళ్లో! నిజం మీకూ తెలుసు. కాకపోతే ఒప్పుకోవ డానికి మీ ఇగో అడ్డు వస్తోందంతే.’’
  
 లాగిపెట్టి కొట్టాడు జేమ్స్. ‘‘నీలాగే చాలామంది క్రిమినల్స్ తెలివైనవాళ్లం అనుకుంటారు. పోలీసుల్ని పిచ్చివాళ్లుగా జమకడతారు. చివరికి మేము గెలవకా తప్పదు. మీరు మా చేతుల్లో నలగకా తప్పదు. దేవుడనేవాడే ఉంటే, నీలాంటి క్రూరుణ్ని ఇక ఈ భూమి మీద ఒక్క క్షణం ఉండనివ్వడు. నీకు మరణశిక్ష పడి తీరుతుంది.’’
  ఆ క్షణంలో జేమ్స్ అన్న మాట తథాస్తు దేవతలు విన్నట్టు లేరు. అందుకే డెన్నిస్‌కి మరణశిక్ష పడలేదు. కాకపోతే మరణించేవరకూ నరక యాతన అనుభ వించమంటూ న్యాయస్థానం శపించింది. అతడు చంపిన మనిషికో జీవితఖైదు చొప్పున పది జీవితఖైదులు విధించింది. 175 యేళ్ల తర్వాత గానీ బెయిలుకు అప్లై చేయడానికి వీల్లేదని కండిషన్ పెట్టింది.
  అన్నేళ్లు అతను బతికుండడు. అప్పటి వరకూ బతికినా అది బతుకూ కాదు. ఆ విషయం... జైలు గోడల మధ్య జీవచ్ఛవంలా బతుకుతోన్న డెన్నిస్‌కి ఇప్పటికైనా అర్థమైందో లేదో మరి!
  - సమీర నేలపూడి
  
 డెన్నిస్ రాడర్ కేసు నడుస్తుండగానే అతని భార్య అనారోగ్యంతో మరణించింది. అతని కూతురు కెర్రీ... తన తండ్రి ఓ కసాయి అన్న నిజాన్ని జీర్ణించుకోలేక నేటికీ తల్లడిల్లుతోంది. ‘బయటికెళ్లినప్పుడు జాగ్రత్తమ్మా, మనుషులు మంచోళ్లు కాదు’ అంటూ చెప్పిన తన తండ్రే మంచోడు కాదని, తనలాంటి కొందరు అమ్మాయిలను అత్యాచారం చేసి చంపాడని తెలిసి ఆమె తట్టుకోలేకపోతోంది. కెర్రీయే కాదు, డెన్నిస్ అలాంటివాడంటే ఎవ్వరూ నమ్మలేదు. అతను మంచి ఉద్యోగిగా రిటైర్ అయ్యాడు. స్థానిక లూథరన్ చర్చికి పెద్దగా వ్యవహ రించేవాడు. కూల్‌గా, వినయంగా, అందరితో ఆప్యాయంగా ఉంటాడన్న పేరు తెచ్చుకున్నాడు. ఉన్నట్టుండి అతడో మేకవన్నె పులి అని తెలిస్తే నమ్మడం కష్టమే కదా మరి!


 క్రైమ్ ఫైల్
  జూన్ 10, 2011... వియెన్నా (ఆస్ట్రియా)
  ‘‘టిమ్... లే త్వరగా. మిట్ట మధ్యాహ్నం ఏంటీ నిద్ర?’’... భర్తని పట్టి కుదిపింది మార్గరెట్.
  ‘‘ఏంటి మ్యాగీ నువ్వు?  శెలవు కదా అని హాయిగా పడుకుంటే, ఏం కొంప మునిగిపోయిందని లేపుతున్నావ్?’’... విసుక్కున్నాడు టిమ్.
  ‘‘కొంప మునిగిందనే లేపుతున్నాను. లే ముందు’’ అంటూ చెయ్యిపట్టి లాగింది. ఇక తప్పదని లేచాడు టిమ్. ‘‘రా నాతో’’ అంటూ బయటకు లాక్కెళ్లింది మార్గరెట్. పక్కింటి ముందు జనం గుమిగూడి ఉన్నారు. పోలీసులు కూడా ఉన్నారు.
  
  ‘‘ఏం జరిగింది? ఇంతమంది ఉన్నా రేంటి? పోలీసులెందుకు వచ్చారు?’’ అంటూ అటు పరుగెత్తాడు టిమ్. ఆ ఇంటి బేస్‌మెంట్‌లో పోలీసులు ఏదో వెతుకు తున్నారు. వాళ్ల దగ్గరకు వెళ్లాడు టిమ్. ‘‘ఏంటి సర్ ఇదంతా?’’ అన్నాడు.
  టిమ్‌ని పరికించి చూశాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘మీరెవరు?’’ అన్నాడు.
  ‘‘నా పేరు టిమ్. నాది పక్కిల్లే.’’
  అలాగా అన్నట్టు తలూపాడు. ‘‘ఈ ఇంట్లో వాళ్ల గురించి మీకేమైనా తెలుసా?’’... అడిగాడు.
  ‘‘ఈ ఇంట్లో మ్యాన్‌ఫ్రెడ్ హింటర్ బర్గర్, అతని భార్య ఎలిజబెత్ ఉంటున్నారు. వాళ్లది ఐస్‌క్రీమ్ వ్యాపారం. ఇద్దరూ చాలా మంచివాళ్లు.’’
 
  ‘‘వాళ్లతో మీకెప్పటి నుంచి పరిచయం? క్లోజ్‌గా ఉంటారా?’’
  ‘‘మరీ క్లోజేమీ కాదు సర్. హలో అంటే హలో అనుకుంటాం. మేమిక్కడికి వచ్చి ఏడాదిన్నరే అయ్యింది. కానీ వాళ్లు ఎప్పటి నుంచో ఇక్కడే ఉంటున్నారట. ఇంతకీ ఏం జరిగింది సర్? వాళ్లకేమైనా అయ్యిందా కొంపదీసి?’’
  ‘‘ఎవరికో ఏదో జరిగింది మిస్టర్ టిమ్. కానీ ఎవరికో తెలియదు. ఓసారి అలా చూడండి .’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ చూపించిన వైపు చూశాడు టిమ్. అక్కడ... గోడ పక్కగా రెండు ఐస్‌క్రీమ్ టబ్స్ ఉన్నాయి. ‘‘ఐస్‌క్రీమ్ టబ్స్... మ్యాన్‌ఫ్రెడ్ వాళ్ల షాపులోవి అయ్యుంటాయి’’ అన్నాడు టిమ్ వాటిలో వింతేముంది అన్నట్టు. ‘‘నేను చూడమంది వాటిని కాదు. వాటిలోంచి కింద దిమ్మ రించిన కాంక్రీట్‌ని’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
 
 అప్పుడు అటువైపు దృష్టి సారించాడు టిమ్. అక్కడ పొడి కంకర ఉంది. ఏమీ అర్థం కాలేదు. ఏంటన్నట్టు ఇన్‌స్పెక్టర్ వైపు చూశాడు. ఇన్‌స్పెక్టర్ అన్నాడు... ‘‘అర్థం కాలేదు కదూ! అది మామూలు కంకర కాదు మిస్టర్ టిమ్. ఆ కంకర అక్కడక్కడా తడిసి గడ్డ కట్టింది. అది నీటి తడి కాదు... రక్తం. కంకర నిండా కుళ్లిపోయిన మాంసపు ముక్కలు.. ఎముకలు.. ఏవేవో ఉన్నాయి. అవన్నీ ఏ కోడివో, కుక్కవో కాదు.. మనిషివి! కాదు.. మనుషులవి. రెండు గుండెలు, నాలుగు ఊపిరితిత్తులు ఉన్నాయి. అంటే అవి ఇద్దరు మనుషుల శరీర భాగాలన్నమాట’’.
  
 వింటుంటేనే కడుపులో దేవినట్ట య్యింది టిమ్‌కి. ‘‘ఏంటి సర్ ఈ దారుణం? ఎవరివా శరీర భాగాలు?’’
  ‘‘తెలియదు. బేస్‌మెంట్‌ని బాగు చేస్తుంటే వర్కర్‌కి ఈ టబ్స్ కనిపించాయి. తెరిచి చూస్తే కంకర. తీసి వాడదామను కుంటే భయంకరమైన దుర్వాసన. వెంటనే మాకు ఫోన్ చేశారు. మేం వచ్చి చూస్తే ఇవన్నీ కన్పించాయి. ఇంతకీ ఈ ఇంట్లో వాళ్లని మీరెప్పుడు చూశారు?’’
  ‘‘మ్యాన్‌ఫ్రెడ్‌ని చూసి చాలా రోజు లయ్యింది సర్. ఎలిజబెత్ అప్పుడప్పుడూ కనిపిస్తూ ఉంటుంది. ఎందుకు సర్?’’
  
 ఇన్‌స్పెక్టర్ మాట్లాడలేదు. తాళం పగులగొట్టి, ఇంటి లోపలంతా పరిశీలిం చాడు. కొన్నిచోట్ల గోడల మీద రక్తపు మరకలు తుడిచిన ఆనవాళ్లున్నాయి. వంటింట్లో ఓ మూల రంపం ఉంది. దాని చెక్క పిడి మీదా రక్తపు మరకలు ఉన్నాయి. దాంతో పలు సందేహాలు తలెత్తాయి. హాల్లో ఉన్న మ్యాన్‌ఫ్రెడ్, ఎలిజబెత్‌ల ఫొటోలు తీసుకుని స్టేషన్‌కి బయలుదేరాడు.
      
 వియెన్నా ప్రధాన రహదారి... ఓ కారు వేగంగా దూసుకుపోతోంది. అంతలో ఉన్నట్టుండి మరో కారు అడ్డుగా రావడంతో దానికి ఠక్కున బ్రేకు పడింది.
  ‘‘ఏయ్... బతకాలని లేదా? ఏంటా చెత్త డ్రైవింగ్? బ్రేక్ పడటం ఆలస్యమై ఉంటే చచ్చి ఉండేవాడివి’’... అరిచింది డ్రైవింగ్ సీట్లో కూర్చున్నామె.
  ‘‘మనుషుల్ని చంపడం మీకు అలవాటేగా మిసెస్ ఎలిజబెత్ కరాన్జా’’ అంటూ కారు దిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఖంగు తింది ఎలిజబెత్. ‘‘సారీ సర్... ఎవరో అనుకుని అలా మాట్లాడాను’’ అంది ఎంతో మృదువుగా.
  
 ఆమె కారు దగ్గరకు వచ్చాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. డోరు తెరిచాడు. ఎలిజబెత్ చేతిని పట్టుకుని బేడీలు వేశాడు. అవాక్క యిపోయింది ఎలిజబెత్. ‘‘ఏంటి సర్... నేనేం చేశాను?’’ అంది కంగారుగా.
  ‘‘స్టేషన్‌కి వెళ్లి మాట్లాడుకుందాం. రోడ్డుమీద ఏం బాగుంటుంది?’’ అంటూ ఆమెను తీసుకెళ్లి కారెక్కించాడు.
      
 ‘‘ఇక వాదించి లాభం లేదు. నాకు సగం నిజం తెలిసింది. మిగతా సగం నువ్వు చెప్పేస్తే మంచిది.’’
  తల అడ్డంగా ఊపింది ఎలిజబెత్. ‘‘మీరు నన్ను తప్పుగా అనుకుంటున్నారు సర్. నేను...’’
  ‘‘ఏ తప్పూ చేయలేదు అంటావ్. కానీ అది నమ్మడానికి నేనంత పిచ్చోణ్ని కాదు. నీ భర్త హోల్జర్ హాల్జ్ మూడేళ్ల క్రితం ఉన్నట్టుండి మాయమైపోయాడు. వదిలేసి ఎక్కడికో వెళ్లిపోయాడన్నావ్. తర్వాత నీ జీవితంలోకి వచ్చిన ప్రియుడు మ్యాన్‌ఫ్రెడ్ మాయ మయ్యాడు. ఎవరైనా అడిగితే బ్రేకప్ అయ్యిందన్నావ్. కానీ వాళ్లిద్దరూ మాంసపు ముద్ద లుగా కాంక్రీటులో దాగివున్నా రని నాకు తెలిసిపోయింది. కాబట్టి ఇక అడ్డంగా బొంకొద్దు. నిజం చెప్పు. ఏం జరిగింది? చెప్పకపోతే ఆడపిల్లవని కూడా చూడకుండా మా ట్రీట్‌మెంట్ రుచి చూపించాల్సి ఉంటుంది.’’
  
 ‘‘వద్దు సార్’’... అరిచినట్టే అంది ఎలిజబెత్. ‘‘ఆ పని మాత్రం చేయకండి. నేనిప్పుడు గర్భవతిని.’’
  ఉలిక్కిపడ్డాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘ఏంటీ... గర్భవతివా? ఎవరి బిడ్డకి... హాల్జ్ బిడ్డకా, మ్యాన్‌ఫ్రెడ్ బిడ్డకా?’’
  ‘‘వాళ్లిద్దరూ ప్రాణాలతో లేరని మీరే అన్నారు కద సార్. ఇక వాళ్ల బిడ్డకి తల్లినెలా అవుతాను? నా కడుపులో ఉన్నది నా కొత్త బాయ్‌ఫ్రెండ్ బిడ్డ’’
  ‘‘అంటే వాళ్లిద్దరినీ...’’
  ‘‘నేనే చంపాను. చంపి ముక్కలు ముక్కలు చేసేశాను.’’
  ‘‘ఎందుకు?’’
  
 ఇన్‌స్పెక్టర్ అలా అడగ్గానే పెద్దగా నవ్వింది ఎలిజబెత్. ఆ నవ్వు వికృతంగా ఉంది. ‘‘ఎందుకేమిటి సర్? ఒకణ్ని నేను పెళ్లి చేసుకున్నాను. మంచి భార్యగా నడచుకున్నాను. కానీ వాడు మాత్రం మంచి భర్త కాలేకపోయాడు. నా మీద ప్రేమ లేదు. ఇంట్లో టీవీ ఉంది, ఫ్రిజ్ ఉంది, కంప్యూటర్ ఉంది, ఓ పెళ్లామూ ఉంది అన్నట్టుగా ప్రవర్తించేవాడు. వాడెలా ఉన్నా ఒక బిడ్డను ఇస్తే చాలనుకున్నాను. కానీ ఆ సంతోషమూ లేకుండా పోయింది. ఓరోజు రాత్రి వాడితో నాకో బిడ్డ కావాలన్నాను. ముఖం తిప్పుకున్నాడు.
 
 అటువైపు తిరిగి పడుకున్నాడు. గుర్రు పెట్టి నిద్రపోయాడు. నాకు చిర్రెత్తు కొచ్చింది. నేను, నా ఫీలింగ్స్ వాడికి పట్టవని అర్థమైంది. అలాంటివాడు నాకెందుకని చంపి పారేశాను.’’
  నోరు తెరచుకుని వింటున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఎంతో కూల్‌గా, రిలాక్స్‌డ్‌గా తను చేసిన దారుణాన్ని వివరిస్తోన్న ఎలిజబెత్‌ని ఎలా అర్థం చేసుకోవాలో తెలియడం లేదతనికి. ఎలిజబెత్ మాత్రం చెప్పుకుంటూ పోతోంది.
  
 ‘‘ఆ తర్వాత మ్యాన్‌ఫ్రెడ్ పరిచయ మయ్యాడు. ప్రేమన్నాడు. పెళ్లన్నాడు. సహజీవనం మొదలు పెట్టాడు. పెళ్లి కాక పోయినా ప్రపంచానికి వాడు నా భర్త అనే చెప్పాను. వాడినీ నేనెంతో ప్రేమించాను. వాడయినా నాకో బిడ్డను ఇస్తాడని ఆశపడ్డాను. కానీ నా కల నెరవేరలేదు. పైగా వాడు వేరే అమ్మాయితో ప్రేమాయణం మొదలెట్టాడు. దాంతో వాడినీ నా భర్త దగ్గరకే పంపేశాను.’’
  ‘‘వాళ్లనలా ముక్కలు చేయడానికి నీకు మనసెలా ఒప్పింది?’’
  ‘‘నన్ను బాధ పెట్టడానికి వాళ్లకు మనసొప్పినట్టే నాకూ ఒప్పింది. చంపాక బాడీస్‌ని ఏం చేయాలో తోచలేదు.
 
 ఐస్ క్రీమ్స్ పెట్టే బాక్సుల్లో ఉంచాను. అయినా కంపు కొట్టాయి శవాలు. ఎన్ని స్ప్రేలు వాడినా ఫలితం లేకపోయింది. అందుకే ముక్కలు చేసేసి, కాంక్రీట్‌లో కలిపి టబ్బుల్లో పెట్టాను. తీసుకెళ్లి బేస్‌మెంట్‌లో పడేశాను. కానీ పొద్దున్న అవి పనివాళ్ల కంటబడ్డాయి. వాళ్లు మీకు ఫోన్ చేయడం విన్నాను. విషయం బయటపడుతుందని అర్థమై వేరే చోటికి పారిపోదామనుకునే లోపే మీరు నన్ను పట్టుకున్నారు.’’
  ‘‘ఛ... ఓ ఆడదానివై ఉండి ఇంత దారుణం చేశావా? ఇప్పుడు మరొకరితో ప్రేమలో ఉన్నావ్. ఒకవేళ అతడూ నిన్ను తల్లిని చేయకపోతే చంపేసేదానివా?’’
  
 నవ్వింది ఎలిజబెత్. ఆ నవ్వు వెనుక అర్థమేమిటో ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి అర్థమయ్యింది. ‘‘సాటి మనిషిని నిర్దాక్షిణ్యంగా చంపేసిన నీలో అమ్మ మనసు ఉందంటే ఆశ్చర్యంగా ఉంది. ఒక ప్రాణికి జన్మనివ్వడానికి రెండు ప్రాణాలు తీసిన నిన్నెలా అర్థం చేసు కోవాలి?’’ అనేసి వెళ్లిపోతోన్న ఇన్‌స్పెక్టర్ వైపు చూసి తనలో తనే నవ్వుకుంది ఎలిజబెత్... నాలుగు నెలల బిడ్డ ఉన్న తన పొట్టని తడుముకుంటూ!
  2012, నవంబర్ 23న ఎలిజబెత్ కరాన్జాకి జీవిత ఖైదును విధిస్తూ అత్యున్నత న్యాయస్థానం తీర్పునిచ్చింది. తీప్పు వెలువడే లోపే బిడ్డకు జన్మనిచ్చింది ఎలిజబెత్. ఆ బిడ్డ తండ్రిని జైలు అధికారుల సమక్షంలోనే పెళ్లాడింది కూడా.
 
 ఈ  కేసు ఆస్ట్రియాలో పెద్ద సంచలనం సృష్టించింది. ‘ఐస్‌క్రీమ్ కిల్లర్’ అంటూ మీడియా విరివిగా కథనాలు ప్రసారం చేసింది. 2011లో ‘ఎడిషన్ ఎ’ అనే పబ్లిషింగ్ కంపెనీ ‘ద ఐస్ కిల్లర్’ అనే పుస్తకాన్ని వెలువరించింది. దీనిలో ఎలిజబెత్ కథ మొత్తం ఉంది. ఆమె జీవితంలో ఏం జరిగింది, ఎలా తన భర్తనీ ప్రియుణ్నీ చంపింది వంటి విషయాలన్నీ కూలంకషంగా ఉన్నాయి. తర్వాత స్వయంగా కర్జానాయే తన జీవితం ఆధారంగా ‘మై టూ లైవ్స్’ అనే పుస్తకం రాసింది. ఈ పుస్తకం విరివిగా అమ్ముడయ్యింది.
 - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 జూన్ 22, 2004... బ్రెజిల్...
 మంచమ్మీద కూర్చుని డైరీ తెరిచింది ఇరవయ్యేళ్ల సబీన్. పెన్నును చేతిలోకి తీసుకుంది. కానీ ఏం రాయాలో అర్థం కావడం లేదు. కలం నుంచి అక్షరాలు జారి పడటం లేదు. కళ్ల నుంచి కన్నీళ్లు మాత్రం రాలిపడుతున్నాయి. ‘‘ఎందుకురా ఏడుస్తున్నావ్? ఇకనైనా ఈ కన్నీటికి ఫుల్‌స్టాప్ పెట్టు’’... ఎప్పుడు వచ్చిందో ఆమె తల్లి, బాధగా అంది.
  
 కళ్లు తుడుచుకుంది సబీన్. ‘‘కన్నీళ్లకే కాదమ్మా, ఈ జీవితానికే ఫుల్‌స్టాప్ పెట్టాలని ఉంది’’ అంటూ బావురుమంది.
  అల్లాడిపోయింది తల్లి. గబగబా వెళ్లి కూతుర్ని గుండెకు హత్తుకుంది. ‘‘ఊరుకో తల్లీ. అయిపోయిందేదో అయిపోయింది. ఇక అన్నిటినీ మర్చిపో. కొత్త జీవితాన్ని మొదలుపెట్టు’’ అంటూ అనునయించే ప్రయత్నం చేసింది.
  
 ‘‘లేదమ్మా. పాత గాయాలు సలుపు తుంటే కొత్త జీవితాన్ని ఎలా మొదలు పెట్టమంటావ్. ఒకవేళ నేను మర్చిపోవా లని అనుకున్నా ఈ సమాజం నన్ను మర్చి పోనివ్వద్దు. పొద్దుట్నుంచీ మీడియా మళ్లీ నా వెంట పడుతోంది. ఇంకెలాగమ్మా నేను మర్చిపోయేది?’’
  ఆమె అలా అంటూ ఉండగానే ఫోన్ మోగింది. తల్లి లిఫ్ట్ చేసింది.
  ‘‘నేనొక టీవీ రిపోర్టర్‌ని మేడమ్. మార్క్ కేసులో ఇవాళ తీర్పు వెలువడింది కదా! దాని గురించి మీ అమ్మాయి ఇంటర్వ్యూ తీసుకోవాలనుకుంటున్నాను.
 
 ఒకసారి తనని పిలుస్తారా?’’
  సబీన్ తల్లి ముఖం కోపంతో ఎర్ర బడింది. ‘‘ఇంటర్వ్యూ కావాలా? అసలు జాలనేదే లేదా మీకు? ఎందుకు దాన్నిలా  హింసిస్తున్నారు?’’... అరిచింది.
  అయినా అవతలి వ్యక్తి ఫోన్ పెట్టేయలేదు. సబీన్ తల్లి ఎంత చెప్తున్నా ఆమె వదలడం లేదు. దాంతో సబీన్ ఫోన్ లాక్కుని ‘‘నేను సబీన్‌ని మాట్లాడు తున్నాను’’ అంది.
  ‘‘సబీన్ మీరా? మీకోసమే ఫోన్ చేశాను. మీరోసారి...’’
 
  ‘‘మీ స్టూడియోకి రావాలి అంతే కదా’’... ఆమె మాట పూర్తి కాకుండానే అంది సబీన్. ‘‘నేను వస్తాను. ఇంటర్వ్యూ ఇస్తాను. ఏర్పాట్లు చేసుకోండి’’ అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసింది.
  ‘‘సబీన్... నువ్వు ఇంటర్వ్యూ ఇస్తావా? వద్దురా’’ అంది తల్లి.
  ‘‘లేదమ్మా. నేను వెళ్తేనే ఈ కథకు ముగింపు దొరుకుతుంది’’ అంటూ లేచి బాత్రూమ్‌లోకి వెళ్లింది సబీన్.
      
 గంట తర్వాత... చానెల్ స్టూడియోలో ఉంది సబీన్. మొదలుపెడదామా అన్నట్టు సైగ చేసింది యాంకర్. సరేనన్నట్టు తలూపింది సబీన్.
  ‘‘అందరికీ నమస్కారం. ఈరోజు మార్క్ డ్యూట్రాక్స్ అనే సీరియల్ కిల్లర్‌కి ముప్ఫయ్యేళ్ల కఠిన కారాగారశిక్ష పడింది. ఆ కిరాతకుడి చేతి నుంచి తప్పించుకున్న ఏకైక వ్యక్తి సబీన్ డార్డెన్. ఆమె ఈ రోజు మన ముందు ఉన్నారు. ఆవిడ కథ ఏమిటో, అసలు ఆమె జీవితంలో ఏం జరి గిందో ఆవిడ ద్వారానే తెలుసుకుందాం’’ అని సబీన్ వైపు తిరిగింది యాంకర్. మరుక్షణం సబీన్ టీవీ స్క్రీన్ల మీద ప్రత్యక్షమయ్యింది.
 
  ‘‘చెప్పండి మిస్ సబీన్? ఎనిమిదేళ్ల క్రితం ఏం జరిగింది? పోలీసులు సీరియల్ కిల్లర్ మార్క్ ఇంటి మీద దాడి చేసి నప్పుడు మీరు అక్కడ దొరికారు. కానీ మీ పట్ల ఏం జరిగిందనేది ఇంతవరకూ మీరు చెప్పలేదు. అసలు మీరు ఆ సీరియల్ కిల్లర్ చేతికి ఎలా చిక్కారు?’’
  గొంతు సవరించుకుంది సబీన్. మెల్లగా పెదవి మెదిపింది. ‘‘నా కథ తెలుసుకోవాలని అందరికీ ఆతృతగా ఉంది. నాపట్ల ఏం జరిగిందో తెలుసు కోవాలని ఉత్సుకతగా ఉంది.
 
 అందుకే ఎనిమిదేళ్లుగా మీడియా నా వెంట పడుతూనే ఉంది. కానీ నేనేరోజూ నోరు విప్పలేదు. ఎందుకంటే... పీడకలని పదే పదే తలచుకోవడం ఎవరికీ ఇష్టం ఉండదు. కానీ ఈరోజు నా కథ చెప్పాలని అనుకుంటున్నాను. దానికి కారణం ఉంది. ఆ కారణం చివర్లో చెప్తాను. ముందు నా కథ వినండి’’ అంటూ చెప్పడం మొదలు పెట్టింది సబీన్.
      
 ఆగస్ట్ 13, 1996... స్కూలు నుంచి సైకిల్ మీద ఇంటికి బయలుదేరింది సబీన్. ఓ నిర్మానుష్యమైన ప్రదేశానికి వచ్చేసరికి ఒక కారు దూసుకొచ్చి ఆమె ముందు ఆగింది. అందులోంచి ఓ వ్యక్తి దిగాడు. సబీన్ దగ్గరకు వచ్చి గట్టిగా పట్టుకున్నాడు. ఆమె నోటిలో గుడ్డలు కుక్కి కారులోకి నెట్టాడు. తప్పించుకోవా లని ప్రయత్నించింది సబీన్.  ఆ అవకాశం ఇవ్వలేదతను. సబీన్ చెంపల మీద పిడి గుద్దులు గుద్దాడు. పన్నెండేళ్ల చిన్నపిల్ల... తట్టుకోలేకపోయింది. అతడి బలం ముందు ఓడిపోయి సొమ్మసిల్లింది.
  
 కళ్లు తెరిచేసరికి ఒకచోట బందీగా ఉంది సబీన్. ఆ చోటు ఏమిటో, ఎక్క డుందో అర్థం కాలేదు. కాళ్లూ చేతులూ కట్టేసి ఉన్నాయి. నోటిలో గుడ్డలున్నాయి. కదలడానికి లేదు. కనీసం అరవడానికి కూడా లేదు. దుఃఖం పొంగుకొచ్చింది. మౌనంగా ఏడుస్తూ చుట్టూ చూసింది. అదేదో ఇంటి బేస్‌మెంట్‌లా అనిపిస్తోంది. ఎక్కడ చూసినా చెత్త, పాత సామాన్లు, విరిగిన ఫర్నిచర్ లాంటివి ఉన్నాయి. అంతా మురికి మురికిగా ఉంది.
  
 కడుపులో దేవినట్లయ్యింది సబీన్‌కి. తన ఇల్లు గుర్తుకొచ్చింది. ఇంట్లో కాస్త దుమ్ము ఉన్నా ఇష్టం ఉండదు అమ్మకి. వెంటనే శుభ్రం చేస్తుంది. తన పక్క దుప్పటి కాస్త మురికిగా అనిపిస్తే వెంటనే తీసేసి తెల్లని దుప్పటి పరుస్తుంది. ‘‘ఆ మురికి అంటి నీ కూతురేం మాసిపోదులే’’ అని నాన్న సెటైర్లు వేస్తుంటారు. అలాంటిది తాను ఇలాంటి మురికి కూపంలో ఉన్నానని తెలిస్తే అమ్మకెలా ఉంటుంది!
  అమ్మానాన్నలు గుర్తురాగానే దుఃఖం మరింత ఎక్కువయ్యింది. వెక్కి వెక్కి ఏడవసాగింది. అంతలో తలుపు తీసిన చప్పుడయ్యింది. సబీన్ గుండె జారిపో యింది. భయంగా తలుపు వైపు చూసింది.
  లోపలికి వచ్చి తలుపు గడియ పెడుతున్నాడతను. తనను ఎత్తుకొచ్చింది అతనే. ఇప్పుడు తనని ఏం చేస్తాడు?
  
 మెల్లగా సబీన్ దగ్గరకు వచ్చాడా వ్యక్తి. కట్లు విప్పాడు. నోటిలో ఉన్న గుడ్డలు లాగేశాడు. సబీన్ ఏదో మాట్లాడ బోయింది. కానీ అతడు అవకాశమివ్వ లేదు. పశువులా మీదపడ్డాడు. చిన్నపిల్ల అని కూడా చూడకుండా మృగంలా విరుచుకుపడ్డాడు. పన్నెండేళ్ల ఆ లేత కుసుమాన్ని క్రూరంగా నలిపేశాడు. అలా ఒక్కసారి కాదు... ఎన్నోసార్లు చేశాడు. ఎనిమిది రోజుల పాటు తన పశువాంఛకు ఆ పసిదాన్ని బలి తీసుకున్నాడు.
      
 చెప్పడం ఆపి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది సబీన్. టీవీల ముందు కూర్చుని చూస్తున్న వాళ్లందరి కళ్లూ కూడా చెమరుస్తున్నాయి.
  ‘‘కంట్రోల్ యువర్‌సెల్ఫ్ సబీన్... తర్వాత ఏమైంది?’’ అడిగింది యాంకర్.
  నిభాయించుకుంది సబీన్. ‘‘ప్రతి మగాడూ నాన్నలాంటివాడే అనుకునే వయసు అది. కానీ అందరూ నాన్నలా ఉండరని వాణ్ని చూశాక అర్థమయ్యింది. వాడెవడో నాకు తెలీదు. ఎందుకు కిడ్నాప్ చేశాడో తెలీదు. ఎందుకు నా శరీరంతో అలా ఆడుకుంటున్నాడో అర్థం కాదు.
 
 వాడు చేసే పనుల వల్ల నా శరీరం బాధకు గురవుతుంటే, వాడికి ఆనందం ఎందుకు కలుగుతోందో తెలిసేది కాదు. ఎనిమిది రోజులు నరకయాతన పడ్డాను. తర్వాత పోలీసులు వచ్చారు. నా తర్వాత మరో అమ్మాయిని కిడ్నాప్ చేశాడ ని, అది ఎవరో చూసి తమకు ఫోన్ చేసి చెబితే వాణ్ని అరెస్ట్ చేశామనీ చెప్పారు. నన్ను ఆ నరక కూపం నుంచి బయటకు తీసుకొచ్చారు. అదీ నా కథ.’’
  ‘‘ఓహ్... సారీ సబీన్. మీ పట్ల ఇంత ఘోరం జరగడం నిజంగా బాధాకరం’’ అంది యాంకర్.
  వెంటనే పెద్దగా నవ్వింది సబీన్. ఒక క్షణం.. రెండు క్షణాలు... ఐదు క్షణాలు... అలా పగలబడి నవ్వుతూనే ఉంది. యాంకర్ విస్తుపోయింది. టీవీ చూస్తోన్న ప్రేక్షకులదీ అదీ పరిస్థితి. ఎందుకు నవ్వుతోందామె?
  
 నవ్వి నవ్వి ఆగింది సబీన్. ‘‘నిజంగా మీకు అంత బాధగా ఉందా?’’ అంది యాంకర్‌వైపు చూసి.
  తత్తరపడిందామె. ఏం మాట్లాడాలో అర్థం కాక గుటకలు మింగింది.
  ‘‘మీరు నిజంగా అంత బాధపడేవాళ్లే అయితే... ఈరోజు నేను ఇక్కడికి రావలసిన అవసరం ఉండేది కాదు. అప్పుడు... ఆ సమయంలో... ఆ రాక్షసుడు నాకు ఎనిమిది రోజుల పాటే నరకం చూపించాడు. కానీ మీరు... మీరు నన్ను ఎనిమిదేళ్ల పాటు నరకయాతన పెట్టారు’’... అరిచినట్టే అంది సబీన్. అందరూ ఆశ్చర్యపోయి చూస్తున్నారు.
  ‘
 ‘ఒక ఆడపిల్లని. తెలిసీ తెలియని వయసులో ఓ రాబందు రెక్కల మాటున బందీని అయ్యాను. వాడి క్రూరచర్యలకు బలయ్యాను. అదృష్టంకొద్దీ తప్పించుకుని బయటపడ్డాను. నా భవిష్యత్తు పాడు కాకూడదని, పోలీసులు నా పట్ల జరిగినదాన్ని దాచిపెట్టారు. కోర్టు కూడా నన్ను ప్రత్యక్షంగా ఇన్‌వాల్వ్ చేయకుండా జాగ్రత్తగా డీల్ చేసింది. కానీ ఏం లాభం? మీరంతా కలిసి నాకసలు భవిష్యత్తే లేకుండా చేశారు. ఈ కేసు గురించి చర్చ వచ్చినప్పుడల్లా నన్ను మీడియా వాళ్లు బయటకు లాగాలని చూశారు. నన్ను వెంటాడారు, వేధించారు.
 
 బయటకు వెళ్తే ప్రతి ఒక్కరూ గుచ్చి గుచ్చి చూశారు. ఆ చూపులు గుండెల్లోకి గునపాల్లా దూసుకెళ్లా యని, ఆ చూపుల్లో ఉన్న వంద సందే హాలు నా సెల్ఫ్ కాన్ఫిడెన్స్‌ని ఛిద్రం చేసి పారేశాయని మీకెవ్వరికీ తెలియదు. నా మీద జాలి చూపమని నేనెవ్వరినీ అడగ లేదు. నా గాయాన్ని రేపకుండా ఉంటే చాలనుకున్నాను. కానీ ఆ ఆశ అడియాసే అయ్యింది. నాపట్ల ఏదో జరిగిందని మీ అనుమానం. అదేంటో తెలిసేవరకూ మీరు నన్ను వదలరని నాకు తెలుసు. అందుకే ఈరోజు మీ అందరి ముందుకూ వచ్చాను.
  
 మార్క్ డ్యూట్రాక్స్ నా జీవితాన్ని నాశనం చేశాడు కానీ నన్ను చంపలేదు. కానీ మీరు మీ చూపులతో, ప్రశ్నలతో ప్రతి క్షణం నన్ను చంపుతున్నారు. వాడు చేసిన గాయాన్ని పదే పదే రేపుతూ, వాడి కంటే ఎక్కువగానే నా జీవితాన్ని నాశనం చేస్తున్నారు. ఇంతకంటే ఆ రోజు నేను వాడి చేతుల్లోనే చచ్చిపోయి ఉంటే ఎంతో బాగుండేది’’ అనేసి ఆవేశంగా లేచి వెళ్లిపోతోన్న సబీన్ వైపు నివ్వెరపోయి చూస్తూండిపోయింది యాంకర్.
  ఆ క్షణంలో టీవీ ముందు కూర్చున్న ఎంతోమంది మనసులు సిగ్గుతో చితికిపోయాయి.
  
 మానవ మృగం: మార్‌‌క డ్యూట్రాక్స్
 మార్క్ డ్యూట్రాక్స్ ఓ సీరియల్ కిల్లర్. పదిహేనేళ్ల లోపు ఆడపిల్లల్ని కిడ్నాప్ చేసి బంధించేవాడు. వాళ్లను రాక్షసంగా అనుభవించేవాడు. అదంతా వీడియో తీసి బ్లూఫిల్ముల వ్యాపారం చేసేవాడు. కొత్త అమ్మాయిని తీసుకు రాగానే పాత అమ్మాయిని తిండి పెట్టకుండా మాడ్చి చంపేసేవాడు. అలా పదమూడుమంది అమ్మాయిల్ని పొట్టనబెట్టుకున్నాడు. సబీన్‌ని బందీగా ఉంచిన సమయంలోనే మరో అమ్మాయిని కిడ్నాప్ చేశాడు.
 
 అది చూసిన ఓ వ్యక్తి మార్క్ కారు నంబరును పోలీసులకు తెలియజేశాడు. దాంతో పోలీసులు మార్క్‌ని, అతనికి సహకరించిన అతడి భార్య మిషెల్‌ని అరెస్ట్ చేశారు. సబీన్‌ని కాపాడారు. మార్క్‌కి న్యాయస్థానం ముప్ఫయ్యేళ్ల కఠిన కారాగారశిక్షను, మిషెల్‌కి పాతికేళ్ల శిక్షనూ విధించింది. ఇద్దరూ బ్రెజిల్ జైల్లో మగ్గుతున్నారు.
 - సమీర నేలపూడి


 క్రైమ్ ఫైల్
 మన్‌హట్టన్ (అమెరికా)... నవంబర్ 2, 2006...
  ఆండీ ఆస్ట్రాయ్ కళ్లలోంచి కన్నీళ్లు జారిపడుతున్నాయి. అతని వైపే తీక్షణంగా చూస్తున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఆయన కళ్లలో కొద్దిగా జాలి. కొన్ని వందల ప్రశ్నలు.
  ‘‘ఊరుకోండి మిస్టర్ ఆండీ. మీ బాధ నేను అర్థం చేసుకోగలను. కానీ నాకు...’’
  ‘‘నేనే నేరస్తుడినని అనిపిస్తోంది... అంతే కదా’’... ఇన్‌స్పెక్టర్ మాట పూర్తి కాకముందే అన్నాడు ఆండీ.
  
 ‘‘మీ భార్య ఆత్మహత్య చేసుకుంది. ఆమెను మొదట చూసింది మీరే. మాకు ఫిర్యాదు చేసిందీ మీరే. మరి మొదట మా దృష్టి మీమీదే పడటం సహజం కదా?’’
  నవ్వాడు ఆండీ. ‘‘మీ వివరణ అద్భుతంగా ఉంది సర్. ఫిర్యాదు చేసినవాళ్లే నేరస్తులు అయి ఉంటారన్న మీ అనాలసిస్ చాలా గొప్పగా ఉంది.’’
  
 ఇన్‌స్పెక్టర్ ముఖం కోపంతో ఎర్ర బడింది. ‘‘మీరు మాట్లాడుతున్నది ఓ పోలీసాఫీసర్‌తో అని మర్చిపోకండి ఆండీ. ఎలా ఇన్వెస్టిగేట్ చేయాలో, ఎవరిని అనుమానించాలో మాకు తెలుసు. మీరు మా మీద సెటైర్లు వేయాల్సిన పని లేదు.’’
  ‘‘నేను సెటైర్లు వేయడం లేదు సర్.  మీ అనుమానం కరెక్ట్ కాదంటున్నాను.’’
  ‘‘సరే. చెప్పారుగా. ఇక వెళ్లండి. అవసరమైతే మళ్లీ పిలుస్తాను’’... అనేసి ఫైల్లో తల దూర్చాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  
 ఆండీ ఏదో చెప్పాలనుకున్నాడు. కానీ ఇన్‌స్పెక్టర్ ముఖంలో కనిపిస్తోన్న సీరియస్ నెస్ అతణ్ని నోరు విప్పనివ్వలేదు. దాంతో మౌనంగా లేచి బయటకు నడిచాడు.
  ఆండీ బయటకు వెళ్లగానే సబార్డి నేట్స్‌ని పిలిచాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘అతని మీద ఓ కన్నేసి ఉంచండి. ఎవరితో మాట్లాడుతున్నాడు, ఏం చేస్తున్నాడు... అన్ని వివరాలూ కావాలి నాకు. అతని ఫోన్ కాల్స్ కూడా ట్రేస్ చేయండి’’... అదేశించాడు.
 
 వాళ్లు సరేనని వెళ్లిపోయారు. ఇన్‌స్పెక్టర్ ఆలోచనలో పడ్డాడు.
  ఆడ్రియానా షెల్లీ... ఆండీ ఆస్ట్రాయ్ భార్య. మంచి రచయిత్రి. టాలెంటెడ్ నటి. అద్భుతమైన దర్శకురాలు. టీవీలో పని చేసింది. సినిమా రంగంలో పని చేసేం తగా ఎదిగింది. అవార్డులూ రివార్డులూ అందుకుంది. ‘వెయిట్రస్’ అనే సినిమా తీసే పనిలో తల మునకలై ఉంది. కానీ అంతలోనే ఆత్మహత్య చేసుకుంది.
  సరిగ్గా ముందు రోజు అదే సమయానికి (నవంబర్ 1, 2006, సాయంత్రం 5:30) ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి ఓ ఫోన్ వచ్చింది.
  
 ‘‘సర్... నా పేరు ఆండీ ఆస్ట్రాయ్. నా భార్య ఆడ్రియానా ఆత్మహత్య చేసుకుంది. మీరు వెంటనే రండి.’’
  తక్షణం తన టీమ్‌ని తీసుకుని మన్ హట్టన్‌లోని వెస్ట్ విలేజ్ ప్రాంతంలో ఉన్న అబింగ్డన్ స్క్వేర్ అపార్ట్‌మెంట్స్‌కి చేరుకున్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.  బాత్రూములో.. షవర్ గొట్టానికి దుప్పటితో ఉరి వేసు కుంది ఆడ్రియానా. ‘‘తనని మొదట ఎవరు చూశారు?’’ అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  ‘‘నేనే సర్. సాయంత్రం తన పని త్వరగా అయిపోయింది, ఇంటికి వెళ్తు న్నాను అని నాకు నాలుగ్గంటలకి ఫోన్ చేసింది. నేను ఐదున్నరకు ఇంటికొచ్చాను. తలుపు దగ్గరకు వేసివుంది. హాల్లో ఉయ్యాల్లో ఉన్న పాప ఏడుస్తోంది. ఆడ్రియానా కోసం ఇల్లంతా వెతికాను. చివరికి తను బాత్రూములో ఇలా...’’
  
 ఆండీ గొంతు పూడుకుపోయింది. అర్థమైందన్నట్టు తలూపాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఆడ్రియానా మృతదేహాన్ని కిందికి దించి, పోస్ట్‌మార్టమ్‌కి పంపించి, తనూ బయలు దేరాడు. అప్పటి నుంచి ఇప్పటి వరకూ అతడి మెదడుని తొలుస్తున్న ప్రశ్న ఒకటే. కెరీర్ అంత సక్సెస్‌ఫుల్‌గా సాగిపోతున్న సమయంలో ఆడ్రియానా ఆత్మహత్య ఎందుకు చేసుకుంటుంది? ఈ ప్రశ్న అతడిలో వంద సందేహాలను రేకెత్తిస్తోంది. అవన్నీ ఆండీ దగ్గరకు వెళ్లే ఆగుతున్నాయి.
 
 కచ్చితంగా వ్యక్తిగత జీవితంలోని సమస్య వల్లే ఆమె చనిపోయిందని ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి అనిపిస్తోంది. రెండు మూడు రోజులపాటు ఇదే ఆలోచనల్లో ఉన్నాడు. తర్వాత అతడికి మరో ఫోన్ కాల్ వచ్చింది. అవతలి వ్యక్తి చెప్పింది విని అవాక్కయ్యాడు. వెంటనే హడావుడిగా బయలుదేరాడు.
    
 ‘‘ఏంటి సర్, ఫోన్ చేస్తే నేనే వచ్చేవాడిని కదా’’ గుమ్మంలో నిలబడిన పోలీసుల్ని చూసి అన్నాడు ఆండీ.
  ‘‘నేరస్తుడు పోలీసుల్ని వెతుక్కుంటూ ఎప్పుడూ రాడు. నేరస్తుణ్ని వెతుక్కుంటూ పోలీసులే వెళ్లాలి... తప్పదు’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్ లోపలికి అడుగుపెడుతూ.
  నిట్టూర్చాడు ఆండీ. ‘‘నా భార్య పోయిందన్న బాధ కంటే ఆమె మరణానికి నేనే కార కుడినని మీరు వేస్తోన్న నిందే ఎక్కువ బాధపెడుతోంది సర్ నన్ను.’’
  
 ‘‘ఆహా అలాగా! ఏ మూలో నీ మాటలు నిజమేమోనన్న అనుమానం ఉండింది నాలో. కానీ ఇప్పుడు లేదు. ఎందుకంటే నాకిప్పుడే ఓ కొత్త నిజం తెలిసింది. ఆడ్రియానా ఆత్మహత్య చేసుకోలేదు. ఎవరో హత్య చేశారు.’’
  విస్తుపోయాడు ఆండీ. ‘‘నిజమా సర్? తనది హత్యా? నేను అనుకుంటూనే ఉన్నాను. నా భార్య ఆత్మహత్య చేసుకునేంత పిరికిది కాదు. కానే కాదు.’’
  
 ఇన్‌స్పెక్టర్ భృకుటి ముడివడింది. అనుమానిస్తున్నాడే గానీ ఆండీలో నేరస్తుడి లక్షణాలు ఎక్కడా కనిపించడం లేదు. తడబాటు లేదు. మాటల్లో బాధ ఉంది. కళ్లలో నిజాయతీ ఉంది. పైగా తన టీమ్ అతణ్ని ఫాలో అవుతోంది. ఎక్కడా అతని ప్రవర్తనలో తేడా లేదు. అయినా కూడా ఆడ్రియానాది హత్య అని అటాప్సీ చేసిన డాక్టర్ ఫోన్ చేసి చెప్పగానే, కావాలనే ఆండీని పరీక్షించడానికి వచ్చాడు. ఇప్పుడు కూడా ఆండీలో ఏ తేడా కనిపించడం లేదు. మరి హత్య ఎవరు చేశారు?
  
 ‘‘నేను క్రైమ్‌స్పాట్‌ని మళ్లీ చూడాలి’’ అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘మీ ఇష్టం సర్’’ అన్నాడు ఆండీ. ఆడ్రియానా మరణించిన బాత్రూమ్ దగ్గరకు వెళ్లారు. ఆ రోజు వేసిన సీలును తొలగించి ఇన్‌స్పెక్టర్ లోనికి ప్రవేశించాడు. బాత్రూముని మరోసారి క్షుణ్నంగా పరిశీలించాడు. అతడి కళ్లు ఒకచోట ఆగిపోయాయి. క్లూ దొరికింది. వెంటనే అతని మెదడు చురుగ్గా పని చేయడం మొదలు పెట్టింది.
    
 ‘‘నిజం చెప్పు... ఆడ్రియానాని నువ్వే కదూ చంపింది?’’... గర్జించినట్టే అన్నాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. అతడికి ఎదురుగా కూర్చుని ఉన్న పందొమ్మిదేళ్ల డీగో పిలికో భయంతో వణికాడు. ఇక తప్పించుకోలేనని అర్థమై మొత్తం కక్కేశాడు.
  ఆడ్రియానా వాళ్లు నివసిస్తోన్న అపార్ట్ మెంట్లో కన్‌స్ట్రక్షన్ వర్క్ జరుగుతోంది. అక్కడికి కూలీగా వచ్చాడు డీగో. ఓ రోజు అందరూ భోజనం చేయడానికి వెళ్లారు. ఆకలిగా లేకపోవడంతో డీగో మాత్రం పని చేస్తున్నాడు. ఇనుపరాడ్లను సుత్తితో కొడు తున్నాడు.
 
 అంతలో ఆడ్రియానా వచ్చింది. చాలా శబ్దం వస్తోందని, పాప నిద్ర పాడ వుతోంది మెల్లగా పని చేసుకొమ్మని అంది. నువ్వే సర్దుకుపో అంటూ నిర్లక్ష్యంగా సమా ధానమిచ్చాడు డీగో. ఆడ్రియానా ఏదో చెప్పబోతే ఎగ తాళిగా మాట్లాడాడు. ఆమెకు కోపం వచ్చింది. వెళ్లి అపార్ట్ మెంట్ యజమానికి ఫిర్యాదు చేసింది. అతడు కన్‌స్ట్రక్షన్ కంపెనీ ఓనర్‌కి విషయం చెప్పాడు. అతడు డీగోని పిలిచి క్లాసు పీకాడు. దాంతో పగబట్టాడు డీగో.
  
 నవంబర్ 1 సాయంత్రం క్రష్ నుంచి పాపను తీసుకుని ఇంటికొచ్చింది ఆడ్రియానా. కార్ పార్క్ చేసి తన ఫ్లాట్‌కి వెళ్తోన్న ఆమెను అనుసరించాడు డీగో. ఆమె వెనకాలే అపార్ట్‌మెంట్‌లోకి దూసు కెళ్లాడు. ఆడ్రియానా మీద దాడి చేశాడు. ఆమె చెప్పేది కనీసం వినకుండా పీక నులిమి చంపేశాడు. అనుమానం రాకుండా ఉండేందుకు బాత్రూమ్‌లోకి తీసుకెళ్లి దుప్పటితో ఉరి వేశాడు.
  
 అంతా విని చాచి కొట్టాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘మనిషివా రాక్షసుడివా! చిన్నబిడ్డకు తల్లి. ఆ పాప కళ్లముందే తల్లిని చంపేశావ్. అది కూడా చిన్న కారణానికి. నిన్నేం చేసినా పాపం లేదు... ఛీ’’ అనేసి బయటకు వచ్చే శాడు. అతడి కోసమే ఎదురు చూస్తోన్న ఆండీ కంగారుగా లేచి దగ్గరకు వెళ్లాడు. ‘‘ఏమైనా చెప్పాడా?’’ అన్నాడు ఆతృతగా.
  ‘‘సారీ ఆండీ... మిమ్మల్ని అనుమా నించాను. మీ భార్యను చంపింది వీడే’’ అని, ఏం జరిగిందో చెప్పాడు. ఆండీ కళ్లలో నీళ్లు పొంగుకొచ్చాయి. ‘‘అంత చిన్నదానికి నా భార్యను చంపేశాడా? చేతులెలా వచ్చాయి సర్ వాడికి? నా బిడ్డను తల్లి లేనిదాన్ని చేశాడు’’ అంటూ చేతుల్లో ఉన్న పాపను గుండెకు హత్తుకు న్నాడు.
 
 ఓదార్పుగా అతని భుజమ్మీద చేయి వేశాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘అసలు వాడే చంపి ఉంటాడని మీకెలా అనుమానం వచ్చింది సర్’’... అడిగాడు ఆండీ. ‘‘రెండోసారి బాత్రూమ్‌ని పరిశీలించి నప్పుడు ఇసుక కనిపించింది. అప్పుడే నా దృష్టి కన్‌స్ట్రక్షన్ వర్క్ మీద పడింది. అక్కడ మాత్రమే ఇసుక ఉంది. అది ఆడ్రియానా చెప్పులకు అంటుకునే చాన్స్ లేదు. తర్వాత ఇంట్లోకి వచ్చిన నీ బూట్లకూ అంటుకునే అవకాశం లేదు. కచ్చితంగా అక్కడి నుంచే ఎవరో వచ్చి ఉంటారనిపించింది.
 
 అందరి గురించీ ఎంక్వయిరీ చేస్తే గతంలో డీగో మీద ఆడ్రియానా కంప్లయింట్ ఇచ్చిన విషయం బయటికొచ్చింది. వాణ్ని లాక్కొచ్చి నాలుగు పీకితే నిజం కక్కాడు.’’
  ‘‘మ్‌మ్‌మ్... నా భార్య ఎన్నో కథలు రాసింది. వీడు మాత్రం తన నుదుటన నెత్తుటి రాత రాశాడు. వస్తాను సర్’’ అనేసి వెళ్లిపోతోన్న ఆండీ వైపు జాలిగా చూస్తూండిపోయాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  
 ఆడ్రియానా భర్త ఆండీ, వారి ప్రేమకు ప్రతిరూపం సోఫియా
 ఆవేశంలో చేసినా, డీగో చేసిన నేరాన్ని తీవ్రగానే పరిగణించింది న్యాయస్థానం. పెరోల్ తీసుకునే అవకాశం కూడా లేకుండా పాతికేళ్ల కఠిన కారాగారశిక్షను విధించింది. ప్రస్తుతం అతను జైలులో మగ్గుతున్నాడు. ఆడ్రియానా గుర్తుగా ‘ఆడ్రియానా షెల్లీ ఫౌండేషన్’ను స్థాపించాడు ఆమె భర్త ఆండీ. దాని ద్వారా పేద విద్యార్థులకు స్కాలర్‌షిప్స్‌ను, పేద రోగులకు వైద్య సహాయాన్ని, పేద కళాకారులకు ఆర్థిక సాయాన్నీ అందిస్తున్నాడు. తమ ప్రేమకు గుర్తుగా మిగిలిన కూతురు సోఫీ (ప్రస్తుతం ఏడేళ్లు)ని గుండెల్లో పెట్టుకుని పెంచుకుంటున్నాడు.
 - సమీర నేలపూడి


 నిజాలు దేవుడికెరుక
 * ప్రపంచమే మెచ్చిన క్రీడాకారుడు
 * యువతకు ఆరాధ్యదైవం అతడు
 * మరి నేరస్తుడు ఎలా అయ్యాడు?
 ఏప్రిల్ 15, 2015. అమెరికాలోని మసాచుసెట్స్...
  కోర్టు హాలు జనంతో కిక్కిరిసి ఉంది. కోర్టు బయట కూడా అంతా కోలా హలంగా ఉంది. అందరూ ఏదో సీరియస్‌గా చర్చించుకుంటున్నారు.
 
 ఆ రోజు వెలువడబోయే తీర్పు గురించి టెన్షన్ పడు తున్నారు. అంతలో ఒక్కసారిగా అంతా నిశ్శబ్దంగా అయిపోయింది. న్యాయమూర్తి వచ్చారు. తనని చూడగానే లేచి నిలబడిన వాళ్లందరినీ కూర్చోమని సైగ చేస్తూ తన సీట్లో ఆసీనులయ్యారు. వాదోపవాదాలు మొదలుపెట్టమని ఆదేశించారు. న్యాయమూర్తులు లేచారు. ఒకరిని మరొకరు ఇరకాటంలో పెట్టాలని ప్రయత్నాలు చేశారు. తమను తాము సమర్థించు కున్నారు. చివరి వాదనను యమ జోరుగా వినిపించి కూర్చున్నారు.
 
 న్యాయమూర్తి తీర్పు రాయడం మొదలుపెట్టారు. అందరిలోనూ ఒకటే ఉత్కంఠ. ఆయన ఏం తీర్పు చెప్పబోతున్నారు?!  వారి ఉత్కంఠకు తెర వేస్తూ న్యాయ మూర్తి పెదవి విప్పారు. ‘‘ఓడిన్ లాయిడ్ అనే వ్యక్తిని హత్య చేసినందుకుగాను ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు ఆరన్ హెర్నా డెంజ్‌కు యావజ్జీవిత ఖైదును విధించడ మైనది. ఈ శిక్షను ఆరన్ పూర్తిగా అనుభ వించాలి. బెయిల్ అప్లై చేసుకునే అవ కాశాన్ని న్యాయస్థానం ఇవ్వడం లేదు.’’ అందరూ అవాక్కయ్యారు. కొందరి కైతే కళ్లలో నీళ్లు వచ్చేశాయి. ప్రతి ఒక్కరి కళ్లూ ఆరన్ వైపు తిరిగాయి.
  
 ఆరన్ తల దించుకున్నాడు. రెండు చేతులతో ముఖాన్ని మూసుకున్నాడు. కొన్ని క్షణాల పాటు అలానే ఉండిపోయాడు. తర్వాత లేచి అందరి వైపూ చూశాడు. ఒక అమ్మాయి మీద అతని దృష్టి ఆగిపోయింది. ఆమె ఏడుస్తోంది. ఏడపును ఆపుకోలేక అవస్థ పడుతోంది. ఆరన్ వైపే దిగులుగా చూస్తోంది. ‘ఈ యెడబాటు నేను తాళలేను’ అన్న భావం ఉంది ఆమె చూపుల్లో.
  
 ఆమెనా స్థితిలో చూసి తట్టుకోలేక పోయాడు ఆరన్. చెమ్మగిల్లుతోన్న కళ్లను వేళ్లతో తుడుచుకున్నాడు. మౌనంగా పోలీసుల వెంట నడిచాడు. అంతవరకూ బయట నిలబడి చూస్తోన్న అభిమానులు ఆరన్‌తో కర చాలనం చేయడానికి ఎగబడ్డారు. అతడిని పలుకరించాలని పరితపించారు. వారి కళ్లు తడుస్తున్నాయి. వాళ్ల మనసులు బాధతో మూలుగుతున్నాయి. తమ ఆరాధ్య క్రీడా కారుడు జైలుకు వెళ్లిపోతుంటే వాళ్లు తట్టుకోలేకపోతున్నారు. అతడు హత్య చేశాడంటే వాళ్లు నమ్మలేకపోతున్నారు. నిజంగానే ఆరన్ ఆ నేరం చే సి ఉంటాడా అంటూ అనుమానం వ్యక్తం చేస్తున్నారు. ఇంతకీ... ఆరన్ నిజంగానే ఆ హత్య చేశాడా? లేక అతడు ఆ నేరంలో ఇరుక్కున్నాడా? అసలు ఏం జరిగింది???
    
 జూన్ 18, 2013. ఉత్తర అటెల్‌బరోలోని ఇండస్ట్రియల్ పార్క్... పోలీసు జీపు వేగంగా వచ్చి ఆగింది. నలుగురైదుగురు పోలీసులు బిలబిల మంటూ దిగారు. వారిని చూస్తూనే ఓ వ్యక్తి పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. ‘‘నేనే సర్ ఫోన్ చేసింది’’ అన్నాడు రొప్పుతూ. ‘‘ఎక్కడ?’’... అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘నాతో రండి’’ అంటూ లోనికి నడిచాడా వ్యక్తి. పోలీసులు అతణ్ని అనుసరించారు.
  పార్క్‌లో... ఓ మూలగా... వెల్లకిల్లా పడి ఉంది ఓ వ్యక్తి మృతదేహం. వయసు ముప్ఫైకి మించదు. శరీరంలో ముందు నుంచీ వెనుక నుంచీ కూడా బుల్లెట్లు దూసుకుపోయాయి. రక్తం ఎగజిమ్మి చుట్టు పక్కలంతా పడింది.
  
 ‘‘ఇతనెవరో నీకు తెలుసా?’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ అలా అడగ్గానే తల అడ్డంగా ఊపాడా వ్యక్తి. ‘‘ఏదో కాసేపు రిలాక్స్ అవుదామని పార్క్‌కి వచ్చాను. అనుకోకుండా ఈ డెడ్‌బాడీని చూశాను. వెంటనే మీకు ఫోన్ చేశాను’’... చెప్పాడు.
  అప్పటికే జనం గుమిగూడారు. ‘‘మీలో ఎవరికైనా ఇతను తెలుసా?’’... అక్కడున్న వాళ్లందరినీ ఉద్దేశించి అడిగాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ఎవ్వరూ మాట్లాడలేదు. దాంతో ఆధారాల కోసం పరిసరాలన్నీ వెతకడం మొదలుపెట్టారు. అంతలో ఓ అసిస్టెంట్... ‘‘సర్... ఇది చూడండి’’ అంటూ అరిచాడు.
 
 అందరూ అటువైపు వెళ్లారు. అక్కడ ఒక సెల్‌ఫోన్ ముక్కలు ముక్కలుగా పడి ఉంది. సిమ్ ఓ చోట, బ్యాటరీ ఓ చోట, మిగతా భాగాలు వేరేచోట చెల్లాచెదరుగా పడివున్నాయి.
  ‘‘వాటన్నిటినీ కలెక్ట్ చేయండి. ఆ నంబర్ ఎవరిదో కనుక్కోండి. బాడీని పోస్ట్‌మార్టమ్‌కి పంపించండి.’’ ఇన్‌స్పెక్టర్ ఆదేశించగానే ఆ పనుల్లో మునిగిపోయారు సబార్డినేట్స్.
    
  కాలింగ్ బెల్ మోగీ మోగగానే తలుపు తెరచుకుంది. ‘‘ఎవరు కావాలి సర్’’ అన్నాడు తలుపు తెరచిన వ్యక్తి.
  ‘‘ఆరన్ హెర్నాండెజ్’’... సింపుల్‌గా చెప్పాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  అతను లోపలికి వెళ్లాడు. ఐదు నిమి షాల తర్వాత ఆరన్ వచ్చాడు. వస్తూనే ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి షేక్‌హ్యాండ్ ఇచ్చాడు. కూర్చో మంటూ మర్యాదలు చేయబోయాడు. వద్దని వారించాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.
  ‘‘సారీ మిస్టర్ ఆరన్. మేమిక్కడికి మీ అభిమానులుగా రాలేదు. ఓడిన్ లాయిడ్‌ని హత్య చేసినందుకు మిమ్మల్ని అరెస్ట్ చేయడానికి వచ్చాం.’’
  ‘‘వ్వాట్’’... నేను హత్య చేశానా? అది కూడా ఓడిన్‌ని. తనెవరో తెలుసా? నా చెల్లెలు ప్రేమించిన వ్యక్తి. అయితే గియితే అతణ్నిచ్చి మా చెల్లికి పెళ్లి చేస్తాను గానీ హత్య ఎందుకు చేస్తాను సర్?’’
  
 నవ్వాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. ‘‘ఎవరు ఏది ఎందుకు చేస్తారో నాకు తెలుసు మిస్టర్ ఆరన్. ఎక్కువ తర్కించకుండా కో ఆపరేట్ చేయండి’’ అంటూ సబార్డినేట్ వైపు చూశాడు. అతడు ముందుకు వచ్చి ఆరన్ చేతికి బేడీలు వేశాడు.
  ‘‘సర్ నేను చెప్పేది వినండి... నేనీ హత్య చేయలేదు’’... ఆరన్ అరిచాడు.
  కానీ పోలీసులు వినే స్థితిలో లేరు. వాళ్లు పూర్తి ఆధారాలతో వచ్చారు. పార్కులో దొరికిన సెల్‌ఫోన్ ఆరన్‌దేనని తేలింది.
 
 అయినా వెంటనే అతణ్ని అరెస్ట్ చేయలేదు. ఎందుకంటే ఆరన్ పెద్ద సెలె బ్రిటీ. దేశ ఖ్యాతిని పెంచిన ప్రముఖ ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు. ప్రపంచం నలు మూలలా అతనికి అభిమానులు ఉన్నారు. అలాంటివాడిని బ్లైండ్‌గా అరెస్ట్ చేస్తే ఏమవుతుందో వారికి తెలుసు. అందుకే ముందు పూర్తిగా ఇన్వెస్టిగేట్ చేశారు. ఆరన్ ఇంటి మీద, అతనికి సంబంధించిన మనుషుల మీద నిఘా పెట్టారు. ఆరన్ ఇంట్లో పనిచేసే ఓ వ్యక్తి మొదటి ఆధారాన్ని అందించాడు.
  
 ఆ రోజు ఆరన్‌కి, ఓడిన్‌కి ఆరన్ ఇంట్లో ఎందుకో వాదన జరిగింది. ఆరన్ రెచ్చిపోయాడు. ఓడిన్ మీద కలబడ్డాడు. అతణ్ని గాయపరిచాడు. తర్వాత నెమ్మదించాడు. ఓడిన్‌కి ఏదో చెప్పి బయటకు తీసుకువెళ్లాడు. కొన్ని గంటల తర్వాత ఇంటికి హడావుడిగా వచ్చాడు. తాను ఓడిన్‌ని గాయపర్చినప్పుడు కారిన రక్తాన్ని పనివాళ్లతో శుభ్రం చేయించాడు.     
  
 ఈ సమాచారాన్ని బట్టి, ఓడిన్‌ని పార్క్‌కి తీసుకెళ్లి హత్య చేశాడని అంచనా వేశారు పోలీసులు. ఆ తర్వాత ఆరన్‌తో సహజీవనం చేస్తోన్న షయానా జెంకిన్స్‌ని విచారించారు. ఆమె మొదట ఆరన్ నిర్దోషి అని వాదించింది. కానీ పోలీసుల తెలివి తేటల ముందు ఎక్కువసేపు నటించలేక పోయింది. ఆరన్ తనకి ఓ పెట్టె ఇచ్చాడని, దాన్ని ఎవరికీ తెలియకుండా దాచిపెట్ట మన్నాడని చెప్పింది. అది హత్యకు ఉప యోగించిన ఆయుధమని కనిపెట్టడానికి పోలీసులకు పెద్ద సమయం పట్టలేదు.
 
 ఈ సాక్ష్యాలతో పాటు ఆరన్ ప్రవర్తన కూడా అతని చుట్టూ ఉచ్చు బిగియడానికి కారణమయ్యింది. ఆరన్ ఆవేశపరుడు. 2007లో ఓ బార్‌లో బాగా తాగి బిల్లు కట్ట డానికి నిరాకరించాడు. నిలదీసిన వెయి టర్‌ని గాయపర్చాడు. కొన్ని నెలల తర్వాత ఓ నైట్ క్లబ్బులో ఇద్దరు వ్యక్తులతో వాదనకు దిగి, ఆవేశంలో వాళ్లని షూట్ చేశాడు. 2012లో జరిగిన జంట హత్యల కేసుతో కూడా అతడికి సంబంధం ఉందన్న ఆరోపణలున్నాయి. అవన్నీ విచా రణలో ఉండగానే ఈ హత్య జరిగింది. ఆధారాలన్నీ ఆరన్ వైపే చూపించాయి. దాంతో పోలీసులు అతణ్ని అరెస్ట్ చేశారు.
  
 రెండేళ్ల విచారణ తర్వాత అన్ని కేసులకూ కలిపి ఒకేసారి తీర్పు వెలువడింది. ఓడిన్‌ని ఆరనే హత్య చేశాడని, మిగతా అన్ని కేసుల్లోని ఆరోపణలు కూడా నిజమేనని తేలింది. ఆరన్‌కు జీవితఖైదు పడింది.
  ఒకనాడు ప్రపంచమంతా అభిమానుల్ని సంపాదించుకున్న ఓ గొప్ప ఆటగాడు, నేడు నేరస్తుడిగా అదే ప్రపంచం ముందు తలదించుకుని నిలబడ్డాడు. అభిమాన సందోహంలో ఉక్కిరి బిక్కిరైన ప్రముఖుడు... ఇప్పుడు ఒంటరిగా జైలు గదిలో ఊచలు లెక్కబెడుతున్నాడు.
 
 అతడేమీ ప్లాన్ చేసి నేరాలు చేయలేదు. కానీ తన బలహీన తను జయించలేకపోయాడు. ఆవేశాన్ని అణచుకోలేక అంత పెద్ద ఘోరానికి పాల్పడ్డాడు. ప్రాణంగా ప్రేమించే ప్రియురాలిని ఒంటరిదాన్ని చేశాడు. ప్రాణమిచ్చే అభిమానుల ఆశలపై నీళ్లు చల్లాడు. పరువును మంటగలుపుకుని, ప్రతిష్టను దిగజార్చుకుని, హంతకుడన్న ముద్రను వేసుకుని కటకటాల వెనుక కన్నీళ్లు పెట్టుకుంటున్నాడు. కానీ ఆ కన్నీళ్లను ఎవరూ తుడవరు. అతడిని ఎవరూ ఓదార్చరు. ఎందుకంటే... తప్పు చేసింది సామాన్యుడైనా, సెలెబ్రిటీ అయినా... శిక్ష అనుభవించక తప్పదు!
 - సమీర నేలపూడి
  
 ఆరన్ ప్రేయసి... షయానా జెంకిన్‌‌స
 హత్య కేసులో అరెస్టయ్యి, తీర్పు వెలువడే లోపు ఆరన్, షయానాలకి ఓ పాప పుట్టింది. ఆ పాప కోసమైనా అతడు నిర్దోషిగా విడుదల కావాలని తపించింది షయానా. కానీ ఆమె ఆశ ఫలించలేదు. ఆరన్ జైలుకు వెళ్లక తప్ప లేదు. అయితే ఆరన్ హంతకుడు కాదు అని ఇప్పటికీ వాదించేవాళ్లు కొందరు ఉన్నారు. ఎందుకంటే ఓడిన్‌ని ఆరన్ షూట్ చేయడం ఎవరూ ప్రత్యక్షంగా చూడలేదు. అలాంటప్పుడు అతడే చంపాడని ఎలా నిర్ధారిస్తారంటూ ప్రశ్నిస్తున్నారు వాళ్లు.
 
 కానీ ఆ ప్రశ్నను ఆరన్ మాత్రం సంధించలేకపోయాడు. ప్రతి మాటకీ తడబడ్డాడు. ప్రతి ప్రశ్నకూ పొంతన లేని సమాధానాలే చెప్పాడు. అతడే నేరం చేశాడని న్యాయస్థానం నమ్మడానికి అతడిలోని ఆ తడబాటు కూడా ఒక కారణమయ్యింది.


 నిజాలు దేవుడికెరుక
 ప్రతి మనిషీ తన ఇంటిని స్వర్గంలా అనుకుంటాడు.
 కానీ ఆ ఇల్లు నరకంలా మారితే?
 నిలువునా వణికిస్తే? ఏం చేయాలి?
 ఎలా భరించాలి?
 ఎలా బటయపడాలి?
 అది తెలియకే అల్లాడారు వాళ్లు. ఆదుకునే హస్తం కోసం ఆశగా చూశారు.
 ఇంతకీ ఎవరు వాళ్లు? వాళ్ల పట్ల ఏం జరిగింది?
 
 అక్టోబర్, 2009... ముంబై.
 ఓ ప్రైవేటు ఆస్పత్రి జనంతో కిటకిటలాడుతోంది. డాక్టర్ల పిలుపుకోసం ఎదురు చూస్తోన్న రోగులు, రోగులకు సేవలు అందించేందుకు చకచకా తిరుగుతోన్న సిబ్బందితో అంతా హడావుడిగా ఉంది. వాళ్లందరినీ దాటుకుంటూ, అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ, బిత్తర చూపులు చూస్తూ నడుస్తున్నాడో వ్యక్తి.
  
 అతని వయసు అరవై వరకూ ఉంటుంది. చెదిరిన పల్చని జుత్తు, అంతగా ఖరీదు చేయని బట్టలు, ఎవరికీ అర్థం కాని హావభావాలు... కాస్త విచిత్రంగా ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఉన్న క్యారీ బాగుల్లో యాపిల్స్, బిస్కట్స్, కేక్స్ కనిపిస్తున్నాయి. వాటిని బట్టి ఆస్పత్రిలో ఉన్న తమ వారినెవరినో చూడటానికి వచ్చాడని అర్థమవుతోంది.
  
 ‘బి’ వార్డులో ఉన్న ఓ గది దగ్గరకు వెళ్లి ఆగాడా వ్యక్తి. లోపలకు వెళ్లాలను కున్నాడు కానీ, గుమ్మం దగ్గర ఉన్న వార్డ్‌బాయ్ అడ్డుకున్నాడు. ‘‘ఎక్కడికి సొంత ఇంట్లోకి వెళ్లినట్టు వెళ్లిపోతున్నావ్? నడు బయటికి’’ అన్నాడు కళ్లెర్రజేసి.
  
 ఆ వ్యక్తి కంగారు పడలేదు. ‘‘నా భార్యని, పిల్లల్ని చూడాలి’’ అన్నాడు ఎంతో సౌమ్యంగా. కానీ వార్డ్‌బాయ్ కనికరించలేదు. ‘‘అవన్నీ కుదరవ్. మాట్లాడకుండా దయచెయ్’’ అంటూ చెయ్యి పట్టుకుని బలంగా బయటకు లాక్కొచ్చాడు. మెయిన్ డోరు దగ్గర వదిలిపెట్టి ఇక వెళ్లు అన్నట్టు సైగ చేశాడు. విధి లేక వెనుదిరిగాడా వ్యక్తి.
  
 ‘‘ఎంత అన్యాయం? నా భార్యని, పిల్లల్ని నేను చూడకూడదా? ఎందుకని? నేనేం చేశానని?’’... తనలో తనే గొణుక్కుంటున్నాడు. ఆస్పత్రి సిబ్బందిని తిట్టుకుంటున్నాడు. తడబడుతోన్న అడుగులతో సాగిపోతున్నాడు.
  ఇంతకీ ఎవరా వ్యక్తి? కుటుంబాన్ని కలిసే అవకాశం కూడా అతడికి ఎందుకు దొరకడం లేదు? అతడు నిజంగానే ఏదైనా చేశాడా? లేక అతడికే ఏదైనా అన్యాయం జరుగుతోందా?
    
 సెప్టెంబర్, 2009... ముంబై నీలాంబ కో-ఆపరేటివ్ హౌసింగ్ సొసైటీకి దగ్గర్లో ఉన్న పోలీస్ స్టేషన్.ఎస్సై ముఖం సీరియస్‌గా ఉంది. తనకి ఎదురుగా ఉన్న వ్యక్తి చెప్తోన్న విషయాలు శ్రద్ధగా వింటున్నాడు.
  ‘‘ఇప్పుడు అర్థమైంది కద సర్ విషయం. ఎలాగైనా మీరే ఈ విషయంలో సాయం చేయాలి. మనం త్వరపడకుంటే చాలా దారుణం జరిగిపోతుంది.’’
  
 సరే అన్నట్టు తల పంకించాడు ఎస్సై. ‘‘పదండి వెళ్దాం’’ అంటూ సీట్లోంచి లేచాడు. కానిస్టేబుల్స్‌ని, ఆ వ్యక్తిని తీసుకుని నీలాంబ కో-ఆపరేటివ్ హౌసింగ్ సొసైటీకి బయలుదేరాడు.
  పది నిమిషాల్లో వాళ్ల జీపు ఓ మూడంతస్తుల బిల్డింగ్ దగ్గర ఆగింది. అది ఓ మామూలు బిల్డింగ్. చూడ్డానికి రిచ్‌గానూ లేదు. అలా అని మరీ పాతగానూ లేదు. ‘‘ఇదే కదా?’’ అన్నాడు ఎస్సై దాన్ని చూస్తూనే.
  
 ‘‘అవును సర్’’ అన్నాడా వ్యక్తి. అందరూ కలిసి ముందుకు కదిలారు. ఫ్లాట్ నంబర్ 201కి చేరుకున్నారు.
  ‘‘తాళం వేసి ఉంది కద సర్’’ అన్నాడు కానిస్టేబుల్, తలుపునకు వేళ్లాడుతోన్న తాళం కప్పని చూసి. ‘‘పగలగొట్టండి’’ అన్నాడు ఎస్సై. క్షణాల్లో తాళం బద్దలయ్యింది. తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.
  లోపల అడుగు పెడుతూనే అందరూ తుళ్లిపడ్డారు. అది ఇల్లులా లేదు. గోడౌన్‌లా ఉంది. ఎక్కడ ఉండాల్సిన వస్తువు అక్కడ లేదు. అన్నీ చిందర వందరగా పడివున్నాయి.
 
 గోడల నిండా బూజులు. ఎక్కడ చూసినా దట్టంగా పేరుకున్న దుమ్ము. దానికి తోడు ముక్కు పుటాలను అదరగొట్టే దుర్వాసన.  ‘‘ముంబైలాంటి మహా నగరంలో... ఓ మంచి హౌసింగ్ సొసైటీ మధ్యలో... ఇంత పెద్ద అపార్ట్‌మెంట్లో... ఇలాంటి ఫ్లాటా? అసలేం జరుగుతోందిక్కడ?’’... విస్తుపోతూ అన్నాడు ఎస్సై. గబగబా అందరూ ఇల్లంతా తిరిగారు. ఏ గదిలోనూ ఏమీ లేదు. కానీ ఒక గదికి మాత్రం తాళం పెట్టి ఉంది. ఆ గదిలోంచి భయంకరమైన వాసన వస్తోంది. దాన్ని తెరవమని సైగ చేశాడు ఎస్సై. కానిస్టేబుల్స్ తాళం పగులగొట్టి తలుపు తెరిచారు. అంతే... లోపల ఉన్న దృశ్యాన్ని చూసి అవాక్కయిపోయారంతా.
  
 అది గదిలా లేదు... చెత్తకుప్పలా ఉంది. మలమూత్రాలు కలిసిన వాసన పేగుల్ని మెలిపెడుతోంది. కిటికీలన్నీ మూసివున్నాయి. తెరవడానికి వీల్లేకుండా చెక్కలు అడ్డుగా పెట్టి, మేకులు కొట్టేసి ఉన్నాయి. ఒక్క లైటు కూడా లేక చీకటి గుహలా ఉంది. ఆ చీకట్లోంచి ఎవరివో మూలుగులు వినిపిస్తున్నాయి. బాధగా... ఆర్తిగా... ఆవేదనగా...
  
 ‘‘కానిస్టేబుల్... టార్చ్ తీసుకురా. క్విక్’’... అరిచినట్టే అన్నాడు ఎస్సై. కానిస్టేబుల్ పరుగెత్తుకెళ్లి టార్చ్ తెచ్చాడు. దాని వెలుగులో కనిపించిన రూపాలు బహుశా ఆ పోలీసులు ఎప్పటికీ మర్చిపోలేరేమో.
  ఒక తల్లి... ఇద్దరు కూతుళ్లు. ప్రాణాలతో ఉన్నారు అంతే. ఒంట్లో గుప్పెడు మాంసమైనా లేదు. చర్మం ఎముకలకు అతుక్కుపోయింది. కళ్లు పీక్కుపోయాయి. ఒకే భంగిమలో ఎక్కువ కాలం ఉండిపోవడంతో శరీరాలు వంగిపోయాయి. ఊపిరి సైతం కష్టంగా తీసుకుంటున్నారు. మృత్యువు వస్తే కౌగిలించుకోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు.
  
 వాళ్ల స్థితి చూసి ఖాకీల హృదయాలు సైతం కదిలిపోయాయి. వెంటనే అంబులెన్సును పిలిచారు. అందులోకి ఎక్కిస్తుంటే ఒక అమ్మాయి అతి కష్టమ్మీద గొంతు పెగల్చుకుని అంది... ‘‘మమ్మల్ని దూరంగా తీసుకెళ్లిపోండి సర్. మమ్మల్ని కాపాడండి సర్. లేదంటే మా నాన్న మమ్మల్ని చంపేస్తాడు.’’
  విషయం అర్థమైంది ఎస్సైకి. వాళ్లని ఆస్పత్రికి పంపించి, తర్వాత చేయాల్సిన పనిలో మునిగిపోయాడు.
    
 ‘‘మీరు నన్ను అపార్థం చేసుకుంటు న్నారు సర్. నేను సైకోని కాదు. వాళ్ల తండ్రిని. వాళ్లు నా సొంత పిల్లలు. వాళ్లంటే నాకు ప్రాణం. వాళ్లని నేనెందుకు చంపుతాను?’’... అమాయకంగా ముఖం పెట్టి చెబుతోన్న ఫ్రాన్సిస్ గోమెజ్ చెంప ఛెళ్లుమనిపించాడు ఎస్సై.
  ‘‘నువ్వు తండ్రివా? తిండి కూడా పెట్టకుండా వాళ్లని చీకటి గదిలో బంధించావ్. చిత్రహింసలకు గురి చేశావ్. ఇంతకంటే చావే నయం అనుకునే స్థితికి తెచ్చావ్. ఇంకా సిగ్గు లేకుండా మాట్లాడుతున్నావా?’’ అరిచాడు.
  
 ‘‘అలా అంటారేంటి సర్? నా పిల్లలను నేను కాపాడుకోవాలనుకోవడం తప్పా? రోజులు బాలేదు కద సర్. బయటికెళ్లినప్పుడు వాళ్లనెవరైనా రేప్ చేస్తే? అందుకే జాగ్రత్తగా దాచిపెట్టాను.’’
  ఎస్సైకి బుర్ర గిర్రున తిరిగింది. అతగాడి ఆలోచనకి నవ్వాలో ఏడవాలో అర్థం కాలేదు. అతడికే కాదు, ఫ్రాన్సిస్ మాటలు వింటే ఎవరికైనా అలానే అని పిస్తుంది. నిజానికి ఒకప్పుడు అతడు అలా మాట్లాడేవాడు కాదు. ఎంతో హుందాగా ఉండేవాడు.
 
 అందంగా మాట్లాడేవాడు. తన భార్య థెరెసా... కూతుళ్లు జెనెవీవ్, ఎలిజబెత్, బార్బరాల కోసం ప్రాణమివ్వడానికైనా సిద్ధంగా ఉండేవాడు. కానీ ఓరోజు టీవీలో చూసిన ఒక వార్త అతడిని పూర్తిగా మార్చేసింది. ఆ మార్పు వారి జీవితాలను చిన్నాభిన్నం చేసింది.
  ఓ అమ్మాయిని ఎవరో రేప్ చేసి చంపేశారంటూ టీవీలో ఒక వార్త చూసిన ఫ్రాన్సిస్, తన కూతుళ్లకు ఏ ప్రమాదం వస్తుందో ఏమోనని భయపడటం మొదలుపెట్టాడు.
 
 ఆ భయం మితిమీరి శాడిజంలా మారింది. సంరక్షణ పేరుతో సంకెళ్లు వేయడం మొదలెట్టాడు. పిల్లల్ని గడప దాటనిచ్చేవాడు కాదు. టీవీ కూడా చూడనిచ్చేవాడు కాదు. ఓసారి అతడు లేనప్పుడు ఓ కూతురు బయటకు వెళ్లి వచ్చింది. మరో కూతురు టీవీ చూసింది. ఆ సంగతి తెలియగానే టీవీ పగుల గొట్టేశాడు. ముగ్గుర్నీ గదిలో పడేశాడు. వాళ్లని సపోర్ట్ చేసిందని భార్యనీ వాళ్లతో పాటే బంధించాడు. తిండి పెట్టేవాడు కాదు.
 
 ఆకలి తాళలేక వాళ్లు న్యూస్ పేపర్లు తినేవారు. నీళ్లు లేక గొంతు పిడచకట్టుకు పోతుంటే ప్రాణాలు అరచేతుల్లో పెట్టుకుని విలవిల్లాడిపోయేవారు. ఆహారం లేక  పిల్లల ఎదుగుదల ఆగిపోయింది. కొన్నాళ్లకు ఒంట్లో సత్తువ కూడా ఆవిరై పోయింది. కదల్లేని స్థితికి చేరుకున్నారు. దాంతో ఒకటికీ, రెంటికీ కూడా అక్కడే.
 
 వాళ్లనలా చూసి కూడా ఫ్రాన్సిస్ మనసు కరిగేది కాదు. ఇదంతా మీ మంచి కోసమే అనేవాడు. తన మానాన తను ఆఫీసుకు పోయి వచ్చేవాడు. ఎవరైనా కుటుంబ సభ్యుల గురించి అడిగితే ఊరు వెళ్లారనేవాడు. అలా ఒకటి కాదు, రెండు కాదు... ఏడేళ్లు సమాజం ముందు నటించాడు. తన వాళ్లని, తననే నమ్ముకున్నవాళ్లని నరకయాతన పెట్టాడు. చివరికి ఓ రోజు ఎలాగో జెనెవీవ్ కిటికీ పగులగొట్టి తప్పించుకుంది. ఓ స్వచ్ఛంద సంస్థ చెంతకు చేరి, వారికి విషయం వివరించింది. వాళ్లు పోలీసుల సాయంతో మిగతా వారిని కూడా రక్షించగలిగారు.
  
 ఈ కేసు ముంబైనే కాదు... యావత్ దేశాన్నీ వణికించింది. ఆ తల్లీకూతుళ్ల దయనీయ స్థితి అందరితో కన్నీళ్లు పెట్టించింది. ఫ్రాన్సిస్ లాంటి సైకో తండ్రికి బతికే హక్కు లేదు చంపేయ మంటూ ప్రజానీకం గళమెత్తింది. చట్టం ఫ్రాన్సిస్‌ని అదపులోనికి తీసుకుంది. అయితే ఒక స్నేహితురాలు బెయిల్ ఇవ్వడంతో త్వరగానే బయటకు వచ్చేశాడు. కుటుంబాన్ని కలవాలను కున్నాడు. కానీ అవకాశం కలగలేదు. వాళ్లు అతని ముఖం చూడటానికి కూడా ఇష్టపడ లేదు. దాంతో ఎక్కడో మారుమూల ఓ చిన్న ఇంట్లో దిక్కుమాలినవాడిలా బతికాడు. కేసు పూర్తికాక ముందే కన్నుమూసి, కుళ్లిపోయిన స్థితిలో పోలీసులకు శవమై దొరికాడు.
  - సమీర నేలపూడి


 నిద్రలేని రాత్రులు
 కంటి నిండా నిద్ర లేకపోతే మనిషి ఆరోగ్యమే కాదు, మనసూ అల్లకల్లోలమవుతుందని అందరూ అంటారు. అది ఎంతవరకూ నిజమో నాకు తెలీదు. ఎందుకంటే నేను నిద్రలేని రాత్రులు గడిపినా ఏనాడూ నా మనసు గతి తప్పలేదు. నిద్రలేని రాత్రి అనగానే నాకు మొదటగా చిన్నప్పుడు జరిగిన ఓ సంఘటన గుర్తొస్తుంది. అప్పుడు నేను పదో తరగతి చదువుతున్నాను. ఎవరైనా బాగా చదువుతున్నావా అంటే చాలు...
 
 సూపర్‌గా చదివేస్తున్నాను, తప్పకుండా మంచి మార్కులతో పాసవుతాను అని గొప్పగా చెప్పేవాడిని. మా ఇంట్లో వాళ్లకే కాదు, ఊరందరికీ కూడా అదే చెప్పాను. నేనిచ్చిన బిల్డప్‌కి అందరూ నేను నిజంగానే మంచి మార్కులతో పాసైపోతాను అనుకున్నారు. కానీ అలా జరగలేదు. నేను ఫెయిలయ్యాను. రిజల్ట్ చూసుకోగానే గుండె గుభేల్‌మంది. అందరూ కలిసి ఉతికేస్తారేమోనని భయమేసింది.
 
 దాంతో అప్పటికప్పుడు ఓ ప్లాన్ వేశాను. మా ఇంటి ముందున్న మామిడి చెట్టెక్కి కూచున్నాను. గంటో రెండు గంటలో కాదు. రాత్రంతా చెట్టు మీదే ఉన్నాను. మన సంగతి బాగా తెలుసు కాబట్టి... మావాళ్లు ఎక్కడెక్కడో వెతికి, వాడే వస్తాడ్లే అని వదిలేశారు. దాంతో నాకు ఆ రాతిరంతా జాతరే. తెల్లారే వరకూ చెట్టుమీదే జపం చేశాను. తర్వాత ఇక తప్పదని దిగి ఇంటికెళ్లా.
 
 పాపం పిల్లాడు రాత్రంతా నిద్ర లేకుండా అవస్థ పడ్డాడే అని మావాళ్లేమీ జాలి పడలేదు నా మీద. ఇవ్వాల్సిన కోటింగ్ ఇచ్చి, వాళ్ల ఎమోషన్ చల్లార్చుకున్నాకే వదిలారు. ఆ సంఘటన, ఆ రాత్రి చెట్టుమీద నేను పడిన పాట్లు గుర్తొస్తే ఇప్పటికీ నవ్వొస్తుంది నాకు.
  
 కెరీర్‌లో ఎదిగే క్రమంలో ఎవరికైనా పోరాటం ఉంటుంది. దాని కారణంగా కొన్ని నిద్ర లేని రాత్రులూ ఉంటాయి.  కానీ వాటిలో బాధ ఉండదు. సంతోషమే ఉంటుంది. అవన్నీ మన బతుకు పుస్తకంలో మంచి జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోతాయి. అయితే నాకు ఆ సమయంలో గడిపిన రాత్రుల కంటే కృష్ణవంశీతో పని చేసినప్పుడు గడిపిన నిద్రలేని రాత్రులే ఎక్కువ గుర్తు. కృష్ణవంశీతో పని చేయడమంటే మాటలు కాదు. ఆయన సృష్టించే క్యారెక్టర్స్‌ని పండించడం అంత తేలికైన విషయం కాదు. ఆ క్యారెక్టరయి జేషన్ మామూలుగా ఉండదు.
 
 వాటిలో లీనమై చేసేసరికి ఒళ్లు హూనమైపోతుంది. ‘సముద్రం’ సినిమాలో నేను చేసింది చాలా క్లిష్టమైన పాత్ర. చాలా డిఫరెంట్ పాత్ర కూడా. అది చేసేటప్పుడు నేను పడిన కష్టం నాకు మాత్రమే తెలుసు. నిద్రపట్టేది కాదు. ఇరవై నాలుగ్గంటలూ ఆ పాత్ర మీదే ధ్యాస. ఎలా చేయాలి, ఎంత బాగా పండించాలి అన్నదే ఆలోచన.  షూటింగ్ పూర్తయ్యాక మాత్రం ఆదమరిచి నిద్రపోయాను. అలసిపోయినందుకు కాదు. అంత గొప్ప పాత్ర చేశానే అన్న తృప్తితో. కృష్ణవంశీతో ఎప్పుడు పని చేసినా ఇలాగే ఉంటుంది పరిస్థితి.
  
 ఇక వ్యక్తిగత జీవితంలో అయితే... నేను స్వతహాగా అనవసర విషయాల జోలికి వెళ్లను. నా పనేంటో నేను చేసుకు పోతాను తప్ప, ఏవీ పట్టించుకోను. కానీ మొదటిసారి పట్టించుకున్నాను. అవే మొన్న జరిగిన ‘మా’ ఎలక్షన్స్. ఎంత పెద్ద విషయానికైనా చలించని నన్ను ఈ ఎన్నికలు చాలా కలవరపెట్టాయి. చాలా డిస్టర్బ్ చేశాయి.
 
 ఎందుకు ఇలాంటి మనుషుల మధ్యకి వచ్చానా, ఎందుకు ఇలాంటి వాళ్లతో పోటీకి నిలబడ్డానా అని నాలో నేను ఎంత బాధపడ్డానో నాకే తెలుసు. ఎప్పుడూ నన్ను ఏ విషయంలోనూ ఏమీ అనని, అడ్డుకోని మా ఇంట్లో వాళ్లు కూడా... ‘మీకు అవసరమా ఇవన్నీ’ అన్నారంటే నేనెంతగా మథనపడ్డానో అర్థం చేసుకోవచ్చు. ఎన్నో ఎలక్షన్లు చూశాను కానీ ఎప్పుడూ ఇలా జరగలేదు. అయితే పోటీ బాధపెట్టినా, ఫలితాలు సంతోషాన్నే మిగిల్చాయి.
  
 ఇక మిగతా సమస్యలంటారా? అవి ఎప్పుడూ ఉంటూనే ఉంటాయి. ముఖ్యంగా పక్కవాళ్ల సమస్యల్ని మన సమస్యల్లా ఫీలైపోయి, వాటిని మీద వేసుకుని, ఎలా పరిష్కరించాలా అని మల్లగుల్లాలు పడిపోయే నాలాంటి వాళ్లకు నిద్రలేని రాత్రులు లేకుండా ఉంటాయా! ఆలోచనలతో కొన్ని... ఆవేదనతో కొన్ని... ఎదురు దెబ్బలు తిన్న బాధతో కొన్ని... ఇలా కొన్ని కొన్ని కలిసి ఎన్నో ఉంటాయి. కానీ వాటి గురించి ఎప్పుడూ బాధపడను. ఎందుకంటే  మరొకరి బాధను పంచుకోవడంలో ఆనందం ఉంటుంది. ఆ సంతోషం ముందు నాకు మరేదీ ఎక్కువ కాదనిపిస్తుంది. అందుకే ఒకరి కోసం నిద్ర లేకుండా గడిపిన ఏ రాత్రీ నన్ను బాధపెట్టదు. బాధను మిగల్చదు.
 - సమీర నేలపూడి


 నిద్రలేని రాత్రులు
 జె.కె.భారవి సినీ రచయిత
 మా రోల్ మోడల్ ఆచార్య ఆత్రేయగారే అంటూ త్రివిక్రమ్ శ్రీనివాస్ లాంటి ‘టాప్’ డైలాగ్ రైటర్లు, చంద్రబోస్ లాంటి ‘ఏస్’ లిరిక్ రైటర్లు స్టేట్‌మెంట్లివ్వడం మనకు తెలుసు. అలాంటి మహారచయిత దగ్గర దశాబ్దంపైగా శిష్యరికం చేసిన అదృష్టవంతుణ్ని నేను. ఆత్రేయగారికి ‘రాత్రేయ’ అనే నిక్‌నేమ్ ఉండేది. పాడుతా తీయగా చల్లగా... పసిపాపలా నిదురపో తల్లిగా, నిదురించవె తల్లి...
 
 ఈ వయసు దాటితే నిదురేది మళ్లీ, నిదుర రాని నాకు కలలు కూడా రావె... లాంటి పాటల కావ్యాలన్నీ తను నిదరపోకుండా రాసినవే. తపస్సు అంటే ఏమిటో మా గురువుగారు పాట కోసమో, మాట కోసమో ఆలోచించడం చూస్తే తెలుస్తుంది. రాత్రి తొమ్మిది గంటలకి పద్మాసనం వేసుకొని బెడ్‌మీద కూర్చునేవారాయన. కింద నేను రకరకాల ఆసనాలు మార్చుతూ ఉండేవాడిని.
  
 కట్ చేస్తే... కోడి కూసేది. ‘తెల్లారింది పడుకుందామా సార్’ అనేవాణ్ని నేను. ఓ చిరునవ్వు పువ్వు పూసేది ఆయన పెదాలపై. ఆయన దగ్గర పనిచేసినన్నినాళ్లు దాదాపు నిద్ర అనేది లేకుండా అలాగే గడిచిపోయింది. అసలన్ని రోజులు నిద్రపోకుండా ఎలా ఉండగలిగేవాళ్లమో తెల్సా? ఆ రోజుల్లో ‘డెక్సిడ్రిన్’ అనే టాబ్లెట్స్ దొరికేవి. అవి మా గురువుగారి దగ్గర బోలెడన్ని స్టాక్ ఉండేవి. ఒక్క మాత్ర వేసుకుంటే కళ్లకి క్లిప్పులు పెట్టినట్టు అయిపోయేది. ఇక నిద్ర అనే మాట వస్తే ఒట్టు (ఆ మాత్రలు ఇప్పుడు లేవు, నిషేధించారు).
  
 మా గురువుగారి దయవల్ల ఆ వివరాలన్నీ ఒక్కొక్కటే వంట పడుతూ... క్రమక్రమంగా ‘డెక్సిడ్రిన్’ లేకపోయినా సంకల్ప బలంతో కంటి కునుకు దూరమవుతూ వచ్చింది - అందువల్ల నాకు ఎంత లాభం వచ్చిందంటే... కొన్ని వేల పుస్తకాలు చదివే భాగ్యం. లెక్కలేనన్ని సినిమాలు చూసే అదృష్టం. ఫుల్ ఫ్లెడ్జెడ్‌గా రాసుకున్న బోలెడన్ని స్క్రిప్టులు. ఎల్‌ఐసీ శ్రీనివాస్, వసంత్ కుమార్ లాంటి నా సాహితీ మిత్రులతో మహారచయిత, మా బ్రదర్ శ్రీ వేదవ్యాసగారితో రోజుల తరబడి కొనసాగించిన చర్చలు. కూడబెట్టుకున్న జ్ఞానం. ఎలా వెలకట్టను వీటికి?
  
 నా జీవితంలో ‘ఇన్ని’ నిద్రలేని రాత్రులున్నా... ‘కొన్ని’ మాత్రం నా గుండెల్లో శాశ్వతంగా నిలిచిపోయాయి. మా ఊరు... వరంగల్ జిల్లాలో కోమటిపల్లి అనే చిన్న అందమైన అగ్రహారం. నా రచనా జీవితం అక్కడే ప్రారంభమైంది. వందకు పైగా నాటకాలు రాశాను అక్కడే. అన్నమయ్య స్క్రిప్ట్ కూడా అక్కడే పురుడు పోసుకుంది. అప్పటికి ఎలక్ట్రిసిటీ రాలేదు మా ఊళ్లోకి. లాంతర్ దీపం పెట్టుకుని చకచకా రాసేస్తుండేవాణ్ని. మా అమ్మ గంటకోసారి లేచి ‘ఎంతవరకు అయింది బిడ్డా’ అని అడుగుతూండేది. అయినంతవరకూ చదివి వినిపిస్తుండేవాణ్ని.
 
 అన్నమయ్య కథనం విని తను పులకించిపోయేది. అన్నమయ్య స్క్రిప్ట్‌కి తొలి శ్రోత అయిన మా అమ్మతో పాటు గ్రీన్‌సిగ్నల్ ఇచ్చిన పెద్దలూ చాలామంది ఉన్నారు మా ఊళ్లో. ఐతే అది సినిమాగా రావడానికి చాలా ఏళ్లు పట్టింది. ఎందరెందరో ప్రముఖులు అన్నమయ్య తీయడానికి నడుం బిగించారు. ప్రముఖ హాస్యనటులు పద్మనాభం నిర్మించాలని ప్రయత్నించారు, కుదర్లేదు. సి.ఎస్.రావు దర్శకత్వంలో సముద్రాల కంబైన్స్‌వారు మొదలుపెట్టారు.
 
 బాలమురళీకృష్ణగారి సంగీత దర్శకత్వంలో 18 పాటలు రికార్డ్ చేశాక ప్రాజెక్ట్ ఆగిపోయింది. ఆ తర్వాత ఆచార్య ఆత్రేయగారు దర్శకత్వం చేయడానికి సంకల్పించారు. శ్రీకాంత్‌గారు నిర్మాతగా, కె.వి.మహదేవన్‌గారి నేతృత్వంలో 20 పాటలు కంపోజింగ్ అయ్యాయి. కొన్ని రికార్డ్ కూడా చేశారు. అదీ ఆగిపోయింది. చివరాఖరికి నా మిత్రుడు జొన్నవిత్తుల ద్వారా దర్శకేంద్రుడికి అన్నమయ్య కబురు అందింది. ఆయనకు నచ్చింది. నిర్మించడానికి దొరస్వామిరాజుగారు ముందుకు వచ్చారు. నాగార్జున కథ విన్న వెంటనే ఓకే అన్నారు. కీరవాణి సంగీత దర్శకత్వం, విన్సెంట్‌గారి ఛాయాగ్రహణం, వేంకటేశ్వరుడిగా సుమన్ హుందాతనం... అన్నమయ్యకు వన్నెలు దిద్దాయి. చిత్రం విడుదలైంది. అఖండ విజయం చేకూరింది.
  
 కానీ ఆ సినిమాను చూడకుండానే  మా అమ్మ వెళ్లిపోయింది! ఆ వెలితి తెలీకుండా ఆదుకుంది నా మరో తల్లి ప్రముఖ నిర్మాత నారా జయశ్రీదేవి. అన్నమయ్య రచయిత నా కొడుకు అంటూ ఆమె గర్వంగా చూస్తుంటే... ఆ కళ్లల్లో నన్ను కన్న అమ్మ కనిపిస్తూ ఉంటుంది. ఆ కంటిలో ఒక అమ్మ... ఈ కంటిలో ఒక అమ్మ... హృదయంలో సరస్వతమ్మ... ఇక నిద్రతో ఏం పని చెప్పండి!
  - సమీర నేలపూడి


 మిస్టరీ
 ప్రశాంతతకు నిలయంలా ఉండేది లండన్‌లోని ఆ ప్రాంతం. కానీ ఉన్నట్టుండి అక్కడ రక్తం ఏరులై పారడం మొదలుపెట్టింది. భయం రెక్కలు విప్పుకుని అందరినీ వణికించడం ప్రారంభించింది. అసలేం జరిగింది?
 ఏప్రిల్ 3, 1888... వైట్‌చాపెల్ డిస్ట్రిక్ట్... లండన్.
 ఆస్బార్న్ స్ట్రీట్... జీపు సైరన్లు, పోలీసుల బూట్ల టకటకలతో మార్మోగుతోంది. జనం ఒక్కొక్కరుగా వచ్చి గుమిగూడుతున్నారు.
 
 అక్కడి దృశ్యాన్ని చూసి భయంతో బిక్కచచ్చిపోతున్నారు.
  ‘‘ఓ గాడ్... ఇన్నేళ్ల సర్వీసులో ఇంత దారుణమైన హత్యని నేను చూడలేదు’’... ఇన్‌స్పెక్టర్ ఫ్రెడెరిక్ స్వరం వణికింది.
  ‘‘నిజం సర్. ఓ మనిషి మరో మనిషిని ఇంత కర్కశంగా చంపగలర ంటే నమ్మబుద్ధి కావడం లేదు’’... తన మనసులో భావాన్ని బయటపెట్టాడు అసిస్టెంట్.
  వాళ్లిద్దరూ రెప్ప వేయకుండా తమకు ఎదురుగా నేలమీద పడివున్న యువతి మృతదేహాన్నే చూస్తున్నారు. ఇరవై అయిదేళ్లు మించని వయసు. అందగత్తె అని చూడగానే తెలిసిపోతోంది. అయితే అంత అందమైన శరీరాన్ని చీల్చి పారేశాడు హంతకుడు.
 
 పొట్ట కోసి ఉంది. పేగులు బయటకు వచ్చాయి. రక్తం ధార కట్టింది. ఆమె రహస్యాంగాలను సైతం ఛిద్రం చేసిన విధానం చూస్తుంటే, ఎంత హింసించి చంపారో అర్థమవుతోంది. ఆ చంపినవాణ్ని పట్టుకుని వెంటనే మరణశిక్ష విధించాలనిపిస్తోంది. తక్షణం మృత దేహాన్ని పోస్ట్‌మార్టానికి పంపించి ఆ పనిలోనే పడ్డారు పోలీసులు.
    
 ఏప్రిల్ 22, 1888... జార్జ్ యార్డ్.
  ‘‘ఓ మై గాడ్... ఏంటిది?’’... నమ్మలేనట్టుగా అన్నాడు ఫ్రెడెరిక్ పోస్ట్‌మార్టమ్ రిపోర్ట్ చూస్తూ.
  ‘‘ముప్ఫై తొమ్మిది కత్తిపోట్లు సర్. బాడీ అంతా జల్లెడలా అయిపోయింది. ఒంట్లో ఒక్క చుక్క రక్తం మిగల్లేదు. మరో విషయమేంటంటే... పొట్ట కోసి తన గర్భసంచిని తొలగించారు.’’
  ‘‘వ్వాట్’’... డాక్టర్ చెప్పింది వింటూనే షాకైపోయాడు ఫ్రెడెరిక్. వెంటనే అతనికి ఏప్రిల్ 3న జరిగిన హత్య గుర్తొచ్చింది. ఆ అమ్మాయి శరీరంలో ఒక కిడ్నీ లేదు. ఇప్పుడు గర్భసంచి లేదు. ఇదేమైనా అవయవాలను అక్రమ రవాణా చేసే ముఠా పని కాదు కదా! అదే అన్నాడు తన అసిస్టెంట్‌తో.
  
 ‘‘కాకపోవచ్చు సర్. ఎందుకంటే... అవయవాలే కావాలనుకుంటే అంత కసిగా చంపాల్సిన పని లేదు. అలాగే ఒక అవయవమే తీసుకెళ్లాల్సిన అవసరమూ లేదు. కళ్లు, కిడ్నీలు, లివర్... అన్నీ తీసుకుపోవచ్చు కదా!’’తన అసిస్టెంట్ అనాలసిస్‌కి ముచ్చటపడ్డాడు ఫ్రెడెరిక్. మెచ్చుకోలుగా చూశాడు అతనివైపు. అంతలోనే అతడికి ఓ విషయం గుర్తు వచ్చింది. నెలరోజుల క్రితం హత్యకు గురైన అమ్మాయి ఓ సెక్స్ వర్కర్. ఇప్పుడు చనిపోయిందీ సెక్స్ వర్కరే. ఇది యాదృచ్ఛికమా? లేక పక్కా ప్లానింగా?
  
 ఆరోజు ఇన్‌స్పెక్టర్ ఫ్రెడెరిక్ మనసులో తలెత్తిన ప్రశ్నలకు సమాధానం చాలా త్వరగానే దొరికింది. వారం తిరిగేసరికల్లా మరో సెక్స్ వర్కర్ హత్యకు గురయ్యింది. అదే రీతిలో. అంతే భయంకరంగా. లండన్ మొత్తం వణికిపోయింది. మహిళలు బయటకు రావాలంటే భయపడసాగారు. ఆడపిల్లల్ని బడికి పంపడానికి కూడా బెంబేలెత్తిపోయారు. ఇక సెక్స్ వర్కర్లయితే ప్రాణాలను గుప్పెట్లో పెట్టుకుని బతకసాగారు. ప్రజల పరిస్థితిని అర్థం చేసుకున్న పోలీసులు తమ విచారణను వేగవంతం చేశారు.
 
 వీధుల్లో గస్తీ తిరగడం మొదలు పెట్టారు. అయినా కూడా... జరగాల్సిన అనర్థాలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి. వైట్ చాపెల్ ప్రాంతంలో వరుసగా హత్యలు జరగసాగాయి. ఒకటి కాదు రెండు కాదు.. పదమూడు హత్యలు. అందరూ సెక్స్ వర్కర్లే. వాళ్లనే ఎందుకు చంపుతున్నట్టు? ఆ వృత్తి పట్ల వ్యతిరేకత ఉన్నవాళ్లెవరైనా అలా చేస్తున్నారా?         
  
 హత్యకు గురైన ఏ అమ్మాయిపైనా అత్యాచారం జరగలేదు. కానీ తీవ్రమైన హింస మాత్రం జరిగింది. మెడ కోసి, కత్తులతో పొడిచి, చిత్రహింసలు పెట్టి చంపాడు హంతకుడు. పైగా ప్రతి అమ్మాయి శరీరంలోంచీ ఒక్కో అవయవాన్ని తీసుకెళ్లిపోతున్నాడు. అలా ఎందుకు చేస్తున్నట్టు?
  ప్రశ్నలే తప్ప జవాబులు లేకుండా పోయాయి పోలీసుల దగ్గర. హంతకుడెవ్వరో వాళ్లకి అంతు పట్టలేదు.
 
 స్పాట్‌లో కాకుండా ఆస్పత్రిలో చనిపోయిన ఇద్దరు అమ్మాయిలు తమను చంపిన వ్యక్తి లెదర్ కోటు, పొడవు బూట్లు, గ్లౌజులు వేసుకుని ఉన్నాడని, టోపీ పెట్టుకున్నాడని చెప్పారు. దాంతో అతడి చిత్రాన్ని గీయించి అన్ని స్టేషన్లకూ పంపారు. అన్నిచోట్లా పోస్టర్లు అంటించారు. కానీ ఫలితం లేకపోయింది. అనుమానించి కొందర్ని అరెస్ట్ చేసినా కానీ అతడే జాక్ అని నిరూపించలేక పోయారు. మరేం చేయాలా అని ఆలోచిస్తుండగా ఒక ఊహించని సంఘటన జరిగింది.
  
 వైట్ చాపెల్ విజిలెన్స్ కమిటీ అధ్యక్షుై డెన జార్జ్ లస్క్‌కి ఓ పార్శిల్ వచ్చింది. ఆ పార్శిల్ లోపల ఓ కిడ్నీ ముక్క ఉంది. హంతకుడు రాసిన ఒక లేఖ కూడా ఉంది. ఆ లేఖలో... కిడ్నీ ముక్క తను చంపిన ఓ అమ్మాయిదని, మిగతా ముక్క వండుకుని తినేశానని రాశాడు కిల్లర్. దమ్ముంటే తనను పట్టుకోమని చాలెంజ్ చేశాడు. ఆ ఉత్తరం తాను నరకం నుంచి రాస్తున్నానని పరిహాసం కూడా ఆడాడు. చివర్లో ‘జాక్ ద రిప్పర్’ అని సంతకం చేశాడు.
  
 ఆ ఉత్తరాన్ని చూసిన పోలీసులకి మతి పోయినట్టయ్యింది. అంతవరకూ వైట్‌చాపెల్ మర్డరర్ అని పిలిచిన అతణ్ని నాటి నుంచీ ‘జాక్ ద రిప్పర్’ అని సంబోధించడం మొదలుపెట్టారు. అతణ్ని పట్టుకోవాలని నిద్ర లేకుండా తిరిగారు. కానీ వాళ్ల ప్రయత్నాలు ఫలించలేదు. ఎందుకంటే... ఆ తర్వాత అక్కడ మరే అమ్మాయి హత్యా జరగలేదు. జాక్ జాడ కనిపించలేదు. అతడు ఏమైపోయాడో ఎవరికీ తెలియలేదు. దాంతో ‘జాక్ ద రిప్పర్ గాథ’... చరిత్రలో ఒక మిస్టరీగా మిగిలిపోయింది!
 - సమీర నేలపూడి
 
 అతనే కిల్లరా...?
 క్యాథరీన్ ఎడ్డోస్ అనే యువతి మృతదేహం పక్కన ఓ శాలువా దొరికింది. అది చాలా యేళ్ల పాటు లండన్ క్రైమ్ మ్యూజియంలో ఉంది. 2007లో దాన్ని వేలం వేస్తే... రసెల్ ఎడ్వర్డ్స్ అనే వ్యాపారస్తుడు సొంతం చేసుకున్నాడు. అయితే అందరూ అనుకున్నట్టు అతడు దాన్ని క్యాథరీన్ శాలువా అనుకోలేదు. ఎందుకంటే ఆ షాల్ చాలా ఖరీదైనది. కానీ క్యాథరీన్ పేద అమ్మాయి. కడుపు నింపుకోవడం కోసం పడుపు వృత్తిలోకి దిగింది.
 
 అలాంటి అమ్మాయికి అంత ఖరీదైన శాలువా ఎలా వస్తుంది! కాబట్టి అది హంతకుడిది కూడా అయివుండొచ్చు కదా అనిపించింది రసెల్‌కి. వెంటనే దాన్ని డీఎన్‌ఏ పరీక్షకు పంపించాడు. గతంలో జాక్ అయివుంటాడు అని పోలీసులు అనుమానించినవారందరి డీఎన్‌ఏతోటీ దాన్ని మ్యాచ్ చేయించాడు. వారిలో ఒకడైన ఆరోన్ కాస్మిన్‌స్కీ డీఎన్‌ఏ మ్యాచ్ కావడంతో అతడే హంతుకుడని తేల్చాడు. మిస్టరీని ఛేదించానంటూ 2014లో ప్రపంచానికి సగర్వంగా తెలియజేశాడు.
 
 అయితే ఆ విషయాన్ని చాలామంది ఒప్పుకోవట్లేదు. డీఎన్‌ఏ మ్యాచ్ అయినంత మాత్రాన హంతకుడు అనేస్తే ఎలా, అయినా ఆ శాలువా హంతకుడితే ఎందుకయ్యుండాలి అంటున్నారు. పైగా ఆరోన్ స్కిజోఫ్రీనియా వ్యాధిగ్రస్తుడు. పోలెండ్ నుంచి వచ్చిన అతడు తన వాళ్లెవరో మర్చిపోయాడు. తానెవరో కూడా గుర్తు లేదు తనకి.
 
 అలాంటివాడు ఇంత దారుణమైన హత్యలెందుకు చేస్తాడు? పైగా సెక్స్ వర్కర్లనే ఎంచుకుని మరీ ఎందుకు చంపుతాడు? ఇలా ఆలోచించే అరెస్ట్ చేసినవాళ్లందర్నీ పోలీసులు వదిలేశారు. కానీ ఇన్నేళ్ల తర్వాత రసెల్ మళ్లీ ఆరోన్‌ని వేలెత్తి చూపిస్తున్నాడు. డీఎన్‌ఏ మ్యాచ్ అయ్యింది కాబట్టి అతడు చెప్పిందే నిజమని నమ్ముదామా? ఆ సాక్ష్యమొక్కటే సరిపోదు కాబట్టి నిజం కాదని అనుకుందామా?!
 
 వైట్‌చాపెల్ హత్యలు ప్రపంచం మొత్తాన్నీ వణికించాయి. ఆ ఉదంతాలను ఆధారంగా చేసుకుని పలు సినిమాలు, టెలివిజన్ షోలు రూపొందాయి. 1988లో ‘జాక్ ద రిప్పర్’ పేరుతో యూకే టెలివిజన్‌లో ఓ చిత్రం ప్రసారమైంది. 2001లో ‘ఫ్రమ్ హెల్’ అనే చలనచిత్రం విడుదలై సంచలనం సృష్టించింది. ప్రముఖ నటుడు జానీ డెప్ ప్రధాన పాత్రధారి కావడంతో మాంచి హిట్ అయ్యింది. బీబీసీ సైతం ‘రిప్పర్ స్ట్రీట్’ పేరుతో ఒక సిరీస్‌ని ప్రసారం చేసింది.


 నిద్రలేని రాత్రులు
 ప్రతి ఒక్కరి జీవితంలో సంతోషాలూ, రాత్రంతా కునుకుపట్టనివ్వని విషాదాలూ ఉంటాయి. అవి మనిషిని జీవితంలో రాటుదేల్చవచ్చునూ వచ్చు, ఆత్మీయతను పెంచనూ వచ్చు. ఆ జ్ఞాపకాలను సున్నితంగా తడిమే ప్రయత్నమే ఈ శీర్షిక. ఇండస్ట్రీలో అడుగుపెట్టిన నాటి నుంచి నేటి వరకూ అవకాశాలు ఉండి కానీ, లేక కానీ, విజయాల వల్ల కానీ, పరాజయాల వల్ల కానీ... నిద్రలేని రాత్రులు నేనెప్పుడూ గడపలేదు. వ్యక్తిగతంగా మాత్రం చాలానే గడిపాను. ఆ రోజులు గుర్తొస్తే... ఇప్పటికీ నా కంటిమీది కునుకు ఎగిరిపోతుంది.
  
 ఆరోజు... ‘ఆగడు’ షూటింగ్‌లో ఉన్నాను. నాకు, మహేశ్‌బాబుకీ మధ్య కామెడీ సీన్ షూట్ చేస్తున్నారు దర్శకుడు శ్రీను వైట్ల. ఇన్‌వాల్వ్ అయి చేస్తున్నాం. చుట్టూ ఉన్నవాళ్లు, సహ నటీనటులు కూడా పడీ పడీ నవ్వుతున్నారు. అంతలో నా అసిస్టెంట్ కంగారుగా వచ్చి ఫోన్ నా చేతిలో పెట్టాడు. అక్క చేసింది. తను చెప్పింది వినగానే నా పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి. అప్పటిప్పుడు బయలుదేరి స్టార్ హాస్పిటల్‌కి వెళ్లిపోయాను.
  
 ప్రాణానికి ప్రాణమైన నా భార్య... ఐసీయూలో ఉంది. వెంటిలేటర్ పెట్టారు. సెలైన్లు ఎక్కిస్తున్నారు. తనని బతికించడానికి ఏవేవో ప్రయత్నాలు చేస్తున్నారు. నాకు అంతా బ్లాంక్ అయిపోయింది. అంతవరకూ బాగానే ఉన్న మనిషి ఒక్కసారిగా ఊపిరందక కుప్పకూలిపోయిందట. మాట పడిపోయిందట. ఎందుకలా జరిగిందని అడిగితే... పాదాల నుంచి ఊపిరితిత్తుల వరకూ రక్తం గడ్డ కట్టేసిందన్నారు డాక్టర్లు. కాపాడటం కష్టమంటూ పెదవి విరిచేశారు. అప్పటికి సమయం సాయంత్రం ఆరయ్యింది. ‘మీరు ఇంటికి వెళ్లిపోండి. మీ భార్యకి ఏదైనా అయితే మీకు ఉదయం ఆరు గంటల లోపు ఫోన్ వస్తుంది. ఫోన్ రాలేదంటే అప్పుడు హోప్స్ పెట్టుకోవచ్చు’ అని చెప్పారు.
 
 సినిమా వాళ్లు తమ ఫోన్ ఎప్పుడూ మోగుతూ ఉండాలని కోరుకుంటారు. ఏ దర్శకుడో ఫోన్ చేసి అవకాశం ఇస్తున్నాను అని చెప్తాడేమోనని. కానీ ఆ రాత్రి నేను నా ఫోన్ మోగకూడదని కోరుకున్నాను.
 
 ఆ రాత్రి ఒక్కొక్క నిమిషం ఒక్కో సంవత్సరంలాగా గడిచింది. సాధారణంగా సినిమా వాళ్లంతా తమ ఫోన్ ఎప్పుడూ మోగుతూ ఉండాలని కోరుకుంటారు. ఏ దర్శకుడో ఫోన్ చేసి అవకాశం ఇస్తున్నానని చెబుతాడేమోనని. కానీ ఆ రోజు మాత్రం నేను ఫోన్ రాకూడదని కోరుకున్నాను. దేవుళ్లందరికీ మొక్కాను. రాత్రంతా కన్నీళ్లతో గడిపాను. తెల్లారింది. ఆరు దాటినా ఫోన్ రాకపోవడంతో హాస్పిటల్‌కి పరుగెత్తాను. అప్పటికి ఫరవాలేదు, కానీ ప్రమాదం పొంచే ఉందన్నారు. తనకొక ఇంజెక్షన్ ఇవ్వాలి.
 
 ఎక్కువ డోస్ ఇస్తే ప్రాణం పోతుంది. తక్కువ ఇస్తే క్లాట్స్ కరగకపోవచ్చు. కానీ రిస్క్ తీసుకోలే రు కాబట్టి తక్కువ డోసే ఇచ్చారు. డాక్టర్ల చలవ, దేవుడి దయ... నా లత బతికింది. కానీ తనకిక ఏం కాదు అన్న శుభవార్త నా చెవిన పడటానికి పది రోజులు పట్టింది.
  
 తర్వాత కూడా ఆరు నెలలు నరకమే. లత పొట్టని ఆ చివరి నుంచి ఈ చివరి వరకూ కోసి సర్జరీ చేశారు. నూట యాభైకి పైగా కుట్లు పడ్డాయి. కదలటానికి వీల్లేదు. ఏమాత్రం కదిలినా కుట్లు విడిపోతాయని భయం. పడుకునే ఉంటే వీపంతా పుండ్లు పడతాయని భయం. ఆరు నెలల పాటు తను, తననలా చూస్తూ నేను చిత్రవధ అనుభవించాం. ఏదేమైతేనేం... చివరకు నా భార్య కోలుకుంది. నేను పోతానని తెలిసినా అంత టెన్షన్ పడేవాణ్ని కాదు. నేనే ప్రపంచంగా బతికే అమాయకురాలు నా భార్య. తననా పరిస్థితిలో చూసి తట్టుకోలేకపోయాను. నా బెస్ట్ ఫ్రెండ్‌ని కోల్పోతానేమోనని అల్లాడిపోయాను. అదృష్టంకొద్దీ ఆ పరిస్థితి రాలేదు. కానీ ఆ రాత్రిని మాత్రం నేనింతవరకూ మర్చిపోలేదు.     
 - సమీర నేలపూడి


 అతివలు వంటింటి గడప దాటి చాలా కాలమైనా.. ఇప్పటికీ కొన్ని రంగాల్లో వారి ప్రవేశం ప్రశ్నార్థకమే. కుసుమ కోమలంగా ఉంటే కొన్ని రకాల బాధ్యతలు నిర్వర్తించలేరన్న భావన స్త్రీ శక్తికి అడ్డుగా నిలుస్తోంది. ఈ అభిప్రాయం తప్పని నిరూపిస్తూ తెలంగాణ రాష్ట్ర ట్రాఫిక్ నియంత్రణ విభాగంలో తొలిసారిగా ఆరుగురు మహిళలు నియమితులయ్యారు. హైదరాబాద్ ట్రాఫికర్‌ను కంట్రోల్ చేయడంతో సత్తా చాటుతున్న వారు అందరితో శభాష్ అనిపించుకుంటున్నారు.
 -  సమీర నేలపూడి
  
 మాదాపూర్.. సైబర్ టవర్స్ దగ్గరలో ఉన్న ట్రాఫిక్ సిగ్నల్... రెడ్‌లైట్ పడింది. పరుగులు తీస్తోన్న వాహనాలు ఒక్కసారిగా ఆగిపోయాయి. కానీ ఒక బైక్ మాత్రం ఆగినట్టే ఆగి మళ్లీ దూసుకుపోబోయింది. కానీ మరుక్షణంలో ఆగిపోయింది. ఎందుకంటే ఆ బైక్‌కి అడ్డుగా ఓ అమ్మాయి వచ్చి నిలబడింది. ఖాకీ ప్యాంటు, తెల్లని చొక్కా, నెత్తిమీద నీలిరంగు టోపీ.. ట్రాఫిక్ పోలీస్. ఆమెను చూస్తూనే అక్కడివారంతా ఆశ్చర్యపోయారు. లేడీ ట్రాఫిక్ పోలీసులు కూడా ఉన్నారా అంటూ విస్మయం చెందారు. మాదాపూర్ పరిధిలోని ఆరు ప్రధాన కూడళ్ల దగ్గర ఆరుగురు మహిళా ట్రాఫిక్ పోలీసులు కొద్ది రోజులుగా విధులు నిర్వర్తిస్తున్నారు.  
  
 ఇదే మొదటిసారి..
 తెలంగాణ రాష్ట్రంలో మహిళా పోలీసులు చాలామంది ఉన్నారు. కానీ ఇప్పటివరకూ ట్రాఫిక్ విభాగంలో ఒక్క మహిళా లేదు. దానికి కారణాలు చాలానే ఉన్నాయి. ట్రాఫిక్‌ని నియంత్రించడం అంత తేలిక కాదు. ముఖ్యంగా సిటీలో అది మరింత కష్టం. దానికి తోడు రోజంతా నిలబడి ఉండాలి. రకరకాల మనస్తత్వాలున్న వాహనదారులను ఓ దారికి తేగలగాలి.
 
 ఇలాంటివి మగువలకు కష్టమనే ఉద్దేశంతో ట్రాఫిక్ విభాగంలో ఇన్నాళ్లూ మహిళలకు నో ఎంట్రీ ఉంది. అంతరిక్షంలో అడుగుపెట్టగల మహిళ.. ట్రాఫిక్‌ను నియంత్రించలేదా అని అనుకున్న సైబరాబాద్ కమిషనల్ సీవీ ఆనంద్ ట్రాఫిక్ విభాగంలో కొత్త సంస్కరణకు శ్రీకారం చుట్టారు. శకుంతల, అశ్విని, లావణ్య, శ్రీవాణి, వెంకటమ్మ, వరలక్ష్మిలను ట్రాఫిక్ పోలీసులుగా నియమించారు.
  
 సవాళ్లను ఎదుర్కొంటూ...
 మండుటెండలో ఆరేడు గంటలపాటు నిలబడి.. వచ్చే పోయే వాహనాలను గమనిస్తూ... సిగ్నల్స్ ఉల్లంఘనులను అడ్డుకుంటూ.. ఫొటోలు తీస్తూ... చలానాలు రాస్తూ.. పురుషులతో సమానంగా విధులు నిర్వర్తిస్తూ... పై అధికారులతో శభాష్ అనిపించుకుంటున్నారు ఈ ఆరుగురు ఇంతులు. అయితే వారు ఈ స్థాయికి చేరుకోవడానికి కొన్ని నెలలు శ్రమించారు. రోడ్డు మధ్యన నిలబడటం.. వింత  చూపులను తట్టుకోవడం.. మొదట్లో మనస్తాపాన్ని కలిగించినా.. వాటిని అధిగమించాం అంటారు వీరు.
 
 ‘మేం పురుషులకు తీసిపోమని నమ్మి అధికారులు మమ్మల్ని తీసుకున్నప్పుడు, ఆ నమ్మకాన్ని నిలబెట్టాలి కదా’ అన్నారు ఆరుగురిలో ఒకరైన శకుంతల. ఇబ్బందులు అన్ని చోట్లా ఉంటాయి కదా! చేయలేం అనుకుంటే.. ఏమీ సాధించలేం’ అన్నారు శ్రీవాణి. ఈ ఇద్దరే కాదు. ఆరుగురిలోనూ ఒకటే  పట్టుదల. ఒకటే ధైర్యం. అవే వాళ్లను సవాళ్లతో నిండిన ఈ ఉద్యోగాన్ని సమర్థంగా చేసేందుకు తోడ్పడుతున్నాయి.
  
 పాజిటివ్ రిజల్ట్స్..
 సిటీలో ట్రాఫిక్ ఉల్లం‘ఘనులు’ తక్కువేం కాదు. అయితే ఓ మహిళా పోలీస్ ఆపేసరికి అటువంటి వారంతా దారిలోకి వచ్చేస్తున్నారు. ఇలాంటి కొన్ని పాజిటివ్ పరిణామాలు కనిపించడం, మహిళా పోలీసుల సామర్థ్యం కూడా నిరూపణ అవడంతో... త్వరలో మరికొంతమంది మహిళల్ని ట్రాఫిక్ పోలీసులుగా నియమించాలనుకుంటున్నారు అధికారులు. అదే జరిగితే.. త్వరలో తెలంగాణ రాష్ట్రమంతటా మహిళా ట్రాఫిక్ పోలీసులు కనిపించడం ఖాయం.
  
 ఎందులోనూ తీసిపోరు...
 ‘మా కమిషనర్‌గారి నమ్మకం నిలబడింది. ఆరుగురు అమ్మాయిలూ పురుషులకు తీసిపోకుండా పని చేస్తున్నారు. మేం కూడా వారికి ఇబ్బందులు లేకుండా చూసుకుంటున్నాం. వాష్‌రూమ్స్ అందుబాటులో ఉండే కూడళ్ల వద్దే డ్యూటీ వేస్తున్నాం. అలాగే ఇద్దరిద్దరు డ్యూటీ చేయాల్సిన చోట ఒక మేల్ కానిస్టేబుల్‌తో పాటు వీరికి డ్యూటీ వేస్తున్నాం. దానివల్ల వారికి కూడా కాస్త ధైర్యంగా ఉంటుంది కదా’ అన్నారు మాదాపూర్ ట్రాఫిక్ ఇన్‌స్పెక్టర్ టి.నర్సింగరావ్. మొదట్లో డ్యూటీ కష్టమనిపించినా ఇప్పుడు అలవాటైపోయింది అంటున్నారు లేడీ ట్రాఫిక్ కానిస్టేబుల్ వరలక్ష్మి. ‘రాష్ట్రంలో మొదటిసారి తీసుకున్న మహిళా ట్రాఫిక్ పోలీసుల్లో నేనూ ఒకదాన్ని కావడం  సంతోషంగా ఉంది. వాహన చోదకులు కూడా మమ్మల్ని గౌరవిస్తున్నారు’ అని చెప్పారామె.


 షీ అలర్ట్ !
 మహిళలూ జాగ్రత్త!
  
 సమాజంలో పలు రకాలుగా అన్యాయానికి, మోసాలకు గురవుతున్న మహిళల ఆవేదనకు అక్షర రూపం ఈ శీర్షిక. వారి అనుభవాలను ఉదాహరణగా చూపిస్తూ, మిమ్మల్ని అప్రమత్తం చేసేందుకు  
  సాక్షి అందిస్తోన్న వాస్తవ సంఘటనలివి...
  
 ‘ఆకలిగా ఉందమ్మా... కాస్త తినడానికి ఏమైనా పెడతావా?’... అలా అడుగుతున్నప్పుడు నా అణు వణువూ సిగ్గుతో చితికిపోయింది. నా గుండె బాధగా మూలిగింది. అడగకూడదని నా గొంతును చాలా సేపు నొక్కిపెట్టాను. కానీ ఆకలితో మెలికలు పడుతోన్న పేగుల ఆర్తనాదాల్ని భరించలేక పెదవి విప్పాను.
 
 రెండు క్షణాల్లో నా చేతుల్లో ఒక గిన్నె ఉంది. దాన్నిండా అన్నం ఉంది. పప్పు, ఏదో కూర, పచ్చడి... అదేమీ విందు కాదు. కానీ నా పాలిట అమృతంలా తోచింది. ఆబగా ముద్ద కలిపాను. ఆతృతగా నోటిలో పెట్టుకోబోయాను. కానీ నావల్ల కాలేదు. దుఃఖంతో గొంతు పూడుకుపోతోంది. ముద్ద మింగే శక్తి లేదనిపిస్తోంది. చేతిలోని గిన్నెను కింద పెట్టేశాను. చీరచెంగును చేతిలోకి తీసుకుని కళ్లొత్తుకున్నాను. కానీ ఆ తడి ఆరుతుందా? గుండెల్లోంచి పొంగుకొచ్చిన దుఃఖమది. చీరకొంగుతో తుడిపేస్తే తొలగిపోతుందా?
 
 ‘ఏమైందమ్మా... తినండి’ అందా అమ్మాయి. తల ఎత్తి తన కళ్లలోకి చూశాను. ఎవరో తెలియదు. ఎప్పుడూ చూసింది కూడా లేదు. తన ఇంటి అరుగు మీద కూర్చుంటే పలకరించింది. ఆకలి అనగానే అన్నం పెట్టింది. తినమని బతిమాలుతోంది. ముక్కూ ముఖం తెలియని నా మీద ఎందుకంత జాలి? జాలి, దయ, మంచితనం అన్న మాటలు ఈ లోకం నుంచి ఎప్పుడో వెళ్లిపోయాయి అనుకున్నాను. కానీ నా ఆలోచన తప్పు అని నిరూపించడానికే వచ్చినట్టుంది తను. ‘తినండి’ అంది మళ్లీ ఎంతో అనునయంగా. వద్దన్నట్టు తల అడ్డంగా ఊపాను. తినలేను. ఒక్క ముద్ద కూడా తినలేను. కడుపు ఆకలితో కాలిపో తున్నా.. మనసులోని మంట ముద్ద ముట్ట నివ్వదు నన్ను.  
  లేచి నడకందుకున్నాను. వార్ధక్యం తరు ముకొస్తుంటే, ఒంట్లో సత్తువ పారిపో తుంది కదా! అందుకే కాళ్లు వణుకుతున్నాయి. అడుగులు తడబడుతున్నాయి. శక్తిని కూడదీసుకుని పాదాలను కదుపు తున్నాను.
 
 ప్రాణమున్న బొమ్మలా, గమ్యం తెలియని నావలా ముందుకు సాగుతున్నాను. పగలు తన ఉనికిని కోల్పోతోంది. రాత్రి తనను తాను పరిచయం చేసుకోవడానికి తొందరపడుతోంది. ఆ దృశ్యం చూస్తుంటే ముగింపు దశకు చేరుకున్న నా జీవితానికి ఓ ఉదాహరణలా అనిపిస్తోంది. నా అస్తమయం ఆసన్నమైందని నాకు గుర్తు చేస్తున్నట్టుగా తోస్తోంది. నేను ఇలా అస్తమించబోతున్నానా? నా బతుకును ఇలా ముగించబోతున్నానా? దీనంగా, హీనంగా, దిక్కు లేకుండా, కాటికి మోసుకెళ్లేందుకు, చితికి నిప్పు పెట్టేందుకు నా అన్న మనిషే లేకుండా... నడి రోడ్డుమీద, నడి నిశీధిలోన నేను కన్నుమూస్తానా?!
 
 ఆ ఆలోచనే నన్ను వణికిస్తోంది. నేనేం పాపం చేశాను? నాకెందుకిలాంటి ముగింపు? పేద ఇంట్లో ఆడపిల్లగా పుట్టాను. చదువుకు నోచుకోలేదు. నిండా పదహారేళ్లు కూడా నిండకుండానే తాళికి తల వంచకా తప్పలేదు. పెళ్లికి అర్థం పూర్తిగా తెలియకుండానే ఒక మనిషికి అర్ధాంగినయ్యాను. మధ్య తరగతి మనిషికి భార్యగా బాధ్యతల బరువులు మోశాను. తాగి వచ్చి కొడితే తట్టుకున్నాను. వాగి మనసును ముల్లులా పొడుస్తుంటే ఓర్చుకున్నాను. భార్యాభర్తల బంధమంటే తనువుల్ని పెనవేసేదే తప్ప మనసుల్ని ముడివేసేది కాదని అనుకునే ఓ కర్కశుడైన భర్తతో గుట్టుగా కాపురం చేశాను. ఆనందం లేకపోయినా సౌభాగ్యం ఉంటే చాలని సర్దుకుపోయాను. కానీ అది కూడా అత్యాశ అనుకున్నాడో ఏమో... ఆ దేవుడు ఆయన్ని రోడ్డు ప్రమాదంలో తీసుకుపోయాడు. అక్కడితో నా జీవితం ముగిసిపోయినట్టే అనుకున్నాను. కానీ అది ముగింపు కాదు, మొదలు అని కడుపులో పేగు కదిలినప్పుడుగానీ నాకు తెలియలేదు.
 
 నా భర్త చనిపోయేనాటికి నాకు మూడో నెల. ఓ బంధం తెగిపోయినందుకు పడిన బాధ, కొత్తగా ఏర్పడిన బంధం కలిగించిన సంతోషం ముందు తేలిపోయింది. నా బిడ్డ ఈ లోకంలో అడుగుపెట్టిన క్షణం.. నేను మళ్లీ కొత్తగా జన్మించాను. వాడి బుడి బుడి అడుగులతో పాటు నేనూ ముందుకు సాగడం నేర్చుకున్నాడు. వాడిని పెంచడంలో నా వయసును, బతుకును కొవ్వొత్తిలా కరిగించాను. కావలసినన్ని కాసులు కూడ గట్టుకోగల ఉద్యోగస్తుణ్ని చేశాను. కోరుకున్న అమ్మాయినిచ్చి కళ్యాణం జరిపించాను. వాడి ఆనందంలో నా జీవితానికి అర్థాన్ని వెతుక్కున్నాను. కానీ వాడు మాత్రం తన దారి తాను వెతుక్కున్నాడు. భార్య ప్రేమ కోసం అమ్మ ప్రేమను అలుసు చేశాడు. పెళ్లాం మాటలను నెగ్గించడం కోసం అమ్మను అన్ని విషయాల్లోనూ తగ్గించడం నేర్చుకున్నాడు. తమ జీవితాలకు నన్ను భారం అనుకున్నాడు. ఆ భారాన్ని దించేసుకోవడానికి నీఛమైన పని చేశాడు. ఓరోజు నన్ను దూరపు బంధువుల ఇంట్లో శుభకార్యానికి పంపించాడు. తిరిగి వచ్చేసరికి ఇల్లు ఖాళీ చేసి భార్యతో సహా ఎక్కడికో వెళ్లిపోయాడు. తన సెల్‌కి ఫోన్ చేశాను. ‘నీ కోడలిని కాదని నేనేం చేయలేనమ్మా’ అన్నాడు. కన్న పేగును కత్తితో కోస్తున్నట్టుగా అనిపిం చింది. సమాధానం చెప్పలేక మౌనం దాల్చాను. ఆ మౌనానికి అర్థం తెలియక ‘అర్థమైందా నేను చెప్పేది’ అన్నాడు. వాడిని కన్నదాన్ని, అడగకుండానే వాడికేం కావాలో అర్థం చేసుకున్నదాన్ని... ఇప్పుడు వాడు అడుగుతున్నదేంటో ఆమాత్రం అర్థం చేసుకోలేనా? నన్ను తనవైపు చూడవద్దంటున్నాడు. తన జ్ఞాపకా లను తుడిచేయమంటున్నాడు. తనను తలపులలోకి సైతం ఆహ్వానించవద్దంటున్నాడు. అని కాల్ కట్ చేసేశాడు. కాల్‌తో పాటు మా బంధాన్ని కూడా.
 
 నిలువ నీడలేక పిచ్చిదానిలా తిరిగాను. ఎండకి ఎండాను. చలికి వణికాను. ఆకలితో అల్లాడాను. చేయి చాచి అన్నం అడుక్కున్నాను. కానీ అభిమానాన్ని చంపుకుని ఆ అన్నాన్ని మాత్రం తినలేకపో యాను. చివరికి నీరసించి రోడ్డు పక్కన పడిపోయాను. ఒక ఎన్జీవో వాళ్లు నన్ను తీసుకెళ్లారు. నీడ కల్పిం చారు. వేళకి అన్నం పెడుతున్నారు. వారి ఆదరణ నా అస్తమయాన్ని వాయిదా వేసింది. కానీ నా కొడుకు చేసిన ద్రోహం నాకు బతుకు మీదే విరక్తి కలిగిస్తోంది. వాడిని పెంచడం కోసం నేను ఎన్నో భారా లను మోస్తే.. వాడు నన్నే భారమనుకున్నాడు. వాడి సంతోషం కోసం నేనెన్నో వదులుకుంటే... వాడు నన్నే వదిలించుకుపోయాడు. అమ్మ ప్రేమకు విలువ ఇంతేనా? ఈ లోకంలో నాలాంటి తల్లి స్థానం ఇదేనా?!
  - సుభద్ర (గోప్యత కోసం పేరు మార్చాం)
  ప్రెజెంటేషన్: సమీర నేలపూడి
  
  
  కడుపున మోసి, కని, పెంచి పెద్ద చేసిన తర్వాత పిల్లలు తమను పట్టించుకోకుండా వదిలేస్తే ఆ తల్లిదండ్రులు పడే బాధ అంతా ఇంతా కాదు. వయసు అయిపోతుంది. శక్తి ఉండదు. తమను తాము పోషించుకునే ఓపిక ఉండదు. దాంతో చాలా దీనమైన పరిస్థితికి చేరుకుంటారు. కొందరు పిల్లలు కనీసం పెయిడ్ హోమ్స్‌లో చేరుస్తుంటారు. కానీ అది కూడా చేయకుండా ఇలా గాలికి వదిలేయడం మాత్రం అన్యాయం. ఇలాంటి సందర్భాల్లో తల్లిదండ్రులు 125 సీఆర్‌పీసీ కింద పిల్లల మీద కేసు నమోదు చేయవచ్చు. కోర్టు ఇటువంటి కేసుల్ని సీరియస్‌గా తీసుకుంటుంది. వీలైనంత త్వరగానే తీర్పు ఇస్తుంది. తల్లిదండ్రులకు నివాస వసతి కల్పించడంతో పాటు, వారి పోషణకు అవసరమైన డబ్బు ఇవ్వమని చెబుతుంది. ఎక్కువమంది పిల్లలు ఉంటే... అందరినీ ఆ బాధ్యత పంచుకొమ్మని ఆదేశిస్తుంది. కాబట్టి సుభద్రగారు కూడా కావాలంటే తన కొడుకు మీద కేసు వేయవచ్చు. తన హక్కును సంపాదించుకోవచ్చు.
  


 అడిగినా ఎదుటివాళ్లకు సాయపడరు కొందరు. కానీ అడగకపోయినా సాయం చేయాలని ఉవ్విళ్లూరుతుంటారు ఇంకొందరు. లక్ష్మి దేవినేని కూడా అంతే. ఎదుటివాళ్లకు సాయపడాలని అనుక్షణం తపన పడుతుంటారు. అదే ఆమెను అమెరికాలో చాలా పాపులర్ చేసింది.  ఇమిగ్రేషన్ లా ఫర్మ్‌లో మేనేజర్‌గా, తెలుగు అసోసియేషన్ ఆఫ్ నార్త్ అమెరికా (తానా)లోని ఇమిగ్రేషన్ కమిటీకి చైర్‌పర్సన్‌గా ఎంతో ముఖ్యమైన బాధ్యతలు నిర్వర్తిస్తోన్న లక్ష్మి...
 
 అమెరికా వచ్చే తెలుగువాళ్లకు కొండంత అండగా ఉంటున్నారు. ‘తానా చైతన్య స్రవంతి’ కార్యక్రమం ద్వారా ఇండియాలో అభివృద్ధి కార్యక్రమాలు చేపట్టడానికి వచ్చిన సందర్భంగా తన గురించి, తను చేస్తోన్న సేవ గురించి ‘సాక్షి’తో ప్రత్యేకంగా ముచ్చటించారు...    - సమీర నేలపూడి
 
 ‘తానా’లో ప్రముఖ పాత్రే పోషిస్తున్నట్టున్నారు?
 నేననే కాదు. తానాలోని ప్రతి సభ్యుడూ యాక్టివ్‌గానే ఉంటారు. ప్రతి రెండేళ్లకోసారి తానా కన్వెన్షన్ జరుగుతుంది. దానికి ముందు తానా సభ్యులందరం కలిసి ఇండియాలో నాలుగు వారాల పాటు ‘తానా చైతన్య స్రవంతి’ పేరుతో అభివృద్ధి కార్యక్రమాలు నిర్వహిస్తుంటాం. గ్రామాలకు వెళ్లి హెల్త్ క్యాంపులు పెట్టడం, మన సంస్కృతీ సంప్రదాయాలను ప్రోత్సహించడం వంటివి చేస్తుంటాం.
  
 ఇమిగ్రేషన్ కమిటీకి మీరు చైర్‌పర్సన్ కదా... ఈ కమిటీ ఏం చేస్తుంది?
 కొత్త దేశానికి వెళ్లినప్పుడు ఎవరికైనా అంతా కొత్తగానే ఉంటుంది. యూఎస్ వచ్చేవాళ్ల పరిస్థితి కూడా అంతే. అక్కడ స్థిరపడటానికి ఎలా ప్రయత్నించాలి, ఏయే లెసైన్సులు సంపాదించాలి వంటివేమీ అర్థం కావు.  దాంతో చాలా ఇబ్బంది పడుతుంటారు. అలాంటి వారందరికీ సహాయపడతాం.
  
 అమెరికా వెళ్లేవాళ్లంతా సాఫ్ట్‌వేర్ అంటారు. మీరు ఇమిగ్రేషన్ లా ఫర్మ్ వైపు ఎందుకు వెళ్లారు?
 దాని మీద అవగాహన, ఆసక్తి ఉండటం వల్ల. నేను పెరిగింది, చదివింది అంతా హైదరాబాద్‌లోనే. నాకు పదిహేనో ఏటే పెళ్లి చేశారు. పదహారో ఏట ఓ బిడ్డకు తల్లిని కూడా అయ్యాను. పెళ్లితో బ్రేక్ పడిన చదువుని, బాబు పుట్టాక పూర్తి చేశాను. ఇంజినీరింగ్ చేశాక, కొన్నాళ్లపాటు చాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్‌లో పని చేశాను. ఆ సమయంలో విదేశీ దౌత్యవేత్తలతో పరిచయం పెరిగింది.
 
 అమెరికన్ కాన్సులేట్‌తో వ్యవహారాలు నడిపించడంతో వీసా, ఇమిగ్రేషన్ అంశాల మీద బాగా అవగాహన ఏర్పడింది. అయితే అంత అవగాహన ఉన్న నేను కూడా... ఉద్యోగ నిమిత్తం అమెరికా చేరుకున్న తర్వాత కొన్ని సందర్భాల్లో కన్‌ఫ్యూజ్ అయ్యాను. చాలా విషయాలు అర్థం కాలేదు. ఒక లా ఫర్మ్ ద్వారా అన్నీ తెలుసుకున్నాను. అప్పట్నుంచీ ఎవరు ఇబ్బంది పడుతున్నా నన్ను గైడ్ చేసిన సంస్థ దగ్గరకు తీసుకెళ్లేదాన్ని.
 
 ‘ఇంతమందిని తీసుకొస్తారు కదా, మీరు మా దగ్గరే ఎందుకు పని చేయకూడదు’ అనడంతో వెంటనే అక్కడ చేరిపోయాను. పదిహేనేళ్ల పాటు పని చేసి, కొద్ది నెలల క్రితం సొంతగా నేనే ఓ సంస్థ పెట్టాను. పేదవారికి ఉచితంగా కూడా చేసి పెడుతుంటాను.
  
 ఉద్యోగుల కోసం, విద్యార్థుల కోసం చాలా చేస్తున్నారు. మరి ఓ మహిళగా మహిళలకు ఏదైనా చేస్తున్నారా?
 ఇరవయ్యేళ్లుగా చేస్తూనే ఉన్నాను. అమెరికా వెళ్లేంత విజ్ఞానం ఉన్నవాళ్ల గురించి మనం ఏదో ఊహించుకుంటాం. అయితే అలాంటి వాళ్లలో కొందరు గృహ హింసకు పాల్పడుతున్నారంటే నమ్ముతారా? కట్నం కోసమనో, ఆడపిల్ల పుట్టిందనో చిత్రహింసలు పెడుతుంటారు. కొందరైతే ఏదో వంకతో భార్యను మన దేశానికి పంపేసి, ఆనక అక్కడ కోర్టులో విడాకుల పిటిషన్ వేస్తుంటారు. ఆరోగ్యం సరిగా ఉండదనో, మతి స్థిమితం లేనిదనో ఏవేవో కారణాలు సృష్టిస్తుంటారు. ఒకసారి అక్కడ కోర్టులో కేసు రిజిస్టర్ అయ్యాక ఇక ఆమె ఇంకెక్కడా కేసు వేయడానికి ఉండదు.
  
 ఇది అన్యాయం కదా... మీలాంటి వాళ్లు, ప్రభుత్వం కలిసి ఈ పరిస్థితిని మార్చలేరా?
 కష్టం. ఎందుకంటే అమెరికాలో చట్టాలు చాలా బలంగా ఉంటాయి. వాటిలో ఎవరినీ ఇన్‌వాల్వ్ అవ్వనివ్వవు. పాపం ఆ అమ్మాయిల్ని చూస్తే చాలా జాలేస్తుంది. ఎక్కడికి వెళ్లాలో, ఎవరికి చెప్పుకోవాలో తెలియక ఆ మహిళలు విలవిల్లాడిపోతారు. వాళ్లు నాకు ఫోన్ చేసినా, మరెవరి ద్వారా అయినా సమాచారం అందినా నేను వెంటనే వెళ్లిపోతాను. వీలైనంత వరకు ఇరువర్గాలతో మాట్లాడి కాంప్రమైజ్ చేయడానికి ప్రయత్నిస్తాను. వీలుకాని పక్షంలో ‘తానా’ సభ్యుల సహకారంతో ఆ అమ్మాయికి చదువుకోవడానికో, చదువుకున్నవారైతే ఉద్యోగం చేయడానికో ఏర్పాటు చేస్తాను. వారు తమ కాళ్ల మీద తాము నిలబడేవరకూ సభ్యులలో ఎవరో ఒకరం వారికి ఆశ్రయం కూడా కల్పిస్తూ ఉంటాం.  చట్టపరమైన సహాయం అవసరమైతే కనుక ఆయా రాష్ట్రాల్లో ఉన్న తానా సభ్యుల సాయంతో లాయర్లను ఏర్పాటు చేయడం, గెడైన్స్ ఇప్పించడం వంటివి చేస్తాను.
    
 విదేశాల్లో చాలా సేవ చేస్తున్నారు. మరి మన దేశం సంగతేంటి?
 తానా ‘మన పల్లె కోసం’ అనే కార్యక్రమాన్ని రూపొందించింది. దానిలో భాగంగా సభ్యులందరం ఇండియాలోని ఒక్కోగ్రామాన్ని దత్తత తీసుకుంటున్నాం. నేను మా అమ్మమ్మగారి ఊరైన ‘నాయుడుగూడెం’ను దత్తత తీసుకున్నాను. ఏలూరు దగ్గర ఉన్న ఈ గ్రామాన్ని ఆంధ్రప్రదేశ్‌లోనే తొలి వైఫై విలేజ్‌గా తీర్చిదిద్దాలని అనుకుంటున్నాను. ప్రస్తుతం ఆ పనిలోనే ఉన్నాను.
 
 అమెరికా వెళ్లాలనుకుంటున్నారా? 
 
 వీసా, ఇమిగ్రేషన్‌ల గురించి సందేహాలు ఉన్నాయా? వెంటనే మాకు రాయండి. అమెరికాలో మీకు సంబంధించిన మహిళలెవరైనా గృహ హింసకు గురవుతున్నారా? వారిని ఎలా కాపాడాలో తెలియడం లేదా? వారి సమస్యను మాకు తెలియజేయండి. మీ ప్రశ్నలన్నింటికీ లక్ష్మి దేవినేని సమాధానాలు ఇస్తారు. పరిష్కారాలను సూచిస్తారు. 
 మా చిరునామా...
 
 గైడ్, సాక్షి దినపత్రిక, సాక్షి టవర్స్, రోడ్ నం. 1, బంజారాహిల్స్, హైదరాబాద్ - 34 
 ఈ మెయిల్: guide.sakshi@gmail.com
  


 ఆలోచనకు అనుభవంతో పని లేదు. ప్రతిభకు వయసుతో సంబంధం లేదు. కాసింత సృజనాత్మకత, ఇంకాస్త కృషి, మరికాస్త పట్టుదల ఉంటే చాలు... ఎవరూ ఊహించనివి చేయవచ్చు. అందరితో శభాష్ అనిపించుకోవచ్చు. సందేశ్ బెహెటీ ప్రతిభ గురించి, అతడు సాధించిన విజయం గురించి తెలిస్తే... ఈ మాటలు ఎంత సత్యమో తెలుస్తుంది!
  
 ఓసారి ఒక దినపత్రికలో ‘మీరూ సెలెబ్రిటీ కావాలనుకుంటున్నారా’ అన్న ప్రకటనకు ఆకర్షితుడై, పోటీకి అప్లికేషన్ పంపించాడు సందేశ్. దాదాపు రెండు లక్షల మంది పాల్గొన్న ఆ పోటీలో... ప్రతి రౌండ్‌లోనూ తన ప్రతిభతో విజయఢంకా మోగించాడు. దాంతో అతడికి హైదరాబాద్ మెట్రో రైలుకి బ్రాండ్ అంబాసిడర్‌గా వ్యవహరించే అవకాశం దక్కింది.
  
 తెలంగాణ ఏవియేషన్ అకాడెమీకి వెళ్తే... అకాడెమీని నడిపే ముఖ్యాధికారి దగ్గర్నుంచి, గేటు దగ్గర కాపలా కాసే వాచ్‌మేన్ వరకూ అందరికీ సుపరిచితుడు సందేశ్. పెలైట్ కోర్సు చదువుతోన్న ఈ కుర్రాడిని అంత పాపులర్ చేసింది... ముమ్మాటికీ అతడి ప్రతిభే. పైలట్ కోర్సులో టెక్నికల్ జనరల్ అనే ఒక సబ్జెక్ట్ ఉంది. అది చాలా కష్టంగా ఉంటుంది. ఎవ్వరూ ఒక్కసారి పరీక్ష రాసి పాసవ్వలేరు. ఆ విషయం సందేశ్‌కి బాగా తెలుసు. ఎందుకంటే అతడు కూడా మూడుసార్లు విఫలమై, నాలుగోసారి పాసయ్యాడు కాబట్టి.
 
 అప్పుడే సందేశ్ ఆలోచనలో పడ్డాడు.  అప్పుడతడికి అర్థమైంది... లోపం సబ్జెక్టులో కాదు, దానికి సంబంధించిన పుస్తకాల్లో ఉందని. టెక్నికల్ జనరల్ గురించి ప్రచురించిన ప్రతి పాఠ్య పుస్తకమూ వందలు, వేల పేజీల్లో ఉంది. పైగా అవన్నీ కఠినమైన ఆంగ్లంలో ఉన్నాయి. వాటిని చదవడం, అర్థం చేసుకోవడం, గుర్తు పెట్టుకోవడం అంత తేలిక కాదు. ఈ విషయం అర్థం కాగానే ఓ ఆలోచన తళుక్కున మెరిసింది సందేశ్ మనసులో. వెంటనే దాన్ని ఆచరణలో పెట్టేశాడు. అహరహం శ్రమించాడు. 45 రోజులు తిరిగేసరికల్లా టెక్నికల్ జనరల్ సబ్జెక్టు మొత్తాన్నీ కుదించి ‘హ్యాండ్‌బుక్ ఫర్ పైలట్స్’ పేరుతో ఓ చిన్న పుస్తకంగా వెలువరించాడు.
  
 పుస్తకం అంత చిన్నగా ఉన్నా, సబ్జెక్టులో ఉండాల్సిన ఏ ముఖ్యమైన పాయింటూమిస్ కాకుండా జాగ్రత్తలు తీసుకున్నాడు. సందేశ్ పాఠ్యాంశాలను కుదించాడు తప్ప, ఏ ముఖ్యమైన అంశాన్నీ విస్మరించలేదు. పాఠాలన్నిటినీ కూలంకషంగా చదివి, ముఖ్యమైన పాయింట్స్ అన్నింటినీ జాగ్రత్తగా పేర్చాడు. అది కూడా సులభమైన ఆంగ్లంలో! పుస్తకంలో పేజీలకి ఒక పక్క మాత్రమే సబ్జెక్ట్ రాశాడు. ఎడమపక్కన పేజీలన్నీ ఖాళీగా ఉంచాడు... చదివేటప్పుడు నోట్స్ రాసుకోవడానికి. వెరసి ఈ పుస్తకం విద్యార్థులకు ఎంత బాగా ఉపయోగపడిందంటే... కళ్లు మూసి తెరిచేలోగా చాలా కాపీలు అమ్ముడైపోయాయి. కొందరు విద్యార్థులు సందేశ్ పుస్తకాన్ని చదివి వెంటనే పరీక్ష పాసైపోయారు కూడా. ఆ విషయం సందేశ్ దగ్గర ప్రస్తావిస్తే...
  
 ‘‘ పుస్తకం రాయడం వల్ల వచ్చిన పేరు, పాపులారిటీ కంటే... వాళ్లు నా పుస్తకం చదివి పరీక్ష పాసయ్యారన్న విషయమే నాకు ఎక్కువ సంతోషాన్నిచ్చింది’’ అంటూ సంబరపడ్డాడు. సందేశ్‌కి ఎయిర్‌లైన్స్ అంటే పిచ్చి. రాజస్థాన్‌లో పుట్టినా... తండ్రి ఎం.రమేష్ కుమార్ ఎయిర్‌లైన్స్ ఉద్యోగి కావడంతో చెన్నై, ఢిల్లీల్లో పెరిగాడు. ఇప్పుడాయన హైదరాబాద్ ఎయిర్ ఇండియా సంస్థలో డిప్యూటీ జనరల్ మేనేజర్‌గా ఉండటంతో, కుటుంబమంతా హైదరాబాద్‌లోనే నివసిస్తోంది.
 
 జేఎన్‌టీయూలో ఎలక్ట్రానిక్స్ అండ్ కమ్యునికేషన్స్‌లో ఇంజినీరింగ్ చేసిన సందేశ్, ప్రస్తుతం తెలంగాణ ఏవియేషన్ అకాడెమీలో పైలట్ కోర్సు చేస్తున్నాడు. ఆకాశంలో విహరించడం తన ప్యాషన్ అని చెప్పే ఈ అబ్బాయికి, విమానాలకు సంబంధించిన అంశాలపై వయసుకు మించిన అవగాహన ఉంది.
 
 అదే ఈ పుస్తకం రాయడానికి ప్రేరేపించింది. అయితే ఇందులో తన గొప్పదనం ఏమీ లేదని, తండ్రి రమేష్, తల్లి శిఖాల ప్రోత్సాహమే తనను ప్రతి విషయంలోనూ విజేతను చేస్తోందని వినయంగా చెబుతాడు సందేశ్. త్వరలో ‘హ్యాండ్‌బుక్ ఫర్ పైలట్స్’ రెండో ఎడిషన్ కూడా వేయబోతున్నాడు. దేశంలోని విద్యార్థులందరికీ ఈ పుస్తకం అందుబాటులో ఉండేలా చూడాలనుకుంటున్నాడు.
 - సమీర నేలపూడి


 నిజాలు దేవుడికెరుక
 జూన్ 6, 1985... బ్రిటన్. ‘‘త్వరగా పోనియ్. ఇప్పటికే ఆలస్యమైంది’’... తొందరపెడుతున్నాడు పీర్సన్.
  అతడలా అనడంతో మరింత వేగం పెంచాడు డ్రైవర్. మరో పది నిమిషాల్లో డెర్బీలోని ఓ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
  ‘‘ఓ మై గాడ్... త్వరగా పని మొదలు పెట్టండి’’ అని అరుస్తూ వ్యాన్‌లోంచి కిందికి దూకాడు పీర్సన్. అందరూ చకచకా బండి దిగారు. పొడవాటి ట్యూబులను చేతుల్లోకి తీసుకుని నీళ్లు చిమ్మడం మొదలు పెట్టారు. ఎంతో అందంగా ఉందా ఇల్లు. ఏం జరిగిందో ఏమో కానీ... మంటల్లో చిక్కుకుంది. ఆ విషయం తెలియగానే తన టీమ్‌తో కలిసి అక్కడికి చేరుకున్నాడు ఫైర్ స్టేషన్ ఇన్‌చార్జి పీర్సన్. వాళ్లంతా శాయశక్తులా ప్రయత్నిస్తున్నారు కానీ... మంటలు ఓ పట్టాన అదుపులోకి రావడం లేదు.
  
 ‘‘చాలా పెద్ద యాక్సిడెంట్ సర్’’ అన్నాడు ఫైర్‌మేన్ జాన్.
  ‘‘అవును. దాదాపు అన్నీ నాశనమైపోయి ఉంటాయి. మనుషులెవరికీ ఏం కాకుండా ఉంటే చాలు’’ అన్నాడు పీర్సన్.
  కాసేపటికి మంటలు చల్లారాయి. మాస్కులు తగిలించుకుని అందరూ లోపలికి నడిచారు.
  అదృష్టంకొద్దీ లోపల మనుషులెవరూ లేరు. కానీ ఇల్లు ధ్వంసమైపోయింది. అన్నీ మాడి మసైపోయాయి.
  ‘‘అనుకున్నట్టే అయ్యింది జాన్. ఏ ఒక్కటీ మిగల్లేదు’’ అన్నాడు పీర్సన్ పరిశీలిస్తూ.
  ‘‘అవును సర్’’ అంటూ ఎందుకో గోడవైపు చూసిన జాన్ అవాక్కయిపోయాడు. గోడకు ఓ చిన్నపిల్లాడి పెయింటింగ్ వేళ్లాడుతోంది. ఆ పిల్లాడు చాలా జాలిగా ఉన్నాడు. ఏడుస్తున్నాడు. చెక్కిళ్ల మీదుగా కన్నీళ్లు జాలువారుతున్నాయి. చక్కని రంగులతో, ఎంతో అందంగా ఉంది ఆ చిత్రం చూడ్డానికి.
  మెల్లగా దాని దగ్గరకు వెళ్లాడు జాన్. చిత్రాన్ని చేతితో తాకాడు. అంతే... ఉలిక్కిపడ్డాడు. ‘‘సార్... ఓసారిలా రండి... త్వరగా’’ అంటూ కేక పెట్టాడు. అతడి అరుపు వింటూనే అటువైపు పరుగు తీశాడు పీర్సన్. ‘‘ఏంటి జాన్... ఏం జరిగింది’’ అన్నాడు కంగారుగా.
  
 జాన్ కళ్లు ఆశ్చర్యంతో వెడల్పయ్యాయి. ‘‘ఇటు చూడండి సర్’’ అంటూ పెయింటింగ్ వైపు చూపించాడు. దాన్ని చూస్తూనే విస్తుపోయాడు పీర్సన్.
 ‘‘ఏంటిది జాన్... ఇదెలా సాధ్యం? ఇల్లు మొత్తం బుగ్గైపోయింది. కానీ ఈ పెయింటింగ్ మాత్రం చెక్కు చెదరలేదు. దాని వెనక ఉన్న గోడ కూడా మసిబారిపోయింది. ఇది మాత్రం ఇలా ఎలా ఉంది?’’... తన అనుమానాలన్నింటినీ ప్రశ్నలుగా సంధించాడు పీర్సన్.
  ‘‘అంతకంటే విచిత్రం ఇంకొకటుంది సర్. ఇంత ఘోరమైన మంటల మధ్య ఉన్నా, ఈ పెయింటింగ్‌కున్న ఫ్రేమ్ కనీసం వేడి కూడా ఎక్కలేదు.’’
  జాన్ అలా అనగానే ఫ్రేమును తాకి చూశాడు పీర్సన్. చల్లగా తగిలింది చేతికి. మరోసారి విస్తుపోయాడు. కాసేపటికి విస్మయం నుంచి తేరుకుని, ఆ చిత్రాన్ని తీసుకుని స్టేషన్‌కి బయలుదేరారు ఇద్దరూ.
     
 ఆ రోజు సాయంత్రం...
 ‘‘అబ్బ.. ఎంత బాగుందో పెయింటింగ్. బుజ్జిగాడు ఎంత ముద్దుగా ఉన్నాడో’’... భర్త తీసుకొచ్చిన చిత్రాన్ని చూస్తూనే సంబరపడిపోయింది పీర్సన్ భార్య మిలిండా.
  ‘‘కదా... నీకు నచ్చుతుందనే తెచ్చాను’’ అన్నాడు పీర్సన్.
  మిలిండా ఆ చిత్రాన్ని హాల్లో ప్రధాన ద్వారానికి ఎదురుగా ఉన్న గోడ కు తగిలించింది. చూసుకుని మురిసిపోయింది.
     
 వారం రోజుల తర్వాత...
 ఫైర్ స్టేషన్‌లో పీర్సన్ పనిలో తలమునకలై ఉండగా ఫోన్ రింగయ్యింది. ‘‘పనిలో ఉన్నప్పుడే ఫోన్లు వస్తుంటాయి. ఇంకెవరి కొంప తగులబడిందో ఏమో’’ అనుకుంటూ రిసీవర్ ఎత్తి హలో అన్నాడు. అవతలి వ్యక్తి చెప్పిన విషయం వినగానే అతడి ముఖం మ్లానమయ్యింది. చేస్తున్న పని వదిలేసి టీమ్‌ని తీసుకుని పరుగుదీశాడు. వాళ్లు వెళ్లేసరికి పీర్సన్ ఇల్లు తగులబడుతోంది.
  ‘‘దేవుడా... ఇలా ఎలా జరిగింది? మిలిండా లోపలే ఉండివుంటుంది... మిలిండా’’... పీర్సన్ అరుపులతో పరిసరాలు దద్దరిల్లాయి. సిబ్బంది మంటల్ని అదుపు చేయగానే  లోపలకు పరుగెత్తాడు పీర్సన్. లోపల... హాల్లో సోఫాలో కూర్చుని ఉన్న మిలిండా, ఉన్నది ఉన్నట్టుగా కాలిపోయింది. ఆమెనలా చూస్తూనే భోరుమన్నాడు పీర్సన్.
  
 ‘‘ఊరుకోండి సర్. అసలు ఇది ఎలా జరిగిందంటారు? మేడమ్ కూర్చున్న విధానాన్ని బట్టి ఆవిడ టీవీ చూస్తున్నట్టు అనిపిస్తోంది. కనీసం వంట చేసేటప్పుడు ప్రమాదం జరిగిందనుకోవడానికి లేదు. ఒకవేళ షార్ట్ సర్క్యూట్‌లాంటిదేమైనా అయ్యిందేమో’’... ప్రమాదానికి కారణాలను అంచనా వేసే పనిలో పడ్డాడు జాన్. కానీ పీర్సన్ అవేమీ వినే పరిస్థితుల్లో లేడు. బూడిదశిల్పంలా ఉన్న భార్యవైపే చూస్తూ కూర్చున్నాడు. ఉన్నట్టుండి అతడి కళ్లు... ఎదురుగా ఉన్న గోడమీద పడ్డాయి. ఒక్కసారిగా అదిరిపడ్డాడు. ఆ పిల్లాడి పెయింటింగ్ అలానే ఉంది. చుట్టూ ఉన్న మిగతా పెయింటింగులు, ఫొటోలన్నీ కాలిపోయాయి. కానీ అది మాత్రం అలానే ఉంది.
 
  ‘‘జాన్... ఇలారా’’
  ఇన్‌చార్జి అరుపు వింటూ అక్కడికి వచ్చిన జాన్ పిల్లాడి చిత్రాన్ని చూసి భయంతో వణికాడు. ‘‘ఏంటి సార్ ఈ విచిత్రం? నాకెందుకో ఆ పెయింటింగువల్లే ఇదంతా జరిగిందని అనిపిస్తోంది. దాన్ని వెంటనే ఎక్కడైనా పారేయండి సర్’’ అన్నాడు కంగారుగా.
  నువ్వు చెప్పేది కరెక్టే అన్నట్టు తలూపాడు పీర్సన్. వెంటనే దాన్ని తీసుకెళ్లి చెత్తబుట్టలో పారేశాడు. శని వదిలిందనుకున్నాడు. కానీ ఆ చిత్రం తనకి మరోసారి ఎదురవుతుందని అతడు ఊహించలేదు.
     
  నెల రోజుల తర్వాత...
  పీర్సన్ ఇంటికి రెండు వీధుల అవతల ఉన్న ఓ ఇంట్లో ఫైర్ యాక్సిడెంట్ జరిగింది. అక్కడ పీర్సన్ బృందానికి మళ్లీ ఆ పిల్లాడి పెయింటింగ్ కనిపించింది. మాడి మసైపోయిన వస్తువుల మధ్య, అందంగా, ఎంతో కళగా కనిపించింది. అది ఎక్కడిదని ఇంటి యజమానిని అడిగాడు పీర్సన్. రోడ్డుమీద వెళ్తూ అనుకోకుండా ఓ చెత్తబుట్ట వైపు చూస్తే, అందులో కనిపించిందని, అంత అందమైన చిత్రాన్ని అలా పారేయడం ఇష్టం లేక తెచ్చి ఇంట్లో పెట్టుకున్నానని ఆ వ్యక్తి చెప్పాడు. దాన్ని ఇంటికి తెచ్చిన  వారం రోజులకే ఈ ప్రమాదం జరిగిందని తెలిపాడు.
  
 పీర్సన్‌కి విషయం అర్థమైంది. కచ్చితంగా ఆ చిత్రం వల్లే ఈ ప్రమాదం వాటిల్లిందని అతడికి అర్థమైంది. దాన్ని ఎక్కడైనా పారేయమని ఆ వ్యక్తికి చెప్పాడు. అతడు దాన్ని తీసుకెళ్లి, ఓ నిర్మానుష్య ప్రదేశంలో పారేశాడు. అయినా కథ ముగిసిపోలేదు. మళ్లీ మళ్లీ పునరావృతమవుతూనే ఉంది. కొన్ని సంవత్సరాల పాటు బ్రిటన్‌లో ఈ ‘క్రయింగ్ బాయ్’ పెయింటింగ్ కల్లోలాన్ని సృష్టించింది. ఆగ్ని ప్రమాదాలు జరిగిన చాలా ఇళ్లలో అగ్నిమాపక సిబ్బందికి ఈ చిత్రం కనిపించేది. అది కూడా చెక్కు చెదరకుండా. దాంతో ఆ చిత్రంలో ఏదో మర్మముందని, ఆ పిల్లాడు శపించడం వల్లే ఇలా జరుగుతోందనే వార్త బ్రిటన్ అంతటా షికార్లు చేయడం మొదలుపెట్టింది. అది నిజమా? ఆ పిల్లాడు నిజంగా ఉన్నాడా? అతడు శపించడం వల్లే ఇవన్నీ జరిగాయా?
  
 అమిడియో మరణించాక కొందరు డాన్ బానిల్లో చిత్రం గురించిన వాస్తవాలను బయటకు లాగేందుకు ప్రయత్నిం చారు. అమిడియో తన చిత్రాన్ని గీస్తున్నంతసేపూ డాన్ బానిల్లో ఏడుస్తూనే ఉన్నాడట. ఆ ఏడుపు చూసి కదిలిపోయిన అమిడియో... డాన్‌ని దత్తత తీసుకున్నాడట. డాన్‌ని ఇంటికి తీసుకొచ్చిన కొద్ది రోజులకే అమిడియో ఆర్ట్ స్టూడియో మంటల్లో చిక్కుకుందట. అక్కడే ఆడుకుంటోన్న డాన్ ఆ మంటల్లో చిక్కుకుని మరణించాడని, అతడి ఆత్మ ఆ పెయింటింగ్‌ని ఆవహించిందన్నది ఓ కథనం. ఇంకో కథనం ప్రకారం... అమిడియో అనాథ పిల్లల చిత్రాలు గీసి వచ్చేసిన తర్వాత అనాథాశ్రమంలో అగ్నిప్రమాదం జరిగి, పిల్లలందరూ చనిపోయారు. దయ్యమైన డాన్ బానిల్లో తన చిత్రాన్ని ఆవహించాడు. అందుకే ఆ చిత్రాన్ని తీసుకెళ్లిన ప్రతి చోటకూ తనూ వెళ్లేవాడు. ఆ ఇంటిని శపించేవాడు. అందువల్లనే అన్ని ఇళ్లూ కాలిపోయాయి. ఇవన్నీ ఎవరెవరో చెప్పిన కథనాలు. ఇవి నిజాలో ఊహలో కూడా ఎవరికీ తెలియదు. అందుకే దేన్నీ నమ్మలేని పరిస్థితి.
  
     
 ద క్రయింగ్ బాయ్... ఈ చిత్రాన్ని గీసింది బ్రూనో అమిడియో అనే ఇటాలియన్ చిత్రకారుడు. నిజానికి అతడు దాదాపు 65 ‘క్రయింగ్ బాయ్స్’ చిత్రాలను వేశాడు. అవన్నీ కలిసి దాదాపు యాభై వేల కాపీలు అమ్ముడయ్యాయి. ఇంగ్లండ్‌లోని చాలా ఇళ్లలో గోడలను అలంకరించాయి. అయితే 64 చిత్రాల వల్ల ఏ సమస్యా రాలేదు. కానీ డాన్ బానిల్లో అనే పిల్లాడి చిత్రం మాత్రం చిత్రాలు చేసింది. దానిని ఎవరు ఇంట్లో పెట్టుకున్నా వారి ఇల్లు తగులబడిపోయేది. కానీ ఆ చిత్రానికి సెగ కూడా తాకేది కాదు.
 
  మొదట ఈ సంగతి ఎవరూ గమనించకపోయినా... ఫైర్ యాక్సిడెంట్ జరిగిన ప్రతి ఇంట్లోనూ ఆ పిల్లాడి పెయింటింగ్ కనిపించేసరికి ఈ ప్రమాదాలకీ ఆ చిత్రానికీ కచ్చితంగా సంబంధం ఉందనిపించింది. ఈ విషయం గురించి పత్రికల్లో కథనాలు కూడా వెలువడ్డాయి. దాంతో అందరూ తమ దగ్గర ఉన్న క్రయింగ్‌బాయ్ చిత్రాన్ని తీసుకెళ్లి పారేశారు. ఆ చిత్రం గురించిన కథనాలను పత్రికల్లో చదివాక, ఆ ప్రతులను సైతం తగులబెట్టేసేవారు. అంతగా ఆ పెయింటింగ్ అంటే భయం పట్టుకుంది. చాలామంది ఈ విషయాన్ని చిత్రకారుడు అమిడియో దృష్టికి కూడా తీసుకెళ్లారు. కానీ అతడీ విషయాన్ని అంగీకరించేవాడు కాదు. ఆ పిల్లాడు ఎవరో, అతగాడి కథ ఏమిటో చెప్పమంటే చెప్పేవాడు కాదు. 1981లో తాను చనిపోయేవరకూ కూడా బానిల్లో గురించిన నిజాన్ని అమిడియో బయట పెట్టలేదు. దాంతో ‘క్రయింగ్‌బాయ్’ పెయింటింగ్ ఓ మిస్టరీగానే మిగిలిపోయింది!
  - సమీర నేలపూడి


 అందమైన, అమాయకమైన ఆడపిల్ల...
 కోరుకున్నవాడితో తాళి కట్టించుకుంది...
 ఎన్నో ఆశలతో కొత్త జీవితంలోకి అడుగుపెట్టింది...
 భవిష్యత్తు గురించి ఆశలగూళ్లు అల్లుకుంది...
 అంతలోనే ఘోరం జరిగిపోయింది...
 అనుకోని పరిస్థితుల్లో ఆమె హత్యకు గురయ్యింది...
 అసలేం జరిగింది?
 కాళ్ల పారాణి ఆరకముందే ఆమె ఎందుకు కన్నుమూసింది?
  
 నవంబర్ 13, 2010... స్వీడన్...  ‘‘ఎంతసేపు మురిసిపోతారు ఆ ఫొటోల్ని చూసి... ఇక పడుకోండి’’... గదిలోకి వచ్చిన నీలమ్, భర్తని కోప్పడింది.  ‘‘ఎంతసేపు చూసినా తనివి తీరడం లేదు నీలమ్. చూడు నా చిట్టితల్లి పెళ్లి బట్టల్లో ఎంత బాగుందో. ఎక్కడలేని కళా వచ్చేసింది తనకి’’... ఇంకా మురిసిపోసాగాడు వినోద్. ‘‘అబ్బా... ఇక చాల్లే ఇటివ్వండి’’ అంటూ ఆల్బమ్ తీసుకెళ్లి అల్మారాలో పెట్టేసింది నీలమ్. భార్య చేసిన పనికి నవ్వేసి, మంచమ్మీద వాలాడు వినోద్. చిన్న కూతురు ఆనీ అంటే ప్రాణం వినోద్‌కి. అందుకే పదిహేను రోజులు కావస్తున్నా కూతురి పెళ్లి జ్ఞాపకాల నుంచి బయటకు రాలేకపోతున్నాడు. ఆమె గురించి ఆలోచిస్తూ నిద్రకు ఉపక్రమించాడు. కొద్ది నిమిషాల్లోనే నిద్రలోకి జారుకున్నాడు. అర్ధరాత్రి దాటాక సెల్ రింగవడంతో లేచాడు వినోద్.
  
  ఈ సమయంలో ఎవరు చేశారబ్బా అనుకుంటూ ఫోన్ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు. స్క్రీన్ మీద కనిపించిన అల్లుడి పేరు చూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు. వెంటనే ఆన్ చేసి... ‘‘హలో ష్రీన్... ఏం జరిగింది? ఈ టైమ్‌లో ఫోన్ చేశావేంటి’’ అన్నాడు కంగారుగా. ‘‘ఆనీని ఎవరో ఎత్తుకుపోయారు మావయ్యా? ఎవరో ఇద్దరు నన్ను కార్లోంచి తోసేసి తనని తీసుకెళ్లిపోయారు.’’ అల్లుడు చెబుతోన్న ఒక్కో మాటా గుండెల్లోకి గునపంలా దూసుకెళ్తోంది. ఏం మాట్లాడాలో, ఎలా స్పందించాలో తెలియక బొమ్మలా ఉండిపోయాడు వినోద్. ‘‘ఏమైందండీ...  ఆనీకి ఏమయ్యింది?’’ ఆత్రుతగా అడిగింది నీలమ్. నుదుటికి పట్టిన చెమటను తుడుచుకున్నాడు వినోద్. ‘‘నేను వెంటనే కేప్‌టౌన్ వెళ్లాలి నీలమ్’’ అంటూ ఒక్క ఉదుటున మంచం దిగాడు. క్షణాల్లో తయారై బయలుదేరాడు.
    
  కేప్‌టౌన్... దక్షిణాఫ్రికా...
  ట్యాక్సీ వచ్చి హాస్పిటల్ ముందు ఆగింది. కంగారుగా దిగి లోనికి పరుగెత్తాడు వినోద్. ఎమర్జెన్సీ యూనిట్ దగ్గరకు వెళ్లబోతుండగా పోలీసులు ఎదురు వచ్చారు. వాళ్లతో పాటు వినోద్ అల్లుడు ష్రీన్ దివానీ కూడా ఉన్నాడు. మామగారిని చూస్తూనే వచ్చి వాటేసుకుని బోరుమన్నాడు. ‘‘ఏమైంది ష్రీన్... ఆనీ ఎక్కడుంది? ఎలా ఉంది?’’
  ష్రీన్ మాట్లాడలేకపోయాడు. వెక్కి వెక్కి ఏడవసాగాడు. ‘‘సారీ మిస్టర్ వినోద్ హిండోచా... ఆనీ చనిపోయింది.’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ మాటతో అదిరిపడ్డాడు వినోద్. ‘‘ఆనీ చనిపోయిందా? ఏంటిది ష్రీన్? రాత్రి ఫోన్ చేసి ఎవరో ఎత్తుకుపోయారన్నావ్. పొద్దున్న ఎయిర్‌పోర్ట్‌లో దిగి ఫోన్ చేస్తే హాస్పిటల్ దగ్గరకు రమ్మన్నావ్. అసలేం జరిగింది?’’
  ‘‘రాత్రి ఆనీని ఎవరో ఎత్తుకుపోయారని మీ అల్లుడు మాకు ఫోన్ చేశాడు. వెంటనే హెలికాప్టర్‌లో వేట మొదలెట్టాం. ఉదయం ఏడున్నరప్పుడు ఆనీని కిడ్నాప్ చేయడానికి ఉపయోగించిన ట్యాక్సీ కనిపించింది. కానీ అప్పటికే ఆమె..’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ మాట పూర్తి కాకముందే కుప్పకూలిపోయాడు వినోద్. హనీమూన్‌కని వెళ్లిన కూతురు శవంగా మారుతుందని ఊహించని ఆ తండ్రి మనసు వాస్తవాన్ని జీర్ణించుకోలేక విలవిల్లాడుతోంది. జరిగింది, తాను విన్నది నిజం కాదేమో ఇంకా చిన్న ఆశతో రెపరెపలాడుతోంది. కానీ అది అర్థం లేని ఆశ అని అర్థం చేసుకోవడానికి కొన్ని గంటలు పట్టింది.
    
  డిసెంబర్ 8, 2010...
  ‘‘ఏం మాట్లాడుతున్నారు సర్... తను నా భార్య సర్. నా ప్రాణం. ప్రేమించి పెళ్లాడిన తనను చంపాల్సిన అవసరం నాకేముంటుంది సర్?’’ ‘‘అనవసరంగా అరవొద్దు మిస్టర్ ష్రీన్ దివానీ. మా దగ్గర సాక్ష్యాలు ఉన్నాయి. ఇక మీరు తప్పించుకోలేరు’’ అంటూ ఆ సాక్ష్యాలను ష్రీన్ ముందు పెట్టాడు ఇన్‌స్పెక్టర్. వాటిని చూడగానే ష్రీన్ ముఖం పాలిపోయింది. కాసేపు నీళ్లు నమిలాడు. కాసేపు ఏదో చెప్పబోయి తత్తరపడ్డాడు. తర్వాత మౌనంగా ఉండిపోయాడు. దాంతో అతడే నేరస్తుడన్న నమ్మకం బలపడింది పోలీసులకు. ష్రీన్‌ని కోర్టు ముందు హాజరు పర్చేందుకు రంగం సిద్ధం చేశారు. అసలింతకీ ఏరికోరి మనువాడిన ప్రేయసిని ష్రీన్ ఎందుకు చంపాడు? దేని కోసం చంపాడు?
    
 భారతీయ హిందూ సంతతికి చెందిన వినోద్ హిండోచా కుటుంబం చాలా యేళ్ల క్రితమే స్వీడన్‌లో స్థిరపడింది. వినోద్ ముగ్గురు పిల్లల్లో చిన్నది ఆనీ. ఎలక్ట్రికల్ ఇంజనీరింగ్ చేసి స్వీడన్ రాజధాని స్టాక్‌హోమ్‌లో ఉద్యోగం చేస్తోంది. 2009లో ఓరోజు స్నేహితురాలిని కలవడానికి లండన్ వెళ్లింది. అక్కడే తొలిసారి ష్రీన్‌ని కలిసింది. చార్టెడ్ అకౌంటెన్సీ చదివి, తన సొంత కంపెనీ వ్యవహారాలు చూస్తోన్న ష్రీన్ ఆమెకు నచ్చాడు. అతడూ ఆనీ మీద మనసు పడ్డాడు. స్నేహం కుదిరింది. ప్రేమ పెరిగింది. లండన్‌కీ స్టాక్‌హోమ్‌కీ మధ్య రాకపోకలు జరిగాయి. పెద్దల అనుమతులు లభించాయి. 2010, అక్టోబర్ 29న... ముంబైలోని ఓ రిసార్ట్‌లో, హిందూ మతాచారం ప్రకారం వారి వివాహం జరిగింది. తర్వాత హనీమూన్‌కి దక్షిణాఫ్రికా వెళ్లిపోయారు.
  
  నవంబర్ 7న కేప్‌టౌన్‌లో దిగిన తర్వాత క్రూగర్ జాతీయ పార్కుకి వెళ్లిపోయారు ఆనీ, ష్రీన్‌లు. అక్కడ అయిదు రోజులు (12 వరకు) బస చేసి కేప్‌టౌన్‌కు తిరిగొచ్చి, ఓ స్టార్ హోటల్లో దిగారు. 13 సాయంత్రం... ఆఫ్రికన్ సంస్కృతి కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించే గుగులేథు టౌన్‌షిప్‌ని చూడ్డానికి బయలుదేరారు. దారిలో ఓ ఇద్దరు వ్యక్తులు కారుకు అడ్డుపడ్డారు. బలవంతంగా ఆపి కారెక్కారు. ష్రీన్ తలకి తుపాకీ గురిపెట్టి, తాము చెప్పిన దారిలో పోనివ్వమని డ్రైవర్ జోలా టాంగోని బెదిరించారు. ఇరవై నిమిషాల తర్వాత ష్రీన్‌ని కారులోంచి బయటకు నెట్టేసి, ఆనీని తీసుకుని వెళ్లిపోయారు. వెంటనే పోలీసులకు, ఆనీ తండ్రికి, తన కుటుంబ సభ్యులకి ఫోన్ చేసి విషయం చెప్పాడు ష్రీన్. పోలీసులు హెలికాప్టర్ సాయంతో ట్యాక్సీని ట్రేస్ చేయడానికి ప్రయత్నించారు. ఉదయం ఏడున్నర కావస్తుండగా ఓ నిర్మానుష్య ప్రాంతంలో ట్యాక్సీ కనిపించింది. అందులో ఆనీ నిర్జీవంగా పడివుంది. మెడమీద తుపాకీతో కాల్చిన గుర్తు ఉంది. ఆమె ఒంటిమీది ఆభరణాలు, పర్స్, ఖరీదైన ఐఫోన్ కన్పించలేదు. ఆమె ఒంటి నిండా, ముఖ్యంగా తొడల మీద గాయాలు ఉన్నాయి. నడుం వరకూ దుస్తులు తొలగించి ఉండటంతో ఆత్యాచారం కూడా జరిగివుండొచ్చని పోలీసులు అనుమానించారు. కానీ అలాంటిదేమీ లేదని పోస్ట్‌మార్టమ్ నివేదికలో తేలింది. అత్యాచారం చేయబోగా ఎదురు తిరగడంతో చంపేశారని నిర్ధారణ అయ్యింది.
  
  ఆనీ మరణంతో ష్రీన్ కుంగిపోయాడు. మానసిక ఒత్తిడికి చికిత్స తీసుకోవాల్సిన పరిస్థితి ఏర్పడటంతో అతడి మీద ఎవరికీ అంతగా అనుమానం రాలేదు. అయితే పోలీసులు ట్యాక్సీ డ్రైవర్ టాంగోని అరెస్ట్ చేయడంతో కథ కొత్త మలుపు తిరిగింది. ష్రీన్ దివానీయే తన భార్య హత్యకి కుట్ర పన్నాడనీ, అంతా అతడి ప్లానేననీ టాంగో చెప్పాడు. కిడ్నాప్‌నకు పాల్పడిన ఇద్దరు వ్యక్తుల వివరాలు కూడా ఇచ్చాడు. దాంతో పోలీసులు వాళ్లతో పాటు ష్రీన్‌ని కూడా అరెస్ట్ చేశారు. కోర్టు టాంగోకి 18 సంవత్సరాల జైలుశిక్ష విధించింది.
  
  కానీ ష్రీన్ నేరం ఎంతకీ నిరూపణ కాలేదు. ఆనీ అక్క అమీ ... తన చెల్లెల్ని చంపింది ఆమె భర్తేనంటూ వాదించింది. హనీమూన్‌లో ఉండగా ఆనీ తనకి ఫోన్ చేసిందనీ, ఆమె తనకు చెప్పినదాని ప్రకారం ష్రీన్ ‘గే’ అనీ, ఆ విషయం తెలిసిపోయి నందుకే ఆనీని చంపేసివుంటాడనీ అమీ అంది. అయితే తగిన సాక్ష్యాలను సేకరించలేకపోయింది. దాంతో న్యాయస్థానం ఈ నెల 8న  ష్రీన్‌ని నిర్దోషి అంటూ విడుదల చేసింది.
  
  కోర్టు తీర్పు ష్రీన్ దివానీ కుటుంబాన్ని సంతోషంలో ముంచెత్తిందేమో కానీ... సర్వత్రా నిరసనలు వెల్లువెత్తేలా చేసింది. ఎందుకంటే... ష్రీన్‌ని నేరస్తుడనడానికి చాలా సాక్ష్యాలున్నాయి. ఆనీ చనిపోయినరోజు ఉదయం, ముందురోజు రాత్రి కూడా డ్రైవర్ టాంగోని ష్రీన్ ట్యాక్సీ స్టాండులో కలిశాడు. అందుకు సాక్ష్యంగా సీసీ టీవీ ఫుటేజులు ఉన్నాయి. పైగా ఉదంతం గురించి అతడు చెప్పిన విషయాలు ఒక్కోసారీ ఒక్కోలా ఉన్నాయి. దుండగులు ట్యాక్సీలోకి ఎక్కాక ఇరవై నిమిషాల తర్వాత తనని తోసేశారని ఓసారి అన్నాడు. నలభై నిమిషాల తర్వాత అని ఇంకోసారి అన్నాడు. నీతో పని లేనప్పుడు అంతసేపు ఎందుకు కారులో ఉంచుకుని తిప్పారు అంటే సమాధానం లేదు. దోచుకునే ఉద్దేశంతోనే కిడ్నాప్ చేసివుంటే నీ ఫోన్, పర్స్ కూడా లాక్కోవాలి కదా అంటే మాట్లాడలేదు. అంత స్పీడుగా వెళ్తోన్న కారులోంచి తోసేస్తే నీకు దెబ్బలెందుకు తగల్లేదు అంటే కిక్కురుమనలేదు.     
  
  వీటన్నిటినీ న్యాయస్థానం ఎందుకు పరిగణనలోకి తీసుకోలేదన్నది ఎవరికీ అర్థం కావడం లేదు. ఆనీకి అన్యాయం జరిగిందని ప్రపంచమంతా ఘోషిస్తోంది. ఆమెకు న్యాయం చేసేవరకూ పోరాడతామని ఆనీ కుటుంబం శపథం చేస్తోంది. తను ఎలాగూ తిరిగిరాదు, కనీసం తన పట్ల ఏం జరిగిందో తెలుసుకోండి చాలు అంటూ పోలీసులను, న్యాయస్థానాన్నీ వేడుకుంటోంది. వారి ఆవేదనను ఎవరు అర్థం చేసుకుంటారు? ఆనీకి ఎవరు న్యాయం చేస్తారు?!
  
  ఆనీ మరణించిన తర్వాత ష్రీన్ మానసిక ఒత్తిడికి గురయ్యాడని అతడి ఇంట్లోవాళ్లు చెబుతున్నా, తన ప్రవర్తన అలా అనిపించలేదంటారు చాలామంది. చివరికి అంత్యక్రియల సమయంలో కూడా అతడి కళ్ల నుంచి నీళ్లు రాలేదనీ, పైగా చలాకీగా తిరిగేవాడనీ, అందరితో నవ్వుతూ మాట్లాడేవాడనీ కొందరు చెప్పారు. మరోపక్క ష్రీన్ ‘గే’ అన్న విషయం ఆనీ సోదరి అమీ చెప్పగానే... పోలీసులు ఆ దిశగా కూడా ఎంక్వయిరీ మొదలుపెట్టారు. ఆ క్రమంలో వారికి అమీ చెప్పిన విషయం నిజమేనని తేలింది. ష్రీన్‌కి చాలామంది పురుషులతో సంబంధాలు ఉన్నాయనీ, అతడు మేల్ ప్రాస్టిట్యూట్స్‌తో కూడా కలిసి తిరిగేవాడనీ నిరూపణ అయ్యింది. అయితే ఆ నిజం ఆనీకి తెలియడం వల్లే ఆమెను చంపాడు అనడానికి మాత్రం సాక్ష్యాలు లభించలేదు. దాంతో కేసు నుంచి బయటపడ్డాడు.
  - సమీర నేలపూడి


 సన్నని గొంతుతో, విచిత్రమైన డైలాగ్ డెలివరీతో అందరినీ హాయిగా నవ్వించేస్తాడు చంటి. అయితే ఆ కామెడీ అంతా తెర వరకే పరిమితం. తెర వెనుక అతడి మాటల్లో ఆవేశం ఉప్పొంగుతుంది. ఆవేదన కదలాడుతుంది. తన కామెడీతో కడుపుబ్బ నవ్వించే చంటిలో ఉన్న మరో కోణమిది...
 
 
 కళారంగంవైపు ఎలా వచ్చారు?
 నా అసలు పేరు వినయ్ మోహన్. మాది హైదరాబాద్. చిన్నప్పట్నుంచీ కళల పట్ల మక్కువ ఎక్కువ. కల్చరల్ యాక్టివిటీస్ అంటే చాలు... ముందుండేవాణ్ని. ముందుండి నడిపించేవాణ్ని. ఏడో తరగతి చదువుతున్నప్పుడు మా స్కూల్ యాన్యువల్ డేకి నటి ఊహ అతిథిగా వచ్చారు. ఆవిడ స్టేజి మీదికి వచ్చేవరకూ అందరూ నేను చెప్పినట్టే విన్నారు. కానీ ఊహ స్టేజి ఎక్కగానే నన్ను పట్టించుకోవడమే మానేశారు. అప్పుడర్థమైంది... స్టేజిమీదికి వెళ్లేవారికి ఉండే గౌరవం ఏమిటో. నేనూ స్టేజి ఎక్కాలి, అందరి దృష్టీ నామీదే ఉండాలి. అలా జరగాలంటే ఊహగారిలాగా నేను కూడా సినిమాల్లోకి వెళ్లాలి అనుకున్నాను. అప్పుడు మొదలైంది తపన!
      
 వెంటనే ప్రయత్నాలు మొదలెట్టారా?
 అనుకోగానే అన్నీ చేసెయ్యలేం కదా! చదువుకుంటూనే మిమిక్రీ ప్రోగ్రాములు చేస్తుండేవాడిని. కానీ డిగ్రీకి వచ్చాక ఇక చదువు ఎక్కదని అర్థమైపోయింది. అందుకే ఫుల్‌స్టాప్ పెట్టేశాను. రకరకాల పనులు చేసి చివరకు ఓ గెస్ట్ హౌస్‌కి మేనేజర్‌గా చేరాను. అక్కడికి ఓసారి కొందరు వచ్చారు. వాళ్ల మాటల ద్వారా హైదరాబాద్‌లో రేడియో మిర్చిని ప్రారంభించబోతున్నారని తెలిసింది. నాకూ అవకాశమివ్వమని అడిగాను. ఆడిషన్లూ అయ్యీ అయ్యాక... యతిరాతి భూపాల్‌గారని, రచయిత... ఆయన ‘చంటి-బంటి’ షోలో చంటిగా నన్ను ఎంపిక చేశారు.
      
 ఇంతకీ సినిమాల్లోకి ఎలా వచ్చారు?
 అదీ భూపాల్‌గారి చలవే. తాను రచన చేసిన ‘జల్లు’ అనే సినిమాలో నాకో చాన్స్ ఇప్పించారాయన. ఆ సినిమా ఆడలేదు. ఆ తర్వాత ‘భీమిలి కబడ్డీ జట్టు’లో చాన్స్ వచ్చింది. అది హిట్ అవడంతో నా గురించి అందరికీ తెలిసింది.
      
 కానీ తక్కువ సినిమాలే చేసినట్టున్నారు?
 అవును. అవకాశాలు రావట్లేదు. ఒకప్పుడు అదృష్టం ఉంటే వచ్చేవి. తర్వాత లాటరీ కొట్టినట్టు అనుకోకుండా వచ్చేవి. ఇప్పుడు పరిచయాలు ఉంటే వస్తున్నాయి.
 
 టీవీ షోల వల్ల నేను పాపులరయ్యాను.కాస్త డబ్బులు సంపాదించుకున్నాను. కానీ ఇలాంటి కార్యక్రమాల వల్ల చెడూ జరుగుతుంది. ఎంతోమంది నటీనటులు వచ్చేస్తున్నారు. స్టేజి ఎక్కిన ప్రతి ఒక్కరూ గొప్ప నటులమే అనుకుంటున్నారు. ఆప్షన్స్ ఎక్కు వైనప్పుడు ఆఫర్ చేసేవాడు కూడా కన్‌ఫ్యూజ్ అవుతాడు. ఎవడు తక్కువకొస్తే వాడినే తీసుకుంటాడు. దానివల్ల నిజంగా ప్రతిభ ఉన్నవాళ్లు నష్టపోతున్నారు.
      
 అంటే మీకు పెద్దగా పరిచయాలు లేవా?
 ఉన్నా నాలాంటి వాడికి అవకాశాలు తక్కువే వస్తాయి. ఎందుకంటే నేను చాలా ముక్కుసూటి మనిషిని. తేడా ఉన్నా, తప్పు జరిగినా ముఖమ్మీదే మాట్లాడతాను. అది ఎవరికీ నచ్చదు. మాట్లాడినప్పుడు సూపర్ అంటారు. తర్వాత పక్కకు వెళ్లి నా గురించి చెడుగా మాట్లాడతారు. నాలాంటి వాడు ఇండస్ట్రీకి నచ్చడు.
      
 అది తెలిసీ ఎందుకలా ఉండటం?
 నేనూ మారదామనుకున్నాను. కానీ మారితే అవకాశాలు వస్తాయని గ్యారంటీ ఉందా? లేనప్పుడు నేను చేసేది కరెక్ట్ అని తెలిసీ ఎందుకు నా వ్యక్తిత్వాన్ని మార్చుకోవాలి? అవకాశాల కోసం భజనలు చేయడం, కాకా పట్టడం నేను చేయలేను.
    
 ఒకరి అవకాశాలు మరొకరికి వెళ్లడం కూడా జరుగుతుందా?
 జరుగుతుందనే అనిపిస్తుంటుంది. ఓ పాత్ర ఆఫర్ చేస్తారు. రెమ్యునరేషన్, డేట్లు అన్నీ మాట్లాడేసుకున్న తర్వాత కిక్కురుమనరు. ఆరాతీస్తే ఆ పాత్ర మరెవరో చేస్తున్నారని తెలుస్తుంది. దానికి వంద కారణాలు ఉండొచ్చు. నా కంటే తక్కువ రెమ్యురేషన్‌కి అతడు దొరికి ఉండొచ్చు, నాకంటే బాగా తెలిసినవాడై ఉండొచ్చు. కారణం ఏదైనా నాకు మాత్రం బాధే కదా!
      
 చాలా ఆవేదనతో ఉన్నట్టున్నారు...?
 ఆవేదన ఉండదా?! నేను నా సీనియర్లను గౌరవిస్తాను. కానీ నా జూనియర్లు నన్ను గౌరవించరు. ఎందుకంటే నా చేతిలో చాన్సుల్లేవు కాబట్టి. చాలాసార్లు అనిపిస్తుంది వెళ్లిపోదామని. కానీ నటనంటే పిచ్చి.. అందుకే వెళ్లలేకపోతున్నాను.
      
 ఇంతకీ మీకు పెళ్లయ్యిందా?
 ఇంకా లేదు. నేను చాలా పెద్దవాడినని అనుకుంటారంతా. కానీ నా వయసు ముప్ఫై దాటలేదు. ఆ విషయం చెప్పినా నమ్మరెందుకో. దానికితోడు కమెడియన్ అంటే అందరికీ కామెడీనే. ఓ అమ్మాయి దగ్గరకు వెళ్లి ‘మీరు నాకు చాలా నచ్చారు, మిమ్మల్ని పెళ్లి చేసుకోవాలని ఉంది’ అన్నాను. ‘మీరు భలే కామెడీ చేస్తారండీ’ అంది. మేము నవ్వినా, ఏడ్చినా, ప్రేమించినా కామెడీయే అనుకుంటే ఏం చేస్తాం!
      
 అయితే అమ్మాయి దొరకలేదన్నమాట...
 సినిమా వాళ్లకు పిల్ల దొరకడం అంటే ఎవరెస్ట్ ఎక్కినట్టే. సినిమా టిక్కెట్లు కావలిస్తే మమ్మల్ని అడుగుతారు. తమకూ కాస్త క్రేజ్ పెరుగుతుందని పబ్బులకీ ఫంక్షన్లకీ తీసుకెళ్తారు. వాళ్ల పనులకి మేం కావాలి. కానీ వాళ్ల పిల్లల్ని పెళ్లి చేసుకోవడానికి మాత్రం మేం పనికి రాం. సినిమావాళ్లు తాగుతారు, తిరుగుతారు అంటూ చిట్టా వినిపిస్తారు. ఇంకెలా దొరుకుతుంది పిల్ల! చూద్దాం. పైవాడు ఎవర్నో రాసిపెట్టి ఉంటాడు కదా... ఆమె ఎదురుపడినప్పుడు చేసుకుంటా!
 సంభాషణ: సమీర నేలపూడి


 అమెరికా... 2013... ‘ద కన్జ్యూరింగ్’ సినిమా షూటింగ్ స్పాట్...
 ‘‘ఏంటిది వెరా... ఇక్కడికొచ్చి స్క్రిప్ట్ చదివితే ఎలా? ఇంటికి తీసుకెళ్లి చదివేసి ఉంటే ఈ టైమ్ సేవ్ అయ్యేది కదా’’... విసుగ్గా అన్నాడు డెరైక్టర్ జేమ్స్ వాన్.
  వెరా నుదురు చిట్లించింది. ‘‘సారీ సర్... కావాలంటే రేపట్నుంచి ఇంకాస్త త్వరగా వచ్చి డైలాగ్‌‌స నేర్చుకుంటాను. అంతేకానీ స్క్రిప్టు ఇంటికి తీసుకెళ్లను.’’
  ‘‘తీసుకెళ్లడానికేంటి సమస్య?’’
  
 వెరా  క్షణంపాటు తటపటాయించి అంది... ‘‘ఇంతకుముందు తీసుకెళ్లాను. అప్పుడేం జరిగిందో చెబితే నమ్మలేరు. స్క్రిప్టు చదవడం మొదలుపెట్టగానే నాకు తలనొప్పి మొదలవుతోంది. కాసేపటికి తల పగిలిపోయేంతగా వస్తుంది నొప్పి. స్క్రిప్టు పక్కన పడేయగానే మంత్రం వేసినట్టుగా ఆగిపోతుంది. అంతే కాదు.. చదువుతున్నంతసేపూ గుండె పట్టేసినట్టు, ఊపిరి ఆగిపోతున్నట్టు... ఏదేదో అవుతోంది.’’
  అప్పుడే వచ్చిన ప్యాట్రిక్, వెరా మాటలు విని నవ్వాడు. ‘‘మరీ విడ్డూరంగా మాట్లాడుతున్నావు వెరా. స్క్రిప్టుకీ దానికీ సంబంధమేంటసలు? అదంతా నీ భ్రమ. ఏమంటారు డెరైక్టర్‌గారూ?’’
  వాన్ మాట్లాడలేదు. ఏదో ఆలోచనలో ఉన్నట్టు అతడి నుదుటిమీద పడిన మడతలు చెబుతున్నాయి. ఆ ఆలోచనల తీవ్రతను తెలుపుతూ పెదవులు బిగుసుకుంటున్నాయి.
  
 ‘‘ఏంటి వాన్.. తన మాటలు నమ్మేస్తున్నారా ఏంటి కొంపదీసి?’’ అన్నాడు ప్యాట్రిక్ నవ్వుతూ.
  ‘‘నమ్మక తప్పదు. ఎందుకంటే... ఈ సినిమా మొదలు పెట్టినప్పట్నుంచీ నాకూ ఇలాంటివే జరుగుతున్నాయి. రాత్రంతా కుక్క అరుపులు వినిపిస్తూనే ఉన్నాయి నాకు. మా ఇంట్లో కుక్క లేదు. చుట్టుపక్కల వాళ్లెవ రూ కూడా కుక్కను పెంచుకోవడం లేదు. మరి ఆ అరుపులెక్కడివి?’’
  ‘‘ఓహ్ మిస్టర్ వాన్... మీరు కూడా ఏంటి? నిన్నంతా మనం కుక్క సన్నివేశాలు షూట్ చేశాం కదా. అందుకే మీకు అలా అనిపించి ఉంటుంది. లైట్ తీసుకోండి’’ అంటూ వెళ్లిపోయాడు ప్యాట్రిక్.
  
 కానీ వాన్ లైట్‌గా తీసుకోలేకపోయాడు. సినిమా మొదలుపెట్టినప్పట్నుంచీ ఏవేవో జరుగుతూనే ఉన్నాయి. సెట్‌లో పెట్టిన వస్తువు పెట్టినట్టు ఉండటం లేదు. లైట్లు ఆన్ చేయకుండా లైటింగ్ వస్తూంటుంది. ఉన్నట్టుండి వాతావరణం చల్లగా అయిపోతుంది. అది కూడా... తాను ఎవరి జీవితంలో జరిగిన సంఘటనల ఆధారంగా ఈ సినిమా తీస్తున్నాడో, ఆ వ్యక్తులు స్పాట్‌కి వచ్చినప్పుడు. ఇదంతా యాదృచ్ఛికంగా జరుగుతున్నట్టు అనిపించడం లేదు.
  
 ‘‘ప్యాట్రిక్ చెప్పినట్టు ఇది భ్రమేనంటారా?’’... అనుమానంగా అంది వెరా.
  ‘‘లేదు వెరా... ఇది భ్రమ కాదు. హారర్ సినిమాలు తీయడం నాకు కొత్త కాదు. కానీ ఎప్పుడూ ఇలా అవలేదు.  పెరాన్ ఫ్యామిలీకి ఎదురైన అనుభవాలని సినిమాగా తీస్తున్నాను. ఆ అనుభవాలు చాలా భయంకరమైనవి. వాటి ప్రభావం ఏమైనా ఉందా అని అనుమానం వస్తోంది ఒక్కోసారి’’ అంటూ మళ్లీ ఆలోచనల్లోకి జారిపోయాడు వాన్. నిజమే. పెరాన్ కుటుంబం ఎదుర్కొన్న అనుభవాలు సామాన్యమైనవి కావు. వాటిని విన్న గుండె భయంతో వణుకక మానదు.
    
 1970... రోడ్ ఐల్యాండ్‌లోని ఓల్డ్ ఆర్నాల్డ్ ఎస్టేట్...
  ‘‘కమాన్ స్నూపీ... కమాన్’’... కుక్కను బలవంతంగా లోనికి లాగుతోంది సిండీ. కానీ అది కదలడం లేదు.
  ‘‘చూడు డాడీ... ఇది లోపలికి రావట్లేదు’’ అంది సిండీ బుంగమూతి పెట్టి. సామాన్లు లోపల పెడుతోన్న రోజర్ పెరాన్ స్నూపీ వైపు చూశాడు. అది మొరాయిస్తోంది.
  ‘‘వదిలెయ్ బేబీ... కొత్త ఇల్లు కదా, అందుకే అలా చేస్తోంది. వస్తుందిలే’’ అంటూ లోనికి వెళ్లిపోయాడు.
 
 ‘‘బ్యాడ్ స్నూపీ’’ అనేసి తనూ లోపలికి వెళ్లిపోయింది సిండీ. వెళ్తూనే తల్లి క్యారొలీన్ దగ్గరకు పరుగెత్తింది. ‘‘మమ్మీ... స్నూపీ లోపలికి రావడం లేదు’’ అంటూ కంప్లయింట్ చేసింది. ‘‘దాని గురించి బెంగపడకు బేబీ... నువ్వు అక్కయ్యవాళ్లతో వెళ్లి నీ రూమ్ చూసుకో’’ అందామె నవ్వుతూ.
  
 ఎక్కడలేని హుషారూ వచ్చేసింది సిండీకి. స్నూపీ సంగతి మర్చిపోయి గబగబా అక్కల దగ్గరకు వెళ్లిపోయింది. పాప సంబరం చూసి నవ్వుకుంది క్యారొలీన్.  ప్రాణంగా ప్రేమించే భర్త, రత్నాల్లాంటి పిల్లలు... ఎంతో ఇష్టంగా కొనుక్కున్న ఈ డ్రీమ్‌హౌజ్‌లో కొత్త జీవితం... చాలా ఆనందంగా ఉంది క్యారొలీన్. కానీ పాపం తనకి తెలీదు... ఆ ఆనందం కొద్ది గంటలు కూడా నిలబడదని!
    
 తర్వాతి రోజు ఉదయం...
  ‘‘మమ్మీ... డాడీ...’’.. సిండీ అరుపుతో ఉలిక్కిపడి బయటకు పరుగెత్తారు రోజర్, క్యారొలీన్. సిండీ వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది. తనకి ఎదురుగా స్నూపీ పడివుంది... నిర్జీవంగా. రోజర్ పరుగున వెళ్లి స్నూపీని పరిశీలించాడు. ప్రాణం లేదు.
  ‘‘ఏంటిది రోజర్... నిన్న సాయంత్రం వరకూ బాగానే ఉంది కదా’’... దిగులుగా అంది క్యారొలీన్. అంతలో మిగతా నలుగురు పిల్లలూ వచ్చారు. స్నూపీని చూసి ఏడుపందుకున్నారు. చిన్నపిల్లగా ఉన్నప్పుడు స్నూపీని తీసుకొచ్చాడు రోజర్. అదంటే పిల్లలకు చాలా ఇష్టం. ముఖ్యంగా నాలుగో అమ్మాయి సిండీ  ఎప్పుడూ దానితోనే ఆడుకుంటుంది. దానికిలా అవడం అందరికీ బాధగానే ఉంది. ఏడుస్తూనే గొయ్యి తీసి స్నూపీని పాతిపెట్టారు.
 
 అది మొదలు... సంతోషమన్నది వాళ్ల దరికి వచ్చింది లేదు. రోజర్ దంపతులు ఒక గదిలో, పెద్దమ్మాయి ఆండ్రియా ఒక గదిలో, నాన్సీ-క్రిస్టీనాలు మరో గదిలో, సిండీ-ఏప్రిల్‌లు ఇంకో గదిలో పడుకునేవారు. రాత్రిళ్లు ఉన్నట్టుండి పిల్లల గదుల నుంచి కేకలు వినిపించేవి. వెళ్లి చూస్తే పిల్లలు ఎవరో ఈడ్చుతున్నట్టుగా నేలమీద పొర్లేవారు. గోడలకు గుద్దుకునేవారు. ఎవరో జుట్టు పట్టి లాగుతున్నారంటూ ఏడ్చేవారు. వాళ్లు గదిలో ఉన్నప్పుడు ఎవరో బయట తాళం వేసేసేవారు. సెల్లార్‌లోకి వెళ్లినప్పుడు తలుపులు మూసేసేవారు. ఉండేకొద్దీ క్యారొలీన్‌కు కూడా ఇలాంటి అనుభవాలు ఎదురవసాగాయి.
  
 హ్యారిస్‌విల్ హౌస్‌ని మొదట రీమోడల్ చేయాలనుకున్నాడు రోజర్. కానీ అది సాధ్యపడలేదు. పని చేయడానికి వచ్చినవారిని సైతం దెయ్యాలు బెదరగొట్టడంతో పనివాళ్లు బెదిరిపోయేవారు. దాంతో ఇంటిని అమ్మేయాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. చాలాకాలం ఎవరూ ముందుకు రాలేదు కానీ, తర్వాత ఒకరు కొనుకున్నారు. వారు కూడా ఇలాగే ఇబ్బందులు పడి మరొకరికి అమ్మేశారు. వారి పరిస్థితీ అంతే. ఇలా ఆ ఇల్లు చేతులు మారింది తప్ప, ఆ ఇంటిలో ఉన్న ఆత్మలను మాత్రం ఎవ్వరూ వెళ్లగొట్టలేకపోయారు.
  
  ఓరోజు ఉదయం ఆమె కళ్లు తెరిచేసరికి ఎదురుగా ఓ మహిళ ఉంది. గ్రే కలర్ గౌను వేసుకుని, జుట్టు విరబోసుకుని వుంది. ‘ఇక్కడ్నుంచి వెళ్లిపో. లేదంటే నిన్ను చంపేస్తాను’ అని బెదిరించి మాయమైపోయింది. షాకైపోయింది క్యారొలీన్. ఆ క్షణం నుంచీ ఆమె జీవితం నరకమైపోయింది. ఒంటరిగా పని చేసుకుంటున్నప్పుడు ఎవరో చెంప మీద ఛెళ్లున కొట్టేవారు. వెనుక నుంచి తోసేవారు. గిన్నెలు, గరిటెల్ని మీదికి విసిరేవారు. పిల్లలు పిలిచినట్టుగా పిలిచేవారు. వెళ్తే గదిలో బంధించేసేవారు. మాటిమాటికీ ఓ మహిళ స్వరం.. ఇల్లు వదిలి వెళ్లమంటూ బెదిరిస్తూ ఉండేది. ఓసారి సోఫాలో నిద్రపోతుంటే తొడలో తీవ్రమైన నొప్పి మొదలైంది. చూస్తే ఓ పెద్ద సూది తొడలోకి దిగివుంది. రక్తం కారిపోతోంది. హతాశురాలైందామె.
  
 తన భార్య, పిల్లలు పడుతున్న బాధ చూడలేక పారానార్మల్ ఇన్వెస్టిగేటర్స్ అయిన ఎడ్ వారెన్, లోరైన్ వారెన్లకు కబురు చేశాడు రోజర్. వాళ్లు కొన్నేళ్లుగా దెయ్యాల మీద పరిశోధనలు చేస్తున్నారు. ఎన్నోచోట్ల దురాత్మలను వెళ్లగొట్టారు. ఆ అనుభవంతోనే... రోజర్ ఇంట్లో ఒకటీ రెండూ కాదు, ఎన్నో దురాత్మలున్నాయని కనిపెట్టారు. వాటన్నిటిలో ముఖ్యమైనది... బెత్షెబా ఆత్మ. బెత్షెబా ఆ ఇంట్లోనే ఉండేది. అతీంద్రియ శక్తుల్ని పొందాలని పూజలు చేసేది. దానికోసం తన నాలుగేళ్ల కూతుర్ని సైతం బలి ఇచ్చింది.
 
 ఆ పాప ఆత్మ కూడా అక్కడే సంచరిస్తోంది. తను ఏడుస్తూ ఇల్లంతా తిరగడం క్యారొలీన్ గమనించింది. ఒకసారి ఓ గదిలోకి వెళ్లేసరికి కుర్చీలో ఓ మహిళ, ఆమె ఒడిలో ఓ పాప కూర్చుని ఉండటం కూడా చూసింది. వాళ్లెవరో అప్పుడు తెలిసొచ్చిందామెకి. ఇంట్లో ఉన్న ఇతర ఆత్మలన్నీ ఆ ఇంట్లో ఇంతకు ముందు నివసించినవారేనని, వాళ్లందరూ బెత్షెబా వల్లే మరణించారని కూడా తెలిసింది. విచిత్రమేమిటంటే... బెత్షెబా రోజర్‌ని మాత్రం ఇబ్బంది పెట్టేది కాదు.
 
 పైగా ప్రేమ చూపించేది. తాకడం, తల నిమిరడం చేసేది. దాన్నిబట్టి ఆమె రోజర్ మీద ఆశపడిందని, అందుకే క్యారొలీన్‌ను బయటకు గెంటివేయాలని చూస్తోందని ఇన్వెస్టిగేటర్లు ఊహించారు. ఆమె ఆత్మను వెళ్లగొట్టాలని ప్రయత్నించారు. కానీ వారి వల్ల కాలేదు. తనను వెళ్లగొట్టాలని చూస్తున్నారని తెలియగానే బెత్షెబా రెచ్చిపోయింది. క్యారొలీన్‌ను గోడకేసి కొట్టింది. ఒక గదిలోంచి మరో గదిలోకి విసిరేసింది. తట్టుకోలేకపోయిన రోజర్ ఇన్వెస్టిగేటర్లను వెళ్లిపొమ్మన్నాడు. భార్యని, పిల్లల్ని తీసుకుని వేరే చోటికి వెళ్లిపోయాడు.
  
 రోజర్ కుటుంబం ఎదుర్కొన్న ఈ అనుభవాల గురించి అప్పట్లో పలు పేపర్లలో కథనాలు వెలువడ్డాయి. కొందరు నమ్మారు. కొందరు కట్టుకథలన్నారు. కానీ అవి కథలు కాదు నిజాలేనని ఎడ్, లోరైన్‌లు కుండ బద్దలుకొట్టారు. దానికి తోడు కొన్నాళ్లు గడిచిన తర్వాత రోజర్ పెద్ద కూతురు ఆండ్రియా హ్యారిస్‌విల్ హౌస్‌లో హింసను తెలుపుతూ ‘ద హౌస్ ఆఫ్ ద డార్క్‌నెస్ ద హౌస్ ఆఫ్ లైట్’ అనే పుస్తకం రాసింది. దాన్ని చదివినవాళ్లకి నిజాలు కళ్లకు కట్టాయి.
 
 ఆ సంఘటనలన్నింటినీ కూర్చి ‘ద కన్జ్యూరింగ్’ సినిమా తీశాడు దర్శకుడు జేమ్స్ వాన్. షూటింగ్ జరుగుతున్నన్నాళ్లూ సెట్‌లోను, చిత్రం సిబ్బంది జీవితాల్లోనూ కూడా చిత్రమైన సంఘటనలు జరిగాయి. ఎలాగో సినిమా పూర్తయ్యింది. విజయఢంకా మోగించింది. అందులోని దృశ్యాలన్నీ ఒకరి జీవితంలో నిజంగా జరిగినవేనని తెలిసి ప్రేక్షకులు హడలిపోయారు. ఇంత నరకం మరెవరూ చూడకూడదని మనసారా కోరుకున్నారు!
   - సమీర నేలపూడి


 నమ్మకంతో ప్రేమిస్తారు. ఆ నమ్మకంతోనే జీవితాన్ని పంచుకోవడానికి సిద్ధపడతారు. కానీ ఒక్కసారి కూడా ఆలోచించరు... ఆ వ్యక్తి నమ్మదగినవాడేనా అని! చాలామంది అమ్మాయిలు చేసే తప్పే ఇది. క్లేర్ ఉడ్ కూడా ఈ తప్పే చేసింది. ఫలితంగా జీవితాన్నే కోల్పోయింది. తనే లోకంగా బతుకుతోన్న తండ్రికి కన్నీటిని మిగిల్చి వెళ్లిపోయింది!
  
  ‘‘డాడ్... ఇతను జార్జ్. నేను తనని ప్రేమిస్తున్నాను. పెళ్లి చేసుకోవాలనుకుంటున్నాను... ఈ మాటలు అంటున్నప్పుడు నా చిట్టితల్లి క్లేర్ కళ్లలో మెరుపులు కనిపించాయి నాకు. సిగ్గుతో తన చెంపలు కందిపోయాయి. నావైపు సూటిగా చూడలేక నేల చూపులు చూడసాగింది.
  నేను జార్జ్‌వైపు చూశాను. పలకరింపుగా నవ్వాడు. చప్పున నా చేయి అందుకుని షేక్‌హ్యాండ్ ఇచ్చాడు. ఎందుకోగానీ... అతని స్పర్శ, చూపు, నవ్వు... ఏదీ నాకు నచ్చలేదు.
 
 అలా అనలేకపోయాను. కనీసం నా అయిష్టాన్ని ముఖ కవళికల ద్వారా కూడా వ్యక్తం చేయలేకపోయాను. ఎందుకంటే... ఎదురుగా నా కూతురు ఉంది. నేను కాదనను అన్న నమ్మకం కనిపిస్తోంది తనలో. అందుకే ధైర్యం చేయలేకపోయాను. ఎక్కువగా ఆలోచించకుండా ‘నీ ఇష్టం బేబీ’ అనేశాను. తను సంతోషంతో గంతులు వేసింది. ‘చూశావా జార్జ్... నేను చెప్పానుగా మా డాడీ గురించి.
 
 నా ఇష్టాన్ని ఎప్పుడూ కాదనరు’ అంది సంబరపడిపోతూ. జార్జ్ నవ్వాడు. అప్పుడు కూడా ఆ నవ్వులో స్వచ్ఛత కనిపించలేదు నాకు. జైలర్‌గా పని చేసిన అనుభవం ఎక్కడో నన్ను హెచ్చరిస్తున్నట్టుగా అనిపించింది. కానీ క్లేర్ మీద ఉన్న ప్రేమ నా విచక్షణను జయించింది. అలా జరగకుండా ఉండివుంటే... ఈ రోజు నా క్లేర్ నా దగ్గర ఉండివుండేది.’’
 ‘‘నిజమే. ఆరోజే మీరు జాగ్రత్తపడివుంటే మీ కూతుర్ని కాపాడుకునేవారు.’’రిపోర్టర్ అన్న మాటకు కళ్ల నిండా నీళ్లు వచ్చేశాయి మైఖేల్‌కి. మాట్లాడలేకపోయాడు. మనసు గతంలోకి పరుగెత్తింది. జరిగిన దారుణం మదిలో మెదిలింది.
 
 2009, ఫిబ్రవరి 2...
 స్టడీ రూమ్‌లో ఉన్న ఫోన్ రింగవుతోంది. వంటగదిలో కాఫీ కలుపుకోవడంలో మునిగిపోయిన మైఖేల్, వడివడిగా స్టడీరూమ్‌కి వెళ్లాడు. ఫోన్ తీసి హలో అన్నాడు. అవతలి వ్యక్తి చెప్పింది వినగానే అతడి ముఖం మ్లానమయ్యింది. చేతిలోని కప్పు జారి నేలమీద పడి భళ్లున బద్దలయ్యింది. దాని సంగతి పట్టించుకోలేదు. గబగబా తయారయ్యాడు. పర్స్ తీసి జేబులో పట్టుకుని, ఇల్లు తాళం వేసి బయలుదేరాడు. అరగంట తిరిగేసరికల్లా తన కూతురు క్లేర్ ఇంటి దగ్గర ఉన్నాడు.
  
 ఇంటి ముందు కారు దిగుతూనే అక్కడి దృశ్యాన్ని చూసి అవాక్కయిపోయాడు మైఖేల్. బోలెడంతమంది జనం గుమిగూడి ఉన్నారు. క్లేర్ ఇంటివైపు చూస్తూ ఏదో చర్చించుకుంటున్నారు. మైఖేల్ మనసు ఏదో కీడు శంకించింది. ఎవరో ఒక వ్యక్తి ఫోన్ చేసి వెంటనే మీ అమ్మాయి ఇంటికి రండి అన్నాడు తప్ప ఏం జరిగిందో చెప్పలేదు. కానీ ఇక్కడి పరిస్థితి చూస్తుంటే ఏదో జరిగినట్టే ఉంది.
  
 అందరినీ తోసుకుంటూ ముందుకు వెళ్లాడు మైఖేల్. లోపలికి అడుగు పెడుతుంటే కాలిన వాసన గుప్పుమంది. కడుపులో దేవినట్టయ్యింది. ఖర్చీఫ్ తీసి ముక్కుకు అడ్డు పెట్టుకున్నాడు. రెండు అడుగులు ముందు వేశాడో లేదో ఇన్‌స్పెక్టర్ ఎదురొచ్చాడు. ‘‘మైఖేల్ బ్రౌన్ అంటే మీరేనా?’’ అన్నాడు మైఖేల్‌ని పైనుంచి కిందకు పరికిస్తూ.
  
 అవునన్నట్టు తలూపాడు మైఖేల్. ఏం జరిగింది అని అడిగేలోపు ఇన్‌స్పెక్టరే అన్నాడు... ‘‘సారీ మిస్టర్ మైఖేల్. మీ అమ్మాయి క్లేర్ చనిపోయింది. ఎవరో హత్య చేశారు. మీకు ఫోన్ చేసింది నేనే. ఫోన్లో చెబితే తట్టుకోలేరని చెప్పలేదు.’’ హతాశుడయ్యాడు మైఖేల్. ఇన్‌స్పెక్టర్ ఇంకా ఏదేదో చెబుతున్నాడు. కానీ అతడి చెవులను అవి చేరడం లేదు. మౌనంగా నడుచుకుంటూ బెడ్‌రూమ్‌లోకి వెళ్లాడు. అక్కడ... మంచం మీద... నల్లగా... కాలిపోయి... గుర్తు పట్టలేనట్టుగా ఉంది క్లేర్ మృతదేహం. దాన్ని చూస్తూనే ‘బేబీ’ అంటూ కుప్పకూలిపోయాడు.
 
    
  రెండు రోజుల తర్వాత... ‘‘ఎలా ఉన్నారు మైఖేల్?’’
  ఇన్‌స్పెక్టర్ అడిగిన ప్రశ్నకు బాగున్నాను అన్నట్టు తలాడించాడు మైఖేల్. ‘‘నన్నెందుకు రమ్మన్నారు?’’ అన్నాడు నిర్లిప్తంగా.
  ‘‘జార్జ్ ఆపిల్‌టన్ ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడు’’
  ‘‘ఆత్మహత్య చేసుకున్నాడా?’’ అన్నాడు నమ్మలేనట్టుగా.
  ‘‘అవును. ఓ బార్‌లో అతని మృతదేహం దొరికింది.’’
  ‘‘నో. నా కూతురిని ఘోరంగా చంపిన ఆ నీచుడు అంత సులభంగా చచ్చిపోవడానికి వీల్లేదు’’ అంటూ వెక్కివెక్కి ఏడుస్తోన్న మైఖేల్‌ని ఎలా ఓదార్చాలో తెలియలేదు ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి. నిట్టూర్చి అన్నాడు.. ‘‘కంట్రోల్ యువర్‌సెల్ఫ్ మిస్టర్ మైఖేల్.
 
 మేము తనని అరెస్ట్ చేయాలని అనుకున్నాం. కానీ అంతలోనే ఇలా జరిగింది.’’అంతవరకూ ఏడ్చినవాడు, ఒక్కసారిగా వెర్రిగా నవ్వాడు మైఖేల్. ‘‘నా కూతుర్ని వాడు చిత్రహింసలు పెట్టాడు. తను ఎన్నిసార్లు కంప్లయింట్లు ఇచ్చిందో, ఎన్నిసార్లు తనని కాపాడమని మీ కాళ్లా వేళ్లా పడిందో ఈ రెండు రోజుల్లో నాకు తెలిసింది. మీరు నా కూతుర్ని నాకు కాకుండా చేశారు.
 
 ఇప్పుడు నేనేం చేస్తానో చూడండి’’ అనేసి ఆవేశంగా వెళ్లిపోతోన్న మైఖేల్ వైపు బిత్తరపోయి చూస్తూండిపోయాడు ఇన్‌స్పెక్టర్.అంతకంటే ఏం చేస్తాడు? తప్పు తనదే. క్లేర్ బాధను ఒక్కసారైనా అర్థం చేసుకుని ఉంటే ఈ పరిస్థితి వచ్చేది కాదు. ఆమె ప్రాణం పోయేదీ కాదు.
  క్లేర్‌కి ఇంటర్నెట్ ద్వారా పరిచయమయ్యాడు జార్జ్. ఇద్దరూ మనసులు ఇచ్చిపుచ్చుకున్నారు. అతడిని తన తండ్రికి పరిచయం చేసింది క్లేర్. నిజానికతడికి జార్జ్ నచ్చలేదు. కానీ ఆ విషయం చెప్పలేక పోయాడు. అప్పటికే భార్యను, కొడుకును ప్రమాదవశాత్తూ పోగొట్టుకుని ఉన్నాడు.
 
 దాంతో ఉన్న కూతురినైనా సంతోషంగా ఉంచాలనుకున్నాడు. సరే అన్నాడు. సంతోషంతో ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యింది క్లేర్. కొన్నాళ్లు సంతోషంగా గడిపి అప్పుడు పెళ్లి చేసుకోవాలనుకుంది. కానీ సంవత్సరం తిరిగే సరికల్లా జార్జ్ నిజస్వరూపం తెలిసి వచ్చిందామెకి. తనలాగే మరో ముగ్గురు అమ్మాయిలతో ఇంటర్నెట్ ద్వారానే ప్రేమాయణం నడుపుతున్నాడని తెలిసి షాకయ్యింది. ఇదేంటని నిలదీసింది. అతడు లెక్క చేయలేదు. దాంతో మనసు విరిగి, అతడికి దూరమైపోయింది.
  
 అది జార్జ్ తట్టుకోలేకపోయాడు. క్లేర్‌ని ముప్పుతిప్పలు పెట్టాడు. ఎంత రహస్యంగా బతుకుదామన్నా ఆమె జాడ కనుక్కునేవాడు. ఎక్కడుంటే అక్కడికి వెళ్లి మాటలు, చేతలతో హింసించేవాడు. తలుపు తీయకపోతే బద్దలు కొట్టేవాడు. తనతో మళ్లీ కలవమని పోరు పెట్టేవాడు. శారీరకంగా, మానసికంగా, లైంగికంగా వేధించేవాడు. అది తట్టుకోలేక పలుమార్లు పోలీసులకు ఫిర్యాదు చేసింది క్లేర్.
 
 వాళ్లు కొన్నిసార్లు జార్జ్‌ని అరెస్ట్ చేశారు. కానీ అతడు సాయంత్రానికల్లా బెయిల్ తీసుకుని బయటికొచ్చేసేవాడు. మరికొన్నిసార్లు పోలీసులే లెక్కలేనట్టుగా ఉండేవారు. తనకు ప్రాణహాని ఉందని క్లేర్ మొత్తుకున్నా వాళ్లు ఆమెకి సెక్యూరిటీ ఇచ్చిన పాపాన పోలేదు. దాంతో ఘోరం జరిగిపోయింది. ఎప్పటిలాగే క్లేర్ ఇంటి మీద దాడి చేసిన జార్జ్... ఆమెను హింసించి, అత్యాచారం చేసి చంపేశాడు. ఆపైన పెట్రోలు పోసి కాల్చేశాడు.
  
 జరిగిన విషయాలన్నీ కూతురి డైరీ చూసినప్పుడు తెలిశాయి మైఖేల్‌కి. ‘నాన్నను బాధపెట్టడం ఇష్టం లేక తనకేమీ చెప్పడం లేదు’ అని రాసుకున్న మాటలు చదివి అల్లాడిపోయాడు. తన  బిడ్డ పడిన నరకయాతన తలచుకుని కుమిలిపోయాడు. కూతురిని కాపాడుకోలేకపోయానే అని విలవిల్లాడాడు. అంతకంటే అతడిని బాధించిన విషయం మరొకటుంది.
 
 జార్జ్‌కి నేరచరిత్ర ఉందని, అంతకుముందే ఓ అమ్మాయిని ప్రేమలోకి దించాడని, ఆమెకి తన నిజస్వరూపం తెలిసిపోవడంతో కిడ్నాప్ చేసి చిత్రహింసలు పెట్టాడని, ఆ కేసులో అరెస్టయ్యి ఆరు నెలలు జైల్లో కూడా ఉన్నాడని తెలిసింది. జార్జ్ గురించి ముందే ఎంక్వయిరీ చేసివుంటే ఇలా జరిగివుండేది కాదు అనిపించింది. తన కూతురు కంప్లయింట్ ఇచ్చినప్పుడయినా అతడి గురించి విచారించని పోలీసుల మీద కోపం ముంచు కొచ్చింది. వెంటనే కోర్టులో పిటిషన్ వేశాడు. తన కూతురి చావుకి పోలీసులే కారణమని ఆరోపించాడు. అతడి నవ్వుకు కారణం అప్పుడు అర్థం అయింది ఇన్‌స్పెక్టర్‌కి.
  
 మైఖేల్ పిటిషన్ పెద్ద సంచ లనమే సృష్టించింది. బ్రిటన్ ప్రభుత్వాన్ని కదిలించింది. ఆడపిల్లల సంరక్షణ కోసం ‘క్లేర్ వుడ్’ పేరుతోనే ఓ చట్టం రూపొందింది. దీని ప్రకారం ఏ ఆడపిల్ల అయినా ఒక వ్యక్తితో అనుబంధం ఏర్పరచుకునే ముందు, పోలీసుల దగ్గరకు వెళ్లి, ఆ వ్యక్తి పూర్తి వివరాలు కావాలని అడగ వచ్చు. పోలీసులు నో చెప్పడానికి వీల్లేదు. వారం తిరిగేసరికల్లా ఆ వ్యక్తి గురించి విచారణ చేసి, నేర చరిత్ర ఉందేమో తిరగదోడి, పూర్తి వివరాలను సదరు అమ్మాయికి తెలియజెయ్యాలి.
  
 క్లేర్ మాదిరిగా మరే అమ్మాయీ పోలీసుల నిర్లక్ష్యానికి బలి అవ్వకూడదనే ఈ చట్టాన్ని తెచ్చారు. కూతురి ప్రాణాలను కాపాడుకోలేకపోయినా, తన కూతురులాంటి ఎంతోమంది ఆడపిల్లల జీవితాలను కాపాడేందుకు మైఖేల్ పడిన తపనకు, చేసిన పోరాటానికి ఫలితమిది. అయితే దీనికి గర్వపడటం లేదు మైఖేల్. కూతురి ఫొటోను చూసినప్పుడల్లా తనను కాపాడుకోలేకపోయానన్న అపరాధ భావంతో కుమిలిపోతున్నాడు. బహుశా ఆ బాధ ఎప్పటికీ తీరకపోవచ్చు. ఎంతయినా కన్నతండ్రి కదా!
  - సమీర నేలపూడి


 సంభాషణం
  
 తూర్పు గోదావరి యాసతో తెరమీద అదరగొట్టేసే నటులు చాలా కొద్దిమందే ఉన్నారు. వారిలో గౌతంరాజు ఒకరు. కొన్ని దశాబ్దాలుగా తన నటనతోటి, యాసతోటి ప్రేక్షకుల మనసులు దోచుకుంటున్నారాయన. ఇన్నేళ్ల తన ప్రయాణం గురించి, గెలుపోటముల గురించి గౌతంరాజు మనసు విప్పి చెప్పిన మాటలు...
  
 మీకు గుర్తింపు తెచ్చింది గోదావరి యాసే. అలా మాట్లాడాలని మీరే అనుకున్నారా? ఎవరైనా సలహా ఇచ్చారా?
 అలా ఏం లేదు. మొదట్లో కొన్ని పాత్రల స్వభావం దృష్ట్యా అలా మాట్లాడాను. అది నచ్చడంతో దర్శకులందరూ అలాగే మాట్లాడమనేవారు.
      
 మీదే గోదావరి.. తూర్పా? పశ్చిమమా?
 తూర్పే. మాది రాజోలు. అయితే నాన్నగారి వ్యాపారం రీత్యా కాకినాడలో స్థిరపడ్డాం. పెరిగింది, చదివింది అంతా అక్కడే. నటుడిగా మారిందీ అక్కడే.
      
 నటన మీద ఆసక్తి ఎలా కలిగింది?
 చిన్నప్పట్నుంచీ మనసు కళల మీదే ఉండేది. అందుకే నాలుగో తరగతిలో ఉండగానే స్టేజి ఎక్కాను. వయసుతో పాటు ఆసక్తి కూడా పెరుగుతూ వచ్చింది.
      
 నాలుగో తరగతిలోనే మొదలు పెట్టేశారు. ఇంట్లోవాళ్ల ప్రోత్సాహమా?
 నటిస్తానంటే నాన్న తాట తీసేవారు. నాటకం మధ్యలో స్టేజి మీది నుంచి ఈడ్చుకొచ్చిన సందర్భాలూ ఉన్నాయి. అయినా నాకు ఆ పిచ్చి తగ్గలేదు. మా నాన్న దానధర్మాలు బాగా చేసేవారు. అందరినీ ఆదరించేవారు. దాంతో మా ఇల్లు ఎప్పుడూ మనుషులతో కిటకిటలాడేది. చదువుకోవడానికి కూడా కుదిరేది కాదు. దాంతో మా ఇంటికెదురుగా ఉన్న హోటల్ పై అంతస్తులోని గదిలో, నా ఫ్రెండ్‌తో కలిసి చదువుకునేవాడిని. అక్కడ్నుంచి మా ఇల్లు స్పష్టంగా కనిపించేది. నాన్న ఇంటికొచ్చి పడుకునేవరకూ చూసి, ఆ తర్వాత రిహార్సల్స్‌కి వెళ్లిపోయేవాడిని. మళ్లీ తెల్లవారుజామునే వచ్చి ఏమీ ఎరగనట్టు పుస్తకాలు పట్టుకునేవాడిని!
      
 నాటకాలకే ఒప్పుకోనివారు... సినిమాలకెలా ఒప్పుకున్నారు?
 ఒప్పుకున్నారని చెప్పలేను కానీ, నేను నా ఇష్టాన్ని గెలిపించుకున్నానంతే. బీఎస్సీ ఫైనలియర్‌లో ఉండగానే మా అక్క కూతురితో నా పెళ్లి జరిపించేశారు. నా భార్య ఝాన్సీ నన్ను బాగా అర్థం చేసుకునేది. తన ప్రోత్సాహంతోనే నేను అనుకున్నవన్నీ చేశాను. నటనను కొనసాగించగలిగాను.
      
 ఇంతవరకూ ఎన్ని సినిమాలు చేశారు?
 మూడువందల పైనే. ‘వసంతగీతం’ నా తొలిచిత్రం. మొదటిరోజు షూటింగ్‌లో తొలి సన్నివేశమే ఏఎన్నార్‌తో. భయంతో డైలాగ్ మర్చిపోయాను. ఆయన ధైర్యం చెప్పి నేను ఫ్రీ అయ్యేలా చేశారు. అంత గొప్ప నటుడితో సినీప్రయాణం మొదలవడం నా అదృష్టం. అయితే ఎన్టీయార్‌తో పనిచేయలేకపోవడం నా దురదృష్టం!
      
 ఇన్ని సినిమాలు చేశారు. తగిన గుర్తింపు వచ్చిందంటారా?
 లేదు. ఇప్పటికీ నేను గుర్తింపు కోసం ఆరాటపడుతూనే ఉన్నాను. నటుడంటే కైకాల సత్యనారాయణగారిలా అన్ని రకాల పాత్రలూ చేయగలగాలి. నేనూ చేయగలను. కానీ అంత గొప్ప పాత్రలు రాలేదు.
      
 నిరాశపడుతున్నారా?
 నిరాశేం లేదు. ఇక్కడ టాలెంట్ ఒక్కటీ చాలదు. అదృష్టం కూడా ఉండాలి. కోరుకున్నవి కాకపోయినా అవకాశాలైతే వచ్చాయి. కాస్తో కూస్తో సంపాదించుకుని జీవితంలో స్థిరపడ్డాను. అది చాలు. నిజానికి డబ్బు కంటే మనుషుల్ని సంపాదించుకోవడం ముఖ్యం అనుకుంటాన్నేను. అందుకే అందరితో మంచిగా ఉంటాను. నాలాంటివాళ్లు వస్తుంటారు, పోతుం టారు. కాబట్టి ఇండస్ట్రీకి నేను అక్కర్లేదు. నాకే ఇండస్ట్రీ కావాలి. అందుకే ఇండస్ట్రీకి, అందులోని వారికి విలువిస్తాను.  
    
 మీ అబ్బాయి కృష్ణని హీరోని చేస్తున్నట్టున్నారు. అది మీ నిర్ణయమేనా?
  కాదు. పరిశ్రమలోని కష్టనష్టాల్ని చూసినవాణ్ని కాబట్టి నాకు పిల్లల్ని ఇండస్ట్రీకి తీసుకురావడం ఇష్టం లేదు. కానీ తను హీరో అవ్వాలని ఆశపడ్డాడు. కాదనలేక పోయాను.
      
 నాటకాలు, సీరియళ్లకి దూరమైనట్టేనా?
 దూరమైపోలేదు కానీ, చేసే తీరిక లేక గ్యాప్ తీసుకున్నాను. నాకు నటుడిగా జన్మనిచ్చిన నాటకం, నా తల్లిలాంటిది. నా ప్రతిభను నిరూపించుకోవడానికి అవకాశాలు ఇచ్చి ప్రోత్సహించిన టీవీ నాకు పినతల్లిలాంటిది. జీవితంలో నేను ముందుకు వెళ్లేలా చేసిన సినిమా నా తండ్రిలాంటిది. వీటిలో దేనికీ నేను దూరం కాలేను.
      
 భవిష్యత్ ప్రణాళికలేంటి?
 నా నటతృష్టను తీర్చే మంచి అవకాశాలు వస్తే చేయాలనుంది. అలాగే నటన తర్వాత నేను అంత ప్రాధాన్యతనిచ్చే విషయం... సేవ. ఉన్నదాంట్లో కొంత లేనివారికి పెట్టాలి. మా అమ్మానాన్నల నుంచి అబ్బింది నాకీ లక్షణం. అందుకే తీరిక దొరికినప్పుడల్లా ఏదో రకంగా సేవ చేస్తుంటాను. నేను నెలకొల్పిన ‘అభయ చారిటబుల్ ట్రస్ట్’ ద్వారా వెనుకబడిన నటీనటులు, జర్నలిస్టులకు సహాయపడాలని అనుకుంటున్నాను. ప్రస్తుతానికి ఇవే నా ప్రణాళికలు, లక్ష్యాలు!
  
 - సమీర నేలపూడి
  


 కోలముఖం, నవ్వితే బుగ్గన పడే సొట్ట, హుషారైన కదలికలు... చూడగానే ఆకర్షిస్తాడు ఖయ్యూం. కమెడియన్‌గా, కామెడీ విలన్‌గా అతడు చేసే పాత్రలు కూడా అంతే ఆకట్టుకుంటాయి. ప్రముఖ నటుడు అలీకి తమ్ముడే అయినా, తనకు తానుగా ఓ ఇమేజ్ సృష్టించుకోవడానికి తపనపడే ఖయ్యూం... తన గురించి, తన నట ప్రయాణం గురించి చెప్పిన విశేషాలు...
  
 అన్నయ్యను చూసి నటుడవ్వాలనుకున్నారా?
 అంతే కదా మరి! చిన్నప్పట్నుంచీ నటనంటే చాలా ఇష్టం. అన్నయ్యేమో నన్ను పైలట్‌ని చేయాలనుకున్నాడు. కానీ నా మనసు మాత్రం ఇటువైపే లాగింది.
      
 అలీ తమ్ముడిగా సులభంగానే పరిశ్రమలో ఎంటరయ్యారా?
  లేదు. చాలామంది అనుకుంటారు... వాళ్ల అన్నయ్య ఉన్నాడు కదా, ఈజీగా వచ్చేసి ఉంటాడు అని. కానీ నేను తొలిసారిగా ‘స్వాతికిరణం’లో బాలనటుడిగా ఎంపికైనప్పుడు అలీ తమ్ముడినన్న విషయం ఆ దర్శకుడు, నిర్మాతకి కూడా తెలియదు. ఎవరో బయటి వ్యక్తిగానే ఆడిషన్‌కి వెళ్లాను. సెలెక్ట్ అయ్యాను.
      
 ఎందుకని? అన్నయ్యని సహాయం అడగలేదా?
  లేదు. అడిగినా చేయడు. ఎవరి ప్రతిభని వాళ్లే నిరూపించుకోవాలి అన్నది అన్నయ్య పాలసీ. తన భావాలు ఎంత బలమైనవో తెలుసు కాబట్టే నేను తన సహాయం కోరలేదు. నాకు నేనుగా ప్రయత్నాలు చేశాను. అవకాశాలు సాధించాను. ఇప్పటి వరకూ వంద సినిమాలు చేశాను. వాటిలో ఒక్కటీ నాకు అన్నయ్య వల్ల రాలేదు.
      
 అయితే మీకు అన్నయ్య సపోర్ట్ లేదన్నమాట...?
 అలా అనడం లేదు. రికమెండ్ చేయడు తప్ప తన అండ, ప్రోత్సాహం ఎప్పుడూ ఉంటాయి. ఎవరైనా ఇటుకలు మోస్తే, సిమెంటు వేసి ఇల్లు కట్టేసుకుందాం అని ఆలోచిస్తాం మనం. కానీ... ఇల్లు కట్టుకోవాలంటే నీ ఇటుకలు కూడా నువ్వే మోసుకోవాలి అనే తత్వం అన్నయ్యది. అంతే. సినిమాల విషయంలో మాత్రమే అలా. వ్యక్తిగత జీవితంలో అయితే అన్నీ తానే అయి చేస్తాడు. నాకు సినిమాలు చూడటమంటే ఇష్టమని నాకోసం ఇంట్లోనే హోమ్ థియేటర్ ఏర్పాటు చేశాడు. ఇంట్లో ప్రతి ఒక్కరి విషయంలోనూ ఎంతో బాధ్యతగా ఉంటాడు. సలహాలిస్తాడు. ముందుకు నడిపిస్తాడు. గొప్ప ఫ్యామిలీ పర్సన్ తను!
      
 మీలో అన్నయ్య పోలికలు ఎక్కువే. అది మీకు ప్లస్సా? మైనస్సా?
 రెండూను. అన్నయ్య పోలికలతో ఉండటం వల్ల ఎక్కడికెళ్లినా నేను తన తమ్ముడినని గుర్తు పట్టేస్తారు. తన మీద ఉన్న ఇష్టాన్ని, గౌరవాన్ని నా పట్ల కూడా ప్రదర్శిస్తారు. అందుకు చాలా ఆనందంగా ఉంటుంది. అయితే నటుడిగా అదే నాకు మైనస్. అన్నయ్య అన్ని రకాల పాత్రలూ చేసినా కమెడియన్‌గానే స్థిరపడ్డాడు. దానివల్లో , అన్నయ్య పోలికల వల్లో నాకు కూడా కామెడీ పాత్రలే ఆఫర్ చేస్తుంటారు. కమెడియన్ తమ్ముడు కమెడియనే అవ్వాలని లేదు కదా! నాకు అన్ని పాత్రలూ చేయాలనుంది, చేయగలను!
      
 డెరెక్షన్ కోర్సు కూడా చేసినట్టున్నారు?
 అవును. కావాలనే మధ్యలో గ్యాప్ తీసుకుని ముంబై వెళ్లాను. అక్కడ రెండేళ్లపాటు (2005-06) డెరైక్షన్ కోర్సు చేశాను. డెరైక్టర్ అవ్వాలనేం కాదు. ఓ నటుడిగా అన్ని విభాగాల మీద అవగాహన ఉంటే బాగుంటుందనిపించింది. అందుకే చేశాను.
      
 సినిమాలు కాకుండా ఇంకేమైనా...?
 ఒకప్పుడు క్రికెట్ బాగా ఆడేవాడిని. అండర్ 14 క్రికెట్ ప్లేయర్‌ని నేను. ఇప్పుడైతే ఫుడ్ ప్రొడక్ట్స్ బిజినెస్ ఉంది. ఫ్రీ టైమ్ దొరికితే బిజినెస్‌మీదే దృష్టి పెడుతుంటాను.
      
 మీరు చాలా మంచి ఫ్రెండ్ అని ఇండస్ట్రీలో చాలామంది అంటారు?
 నేను మంచి ఫ్రెండ్‌నో కాదో గానీ... నాకు మాత్రం పరిశ్రమలో అందరూ ఫ్రెండ్సే. అల్లరి నరేశ్ అయితే ప్రాణమిత్రుడు. గొప్ప స్నేహితుడికి నిర్వచనం తను. ఫ్రెండ్స్ కదా అని ఎప్పుడూ అతి చొరవ తీసుకోడు. ఎంతో గౌరవిస్తాడు. అన్నీ చెప్పకుండానే అర్థం చేసుకుంటాడు. ప్రతి ఒక్కరికీ అలాంటి ఫ్రెండ్ ఉండి తీరాలి.
      
 ఫ్రెండ్ సరే... గాళ్‌ఫ్రెండ్ సంగతి...?
 చాలామంది గాళ్‌ఫ్రెండ్స్ ఉన్నారు. స్నేహం విషయంలో అమ్మాయిల్ని, అబ్బాయిల్ని ఒకే దృష్టితో చూస్తాను నేను. (నవ్వుతూ) మీరు వేరే ఉద్దేశంతో అడిగితే మాత్రం అలాంటి వాళ్లెవరూ లేరు.
      
 అయితే ఎవరినీ ప్రేమించలేదా?
 కాలేజీ రోజుల్లో ప్రేమించాను. ఫెయిలయ్యాను. కోలుకోవడానికి చాలా సమయం పట్టింది. అప్పుడే నిర్ణయించుకున్నాను... మళ్లీ ప్రేమ జోలికి పోకూడదని. అందుకే నా పెళ్లి బాధ్యతను అమ్మానాన్నలకు అప్పగించాను. నాకు తగిన అమ్మాయిని వాళ్లే చూసి చేస్తారు. అప్పుడు ఆమెను ప్రేమిస్తా!                            
 - సమీర నేలపూడి